Naar inhoud springen

Roy Clark

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Roy Clark
Roy Clark
Algemene informatie
Volledige naam Roy Linwood Clark
Geboren Meherrin, 15 april 1933
Overleden 15 november 2018
Overlijdensplaats Tulsa, Oklahoma
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Werk
Genre(s) country
Beroep muzikant
Instrument(en) gitaar
Officiële website
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Roy Linwood Clark (Meherrin (Virginia), 15 april 1933 - Tulsa 15 november 2018)[1][2][3] was een Amerikaanse country-muzikant.

Roy Clark leerde het banjo- en gitaar spelen van zijn vader, die amateurmuzikant was. Als tiener won hij twee keer een landelijke banjowedstrijd. Nadat hij door jarenlange optredens in clubs en radioshows de nodige ervaring had opgedaan, begeleidde hij eind jaren 1950 Wanda Jackson bij haar optredens.

In 1962 werd hij door Capitol Records gecontracteerd. Een jaar later lukte het hem om met zijn pop-georiënteerde single Tips Of My Fingers een top 10-hit te scoren. In het verloop van het decennium werd een reeks succesvolle albums gepubliceerd. Hij werd vooral bekend door tv-optredens. De joviale, steeds goed gehumeurde Clark was steeds een graag geziene gast. Vanaf medio 1969 leidde hij samen met Buck Owens de nieuwe tv-show Hee Haw. De serie werd een onverwacht succes en bleef populair tot ver in de jaren 1980. De veelzijdige instrumentalist had hier voldoende gelegenheid om zijn veelzijdige talenten onder bewijs te stellen.

In 1968 wisselde hij naar Dot Records. Hij publiceerde talrijke albums en singles en werd met prijzen nagenoeg overladen. Zijn grootste hits in deze jaren waren Yesterday When I Was Young (1969), I Never Picked Cotton, A Simple Thing Called Love (1971), Honeymoon Feelin' (1974) en If I Had to Do It All Over Again (1976). Zijn eerste nummer 1-hit in de countryhitlijst had hij met de single Come Live With Me (1973), een compositie van Boudleaux en Felice Bryant[4].

In 1976 wisselde hij naar ABC Records. In hetzelfde jaar ondernam hij een drie weken durende tournee door de voormalige Sovjet-Unie. Aan het begin van de jaren 1980 wisselde hij nogmaals van label, echter de tijd van zijn grote successen was voorbij. In Branson opende hij het Roy Clark Celebrity Theater. In 1987 werd hij een permanent lid van de Grand Ole Opry. Meermaals doneerde hij hoge geldbedragen voor humanitaire projecten.

Onderscheidingen

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1973 kreeg hij de begerenswaardigste onderscheiding van de countrymuziek. Hij werd door de Country Music Association gekozen tot «Entertainer of the Year». Dezelfde onderscheiding kreeg hij in 1972 en 1973 van de Academy of Country Music. Bovendien werd hij meermaals gekozen tot de beste instrumentalist van het jaar.

Roy Clark overleed in november 2018 op 85-jarige leeftijd.

Capitol Records

  • 1962 - The Lightning Fingers Of Roy Clark
  • 1963 - Roy Clark Sings The Tip Of My Fingers
  • 1964 - Happy To Be Unhappy
  • 1965 - Roy Clark Guitar Spectacular
  • 1966 - Roy Clark Sings Lonesome Love Ballads
  • 1966 - Stringin' Along With The Blues

Dot Records

  • 1968 - Urban Suburban
  • 1968 - Do You Believe This Roy Clark
  • 1969 - Yesterday, When I Was Young
  • 1969 - The Everlovin' Soul Of Roy Clark
  • 1970 - The Other Side Of Roy Clark
  • 1970 - I Never Picked Cotton
  • 1970 - The Best Of Roy Clark
  • 1971 - The Incredible Roy Clark
  • 1971 - The Magnificent Sanctuary Band
  • 1972 - Roy Clark Country
  • 1973 - Superpicker
  • 1973 - Come Live With Me
  • 1973 - Roy Clark's Family Album
  • 1974 - The Entertainer
  • 1974 - Roy Clark
  • 1975 - A Pair Of Fives (Banjos That Is)
  • 1975 - Heart To Heart

ABC Records

  • 1977 - ABC Collection
  • 1977 - Hookin' It
  • 1978 - Labor Of Love
  • 1978 - Banjo Bandits

MCA Records