Отоманско-персиска војна (1532–1555)
| Отоманско-персиска војна (1532–1555) | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Дел од Отоманско-персиски војни | |||||||||
|
|||||||||
|
|||||||||
| Завојувани страни | |||||||||
 Сафавидско Царство
|  Османлиско Царство
|
||||||||
| Команданти и водачи | |||||||||
| Тахмасп I
|  Сулејман I Паргали Ибрахим Паша (до 1535 кога бил вратен во Истанбул) Искендер Челеби (до погубувањето во 1535)
|
||||||||
| Сила | |||||||||
| 60,000 војници | 200,000 војници | ||||||||
Османлиско-персиската војна од 1532-1555 се водела помеѓу Отоманското Царство на Сулејман Величествениот и персиските Сефевиди на чело со Тахмасп I.
Војната беше предизвикана од територијалните спорови помеѓу двете империи, особено кога бегот од Битлиш одлучил да се стави себеси под персиска заштита[3]. Исто така, Тахмасп го убил управителот на Багдад кој бил на страната на Сулејман. Персија во текот на војната сакала да направи сојуз со Хабсбуршката династија со кое Османлиското Царство ќе биде нападната на два фронта[3].
Во конфликтот, најпрвин Паргали Ибрахим Паша, а подоцна и самиот султан Сулејман започнале успешно да го зазимаат денешен Ирак, каде во 1534 година го зазеле Багдад[3].
Конфликтот завршил со потпишување на договорот во Амасија во 1555 година меѓу двата владетели. Договорот ја дефинирал границата меѓу двете земји и истиот бил проследен со дваесетгодишен мир. Со овој договор, Ерменија и Грузија биле поделени меѓу двете земји подеднакво, Османлиите го добиле поголемиот дел од Ирак заедно со Багдад кој им овозможил излез на Персискиот Залив, а Персија го задржала својот поранешен главен град Тебриз. Османлиите според договорот им дале дозвола на персиските верници да одат слободно во светите места Мека и Медина.
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ The Reign of Suleiman the Magnificent, 1520-1566, V.J. Parry, A History of the Ottoman Empire to 1730, ed. M.A. Cook (Cambridge University Press, 1976), 94.
- ↑ A Global Chronology of Conflict: From the Ancient World to the Modern Middle East, Vol. II, ed. Spencer C. Tucker, (ABC-CLIO, 2010). 516.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 The Cambridge history of Islam by Peter Malcolm Holt, Ann K. S. Lambton, Bernard Lewis p. 330 [1]