Dylan går elektrisk
Dylan går elektrisk syner til ei hending i musikkhistoria då Bob Dylan gjekk frå å spele akustisk visesong til elektrisk rockemusikk, noko som var særs kontroversielt i det amerikanske visemiljøet då det skjedde. I 1965 var Dylan den leiande låtskrivaren i det amerikanske visemiljøet.[1]
I mars 1965 gav Dylan ut det femte albumet sitt, Bringing It All Back Home. På den første sida av dette albumet vert Dylan akkompagnert av eit elektrisk band, medan han på side to berre akkompagnerer seg sjølv på akustisk gitar. Den 20. juli 1965 gav Dylan ut singelen «Like a Rolling Stone» i ein rockestil. Den 25. juli 1965 spelte Dylan den første elektriske konserten sin på Newport Folk Festival i lag med gitaristen Mike Bloomfield og Barry Goldberg frå Paul Butterfield Blues Band. Delar av publikum byrja å bua mot Dylan og leiande personar i viserørsla, som Irwin Silber[2] og Ewan MacColl,[3] kritiserte Dylan for å forlate den politiske låtskrivinga og i staden spele med eit elektrisk band.
I 1963 og 1964 hadde Dylan spelt på Newport Folk Festival til stor suksess i visemiljøet. I 1965 byrja han med tre akustiske songar. Dylan tok ei sponant avgjersle om at han i løpet av konserten skulle spele med eit elektrisk akkompagnement. Dylan var blitt irritert over nokre merknader som festivalleiaren Alan Lomax hadde kome med då han introduserte Paul Butterfield Blues Band tidlegare på festivalen. Dylan tenkte då at om dei ønskte å halde elektriske instrument borte frå festivalen, så skulle han vise dei.[4] Det finst filmklipp av Dylan si framføring på denne Newport-festivalen både i Festival (1967), No Direction Home (2005) og The Other Side of the Mirror: Bob Dylan Live at the Newport Folk Festival 1963–1965 (2007).
Soga seier at publikum bua på Dylan fordi han spelte elektrisk musikk, medan andre har meint at dei bua fordi lyden var for dårleg og Dylan berre spelte eit fåtal songar før han forlet scenen.[5] Uansett fortsette publikum å bue på Dylan på konsertane hans i 1965 og 1966. Ein av dei mest kjende hendingane er frå Manchester i Storbritannia der eit medlem av publikum roper ut «Judas!» like før Dylan skal spele «Like a Rolling Stone». Dylan svarar «Eg trur ikkje på deg, du er ein løgnar» før han snur seg til bandet og seier «spel jævlig høgt!».[6] Denne hendingar kom med på konsertalbumet Live 1966: The "Royal Albert Hall" Concert i 1998.
Sjå òg
[endre | endre wikiteksten]Kjelder
[endre | endre wikiteksten]- Denne artikkelen bygger på «Electric Dylan controversy» frå Wikipedia på engelsk, den 25. desember 2018.
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- Björner, Olof (29. mai 2012). «Newport, Rhode Island, 25. juli 1965». Bjorner.com. Henta 14. juni 2014.
- Cott, Jonathan (ed.) (2006). Dylan on Dylan: The Essential Interviews. Hodder & Stoughton. ISBN 0-340-92312-1.
- Egan, Sean (November 2010). «The Making of Bob Dylan's Highway 61 Revisited». Record Collector (Diamond Publishing Ltd).
- Fong-Torres, Ben (ed.) (1973). The Rolling Stone Interviews, Vol. 2. Warner Paperback Library. ISBN 9780446591362.
- Gilliland, John (1969). «Ballad in Plain D: An introduction to the Bob Dylan era» (audio). Pop Chronicles. Digital.library.unt.edu.
- Gray, Michael (2006). The Bob Dylan Encyclopedia. Continuum International. ISBN 0-8264-6933-7.
- Heylin, Clinton (1996). Bob Dylan: A Life in Stolen Moments: Day by Day 1941–1995. Schirmer Books. ISBN 0-7119-5669-3.
- Kramer, Daniel (1991). Bob Dylan: A Portrait of the Artist's Early Years. Plexus Publishing. ISBN 0-85965-188-6.
- Miller, Jim (1981). The Rolling Stone History of Rock & Roll. Picador. ISBN 0-330-26568-7.
- Renehan, Edward (2015). Dylan at Newport, 1965: Music, Myth, and Un-Meaning. New Street Communications, LLC. ISBN 978-0692464601.
- Shelton, Robert (2003). No Direction Home: The Life and Music of Bob Dylan. Da Capo Press. ISBN 0-306-81287-8.
- Sounes, Howard (2001). Down the Highway: The Life of Bob Dylan. Grove Press. ISBN 0-8021-1686-8.
- ↑ Miller 1981, s. 220
- ↑ Shelton 2003, s. 313
- ↑ Shelton 2003, s. 313
- ↑ Sounes 2001, s. 180–181
- ↑ Williamson, N. The Rough Guide to Bob Dylan, (1. utg., 2004), s. 54
- ↑ Glover, Tony (1998). Live 1966 (CD booklet). Bob Dylan. New York, New York: Columbia Records. s. 7.
