Rudolf Arnheim

Rudolf Arnheim

Biografía
Nacemento	15 de xullo de 1904 Berlín, Alemaña
Morte	9 de xuño de 2007 (102 anos) Ann Arbor, Estados Unidos de América
Educación	Universidade Humboldt de Berlín
Director de tese	Max Wertheimer
Actividade
Campo de traballo	Teoría do cinema, media theory (en) , estudo da historia da arte, psychology of art (en) , filmologia (pt) , crítica de cinema (pt) e xornalismo
Lugar de traballo	Nova York (1940–2007) Gran Bretaña (1939–1940) Italia (1933–1939) Berlín (1924–1933)
Ocupación	escritor, crítico de cinema, experto do cinema, pedagogo, profesor universitario, historiador da arte, psicólogo, xornalista
Empregador	Universidade Harvard Universidade de Míchigan
Membro de	Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Familia
Irmáns	Helen Arnheim-Badt
Premios
(1999)  Premio Helmut-Käutne (1978)  Rome Prize (en) (1941)  Bolsa de estudos Guggenheim  doutor honoris causa pola Universidade de Padua  Membro da Academia Estadounidense das Artes e as Ciencias

Rudolf Arnheim, nado en Berlín o 15 de xullo de 1904 e finado o 9 de xuño de 2007, foi un autor de orixe alemá, teórico do cine e da arte e psicólogo perceptual. Aprendeu psicoloxía da Gestalt como alumno de Max Wertheimer e Wolfgang Köhler na Universidade de Berlín e aplicouno á arte.^[1] A súa obra magna foi Arte e Percepción Visual: Unha psicoloxía do ollo criativo (Art and Visual Perception: A Psychology of the Creative Eye, 1954). Outros libros importantes escritos por Arnheim son Pensamento Visual (Visual Thinking, 1969), e O Poder do Centro: Un Estudo de Composición nas Artes Visuais (The Power of the Center: A Study of Composition in the Visual Arts, 1982). A arte e a percepción Visual foi revisado, ampliado e publicado como versión nova en 1974, e foi traducido a catorce linguas. Viviu en Alemaña, Italia, Inglaterra e os Estados Unidos, onde ensinou no Sarah Lawrence College, na Universidade de Harvard, e na Universidade de Míchigan. O seu traballlo influíu moito na historia da arte e na psicoloxía en América.

En Art and Visual Perception, Arnheim tenta utilizar a ciencia para entender mellor a arte. No seu libro posterior Visual Thinking, Arnheim analiza a suposición de que a linguaxe "vai antes" da percepción. Para Arnheim, o acceso único a realidade que temos é polos nosos sentidos. Arnheim tamén argumenta que a sensación é fortemente identificada co pensamento, e que a expresión artística é outro xeito de razoamento. En The Power of the Center, Arnheim sitúa a interacción de arte e arquitectura en concéntricos e enreixados patróns espaciais. Argumenta que a forma e o contido son indivisibles, e que os patróns creados polos artistas revelan a natureza de experiencia humana.

Rudolf Arnheim naceu nunha familia xudía en 1904 na Alexanderplatz, Berlín.^[1][2] Non moito tempo despois de nacer el, a súa familia mudouse a Kaiserdamm en Charlottenburg, onde ficaron até os primeiros anos 30s. Tivo interese na arte desde unha idade nova, cando empezou debuxar cando era neno.^[3] O seu pai, Georg Arnheim, posuíu unha pequena fábrica de pianos, que esperaba que Rudolf herdase. Con todo, o fillo quixo continuar a súa educación, así que o seu pai estivo de acordo en que podería pasar a medias a súa semana no colexio universitario e a outra media na fábrica. Rudolf acabou pasando máis tempo na universidade, e cando estaba na fábrica distraía os empregados coas súas inquisicións sobre a mecánica do piano, así que o seu pai estivo de acordo en deixarlle centrarse enteiramente na súa educación. Rudolf tivo interese na psicoloxía desde tan cedo como podería lembrar, co recordo específico de comprar algunhas das primeiras edicións dos libros de Sigmund Freud cando era un adolescente, o que alimentou o seu interese na psicanálise.

