• ՄՀԱ՝ [dɛh]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ դեհ 

Փոխառություն իրանական աղբյուրից. հմմտ. միջին պարսկերեն deh «երկիր, քաղաք, գյուղ», պարսկերեն dih, deh «գյուղ»։

1. նույնն է դե◆ Դեհ իմ նավակ, մենք սլանանք, ծովի վրա փրփրադեզ։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Դեհ շուտ, շուտ արա։ (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Դեհ, անցիր գետակը, հրամայեց իշխանը։ (Մուրացան) ◆ Դեհ բավական է, գնացեք որդիք։ Հովհաննես Թումանյան
2. կողմ◆ Ով որ անցավ այս դեհով, էդ գեղեցկի ոտն ընկավ (Ավետիք Իսահակյան)

1. տե՛ս կողմ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։