Intouchables

Intouchables
(Filmposter op en.wikipedia.org)
Alternatieve titel(s)	The Intouchables; Untouchable
Regie	Olivier Nakache Éric Toledano
Producent	Nicolas Duval Adassovsky Laurent Zeitoun Yann Zenou
Scenario	Olivier Nakache Éric Toledano
Hoofdrollen	François Cluzet Omar Sy
Muziek	Ludovico Einaudi
Montage	Dorian Rigal-Ansous
Cinematografie	Mathieu Vadepied
Distributie	Gaumont
Première	november 2011
Genre	Dramatische komedie, biografie
Speelduur	112 minuten
Taal	Frans
Land	Frankrijk
Budget	€ 9.500.000
Aantal bezoekers	19.440.000 (1 december 2012) 1.242.896 (20 maart 2013)
Opbrengst	$ 426.588.510 (13 november 2014)[1] $ 166.126.377 (4 maart 2012)[1] $ 19.385.193 (13 september 2012)[1] $ 12.001.871 (25 november 2012)[1] $ 8.467.742 (1 april 2012)[1]
Gewonnen prijzen	1 César, beste acteur (Omar Sy) Tokio International Film Festival: Beste acteur, Tokyo Grand Prix
Overige nominaties	9 Césars
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal    Film

Intouchables (onaanraakbaren of ongenaakbaren) is een Franse film uit 2011 van het regisseursduo Olivier Nakache en Éric Toledano. De film vertelt het waargebeurde verhaal van een geheel verlamde aristocraat (gespeeld door François Cluzet) die een vriendschap opbouwt met zijn uit de banlieue afkomstige verzorger (gespeeld door Omar Sy). De film is gebaseerd op het autobiografische boek Le Second Souffle van Philippe Pozzo di Borgo.

De film vertelt het verhaal van Philippe, een vrijwel geheel verlamde aristocraat op leeftijd, en Driss, een jonge ex-delinquent uit de banlieue van Parijs, en de bijzondere vriendschap die ontstaat tussen deze twee.

Wanneer de film begint, is Philippe op zoek naar een nieuwe verzorger. Verschillende sollicitanten zijn al de revue gepasseerd, tot Driss binnenstormt. Hij is beslist niet uit op de baan, maar heeft de handtekening voor zijn afwijzing nodig, als bewijs dat hij gesolliciteerd heeft, zodat hij een uitkering kan aanvragen. Philippe ziet echter wel iets in hem, en daagt hem uit om als verzorger in dienst te komen en bij hem in te komen wonen. Driss, die net uit de gevangenis is ontslagen en door zijn hevig teleurgestelde alleenstaande moeder het huis uitgestuurd is, kan wel wat woonruimte gebruiken en gaat zodoende de uitdaging aan. Dit doet Driss echter op zijn eigen, onconventionele wijze. Philippe beschouwt het als een verademing om eens niet als zielige zieke man benaderd te worden, maar als persoon. De twee mannen groeien geleidelijk aan naar elkaar toe en er ontstaat een hechte vriendschap tussen de twee. Driss laat Philippe genieten van het leven, zet het huis bij tijd en wijle op stelten, en leert Philippe hoe hij zijn zestienjarige puberdochter weer in het gareel moet krijgen.

Dan duikt het jongere broertje van Driss ineens op in de villa van Philippe. Hij heeft zich flink in de nesten gewerkt. Philippe en Driss realiseren zich dat het (grote) gezin van Driss' moeder eigenlijk misschien nog wel meer gebaat is bij de goede zorgen van Driss. En zo scheiden hun wegen: Driss keert terug naar zijn moeder, en Philippe regelt een nieuwe verzorger. Het leven van Driss en zijn familie krijgt een positieve wending na zijn terugkeer, en Driss vindt een baan als koerier. In de tussentijd kwijnt Philippe weg bij zijn nieuwe verzorger, die hem niet als mens, maar als zielige patiënt beschouwt.

Driss hoort dat het slecht gaat met zijn vriend, en besluit toch nog een keer terug te komen. Hij neemt Philippe mee in een van de snelle sportwagens die er op zijn landgoed staan en brengt hem naar een hotel aan de kust. Daar blijkt Driss een date geregeld te hebben met Eléonore, een vrouw met wie Philippe al maanden schreef, maar die hij nooit zelf durfde te ontmoeten.

• François Cluzet: Philippe, de man in de rolstoel
• Omar Sy: Driss, de verzorger van Philippe,
• Anne Le Ny: Yvonne
• Audrey Fleurot: Magalie, de secretaresse en tevens de beste vriendin van Philippe
• Alba Gaïa Kraghede Bellugi: Élisa, de dochter van Philippe
• Clotilde Mollet: Marcelle
• Joséphine de Meaux: Nathalie Lecomte
• Cyril Mendy: Adama
• Christian Ameri: Albert

Intouchables is het Franse woord voor de onaanraakbaren, de dalits die in met name India buiten het kastenstelsel staan. Deze groep 'waardelozen' wordt gediscrimineerd en buitengesloten. Alles wat ze aanraken is onrein en wordt door iedereen vermeden. De film kan gezien worden als aanklacht tegen hoe de westerse wereld omgaat met vluchtelingen en andere immigranten enerzijds^[2] en de betutteling waarmee fysiek gehandicapten te maken krijgen.^[bron?] De ongenaakbaren in de film, zowel de « werkloze immigrant » als de « zielige invalide », slagen er samen in om de vooroordelen die ze over zichzelf hebben, door hun vriendschap van zich af te schudden.

De film was in Frankrijk in 2011 de meest bekeken film, en staat daar inmiddels in de top 3 van meest bezochte films in 2012 met 19 miljoen bezoekers. Daarna kwam de film uit in Duitsland waar meer dan 8 miljoen mensen gingen kijken, in België (meer dan 1 miljoen) en Zwitserland (15 weken op nummer 1).

Intouchables
Soundtrack
Componist	Ludovico Einaudi
Opname
Uitgebracht	23 december 2011
Duur	56:59
Label	TF1
Portaal    Film Muziek

Zie Intouchables (soundtrack) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Van de film werd ook een muziekalbum uitgebracht. Naast 'Una Mattina' en 'Fly', nummers van de Italiaanse componist Ludovico Einaudi, bevat het album ook nummers van Omar Sy, Earth, Wind & Fire, George Benson en Nina Simone. Op 23 december 2011 werd het album uitgebracht. Nadat de film in de Nederlandse bioscopen ging draaien kwam het album op 14 april 2012 op de 64ste plaats binnen in de Nederlandse Album Top 100.

• De film werd grotendeels opgenomen in Hôtel d'Avaray, de ambtswoning van de Nederlandse ambassadeur in Frankrijk;
• De beide hoofdrolspelers hebben allebei ook in een film gespeeld met de titel Chocolat, maar wel in verschillende films: Chocolat (1988)^[3] en Chocolat (2016).