Selo (maxia)

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde abril de 2020.)

Este artigo ou sección describe un tema de ficción principalmente desde unha perspectiva ficticia. Por favor, revise o contido e reescriba o mesmo para explicar a ficción con claridade, desde a perspectiva do mundo real.

Este artigo ou sección precisa dunha revisión ortográfica e/ou de gramática (recurso útil: corrector ortográfico en liña de galego). Podes axudarte do revisor ortográfico, activándoo en: Preferencias → Trebellos → Navegación → Ortografía: Activar o revisor ortográfico. Colabora connosco neste artigo e noutros en condicións semellantes para que a Galipedia mellore e medre.

Un selo (do latín sigillum) é un símbolo creado para un propósito máxico específico. Un selo é xeralmente composto por unha combinación complexa de trazos ou figuras xeométricas, cada unha cun significado ou intención propio.

A orixe do termo "selo" tamén pode estar relacionada a סגולה, do hebreo (segulah significando "palabra, acción ou un elemento de efecto espiritual"). Un selo pode posuír unha forma abstracta, pictorial ou semi-abstracta.^[1].

De forma xeral, os alfabetos usados actualmente derivan de símbolos, modificados co paso do tempo. Unha cabeza de búfalo, por exemplo, foi estilizada e modificada ao longo dos anos ata converterse na letra "A". Os exipcios usaban os xeroglíficos, e no Xapón a escrita Kanji aínda ten nos seus trazos gran similitude cos elementos que busca representar.

En canto á construción de debuxos a partir de mensaxes e frases, a escritura árabe sempre permitiu esta práctica. As palabras árabes son conectadas por unha liña continua, un fío condutor que permite a súa torsión e disposición en arranxos elaborados. Sendo así, nos adornos de templos e na heráldica era común atopar debuxos que codificaban frases ou nomes. As suras do Corán, por exemplo (con excepción da 9ª), inician por Bismillah, que forma un "peche" e permite que a frase sexa amarrada en torno a si mesma con fácil localización do seu inicio e fin^[2]. Ademais, nas prácticas xudías de Merkabah, a entrada nos niveis celestes era auxiliada polos selos correspondentes, que deberían ser deseñados polo maxista.

Na África subsahariana, os selos tamén eran extensamente utilizados, por exemplo para codificar historias, e para evocar enerxías ancestrais. A idea de debuxar historias e mensaxes na area, en tramas elaboradas, era moi empregada polos pobos Tchokwe de Angola (e chamada de debuxo Sona). Xa no campo máxico e espiritual, unha das prácticas máis coñecidas de sixilización africana é o trazado de Pemba, utilizado tanto para ancorar entidades no plano físico como para atraer as súas calidades ou codificar intencións e desexos (ver Puntos riscados).

A sixilización tamén está presente na cultura nórdica, co uso de Bandrunar (unión de runas) e Insigils (selos rúnicos). Estas prácticas de Maxia rúnica consistían na elaboración de debuxos que eran usados como talismáns ou entallados na madeira das casas, buscando protección ou sorte en batallas. O debuxo máis coñecido deste tipo é o Ægishjálmr, ou Elmo do Terror, un símbolo rúnico que representa o casco do mesmo nome que se cita nos Eddas, usado para protexer casas e persoas.

Nos libros Ars Theurgia e Ars Goetia, que forman parte de Lemegeton (tamén chamada A Chave Menor de Salomón), descríbense os selos dos líderes espirituais, dos Daemons e dos Shemhamphorash. Xa no Ars Paulina, descríbense os selos planetarios, moitas veces dirixidos para unha intención específica, e no Ars Almadel preséntanse os selos dos principais coros de anxos, así como as súas conxuracións^[3].

No Ars notoria, preséntanse selos (chamados de Notas) que poden ser utilizados para as máis variadas finalidades, como acelerar a aprendizaxe ou obter coñecemento sobre unha área da ciencia ou unha lingua estranxeira. Os selos usados na arte Notoria eran construídos polos maxistas usando símbolos e elementos pertinentes aquela área do coñecemento. Por exemplo, os selos referentes à gramática incluía os nomes de diferentes aspectos do discurso (morfoloxía, sintaxe, vocabulario, etc.). Xa o selo utilizado para aprender xeometría contaba con debuxos de liñas, triángulos, cadrados, pentagramas, estrelas de seis puntas e círculos.

As prácticas salomónicas, así como o chinés, consideraron que os portais de comunicación entre o mundo físico e o espiritual abríronse en lugares e tempos específicos, polo que as direccións cardinais e as horas planetarias sempre foron de vital importancia para a realización de calquera intención máxica por estes sistemas.