Lingua Pontica

Unam legis e paginis de

lingua Graeca

disserentibus

---

Proto-Graeca (ca. 2000 a.C.n.)

Mycenaea (1600–1100 a.C.n.)

Graeca antiqua (800–300 a.C.n.)

Dialecti: Aeolica, Arcado-Cypria,
Attica, Dorica, Ionica

Koine (300 a.C.n.–600 p.C.n.)

Graeca Media (600–1500)

Neograeca (ab anno 1500)

Demotica, Catharevusa
Dialecti: Graeco-Calabra, Ievanica, Cappadociana, Pontica, Tsaconica, Cypria

Vide etiam
Alphabetum Graecum

Lingua Pontica, vel dialectus Pontica linguae Neograecae, ipsa lingua saepe Ρωμαίικον γλώσσαν (i.e. lingua Romana^[1]) est forma linguae Neograecae quae in litoribus Ponti Euxini pervulgata est. In Turcia, in Caucaso, in Russia (circum Taganrogium et Gelendžik), in Ucraina (circa Mariopolim Graecorum) Graeci lingua Pontica utuntur. Numerus locutorum disputatur: non minus, quam 300 milia est, sed interdum et numerus maior quam millio cum dimidia parte indicatur. Aevo Medio a lingua Graeca Cappadociana orta est.

Vicipaedia in Lingua Pontica

• Mark Janse, "Aspects of Pontic grammar", (1997)
• Lexicon Pontico-Anglicum