Антисловенско расположение

Антисловенското расположение, познато и како славофобија, е системска форма на расизам или ксенофобија, се однесува на различни негативни ставови кон словенските народи, најчеста манифестација е тврдењето дека жителите на словенските народи се инфериорни во однос на другите етнички групи . Антисловенизмот го достигна својот врв за време на Втората светска војна, кога нацистичка Германија ги прогласи Словените, особено соседните Полјаци за подлуѓе ( Untermensch ) и планираше да го истреби мнозинството словенски народ .^[1]

На почетокот на 20 век, антисловенизмот се развил во Албанија со работата на фрањевските монаси, со цел, измислување на албанската нација и конвертирање на тамошното, доминантно словенско население, во некој ��ов, измислен идентитет, изгаден врз малцинството геги, дојдени од Кавказ, во време на источното римско царство ( се знае точниот ден кога Византискиот војсководец Грегор Манијак истовара еден контингент на Геги на Сицилија и дел во денешна северна Албанија ) со цел, ограничување на Македонија и Србија ( а со тоа и Русија) да излезат на уште едно море. Монасите учеле во манастирите во Австроунгарија,^[2] , се обидуваат да им наметнат Илирски идентитет на таканаречените албанци, а всушност Илирите се несомнено словени ( Облека, обичаи, јазик, топоними, социјална организација...) по измислените масакри и протерувања на Албанците од страна на нивните словенски соседи, всушност, по поразите на арнаутските банди од страна на месното население.^[3] Албанската интелигенција гордо тврдела нешто кое им го наметнале фрањевците, јасно извртена теза: „Ние Албанците сме изворна и автохтона раса на Балканот. Словените се освојувачи и доселеници кои дојдоа само вчера од Азија.“ ^[4] Во советската историографија, антиславизмот во Албанија бил инспириран од католичкото свештенство, кое му се спротивставувало на словенскиот народ поради улогата на католичкото свештенство “, а Словените се спротивставиле на „разбојните ^[5] на австроунгарскиот империјализам во Албанија“.

Антиславизмот беше значајна компонента на италијанскиот фашизам и нацизам и пред и за време на Втората светска војна, особено заради плановите на фашистичка Италија да завладее со двете страна на јадранскиот брег .

Во 1920-тите италијанските фашисти ги мразат Југословените, особено Србите, особено заради поразот од нив, во првата светска војна. Тие ги обвинуваат Србите дека имаат „ атавистички импулси“, а исто така тврдат дека Југословените заговараат во име на „Големиот Ориент и неговите фондови“. Едно антисемитско тврдење наведувало дека Србите биле вмешани во „социјалдемократски, масонски еврејски интернационалистички заговор“.^[6]

Бенито Мусолини ја сметал словенската раса за инфериорна и варварска.^[7] Тој верувал дека Југословените (Хрватите) биле закана за Италија бидејќи сакале да ја заземат Далмација, регион на кој Италија декларирала право, а исто така тврдел дека заканата ги собрала Италијанците на крајот на Првата светска војна : „Опасноста да се види Југословените кои се населуваат по целиот Јадрански брег предизвикаа собир во Рим на кремот на нашите несреќни краишта. Студенти, професори, работници, граѓани - репрезентативни мажи - ги преколнуваа министрите и политичарите.“ ^[8] Овие тврдења честопати тежнееја да ја нагласат „туѓоста“ на Југословените наведувајќи дека тие биле дојденци во областа, за разлика од античките Италијанци, чии територии биле окупирани од Словените.

