Yvonne Brill

Yvonne Brill

Biografía
Nacemento	(en) Yvonne Madelaine Claeys 30 de decembro de 1924 St. Vital, Canadá (en)
Morte	27 de marzo de 2013 (88 anos) Princeton, Estados Unidos de América
Causa da morte	cancro de mama
Educación	Universidade de Manitoba (pt) - matemáticas (valor descoñecido–1945) Universidade do Sur de California - química (valor descoñecido–1951)
Actividade
Campo de traballo	Rocket science (en)
Ocupación	química, inventora, técnico, enxeñeira
Empregador	International Mobile Satellite Organization (pt) United Aircraft (pt) Curtiss-Wright (pt) Marquardt Corporation (en) NASA Douglas Aircraft Company FMC Corporation (pt)
Membro de	Academia Nacional de Engenharia dos Estados Unidos (pt) (1987–) American Institute of Aeronautics and Astronautics (pt) (1955–)
Premios
(2011)  Kate Gleason Award (en) (2010)  Salón da Fama dos Inventores Nacionais (2010)  Medalla Nacional de Tecnoloxía e Innovación (2009)  Medalla John Fritz (2001)  Medalla da NASA ao Servizo Público Distinguido (1999)  Women in Technology Hall of Fame (en) (1986)  Society of Women Engineers Achievement Award (en)

Yvonne Madelaine Brill (de nacemento Claeys), nada en Winnipeg o 30 de decembro de 1924 e finada o 27 de marzo de 2013, foi unha enxeñeira aeroespacial canadense-estadounidense.^[1] Durante a súa vida profesional participou en diferentes programas espaciais dos Estados Unidos, incluíndo a NASA e o International Maritime Satellite Organization.^[2][3]

Os seus pais eran inmigrantes belgas. Estudou na Universidade de Manitoba onde foi disuadida de estudar enxeñaría por ser muller, motivo polo que estudou química e matemáticas.^[4]Tras graduarse integrouse no proxecto RAND, enfocado no deseño e construción dos primeiros satélites sen tripulación, foi neste momento que comezou a traballar en propulsión.

O traballo de Brill en sistemas de propulsión contribuíu a desenvolvementos significativos. Desenvolveu o concepto para un novo motor de foguete, un sistema de propulsión con hidracina que mantén a un satélite nunha órbita xeoestacionaria fixa durante máis tempo que outros métodos e cunha carga útil maior. É o sistema de propulsión que empregan os satélites de comunicacións para manterse en órbita.^[5]

Tamén estivo involucrada no sistema de propulsión de TIROS (Television Infrared Observation Satellite) o primeiro satélite meteorolóxico.

Foi xerente de propulsión da nave espacial NOVA, un satélite que proporcionaba numerosos datos para a Mariña, e no que logrou implementar un sistema de propulsión de plasma de pulso, algo moi pouco común nese entón.^[6]

Brill faleceu por complicacións do seu cancro de peito en Princeton, New Xersei, o 27 de marzo de 2013.^[7]

En 1980, Harper's Bazaar e DeBeers Corporation outorgáronlle o seu premio Diamond Superwoman á súa carreira profesional. En 2001 foi galardoada coa Medalla de Servizo Público Distinguido da NASA. Brill recibiu o Premio American Institute of Aeronautics and Astronautics (AIAA) en 2002 e a Medalla John Fritz da American Association of Engineering Societies (AAES) en 2009. En 2011, o presidente Barack Obama outorgoulle a Medalla Nacional de Tecnoloxía e Innovación.^[8]

Foi elixida para a Academia Nacional de Enxeñaría en 1987. Foi nomeada membro da Sociedade de Mulleres Enxeñeiras (SWE) en 1985 e recibiu o seu máis alta honra, o Premio ao Logro, o ano seguinte.

A cátedra Yvonne C. Brill do Instituto Americano de Aeronáutica e Astronáutica (AIAA) noméase na súa honra e preséntase anualmente.^[9]