Եվգենի Կիսելյով

Եվգենի Կիսելյով; ռուս.՝ Евгений Алексеевич Киселёв
Ծնվել է	հունիսի 15, 1956 (68 տարեկան)
Ծննդավայր	Մոսկվա, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն	ԽՍՀՄ և Ռուսաստան
Մայրենի լեզու	ռուսերեն
Կրթություն	Ասիայի և Աֆրիկայի երկրների ինստիտուտ (1979)
Մասնագիտություն	լրագրող, հեռուստահաղորդավար, ռադիոհաղորդավար և խմբագիր
Աշխատավայր	ԽՍՀՄ հեռուստատեսության և ռադիոհեռարձակման պետական կոմիտե, Օստանկինոյի 1-ին ալիք, ՆՏՎ, TV-6?, TVS?, Moskovskiye Novosti?, Մոսկվայի արձագանքը, RTVi, TVi?, Ինտեր, NewsOne, Pryamyi?, Radio NV?, Ukraine 24? և Belsat TV?
Ծնողներ	հայր՝ Aleksey Kiselyov?
Զբաղեցրած պաշտոններ	գլխավոր տնօրեն
Կուսակցություն	ԽՄԿԿ
Պարգևներ և ; մրցանակներ	; ՏԷՖԻ Լրագրողների պաշտպանության կոմիտեի մամուլի ազատության միջազգային մրցանակ և Ռուսաստանի Ոսկե փետուր
Անդամություն	Ռուսական հեռուստաընկերության ակադեմիա
	Yevgeny Kiselyov Վիքիպահեստում

Եվգենի Ալեքսեևիչ Կիսելյով (ռուս.՝ Евгений Алексеевич Киселёв),հունիսի 15, 1956(1956-06-15)^[1], Մոսկվա, ԽՍՀՄ^[2] խորհրդային, ռուս և ուկրաինացի լրագրող, մեդիա մենեջեր, քաղաքական դիտորդ, «Ուկրաինա 24» հեռուստաալիքի հաղորդավար^[3]^[4]

1984 թվականից աշխատում է խորհրդային, ապա ռուսական հեռուստատեսությունում։ 1993 թվականի հոկտեմբերից մինչև 2001 թվականի ապրիլ՝ ՆՏՎ հեռուստաալիքի աշխատակից։ 2008 թվականից աշխատում է ուկրաինական հեռուստատեսությունում։

Կենսագրություն

Սկզբնական շրջան

Ծնվել է 1956 հունիսի 15-ին Մոսկվայում՝ մետալուրգիական ինժեների ընտանիքում։ Հայրը՝ Ալեքսեյ Ալեքսանդրովիչ Կիսելյովը (1911-1988), խորհրդային գիտնական, ինժեներ, ավիացիայի և հրթիռային մետալուրգիայի բնագավառի մասնագետ էր։ Միջնակարգ կրթությունը ստացել է Մոսկվայի երկաթուղու անգլերենի խորացված ուսումնասիրությամբ թիվ 123 հատուկ դպրոցում։

1979 թվականին գերազանցությամբ ավարտել է Մոսկվայի Մ.Վ.Լոմոնոսովի անվան պետական համալսարանի Ասիայի և Աֆրիկայի երկրների ինստիտուտի պատմաբանասիրական ֆակուլտետը՝ «պատմաբան-արևելագետ» մասնագիտությամբ։ 1977-1978 թվականներին պրակտիկա է անցել Իրանում։

1979-1981 թվականնե��ին ծառայել է որպես սպա-թարգմանիչ Աֆղանստանում, որտեղ աշխատել է խորհրդային ռազմական խորհրդականների խմբում որպես թարգմանիչ։

1981-1984 թվականներին պարսկերեն է դասավանդել Ռուսաստանի Անվտանգության դաշնային ծառայության ակադեմիայում։

Աշխատանք լրատվամիջոցներում

ԽՍՀՄ-ում

1984-1987 թվականներին աշխատել է ԽՍՀՄ պետական հեռուստառադիոհեռարձակման ընկերության Մերձավոր և Մերձավոր Արևելքի երկրների հեռարձակման գլխավոր խմբագրական կոլեգիայում։

1987-1990 թվականներին եղել է «90 րոպե» (հետագայում՝ «120 րոպե») հաղորդաշարի («Կենտրոնական հեռուստատեսության առաջին հաղորդումը»)^[5] և Կենտրոնական հեռուստատեսության լրատվական հաղորդումների թղթակից։

