Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1977

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1977
Circuit Paul Ricard
Officiële naam Grand Prix de France Moto
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 28 en 29 mei 1977
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Steve Baker
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Verenigde Staten Steve Baker
350 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
Snelste ronde Vlag van Japan Takazumi Katayama
Eerste Vlag van Japan Takazumi Katayama
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
Derde Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North
Derde Vlag van Australië Vic Soussan
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Oostenrijk Harald Bartol
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Gérard Lecorre
Eerste Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Gérard Lecorre
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur
Derde Vlag van Duitsland Helmut Schilling/Vlag van Duitsland Rainer Gundel

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1977 was de zesde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1977. De races werden verreden op 28 en 29 mei 1977 op het Circuit Paul Ricard nabij Le Castellet, Frankrijk.

Zoals in eerdere jaren waren er in Frankrijk weer veel te veel rijders uitgenodigd. De drukte in de trainingen was zo groot, dat GP-winnaars als Víctor Palomo, Chas Mortimer en Walter Villa zich in enkele klassen niet eens konden kwalificeren. Voor minder dan 40 startplaatsen meldden zich in de 350cc-klasse 160 kandidaten en voor de 250cc-klasse 160.

Eigenlijk was Giacomo Agostini de ster van de 500cc-race in Frankrijk, maar hij moest een inhaalrace rijden. Hij verbeterde het ronderecord en wist uiteindelijk slechts 4 seconden achter Barry Sheene te finishen. Sheene was eigenlijk voorbijgelaten door Steve Baker, die acht ronden aan de leiding reed maar door een losgeschoten tankdop werd gehinderd. De benzine spoot ook achtervolger Sheene onder en Baker liet hem passeren om vervolgens genoegen te nemen met de tweede plaats. Uiteindelijk kostte deze fout van de monteurs de manager van het Yamaha-team zijn baan.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 48' 00" 73 2 15
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +3" 34 7 12
3 Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Yamaha +15" 64 1 10
4 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Suzuki +18" 17 6 8
5 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +19" 74 5 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki +23" 77 12 5
7 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +30" 48 9 4
8 Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki +30" 68 4 3
9 Vlag van Italië Armando Toracca Suzuki +40" 89 8 2
10 Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki +55" 55 11 1
11 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Suzuki +1' 00" 25 13
12 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki +1' 10" 77 14
13 Vlag van Australië Warren Willing Yamaha +1' 12" 95 18
14 Vlag van Nieuw-Zeeland John Woodley Suzuki +1' 55" 22 19
15 Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki +2' 07" 59 30
16 Vlag van België Jean-Philippe Orban Suzuki +1 ronde 24
17 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki +1 ronde 34
18 Vlag van Finland Markku Matikainen Suzuki +1 ronde 37
19 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Carlos de San Antonio Suzuki +1 ronde 28
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki 3
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 10
DNF Vlag van Italië Nico Cereghini Suzuki 15
DNF Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 16
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Suzuki 17
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki 20
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki 23
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Stu Avant Suzuki 21
DNF Vlag van Frankrijk André Pogolotti Suzuki 27
DNF Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Suzuki 33
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki 22
DNF Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki 25
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki 29
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha 32
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki 31
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki 26
DNF Vlag van Frankrijk Claude Ben El Hadj Suzuki 35
DNS Vlag van Frankrijk Daniel Rouge Yamaha 36
DNQ Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Yamaha 38
DNQ Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt onbekend 41
DNQ Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki 47

Alan North leidde na de eerste ronde in Frankrijk. Hij werd gepasseerd door Takazumi Katayama en toen North uitviel was de spanning uit de race. Katayama werd eerste en Jon Ekerold werd ook niet bedreigd op de tweede plaats, terwijl Bruno Kneubühler ook met een behoorlijke voorsprong op Vic Soussan derde werd.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha 49' 23" 00 2 15
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +24" 77 1 12
3 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +44" 44 6 10
4 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +48" 49 3 8
5 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +48" 78 9 6
6 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +49" 80 7 5
7 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +54" 68 10 4
8 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1' 04" 55 11 3
9 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +1' 04" 97 27 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Yamaha +1' 13" 71 29 1
11 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +1' 38" 90 22
12 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Hogrel Yamaha +2' 04" 15 28
13 Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha +2' 09" 55 25
14 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Yamaha +2' 20" 82 19
15 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha +3' 05" 02 13
16 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha +1 ronde 12
17 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +1 ronde 15
18 Vlag van Frankrijk Pierre Soulas Yamaha +1 ronde 37
19 Vlag van Frankrijk Roland Faesser Yamaha +1 ronde 38
20 Vlag van Frankrijk Pierre Tocco Yamaha +1 ronde 32
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha val 4
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha 5
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 8
DNF Vlag van Italië Vanes Francini Yamaha 14
DNF Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha 33
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha val 17
DNF Vlag van Italië Giuseppe Consalvi Yamaha 34
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha 20
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 35
DNF Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha 31
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 18
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha 26
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Claude Meilland Yamaha val 16
DNF Vlag van Italië Mario Lega Bakker-Morbidelli 21
DNF Vlag van Zweden Sven Andersson Yamaha 23
DNF Vlag van Finland Markku Matikainen Yamaha 30
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 36
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Harley-Davidson 24 val
DNQ Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha 40
DNQ Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha 44
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha 46
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha 47
DNQ Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha 61
DNQ Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 65

