Կիմ Հըն Սու

Կիմ Հըն Սու
Ծնվել է	նոյեմբերի 17, 1919
Ծննդավայր	Խամխին, Կորեան Ճապոնիայի տիրապետության տակ, Ճապոնական կայսրություն, Ճապոնիա
Վախճանվել է	հունիսի 9, 2014 (94 տարեկան)
Մահվան վայր	Pyeongchang-dong, Ջոնգոգու, Սեուլ, Հարավային Կորեա
Քաղաքացիություն	Հարավային Կորեա
Կրթություն	Տոկիոյի արվեստի համալսարան
Մասնագիտություն	նկարիչ
	Kim Heungsou Վիքիպահեստում

Կիմ Հըն Սու (կորեերեն՝ 김흥수, նոյեմբերի 17, 1919(1919-11-17), Խամխին, Կորեան Ճապոնիայի տիրապետության տակ, Ճապոնական կայսրություն, Ճապոնիա - հունիսի 9, 2014(2014-06-09), Pyeongchang-dong, Ջոնգոգու, Սեուլ, Հարավային Կորեա^[1]), կորեացի նկարիչ, «Կորեայի Պիկասո», «հարմոնիզմ» ոճի հիմնադիր։

Կենսագրություն

Ծնվել է 1919 թվականին Կորեայի Համհն քաղաքում, Կիմերի ընտանիքի չորս երեխաներից վերջինն էր։ Հայրը՝ Կիմ Յուն Գուկը, Համհնի քաղաքապետարանի պաշտոնյա էր, իսկ մայրը՝ Ի Բու Գապը Չանդոկ պալատում մետաքսագործության ուսուցչուհի։

Վաղ տարիքից Կիմ Սուն հետաքրքրվել է թատրոնով և գեղեցիկ արվեստներով, իսկ հետո նաև գեղանկարչությամբ։ Դպրոցական տարիներից մասնակցել է ցուցահանդեսներին։ Նկարիչ Կիմսուն 1936 թվականին 16-րդ «Չոսոն» ցուցահանդեսում ներկայացրեց «Գիշերային նատյուրմորտ» կտավը։ Նրա ստեղծագործությունը ընտրվեց, որն էլ նրան հնարավորություն տվեց լինել պաշտոնապես ճանաչված նկարչական շրջանակներում։ Այդ ժամանակ նա ընդամենը 17 տարեկան էր և սովորում էր Համհնի ավագ դպրոցում։ Երբ մտածում ես, որ ճապոնական օկուպացիայի ժամանակ ավագ դպրոցի երրորդ դասարանի աշակերտը հաղթեց «Չոսոն» գեղարվեստական ցուցահանսում, որն այսօր համարժեք է ազգային ցուցահանդեսներին, ակամայից հիանում ես։ Այդ ժամանակ, ըստ ընտանեկան ավանդույթների և կորեացիների ավանդական կյանքի խառնվածքին, արվեստով զբաղվելը համարվում էր ամոթալի։ Ինչպես երեւում է 1979 թվականին հրատարակված ինքնակենսագրական էսքիզներից (Կիմսուի նկարների ալբոմ), երիտասարդ Կիմսուն սուր քննադատության ենթարկվեց ընտանեկան շրջանում, և իրավիճակն այնքան անտանելի դարձավ, որ նա ստիպված եղավ լքել իր հայրական տունը ։

- Իմ Յոն Բին՝ Ժամանակակից արվեստի ազգային թանգարանի տնօրեն։

Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվեց Տոկիոյի գեղարվեստի դպրոցի գեղանկարչության բաժին՝ պատերազմի պատճառով ժամանակից շուտ ավարտեց ուսումը (1944 թվական)։ 1946 թվականին տեղափոխվեց Հարավային Կորեա։ Մասնակցում է ցուցահանդեսների, ուսուցանում է Սեուլի պետական համալսարանի գեղեցիկ արվետների ֆակուլտետում։

