Lei de Campbell
A lei de Campbell é un adaxio desenvolvido por Donald T. Campbell, un psicólogo e científico social que escribiu a miúdo sobre metodoloxía da investigación, que afirma:
«Canto máis se use un indicador social cuantitativo para tomar decisións sociais, máis suxeito estará ás presións de corrupción e máis axeitado será para distorsionar e corromper os procesos sociais que se pretenden supervisar.»[1]
Aplicacións
[editar | editar a fonte]A lei de Campbell pode ser vista como un exemplo do efecto cobra, o cal é ás veces o efecto negativo non intencionado de políticas públicas e outras intervencións de goberno en economía, comercio e sanidade.
Educación
[editar | editar a fonte]En 1976, Campbell escribiu: "As probas de logros ben poden ser indicadores valiosos de competencia escolar xeral baixo condicións de ensino normal destinado á competencia xeral. Mais cando as puntuacións das probas convírtense no obxectivo do proceso docente, ambos perden o seu valor como indicadores do estado educativo e deforman o proceso educativo de xeitos indesexábeis. (Tendencias similares rodean naturalmente o uso de probas obxectivas en cursos ou en exames de acceso.)"[1]
O principio de ciencia social da lei de Campbell úsase para salientar as consecuencias negativas das probas de alta participación nas aulas dos Estados Unidos. Esta pode tomar a forma de ensinar para a proba ou enganar directamente.
Regras similares
[editar | editar a fonte]Hai ideas estreitamente relacionadas coñecidas por diferentes nomes, como lei de Goodhart, a crítica de Lucas e o efecto cobra. Outro concepto relacionou coa lei de Campbell xurdiu no 2006 cando as investigadoras británicas Rebecca Boden e Debbie Epstein publicaron unha análise da política baseada en probas, unha práctica espoliada polo primeiro ministro Tony Blair. No traballo, Boden e Epstein describiron como un goberno que tenta basear a súa política en evidencias pode acabar producindo datos corrompidos porque «busca captar e controlar os procesos produtores de coñecemento ata o punto de que este tipo de "investigación" pode ser descrita mellor como "evidencia baseada en políticas".»[2] Cando alguén distorsiona as decisións para mellorar a medida de desempeño, adoita subrogarse, chegando a crer que a medida é unha mellor medida do verdadeiro rendemento do que realmente é.[3]
A lei de Campell transmite unha mensaxe máis positiva pero complexa. É importante medir o progreso facendo uso de indicadores cuantitativos e cualitativos.[4] Non obstante, o uso de datos cuantitativos para a avaliación pode distorsionar e manipular estes indicadores. Deben adoptarse medidas concretas para reducir a alteración e manipulación da información. No seu artigo, «Assesing the impact of planned social change»[5] (en galego, Avaliando o impacto do cambio social planificado) Campbell suliñou que «canto máis se use un indicador social cuantitativo para tomar decisións sociais, máis suxeito estará ás presións de corrupción e máis axeitado será para distorsionar e corromper os procesos sociais que se pretenden supervisar."».
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Campbell, Donald T. (1979). "Assesing the impact of planned social change". Evaluation and Program Planning (en inglés) 2: 67–90. doi:10.1016/0149-7189(79)90048-X.
- ↑ Boden, Rebecca; Epstein, Debbie (2006). "Managing the research imagination? Golbalisation and research in higher education". Globalisation, Societies and Education (en inglés) 4: 223–236. doi:10.1080/14767720600752619.
- ↑ Bentley, Jeremiah W. (2017-02-24). "Decreasing Operational Distortion and Surrogation through Narrative Reporting" (en inglés). Nova Iorque: Rochester. SSRN 2924726.
- ↑ "Quantitative & Qualitative Indicators". Monitoring & Evaluation (en inglés). Consultado o 2020-08-01.
- ↑ Campbell, Donald T. (1979-01-01). "Assesing the impact of planned social change". Evaluation and Program Planning (en inglés) 2: 67–90. ISSN 0149-7189. doi:10.1016/0149-7189(79)90048-X.