In Frankrijk stonden de Kawasaki's van Akihiko Kiyohara en Barry Ditchburn op de eerste twee startplaatsen, terwijl Mick Grant ook aan het team was toegevoegd, maar hij moest vanaf de zesde rij starten. Het werd echter een debacle voor Kawasaki: Kiyohara had de eerste plaats net overgenomen van Ditchburn toen deze van zijn motor werd gelanceerd. Drie ronden later gaf Kiyohara op met een gebroken krukas. Jon Ekerold nam de leiding over en Mick Grant was goed naar voren gekomen en reed achter hem, toen zijn ketting brak. Er kwamen geen Kawasaki's aan de finish. Alan North won het gevecht om de tweede plaats van Victor Soussan, die derde werd, en Mario Lega. Op het podium speelde zich een familiefeestje af: Alan North was getrouwd met Karen, de zus van Jon Ekerold.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha 46' 29" 19 17 15
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha +6" 05 11 12
3 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +6" 70 8 10
4 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli +7" 12 21 8
5 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha +16" 86 10 6
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +19" 78 25 5
7 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +22" 99 6 4
8 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +24" 63 2 3
9 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +34" 16 9 2
10 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +38" 71 12 1
11 Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha +39" 75 28
12 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +40" 17 14
13 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +46" 99 19
14 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Hogrel Yamaha +1' 10" 46 24
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Yamaha +1' 10" 76 22
16 Vlag van Frankrijk Alain Béraud Yamaha +1' 11" 43 32
17 Vlag van Frankrijk Pascal Renaudat Harley-Davidson +1' 31" 37 27
18 Vlag van Frankrijk Roland Faesser Yamaha +1' 31" 66 33
19 Vlag van Italië Franco Solaroli Yamaha +1' 33" 04 34
20 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +1' 42" 74 30
21 Vlag van Frankrijk Pierre Guy Yamaha +2' 06" 85 29
22 Vlag van Frankrijk Bruno Briquet Yamaha +2' 13" 25 36
23 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson +3 ronden 26
24 Vlag van Frankrijk Guy Battesti Yamaha +4 ronden 35
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki val 1
DNF Vlag van Japan Akihiro Kiyohara Kawasaki krukas 3
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 4
DNF Vlag van Venezuela Aldo Nannini Yamaha 5
DNF Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha val 7
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Harley-Davidson 13
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki ketting 15
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha 18
DNF Vlag van Frankrijk Denis Boulom Yamaha 31
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 20
DNF Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha 23
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 16
DNQ Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha 39
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 40
DNQ Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha 43
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha 56
DNQ Vlag van Italië Pierluigi Conforti Morbidelli 60
DNQ Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha 66
DNQ Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha 67
DNQ Vlag van Italië Giovanni Ziggiotto Yamaha 77
DNQ Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Yamaha 79
DNQ Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha 96