Arnheim foi á Universidade de Berlín, onde quixo centrar os seus estudos na psicoloxía.^[2] Naquel tempo, a psicoloxía era unha rama de filosofía, así que Arnheim acabou estudando filosofía e psicoloxía experimental, e estudos menores en historia da arte e música.^[3] Había moitos membros da facultade prominentes na universidade neste tempo, como Albert Einstein, Max Planck, Max Wertheimer, e Wolfgang Köhler. Xa que Wertheimer e Köhler estaban no departamento de psicoloxía, a maioría da psicoloxía preocupábase pola Gestalt. O Instituto Psicolóxico da Universidade de Berlín estaba en dous pisos do Imperial Palace, e Arnheim traballou en laboratorios improvisados decorados con pinturas de anxos e outras ilustracións. Este instituto era máis do que un taller porque todo o mundo andaba a facer experimentos e a utilizar o un ao outro máis do que estar sentando en conferencias. Para a disertación de Arnheim, Max Wertheimer pediulle que estudase expresións faciais humanas e caligrafías e como se correspondían unhas coas outras. Isto era o comezo do estudo de expresión de Arnheim, o cal o levou a explorar nas artes visuais. En 1928, recibiu o seu doutoramento.^[1]

A mediados dos 20s, Arnheim comezou a escribir crítica de filmes para o Stachelschwein.^[1] Enviou os seus traballos a Siegfried Jacobsohn, o editor de xefe en Die Weltbühne, quen llos aceptou. Cando Jacobsohn morreu en 1928, Ossietzky tomou o seu posto, e entón Arnheim foi traballar na sección cultural até 1933. No outono de 1932, Arnheim fixo un ensaio publicado no Berliner Tageblatt, sobre uns tres meses antes da chegada dos nazis ao poder. O ensaio era sobre a natureza de Charlie Chaplin e os bigotes de Hitler, e o que o bigote fixo ao nariz en termos de caracterización humana.^[3] Considerando o timing deste ensaio, e o feito de que en 1933 a venda do seu libro O cine como Arte xa non era permitida polos nazis, algúns amigos de Arnheim aconselláronlle que tería que deixar o país e así, en agosto de 1933, mudouse a Roma.

Arnheim viviu e escribiu sobre filmes e radio en Roma nos seguintes seis anos.^[2] Cando a segunda guerra mundial estalou, foi para Londres, e traballou como tradutor en tempo de guerra para a BBC. Foi para os Estados Unidos en 1940 e ficou impresionado por todas as luces de Nova York. Para el era "o fin de exilio" xa que estaba acostumado a vivir con constante escuridade en Londres.

En 1943 converteuse en profesor de psicoloxía no Sarah Lawrence College e en profesor universitario visitante na New School for Social Research.^[2] Ao redor deste tempo recibiu dous premios importantes. Primeiro, recibiu unha Fellowship (bolsa de investigador) da Fundación Rockefeller. Con isto traballou na Columbia University para analizar soap-operas e como afectaron as audiencias americanas. Tamén recibiu o Guggenheim Fellowship en 1942 para estudar a percepción na arte. El idealmente quería escribir sobre aplicar a teoría Gestalt ás artes visuais. Aprazou o libro para facer máis estudos sobre espazo, expresión e movemento. En 1951, Arnheim conseguiu outra Rockefeller Fellowship, tomou unha excedencia deixando de ensinar e escribiu Art and Visual Perception: A Psychology of the Creative Eye.^[4]

Arnheim foi convidado para unirse á Universidade de Harvard como profesor de Psicoloxía de Arte en 1968, e ficou alí seis anos.^[2] O Carpenter Center for the Visua Arts en Harvard era unha construción importante para el, sendo o único edificio deseñado en América por Le Corbusier, baseado na teoría modular.^[3] Retirouse en 1974 a Ann Arbor coa súa muller Mary.