Во Канада, многу ксенофобични бели супремацисти биле длабоко врзани за „ англосаксонската “ култура на нивната нација, особено од раните 1900-ти до крајот на Втората светска војна . Кју Клукс Кланот во Канада беше истакнат во провинциите Саскачеван и Алберта, од кои и двете имаат релативно високо источноевропско етничко население. Имигрантите од Украина, Русија и Полска често беа осудувани и мета.^[9]

За време на Првата светска војна, илјадници Украински Канаѓани се сметаа за „непријателски вонземјани“ бидејќи канадските нативисти ги гледаа како „закана“ за западноевропското наследство на Канада. Поради ова, многу од нив беа интернирани во концентрациони логори . Постоеше постојана дискриминација кон Украинците кои неодамна емигрираа од Австроунгарското Царство .^[10]

Антисловенскиот расизам е суштинска компонента на нацизмот .^[11] Адолф Хитлер и Нацистичката партија ги сметаа Полска и Советскиот Сојуз и нивните народи како неариевски Untermenschen (подлуѓе), тие се сметаа за странски нации кои не може да се сметаат за дел од ариевската господарска раса .^[1] 

Автобиографијата на Хитлер Мојата Ботба е отворено антисловенска. Тој напишал: „Треба да се фрли најголем сомнеж врз државотворната моќ на Словените“ ( Тоа е теза која Австроунгарија ја пропагира од времето на втората османска опсада на Виена, за да ги оправда своите претензии на Балканот) и од самиот почеток ја отфрлил идејата за инкорпорирање на Словените во Голема Германија .^[12] Имаше исклучоци за некои малцинства во овие држави кои нацистите ги сметаа за потомци на етничките германски доселеници, а не само за Словени кои беа подготвени да бидат германизирани .^[11] Хитлер ги сметал Словените за расно инфериорни, бидејќи, според него, болшевичката револуција ги ставила Евреите на власт над масата Словени, кои, според неговата сопствена дефиниција, не биле способни да владеат со самите себе, но наместо тоа биле управувани од еврејски господари.^[13] Тој сметал дека развојот на модерна Русија е дело на германски, а не на словенски елементи во нацијата, но верувал дека тие достигнувања биле поништени и уништени од Октомвриската револуција ^[14] во Мојата Борба тој пишува: „Организацијата на руската државна формација не беше резултат на политичките способности на Словените во Русија, туку само прекрасен пример за државотворната ефикасност на германскиот елемент во инфериорна раса“.^[15]

Бидејќи, според нацистите, на германскиот народ му е потребна поголема територија за да го одржи вишокот население, за Средна и Источна Европа била формулирана идеологија на освојување и депопулација во согласност со принципот на Lebensraum, самиот заснован на една постара тема во германскиот национализам кој одржувал дека Германија имала „природен копнеж“ да ги прошири своите граници кон исток ( Дранг Нах Остен ) .^[11] ( Истовремено игнорирајќи го огромното словенско население кое уште од раниот среден век е германизирано. И огромниот број топоними во современа Германија, кои имаат словенски корен. ( Берлин на пример). Политиката на нацистите кон Словените беше да го истребат или поробат огромното мнозинство од словенското население и повторно да ги населат нивните земји со милиони етнички Германци и други германски народи.^[16][17] Според геноцидниот генерален план Ост, милиони германски и други „германски“ доселеници ќе бидат преселени на освоените територии, а првобитните словенски жители требало да бидат уништени, отстранети или поробени.^[11] Политиката беше фокусирана особено на Советскиот Сојуз, бидејќи сам се сметаше дека е способен да обезбеди доволно територија за да се постигне оваа цел.^[18] Како дел од оваа политика, беше развиен Планот за глад, кој вклучуваше запленување на целата храна што се произведуваше на окупираната советска територија и нејзино доставување до Германија, пред сè на германската армија. Целосното спроведување на овој план на крајот би резултирало со глад и смрт на 20 до 30 милиони луѓе (главно Руси, Белоруси и Украинци). Се проценува дека во согласност со овој план, над четири милиони советски граѓани биле изгладнети до смрт од 1941 до 1944 година.^[19] Политиката за преселување достигна многу понапредна фаза во окупирана Полска поради нејзината непосредна близина со Германија.^[11]

