Juan Vicente Gómez

Juan Vicente Gómez
	;
Biografía
Nacemento	(es) Juan Vicente Gómez Chacón ; 24 de xullo de 1857 ; Táchira, Venezuela
Morte	17 de decembro de 1935 (78 anos); Maracay, Venezuela
39º Presidente de Venezuela
	19 de decembro de 1908 – 13 de agosto de 1913 ; ← Cipriano Castro (pt) – José Gil Fortoul (pt) →
Actividade
Campo de traballo	Política e militar
Ocupación	militar, político
Carreira militar
Rango militar	Xeneral; soldado
Premios
	(1922) Gran Cruz da Orde de Carlos lll; Colar da Orde do Papa Pío IX; Order of Francisco de Miranda (en) ; Gran Cordón da Orde de Leopoldo; Gran Cruz da Orde de Isabel a Católica; Orde do Libertador ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Гомес Хуан Висенте); Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947); Lista de Ditadores de SourceWatch

Juan Vicente Gómez nado en Hacienda La Mulera o 24 de xullo de 1857 e finado en Maracay o 17 de decembro de 1935, foi un xeneral, político e ditador venezolano, presidente de Venezuela en tres ocasións entre 1908, até a súa morte en 1935.

Traxectoria

De criador case analfabeto, converteuse nunha figura destacada na escena política venezolana, apoiando a Cipriano Castro durante o seu exilio en Colombia. Converteuse no conselleiro xefe de Castro, e en 1902, como xefe do exército, distinguiuse por esmagar as rebelións contra o goberno. Gómez tomou o poder o 19 de decembro de 1908, mentres Castro estaba en Europa para ser tratado.^[1]

Presidencia

Como presidente, Gómez logrou reducir a esmagadora débeda venezolana vendendo concesións a petroleiras estranxeiras. Isto garantiulle o apoio dos Estados Unidos e Europa, e garantiu a estabilidade económica do país. Aínda que utilizou o diñeiro que recibía para financiar un programa masivo de obras públicas, recibiu sobornos substanciais, aumentando moito a súa riqueza. Grazas ás súas contribucións ao desenvolvemento do país, recibiu a honra de El Benemérito do Congreso. Pola súa banda, os seus adversarios, que denunciaban os seus xestos brutais, adoitaban chamalo El Bagre (bagre), cunha evidente referencia ao seu gran bigote.^[2]

O 19 de abril de 1914, Gómez dimitiu, dando paso ao presidente provisional Victorino Márquez Bustillos, aínda que seguiu gobernando o país desde a súa casa en Maracay . Regresou oficialmente ao poder o 24 de xuño de 1922, gobernando até o 22 de abril de 1929. Aínda que foi reelixido para outro mandato polo Congreso, negouse, decidindo regresar á capital, e Juan Bautista Pérez asumiu a presidencia, aínda que o poder permaneceu en realidade en mans de Gómez^[3]. O 13 de xullo de 1931, o Congreso obrigou a Pérez a dimitir e elixiu de novo a Gómez como presidente, quen mantivo o cargo até a súa morte.

Períodos de gobernos e represión

Os períodos de goberno de Gómez sobre Venezuela son tempos controvertidos na historia do país. Despois do descubrimento de petróleo nas profundidades do lago de Maracaibo en 1918, a riqueza do país aumentou. Usou esa riqueza para construír infraestruturas modernas, pero tamén para enriquecerse enormemente mentres tanto. Gañou a reputación de tirano pola súa eliminación desapiadada de opoñentes por medio da policía secreta.^[4]

Houbo intentos, aínda que esporádicos, de revolución en Venezuela contra a súa ditadura, como desembarco do sardo Silvio Mastio en 1931.

Prole e nepotismo

Tamén foi acusado de tentar transformar Venezuela nun dos seus feudos. Aínda que nunca casou, Gómez tivo dúas parellas coñecidas, coa primeira tivo sete fillos e coa segunda oito, e pode que tivese máis de sesenta fillos ilexítimos, moitos dos cales nomeou para cargos públicos, provocando críticas ao nepotismo.^[5]