1990 թվականին եղել է «ТСН» լրատվական հաղորդաշարի հաղորդավարներից մեկը։

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 Internet Movie Database — 1990.
↑ «Биография Евгения Киселёва» (ռուսերեն). ՌԻԱ Նովոստի. 2013 թ․ հունիսի 5. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունիսի 10-ին.
↑ «Մեծ քաղաքականություն» հաղորդաշարի հաղորդումներից մեկի ժամանակ Կիսելևը պարզաբանել է. «Ես ռուս լրագրող չեմ, ես ռուսաստանցի ուկրաինացի լրագրող եմ»։
↑ «На телеканале «Украина 24» стартует авторская программа «Реальная политика с Евгением Киселёвым»». Телеканал Україна. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 23-ին.
↑ «Телезвезды: Евгений Киселёв. Интервью бывшего ведущего программы «Итоги»». Meduza. 2016 թ․ փետրվարի 8.

Արտաքին հղումներ

«Մեծ քաղաքականությունը Եվգենի Կիսելյովի հետ» թոք շոու «Ինտեր» հեռուստաալիքի (Ուկրաինա) թոք-շոուի կայքը
Robert Thomas Teske Votive Offerings Among Greek-Philadelphians: A Ritual Perspective. — Ayer Publishing, 1980. — С. 242—3.
Alessandra Stanley (1997 թ․ փետրվարի 20). «Tough Side Of Albright Is Awaited In Moscow». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
Michael Specter (1995 թ․ դեկտեմբերի 24). «Russia's New Style of Hero». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
Michael R. Gordon (1997 թ․ մարտի 16). «Russian Media, Free of One Master, Greet Another». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
Celestine Bohlen (1999 թ․ սեպտեմբերի 5). «In Russia, a Power Play Acted Out on Television». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
Michael Wines (2001 թ․ ապրիլի 8). «TV Takeover Stirs Protest In Moscow». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
«Russian TV station loses freedom». BBC News. 2001 թ․ ապրիլի 3. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
Michael Wines (2001 թ․ ապրիլի 15). «TV Workers End Standoff At Network In Russia». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
Fred Weir (2002 թ․ հունվարի 23). «Did business or politics silence Russian TV station?». The Christian Science Monitor. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
Michael Wines (2002 թ․ հունվարի 23). «Russians Find Suspicions Fly As Network Goes Off Air». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
«Russian station taken off air». BBC News. 2002 թ․ հունվարի 22. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
«Pro-Kremlin group wins TV channel». BBC News. 2002 թ․ մարտի 27. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
«Russia pulls plug on critical TV». BBC News. 2003 թ․ հունիսի 22. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
«TV closure sparks 'Soviet' jibe». BBC News. 2003 թ․ հունիսի 23. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
Clifford J. Levy (2010 թ․ հունվարի 23). «TV Refugees From Moscow». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
«Russian journalists find haven in Ukraine». Hurriyet Daily News. 2009 թ․ հուլիսի 20. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
Chrystia Freeland (2009 թ․ հուլիսի 11). «Russia's Free Media Find a Haven in Ukraine». The Financial Times. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 24-ին.
«Герман хочет заменить Шустера на украинца». Украинская правда. 2010 թ․ մայիսի 21.
Շուստերը վերադարձել է Ինտեր ալիք, Kyiv Post (19 փետրվարի, 2013)
Kisseliov, la vedette de la révolte (ֆր.) // Ազատագրում. - 2001 թ. - Ապրիլի 10.

Բլոգեր և հեղինակային սյունակներ

[_f87f8fa6a1e743fa-1] 1,0 ^1,1 Internet Movie Database — 1990.

[2] «Биография Евгения Киселёва» (ռուսերեն). ՌԻԱ Նովոստի. 2013 թ․ հունիսի 5. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունիսի 10-ին.

[3] «Մեծ քաղաքականություն» հաղորդաշարի հաղորդումներից մեկի ժամանակ Կիսելևը պարզաբանել է. «Ես ռուս լրագրող չեմ, ես ռուսաստանցի ուկրաինացի լրագրող եմ»։

[4] «На телеканале «Украина 24» стартует авторская программа «Реальная политика с Евгением Киселёвым»». Телеканал Україна. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 23-ին.

[5] «Телезвезды: Евгений Киселёв. Интервью бывшего ведущего программы «Итоги»». Meduza. 2016 թ․ փետրվարի 8.

[1]