«Ես սկսեցի մտածել, որ պետք է անպայման ստեղծեմ նկարներ, որոնք մարդը կզգա ինչքան հնարավոր է խորը։ Դրանք, օրինակ, պետք է մարդկանց մոտ առաջացնեն ատելություն պատերազմի վայրագությունների նկատմամբ կամ որոշեն նրանց վերաբերմունքը պատերազմին։ Հետո հասկացա, որ նման ստեղծագործություններ ստեղծելու համար անհրաժեշտ է փոխել իմ գեղարվեստական լեզուն։ Այնուամենայնիվ, ինձ համար, ով միշտ դիմում է բնությունից նկարելու տեխնիկային, ստեղծագործության սկզբունքը կիրառելու համար կտրուկ շրջադարձ կատարելը մեծ ջանք էր պահանջում։ Ես ստիպված էի ճիշտ ուղի որոնել մթության մեջ։ Այդ պատճառով ես որոշում կայացրեցի լքել Կորեան և մեկնել Ֆրանսիա։»

- Ինքնակենսագրական էսքիզներ. «Իմ մենության ափերին, իմ ներդաշնակության պատմությունը»

1955 թվականին Կիմ Սուն տեղափոխվեց Փարիզ, որտեղ շարունակեց ուսումը և ակտիվ մասնակցություն ցուցա��երեց Փոքր պալատում գտնվող արտասահմանյան նկարիչների ցուցահանդեսներին, միջազգային գեղարվեստական ցուցահանդեսներին, Աշնանային սալոնի ցուցահանդեսներին և այլն։ Դրական արձագանքներ ստացավ քննադատների կողմից։

1961-1966 թվականներին վերադարձավ Կորեա, որտեղ նշանակվեց է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի Կորեական կոմիտեի կերպարվեստի մասնագետ և հիմնադրեց Գեղարվեստի հետազոտական ինստիտուտը։ Մասնակցեց բազմաթիվ ազգային ցուցահանդեսների։

1966-ին տեղափոխվեց ԱՄՆ, մինչև 1978 թվականը դասավանդեց Միացյալ Նահանգների արվեստի շատ քոլեջներում և ակադեմիաներում, անցկացրեց անհատական ցուցահանդեսներ, մասնակցեց ազգային և միջազգային ցուցահանդեսների։

Կիմ Սուն ԱՄՆ-ում գտնվելու մասին.

«Ի՞նչ եմ ես արել մինչ այժմ այն ամենից, ինչ կորեական արվեստը սպասում էր ինձանից։ 12 տարին կարելի է համարել շատ կարճ ժամանակահատված։ Եթե կորեական գեղարվեստական շրջանակներն ակնկալում էին, որ ԱՄՆ-ում կստանամ նույն համբավը, ինչ ես սկսեցի ձեռք բերել Փարիզում գտնվելու ընթացքում, ապա նրանց հույսերը չէին համընկնում իմ սեփական մտադրություններին… Այնուամենայնիվ, չեմ ափսոսում, որ ավելի քան 10 տարի անցկացրել եմ այնտեղ։ Նույնիսկ եթե ես այնտեղից վերադառնայի առանց հարստության ու փառքի, սա ոչ մի կերպ չէր խանգարի ստեղծել ստեղծագործություններ, որոնք ծնվել էին հոգուս խորքում»։

- Ինքնակենսագրական ուրվագծեր. «Իմ մենության ափերին, իմ ներդաշնակության պատմությունը»

1979-1992 թվականներին բազմաթիվ ցուցահանդեսներ անցկացրեց Կորեայում, Փարիզում, Ճապոնիայում։

1993 թվականին կազմակերպեց ցուցահանդես Մոսկվայի Ա.Ս. Պուշկինի անվան գեղարվեստի պետական թանգարանում և Սանկտ Պետերբուրգում` պետական Էրմիտաժում։

Կիմ Սուն Կորեայում, Ֆրանսիայում, ԱՄՆ-ում նկարչության բնագավառում բազմաթիվ մրցանակների դափնեկիր է^[2]։

Կիմ Հըն Սուն մահացավ 2014 թվականի հունիսի 9-ին ՝ 94 տարեկան հասակում^[3]։

Կիմ Սուն հարմոնիզմի մասին

Կիմսուի կողմից 1957 թվականին իրականացված հետազոտությունից.