Deveu un Profesor Visitante na Universidade de Míchigan e ensinou alí por dez anos. Arnheim era membro da 'Sociedade americana para Estética' e foi o seu presidente por dúas veces, e era tamén o presidente para a División en Psicoloxía e Artes da American Psychological Association por tres veces. En 1976 foi elixido un Fellow da Academia Americana das Artes e Ciencias.

Morreu en Ann Arbor, Míchigan en 2007.^[5]

A pesar de que Arte e Percepción Visual lle tomou quince meses para o completar, sentiu que esencialmente escribiuno 'dunha sentada'.^[2] Revisado en 1974, e é un dos libros de arte máis influentes do século XX. Nel tenta utilizar a ciencia para mellor entender a arte, aínda mantendo en mente os aspectos importantes de rumbo persoal, intuición, e expresión. Pensamento visual (1969) afronta as diferenzas entre pensar vs percibir, e intelecto vs intuición. Nel, Arnheim analiza a suposición de que a lingua vai antes da percepción e que as palabras son os chanzos do pensamento. O coñecemento sensorial permite a posibilidade da linguaxe, xa que o acceso único a realidade o temos polos nosos sentidos.^[1] A sensación visual é o que nos deixa ter un coñecemento certo de experiencia. Arnheim tamén argumenta que a percepción é fortemente identificada con pensamento, e que a expresión artística é outro xeito de razoamento. No Poder do Centro (1982), Arnheim considera a interacción de arte e arquitectura en concéntricos e enreixados patróns espaciais. Argumenta que a forma e o contido son indivisibles, e que os patróns creados polos artistas revelan a natureza da experiencia humana.

Arnheim pensaba que a maioría de persoas teñen as súa maioría de ideas produtivas nos seus temperáns vinte anos.^[3] Engánchanse a unha idea e gastan o resto das súas vidas a expandila. A idea produtiva ou xenerativa de Arnheim era que o significado da vida e o mundo poderían ser percibidos nos patróns, formas, e cores do mundo. Polo tanto, cría que temos que estudar aqueles patróns e descubrir o que significan. Tamén creu que as ilustracións e traballos de arte son pensamento visual e un medio de expresión, non só poñendo formas e cores xuntas para resultar atractivas.

A arte é un xeito de axudar as persoas a entenderen o mundo, e un xeito de ver como o mundo cambia a través das súas mentes. A súa función é mostrar a esencia de algo, como a nosa existencia.^[1] Arnheim mantiña que a visión e a percepción son creativas, comprensión activa, e que organizamos as sensacións e estruturas en formas para poder entendelas. Sen orde non entenderiamos calquera cousa, así que o mundo é ordenado só para ser percibido. En xeral, escribiu quince libros sobre percepción e arte, arquitectura, e cinema.^[2]

