Jump to content

solvo

E Victionario

Latine

[+/-]

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈsolwoː/, [ˈsɔɫwoː](classice)
Syllabificatio phonetica: sol·vō — morphologica: solv-o

Verbum transitivum

[+/-]

solv|ō, -ere, -ī, solūtum

  1. Ligationem rumpere alicuius rei cum aliqua re.
  2. Pecuniam dare pro aliqua re.

Coniugatio

[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
solv- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. solvō solvam   solvēbam solverem solvam  
II. sing. solvis solvās solve! solvēbās solverēs solvēs solvitō!
III. sing. solvit solvat   solvēbat solveret solvet solvitō!
I. plur. solvimus solvāmus   solvēbāmus solverēmus solvēmus  
II. plur. solvitis solvātis solvite! solvēbātis solverētis solvētis solvitōte!
III. plur. solvunt solvant   solvēbant solverent solvent solvuntō!
Thema Vox passiva
solv- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. solvor solvar   solvēbar solverer solvar  
II. sing. solveris solvāris solvere! solvēbāris solverēris solvēris solvitor!
III. sing. solvitur solvātur   solvēbātur solverētur solvētur solvitor!
I. plur. solvimur solvāmur   solvēbāmur solverēmur solvēmur  
II. plur. solviminī solvāminī solviminī! solvēbāminī solverēminī solvēminī —
III. plur. solvuntur solvantur   solvēbantur solverentur solventur solvuntor!
Thema Vox activa
solv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. solvī solverim solveram solvissem solverō
II. sing. solvistī solveris solverās solvissēs solveris
III. sing. solvit solverit solverat solvisset solverit
I. plur. solvimus solverimus solverāmus solvissēmus solverimus
II. plur. solvistis solveritis solverātis solvissētis solveritis
III. plur. solvērunt solverint solverant solvissent solverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		solvere solvisse solūtūrum,
-am, -um esse 		solvēns   solūtūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		solvī solūtum,
-am, -um esse 		solūtum īrī   solūtus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
solvendī solvendus, -a, -um solūtum solūtū

Dictiones derivatae

[+/-]

Composita

Translationes

[+/-]
Ligationem rumperedilatare ▼
Ligationem rumperecollabi ▲
Pecuniam daredilatare ▼
Pecuniam darecollabi ▲

Discretiva

solvo dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Italice

[+/-]

solvo

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
solvo prima singularis praesens activa indicativus solvere
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ˈsɔlvo/
Syllabificatio phonetica: sol·vo — morphologica: solv-o

Loci

[+/-]
Marcus Terentius Varro
-116…-27		Publius Vergilius Maro
-70…-19		P. Ovidius Naso
-42…+18		Lucius Annaeus Seneca
-3…+65
antiq. class.class.class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 37 a.C.n.)

  • Tu vero, Murri, veni mi advocatus, dum asses solvo Laribus, si postea a me repetant, ut testimonium perhibere possis. Atticus Murrio, Narra isti, inquit, eadem, qui sermones sint habiti et quid reliqui sit, ut ad partes paratus veniat; nos interea secundum actum de maioribus adtexamus. —De agricultura Varronis [1][2]

class. (ca. 29-19 a.Ch.n.)

  • ergo Iris croceis per caelum roscida pennis
mille trahens varios adverso sole colores
devolat et supra caput astitit. «hunc ego Diti
sacrum iussa fero teque isto corpore solvo»:
sic ait et dextra crinem secat, omnis et una
dilapsus calor atque in ventos vita recessit. —Aeneidos libri XII P. Vergilii Maronis [3][2]

class.  (post 1 a.C.n.)

  • quid faciat? vir abest, et adest non rusticus hospes,
et timet in vacuo sola cubare toro.
viderit Atrides: Helenen ego crimine solvo:
usa est humani commoditate viri. —Ars amatoria Ovidii Nasonis [4][2]

class.

  • et tu, parens, ubicumque poenarum arbiter
adstas mearum; non ego hoc tantum scelus
ulla expiari credidi poena satis
umquam, nec ista morte contentus fui,
nec me redemi parte: membratim tibi
perire volui — debitum tandem exige.
nunc solvo poenas, tunc tibi inferias dedi. —Phoenissae Senecae [5][2]

Fontes

  1. ↑ 1.0 1.1 Marcus Terentius Varro - De re rustica / de agricultura. (Loeb Classical Library, Londinio MCMXXXIV). Latin Library: Liber secundus, V. — solvo
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Vicicitatio: solvo.
  3. ↑ 3.0 3.1 Publius Vergilius Maro - Aeneidos libri XII. (Bibliotheca Augustana): Liber IV. Versus 703  — solvo
  4. ↑ 4.0 4.1 Publius Ovidius Naso - Ars amatoria. (Bibliotheca Augustana): Liber secundus, versus 371 — solvo
  5. ↑ 5.0 5.1 Lucius Annaeus Seneca - Phoenissae. (Universitas Turicensis): versus 172 — solvo
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=solvo&oldid=216732"