Daniel Sueiro

Daniel Sueiro

Biografía
Nacemento	1931 Ribasar, España
Morte	25 de setembro de 1986 (54/55 anos) Madrid, España
Causa da morte	cancro
Actividade
Campo de traballo	Xornalismo de investigación, guión cinematográfico e Q111128547
Ocupación	xornalista, guionista, escritor, novelista
Movemento	Xeración de 1950 de Literatura española
Familia
Cónxuxe	María Cruz Seoane (1957–1986)
Irmáns	Jorge Víctor Sueiro
Premios
(1968)  Prémio Alfaguara (pt)

Daniel Sueiro Rodríguez, nado en Ribasar (Rois) en 1931 e finado en Madrid o 25 de setembro de 1986, foi un xornalista e escritor galego en lingua castelá.

Fillo de José Sueiro Danza, mestre nacional da escola de Ribasar, e Ramona Rodríguez Fernández. Estudou o bacharelato en Ourense e A Coruña. Comezou os estudos de Dereito na Universidade de Santiago de Compostela, onde dirixiu a revista Servicio do S.E.U., e despois marchou á Universidade Central de Madrid. Graduouse en xornalismo na Escola Oficial de Madrid.^[1] Traballou na revista Juventud, nos xornais Arriba e Pueblo e na Axencia EFE.

Comezou a súa carreira literaria en 1958 co libro de relatos La rebuscas y otras desgracias. En 1958 escribiu Los conspiradores, pola que obtivo o Premio Nacional de Literatura en 1959 e que se publicou catro anos despois,^[2] á que seguiu a súa primeira novela, La criba, sobre o mundo do xornalismo. Despois apareceu a novela Estos son tus hermanos, que narra o regreso dun exiliado a España, onde non pode soportar os odios e a violencia social que seguen exercendo sobre el os vencedores da guerra e describe o ambiente irrespirable que se crea ao seu redor; foi prohibida pola censura franquista en 1961 e publicouse en México en 1965. Volveu ao relato coa publicación de Toda la semana en 1964. Durante os anos sesenta e setenta publicou novelas como La noche más caliente (1966), sobre o mundo rural dominado polo caciquismo, Corte de corteza (1969), no que coa anécdota dun transplante de cerebro constrúe unha protesta ante a sociedade, e El cuidado de las manos (1974).^[3]

Aínda que conseguiu algún éxito como novelista e recibiu o premio Alfaguara, logrou maior resonancia no mundo literario polos seus ensaios e libros reportaxes, modalidade na foi pioneiro en España, baseados sobre todo na pena de morte. Desta faceta destacan as obras: El arte de matar (1968), Los verdugos españoles (1972), La pena de muerte: ceremonial, historia, procedimientos (1974) e Historia del franquismo, de 1978. Finou en Madrid dun cancro o 25 de setembro de 1986.^[4] Ao ano seguinte publicouse postumamente a súa última novela, Balada del Manzanares.

• La criba (1961)
• Estos son tus hermanos (1965)
• La noche más caliente (1966)
• Corte de corteza (1969, Premio Alfaguara)
• El cuidado de las manos (1974)
• Balada del Manzanares (1987)

• La rebusca y otras desgracias (1958)
• Los conspiradores (1959, Premio Nacional de Literatura)^[5]
• Toda la semana (1964)
• Solo de moto (1967)
• La carpa y otros cuentos (2014; compilación de once relatos e dúas novelas curtas: "La carpa" e "Solo de moto").
• Cuentos para leer en la cama con un pitillo en la boca (2019)
• Novelas cortas para leer en la cama con un pitillo en la boca (2019)

• El arte de matar (1968)
• Los verdugos españoles (1972)
• La pena de muerte: ceremonial, historia, procedimientos (1974)
• Historia del franquismo (1978, en colaboración con Bernardo Díaz Nosty)
• La Flota es roja (1983). Sobre o papel da Armada Española na conspiración que levou ao golpe de Estado de xullo de 1936 e a evolución da frota nos primeiros meses da guerra civil.
• El Valle de los Caídos: los secretos de la cripta franquista (1983)

• Los golfos de Carlos Saura (1959)
• Los farsantes de Mario Camus (1963)
• El puente de Juan Antonio Bardem (1976), baseada en Solo de moto

A película Queridísimos verdugos, de Basilio Martín Patino, está inspirada no seu libro Los verdugos españoles.

Casou en 1957 con María Cruz Seoane, que foi unha destacada historiadora da prensa.

• Realismo social