• ''Experimentell-psychologische Untersuchungen zum Ausdrucksproblem''. Psychologische Forschung, 11, 2-132 (1928)
• ''Film als Kunst''. Berlín: Ernst Rowohlt (1932). Neuausgaben: 1974, 1979, 2002.
• ''Rundfunk als hörkunst'' (1933/1936)
• ''Gestalt and art''. Revista de Estética e Crítica de Arte, 2, 71-5 (1943).
• ''Toward a Psychology of Art''. Berkeley e Os Ánxeles: University of California Press (1949/1966). ISBN 978-0-520-02161-7.
• ''Art and Visual Perception: A Psychology of the Creative Eye''. Berkeley e Os Anxeles: University of California Press (1954/1974). ISBN 978-0-520-24383-5.
• ''Picasso's Guernica''. Berkeley: University of California Press (1962/1974).ISBN 978-0-520-25007-9
• ''Visual Thinking''. Berkeley: University of California Press (1969).ISBN 978-0-520-24226-5.
• ''Entropy and Art''. Berkeley: University of California Press (1971).ISBN 978-0-520-02617-9.
• ''Anschauliches Denken. Zur Einheit von Bild und Begriff''. Erstausgabe 1972, Köln: DuMont Taschenbuch 1996.
• ''The Dynamics of Architectural Form''. Berkeley e Os Anxeles: University of California Press (1977).ISBN 978-0-520-03551-5.
• ''Kritiken und Aufsätze zum Filme''. (Hrsg.: Helmut H. Diederichs) München: Hanser (1977).
• ''Radio als Hörkunst''. München: Hanser. Neuausgabe: 2001 (Suhrkamp).ISBN 978-0-405-03570-8 (1979)
• ''The Power of the Center: A Study of Composition in the Visual Arts''. Berkeley: University of California Press (1982/88).ISBN 978-0-520-06242-9.
• ''New Essays on the Psychology of Art''. Berkeley: University of California Press (1986).ISBN 978-0-520-05554-4.
• ''Parables of Sunlight: Observations on Psychology, the Arts, and the Rest''. Berkeley: University of California Press (1989).ISBN 978-0-520-06536-9.
• ''Thoughts on Art Education''. Os Ánxeles: Getty Center for Education in the Arts (1990).ISBN 978-0-89236-163-2.
• ''To the Rescue of Art''. Berkeley: University of California Press (1992).ISBN 978-0-520-07459-0.
• ''The Split and the Structure''. Berkeley: University of California Press (1996).ISBN 978-0-520-20478-2.
• ''Film Essays and Criticism''. University of Wisconsin Press (1997).ISBN 978-0-299-15264-2.
• ''Die Seele in der Silberschicht''. (Hrsg.: Helmut H. Diederichs) Frankfurt am Main: Suhrkamp (2004).
• ''I baffi di Charlot. Scritti italiani sul cinema 1932-1938''. (Ed.: Adriano D'Aloia) Torino: Kaplan (2009).ISBN 978-88-89908-37-2.
• ''Cinema como Arte. Quando técnicas da linguagem audiovisual''. (Tradución ao portugués.: Marco Bonetti) Niterói: Muiraquitan (2012).ISBN 978-85-754312-45

• Uta Grundmann e Rudolf Arnheim. "The Intelligence of Vision: An Interview with Rudolf Arnheim". cabinetmagazine.org. Consultado o 2023-07-26.
• Behrens, Roy R. (1998). "Rudolf Arnheim: The Little Owl on the Shoulder of Athene". Leonardo 31 (3): 231–233. ISSN 0024-094X. doi:10.2307/1576578.
• Pariser, David A. (1984). "A Conversation with Rudolf Arnheim". Studies in Art Education 25 (3): 176–184. ISSN 0039-3541. doi:10.2307/1320699.
• Arnheim, Rudolf (2002). ''Arte y percepción visual: Psicología del ojo creador' (tradución ao castelán). Alianza.ISBN 978-84-206-7874-0.
• "Rudolf Arnheim, 102, Psychologist and Scholar of Art and Ideas, Dies". 14 de xuño de 2007.

• Verstegen, Ian: Arnheim, Gestalt e Arte: Unha Teoría Psicolóxica. Springer, 2005. ISBN 978-3-211-28864-1

• Estética
• John Dewey
• Habilidade de visualización espacial
• Historia da arte
• Historia da arte occidental
• Historia do cinema
• Historia do cinema de animación
• Maurice Merleau-Ponty
• Op art
• Psicoloxía
• Psicolox��a da arte
• Psicoloxía da cor
• Psicoloxía da sensación
• Sensación
• Teoría da Gestalt

• Rudolf Arnheim: Unha web da súa Vida e Traballo
• A Intelixencia de Visión: Unha Entrevista con Rudolf Arnheim
• Biografía: Rudolf Arnheim, desde o Arquivo de Internet (--> PDF printout aquí)
• Rudolf-Arnheim-Foro
• Ian Verstegen, "A Vida, Pensado e Influencia de Rudolf Arnheim" Arquivado 17 de xaneiro de 2017 en Wayback Machine.
• Rudolf Arnheim papeis desde o Smithsonian Arquivos de Arte americana
• RudolfArnheim.Recursos | netos en Arnheim e cine en Italia