Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ լատիներէն

Գոյական

վանկեր՝ լա·տի·նե·րեն

(լեզվբ․) լատիներեն լեզու։ նախապես Հին Հռոմի և նրա արվարձանների՝ Լացիումի լեզուն, որը Հռոմեական կայսրության ընդարձակման հետ միասին տարածվեց ու դարձավ պետական լեզու կայսրության ողջ տերիտորիայում։ Վատիկանի պաշտոնական լեզուն է։ ◆ Հիանալի գիտեր լատիներեն և… բանաստեղծություններ էր գրում։ (Ակսել Բակունց)

Թարգմանություն

Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։
Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։