In Frankrijk probeerde Pier Paolo Bianchi zelf maar voor wat spanning te zorgen door Eugenio Lazzarini even op kop te laten rijden. Toen Bianchi echter gas gaf won hij weer onbedreigd. Lazzarini werd tweede en Harold Bartol (Morbidelli) derde. Ángel Nieto had zich niet eens kunnen kwalificeren doordat in eerste training zijn Bultaco stuk ging en de tweede training nat was.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli 43' 08" 68 1 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli +17" 34 2 12
3 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli +1' 16" 57 3 10
4 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender +1' 47" 51 13 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1' 48" 88 8 6
6 Vlag van Italië Giovanni Ziggiotto Morbidelli +1' 50" 81 7 5
7 Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Morbidelli +1' 51" 35 14 4
8 Vlag van België Julien van Zeebroeck Morbidelli +2' 03" 09 9 3
9 Vlag van Italië Maurizio Massimiani Morbidelli +2' 03" 72 17 2
10 Vlag van Italië Pierluigi Conforti Morbidelli +2' 07" 34 6 1
11 Vlag van Duitsland Walter Koschine Morbidelli +2' 23" 58 20
12 Vlag van Frankrijk Yves Dupont Morbidelli +2' 27" 29 10
13 Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli +1 ronde 4
14 Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli +1 ronde 19
15 Vlag van Frankrijk François Granon Morbidelli +1 ronde 31
16 Vlag van Italië Enrico Cereda Morbidelli +1 ronde 30
17 Vlag van Monaco Patrick Hérouard Morbidelli +1 ronde 26
18 Vlag van Duitsland Horst Seel Seel +1 ronde 22
19 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Morbidelli +1 ronde 28
20 Vlag van Frankrijk Laurent Gomis Morbidelli +1 ronde 34
21 Vlag van Frankrijk Claude Gorry Morbidelli +1 ronde 21
22 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Morbidelli +1 ronde 29
23 Vlag van Frankrijk Gilles Delente Morbidelli +1 ronde 36
24 Vlag van Frankrijk Patrick Galland Morbidelli +1 ronde 33
25 Vlag van Duitsland Hagen Klein Morbidelli +1 ronde 35
26 Vlag van Oostenrijk Werner Schmied Rotax +1 ronde 38
27 Vlag van Italië Guido Mancini Morbidelli +1 ronde 24
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Morbidelli 5
DNF Vlag van Italië Pieraldo Cipriani Morbidelli 11
DNF Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli val 12
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli 15
DNF Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau Morbidelli 25
DNF Vlag van Italië Italo Zerbini Morbidelli 27
DNF Vlag van Zwitserland Xaver Tschannen Bender 16
DNF Vlag van Finland Auno Hakala Morbidelli 37
DNF Vlag van Italië Ermanno Giuliano Morbidelli 32
DNF Vlag van Frankrijk Claude Willette Morbidelli 23
DNF Vlag van Zwitserland Marc-Antoine Constantin Morbidelli 18
DNQ Vlag van Nederland Jan Ubels Buton 45
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco 49
DNQ Vlag van Hongarije János Drapál Morbidelli 54

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk had Rolf Steinhausen zijn König-blok vervangen door een Yamaha. Omdat bakkenist Josef Huber bij een verkeersongeval gewond was geraakt had hij een vervanger: Erich Haselbeck, de bakkenist van Otto Haller. Deze noodoplossing werkte echter niet: nieuwe motor, nieuwe bakkenist en regen in de trainingen beletten Steinhausen zich te kwalificeren voor de race. Rolf Biland/Kenneth Williams waren uiteraard favoriet, maar zij moesten al na de eerste ronde naar de pit en later zelfs helemaal opgeven. Daardoor werd een kleine mijlpaal mogelijk: de eerste Franse overwinning in de zijspanklasse van Alain Michel en Gérard Lecorre. George O'Dell/Kenny Arthur werden tweede en Helmut Schilling/Rainer Gundel (ARO-Schmid-Yamaha) werden derde. O'Dell nam met zijn tweede plaats de leiding in het wereldkampioenschap over van Biland.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Gérard Lecorre GEP-Yamaha 42' 35" 36 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur Seymaz-Yamaha +35" 56 12
3 Vlag van Duitsland Helmut Schilling Vlag van Duitsland Rainer Gundel Schmid-Yamaha +44" 71 10
4 Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile Schmid-Yamaha +48" 00 8
5 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Bengt Forsberg Windle-Yamaha +48" 31 6
6 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Schmid-Yamaha +2' 07" 59 5
7 Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin Vlag van Zwitserland Edouard Weber Seymaz-Yamaha +2' 10" 29 4
8 Vlag van Frankrijk Yvan Trolliet Vlag van Frankrijk Pierre Muller Yamaha +2' 14" 78 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Skeels Windle-Yamaha +2' 19" 35 2
10 Vlag van Duitsland Max Venus Vlag van Duitsland Norman Bittermann Eckl-König +2' 25" 43 1
11 Vlag van Frankrijk Michel Chevassier Vlag van Frankrijk Max Gross Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Zwitserland Hans-Peter Hubacher Vlag van Zwitserland Pudu Dubach Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Duitsland Ted Jansen Vlag van Duitsland Erich Schmitz Colyam-Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Oostenrijk Herbert Prügl Vlag van Oostenrijk Johann Kußberger Rotax +1 ronde
15 Vlag van België Marc Alexandre Vlag van België Paul Gerard Kova-König +1 ronde
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams Schmid-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Ernst Trachsel Vlag van Zwitserland "Agner" Schmid-Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber ARO-Fath
DNQ Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Erich Haselbeck Busch-Yamaha
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1977
FIM wereldkampioenschap wegrace
29e seizoen (1977)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1977

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1976
Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1978