ჩარლზ ბუკოვსკი

- გძულთ ადამიანები?
- არ მძულს ისინი... უბრალოდ, თავს უკეთ ვგრძნობ, როდესაც ირგვლივ არ არიან.

კარგია როცა გაქვს წასასვლელი, მაშინ როცა ყველაფერი ძალიან ცუდადაა.

ცხოვრებაზე ჩემი შეხედულებიდან გამომდინარე, ჩემთვის მთავარია თავი ავარიდო ადამინებთან ურთიერთობას. რაც უფრო ნაკლებ ადამიანთან მიწევს ურთიერთობა, მით უკეთ ვგრძნობ თავს.

მარტოობა მაძლიერებს; მის გარეშე ისე ვარ, როგორც მშიერი და მწყურვალი, მის გარეშე გატარებული ყოველი დღე მასუსტებს, მე არ ვამაყობ ჩემი მარტოობით, მაგრამ მე მასზე ვარ დამოკიდებული.

უბრალოდ იცხოვრო, სანამ არ მოკვდები. ეს უკვე მძიმე შრომაა.

უმადურობა და უხეშობა ბადებს პირად ჭეშმარიტებას.

როცა შენ მთვრალი ხარ, სამყარო უწინდებურად სადღაც გვერდითაა, მაგრამ ის ყელში მაინც არ გიჭერს.

დეპრესია და თვითმკვლელობა ხშირად არასწორი დიეტის შედეგია.

მწერლები - ეს სასოწარკვეთილი ხალხია, და როცა მათ იმედი უჩნდებათ, ისინი ვერ ახერხებენ წერას.

25 წლის ასაკში გენოიოსობა ყველას შეუძლია, აი 50 წლის ასაკში ამისთვის რაიმეს გაკეთებაა საჭირო.

რა თქმა უნდა, შესაძლებელია ადამიანი გიყვარდეს, თუ მას ძალიან კარგად არ იცნობ.

სამყაროს პრობლემა იმაშია, რომ განათლებული ადამიანები სავსე არიან ეჭვებით, ხოლო გაუნათლებლები თავდაჯერებულობით.

თუ კი ადამიანის მოტყუება მოახერხე, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ის სულელია; ეს ნიშნავს, რომ შემ იმაზე მეტად გენდობოდნენ, ვიდრე სინამდვილეში იმსახურებდი.

მე მეტისმეტად კარგად ვიცნობ საკუთარ ნაკლოვანებებს იმისთვის, რომ საპასუხოდ სიყვარული არ მოვითხოვო.

ზოგიერთ ადამიანს არ შეუძლია ჭკუიდან გადასვლა, ამიტომაც მათი ცხოვრება საშინლად მოსაწყენია.

თუ არ შეგიძლიათ იყო ჯენტლმენი, ღორი მაინც ნუ იქნები.

როცა ჩემს ყოველდღიურ ცხოვრებას სტრესი და სიგიჟე აკლდებოდა, არ ვიცოდი რაზე ვყოფილიყავი დამოკიდებული.

ჩემთვის ფეხებიდან იწყება ყველაფერი. აბა როგორ, დაბადებისას ხომ ჯერ ფეხები დავინახე. ოღონდ მაშინ გამოძვრენას ვცდილობდი. მას მერეა, სულ პირიქით ვცდილობ, მაგრამ დიდი წარმატებით-მეთქი, ვერ დავიკვეხნი.