Xarope de pradairo
O xarope de pradairo[1] é un xarope feito a partir da auga e do zume de pradairo (Aceraceae) de comezos da primavera, que foi concentrado por ebulición. Faise nas forestas de América do Norte (sobre todo Ontario, Quebec e Vermont) e véndese hoxe en día en todo o mundo.
| Valor nutricional por 100 g | |
|---|---|
| Enerxía | 1 088 kJ (260 kcal) |
67 g | |
| Azucres | 60.4 |
0.06 g | |
0.04 g | |
| Vitaminas | Cantidade %DV† |
| Tiamina (B1) | 6% 0.066 mg |
| Riboflavina (B2) | 106% 1.27 mg |
| Niacina (B3) | 1% 0.081 mg |
| Ácido pantoteico (B5) | 1% 0.036 mg |
| Vitamina B6 | 0% 0.002 mg |
| Ácido fólico (B9) | 0% 0 μg |
| Colina | 0% 1.6 mg |
| Vitamina C | 0% 0 mg |
| Minerais | Cantidade %DV† |
| Calcio | 10% 102 mg |
| Ferro | 1% 0.11 mg |
| Magnesio | 6% 21 mg |
| Manganeso | 138% 2.908 mg |
| Fósforo | 0% 2 mg |
| Potasio | 5% 212 mg |
| Sodio | 1% 12 mg |
| Cinc | 15% 1.47 mg |
| Outros constituíntes | Cantidade |
| Auga | 32.4 g |
| |
| †As porcentaxes son aproximadas empregando a recomendación de US para os adultos. | |
A técnica xa era dominada polas poboacións indíxenas do Canadá cando os europeos chegaron. Utilizábase en particular coma alimento tónico na primavera. Numerosas lendas amerindias escenifican o xarope de pradairo.
O xarope de pradairo non é un doce moi popular en Europa, tampouco en Galiza, aínda que se pode atopar nalgúns supermercados. Adóitase empregar para adozar torradas, filloas, chulas etc, coma se fose mel.
Fabricación do xarope de pradairo
[editar | editar a fonte]Entre as numerosas especies de pradairos, dúas son principalmente utilizadas pera a produción de xarope de pradairo: o pradairo negro (Acer nigrum) e mailo pradairo azucreiro (Acer saccharum), moitas veces consideradas a mesma especie, ou mesmo, a primeira, coma subespecie do A. saccharum.
O xarope de pradairo prodúcese maioritariamente no Canadá - 83% da colleita mundial - particularmente na provincia do Quebec, cunha menor produción en Ontario. Faise tamén nalgúns estados dos Estados Unidos de América. Así mesmo, a produción de xarope de pradairo nos EUA tende a continuar sendo constante, mentres que no Canadá multiplicouse por dous en vinte anos.
Colleita da auga de pradairo
[editar | editar a fonte]
A auga de pradairo apáñase na fin do inverno ou ao comezo da primavera, segundo as rexións, cando as noites de xeada veñen seguidas de días de desxeo. Esta auga contén arredor dun 2% ou 3% de azucre. Este azucre (esencialmente glicosa) é almacenado no raizame durante o outono, onde pasa o inverno. Na primavera, sobe baixo a casca e distribúese por toda a árbore, a fin de proporcionar enerxía de abondo para reactivar o seu metabolismo.
A auga de pradairo non é o zume. Este, claramente máis cargado en minerais e moléculas orgánicas complexas, só sobe polas raíces cando o metabolismo da árbore é reactivada. A chegada do zume e do seu sabor agre marca a fin da colleita da auga de pradairo. É dicir, non se fai a colla do zume, senón da auga de pradairo.
Se o diámetro do toro do pradairo é inferior a 20 cm a auga nunca se recolle. A regra xeral é, pois, agardar deica os 45 anos despois da plantación do pradairo antes de comezar a apañar a auga. Así mesmo, un pradairo azucreiro pode vivir até os 300 anos, incluso máis. Deste xeito, pode dar auga cada primavera por moitos anos.
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Xarope de pradairo  |
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- (en francés) Consellos e información da Fédération des Producteurs Acéricoles du Québec
- (en francés) Web da Coopérative des Producteurs de Sirop d'Erable du Québec Arquivado 21 de abril de 2017 en Wayback Machine.
- (en francés) Centre ACER : Web do Centre de recherche, de développement et de transfert technologique acéricole