Од стратешки причини, нацистите отстапија од некои од нивните идеолошки теории создавајќи сојузи со украинските соработници, Независната држава Хрватска (основана по инвазијата на Југославија ) и Бугарија . Југословенскиот генерал Милан Недиќ ќе ја предводи и српската марионетска влада на нацистичка Германија.^[20] Нацистите официјално ги оправдаа овие сојузи со изјавата дека Хрватите биле „повеќе германски отколку словенски“, поим што го пропагирал хрватскиот фашистички диктатор Анте Павелиќ, кој го поддржувал ставот дека „Хрватите биле потомци на античките Готи “ кои „имале им се наметнува сесловенската идеја како нешто вештачко“.^[21][22] Сепак, нацистичкиот режим продолжи да ги класифицира Хрватите како „подлуѓе“ и покрај неговиот сојуз со нив.^[23] Хитлер исто така верувал дека Бугарите се „ туркомани “, додека Чесите биле Монголци по нивното потекло.^[22] По освојувањето на Југославија, вниманието беше насочено главно кон еврејското и ромското (циганско) население на нацијата.^[20]

Како и сите колонизатори, како и албанците погоре, и грците како доселеници ( на словенски терминот Грци, грејци значи дојденци ) традиционално,  во Грција, како уште еден германски конструкт и конгломерат на народи од кои на сила е направена една „нација“ во која доминираат словените, словените се сметале за „окупатори кои ја одвоиле славата на грчката антика, ( уште едно превртување на тези) со тоа што донеле ера на опаѓање и пропаст во Грција - мрачниот век“.^[24] ( Всушност, наездата на дивите и нецивилизирани орди на грци во тој период е причината за темниот период во антиката) Во 1913 година, кога Грција ја презеде контролата врз областите населени со Словени во Северна Грција, односно Егејска, Беломорска Македонија, македонските-словенските топоними беа сменети во грчки, исто како и огромен број македонски топоними на целата територија на Грција, а според грчката влада, ова беше „елиминација на сите имиња кои го загадуваат и обезличуваат прекрасниот изглед на нашата татковина. .^[25]

Антисловенските чувства ескалираа за време на Граѓанската војна во Грција, кога македонските партизани, кои се поврзаа со Демократската армија на Грција, не беа третирани како еднакви и насекаде трпеа дискриминација, тие беа обвинети дека направиле „грев“ затоа што избрале да се идентификуваат како Словени наместо Грци.^[26] Македонските партизани меѓу другите дискриминаторски дејствија беа подложени на закани за истребување, физички напади, убиства, напади на нивните населби, насилно протерување, ограничување на слободата на движење и бирократски проблеми.^[26] Иако беа во сојуз со грчката левица, поради нивниот словенски идентитет, Грчката левица на Македонците гледаше со сомнеж и непријателство.^[27]

Во 1948 година, Демократската армија на Грција евакуираше десетици илјади деца бегалци, и грчко и словенско потекло.^[28] Во 1985 година, на бегалците им беше дозволено повторно да влезат во Грција, да бараат грчко државјанство и да бараат имот, но само доколку се „Грци по род“, со што им се забранува на оние со словенски идентитет да добијат грчко државјанство, да влезат во Грција и да бараат имот. .^[29][30]

Денес, грчката држава не ги признава своите етнички Македонци и другите словенски малцинства, тврдејќи дека тие не постојат, со тоа што Грција има право да не им даде ниту едно од правата што им се загарантирани со договорите за човекови права.^[31]

Романците, исто така германски конструкт и со доминантно словенско потекло, на сила „романизирани“ и се уште главно опкружени со Словени, понекогаш манифестираат антисловенски чувства. Царската руска окупација (1739, 1769, 1806, 1828, 1853), согледана руска, советска и придњестровска окупација на Бесарабија (1812, 1878, 1940, 1990), расправии околу Добруја и Украина и Бугарија во 20 век. над Змискиот остров обезбедуваат примери. Романија се зафати со германска славофобија за време на Втората светска војна, инвазија на Советскиот Сојуз заедно со другите сили на Оската во 1941 година и окупирајќи голем дел од југозападна Украина (1941-1944) како дел од „ Голема Романија “. Режимот на Чаушеску во Романија (1965-1989) покажа некои антисоветски ставови .