«Ծաղրելով մեզ շրջապատող աշխարհը, որը հանկարծակի փոխակերպումների է ենթարկվել, մենք առերեսվում ենք դաժան իրականության հետ, որի առջև չենք կարող խուսափել հեկեկանքից։ Այժմ մենք այնպիսի դիրքում ենք, որը մեզնից պահանջում է ազատվել մեր երազանքներից, նույնիսկ ամենառոմանտիկից, և անմիջապես իջնել երկիր։ Որպեսզի սա կերպարի օգնությամբ արտահայտենք մենք մեզ մինչ այժմ թույլ տվեցինք հիանալ ինչ-որ գեղեցիկ բանով, և դա հանկարծ մեզ թվում է չնչին նշանակությունից զուրկ, և միևնույն ժամանակ մեզ գրավում է ամենազզվելի բաները… Այդ պատճառով ես հրաժարվում եմ սահմանափակել իմ աշխատանքները տրված և սառեցված ոճի շրջանակներում։ Ես ուզում եմ ազատություն ապահովել իմ աշխատանքների համար՝ կանխատեսելով այն ժամանակը, երբ ես չեմ լինի այն, ինչ հիմա եմ։ Այնուամենայնիվ, կարևոր է, որ բոլոր աշխատանքները, ինչպես այսօր, այնպես էլ վաղը, իսկապես լինեն իմը։ Ես անընդհատ պատկերների միջոցով պետք է բացահայտեմ այս դաժան իրականության մեջ ապրող մարդկության շունչը, ինչպես նաև կատարեմ հետազոտություն և ուսումնասիրություն։ Ես եմ ազատությունը։»

- Կիմ Սու, «Հետազոտություններ և փնտրտուքներ», 1957 թվական

Ներդաշնակ արվեստի մասին.

«... Հարմոնիզմի գեղարվեստական ստեղծագործությունը, ներդաշնակություն է ստեղծում կոնկրետի (այլաբանական արվեստի) և վերացականի (աբստրակտ արվեստի) բազմազան հատկությունների միջև… Եթե Զեն բուդդիզմի համաձայն, ինքն իրեն լիովին գերազանցելու վիճակը, արևելյան արվեստի էությունն է, ապա արևմտյան արվեստի հիմքում ընկած է մաքրումը մինչև զգացումի սահման։ Ընդհակառակը, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների կերպարվեստի համար ելակետը կշռադատված ռացիոնալիզմն է։ Ինչ վերաբերում է ինձ, ես գիտակցաբար և կամավոր ջանքեր գործադրեցի `ձևավորելու իմ ճանապարհը դեպի բազմազան համաշխարհային մշակույթ, որը բաղկացած է երեք սկզբունքներից։ Հարմոնիկ ստեղծագործության ստեղծումը ոչ թե երկու տարբեր թեմաներով երկու նկար նկարելն է և նրանց ներդաշնակություն հաղորդելը, այլ որոշակի գեղարվեստական ձևով, որի առանձնահատկությունն է նույն թեմայի մեկնաբանությունը և առնվազն երկու նկարների ստեղծումը կոնկրետ (յանգ, լույսի սկիզբ) և վերացական (յին, մթի սկիզբ) տարրերի պատկերով, որն աչքն ի վիճակի չէ որսալ։ Ապա պետք է հոգ տանել նույն ստեղծագործության ներդաշնակության մասին»։

- Ինքնակենսագրական ուրվագծեր. «Իմ մենության ափերին, իմ ներդաշնակության պատմությունը»

«Կոնկրետի և վերացականի սինթեզ» աշխատությունից.

«Ինը (բացասական) և յանը (դրական) երկու ծայրահեղություն են, երկու բևեռ, որոնք հակադրվում են միմյանց։ Բայց միայն այն ժամանակ, երբ այս երկու ծայրահեղությունները միավորված են մեկ ամբողջության մեջ, դու կարող ես մոտենալ կատարելությանը։ Իհարկե, արվեստի ոլորտում նույնպես բացառություններ կան… ճիշտ այնպես, ինչպես ինը (բացասական) և յանը (դրական) միավորվում են կատարելություն ստեղծելու համար, այնպես էլ կոնկրետ և վերացական գործերը՝ արվեստի երկու աշխարհներ, սինթեզի միջոցով միաձուլվում են իրար։ Այսպիսով հնարավորություն է ստեղծվում ներկայացնել ներդաշնակ արվեստ՝ շատ խորհրդավոր, որը գերազանցում է կերպարվեստը… Երբ աբստրակցիայի պատահական տարրերը, որոնք ծայրահեղության են հասել, ներդաշնակորեն զուգորդվում են կոնկրետ պատկերի անխուսափելի բնույթի հետ, կարելի է հասնել նույնիսկ ավելի բազմակողմանի և խորը ստեղծագործության»։

- Կիմսուի նկարների ալբոմ, 1977^[2]