Dinastía carolinxia

Dinastía carolinxia

Localización
Xeografía
Parte de	Pobos xermánicos

A dinastía carolinxia^[1] (chamada así por Carlos Martel) é á liñaxe de reis francos que gobernaron Europa Occidental entre os séculos VIII e X.

Arnulfo de Metz da familia dos arnulfinos e Pipino o Vello da dos pipínidas uníronse e formaron unha verdadeira dinastía a través dos matrimonios dos seus fillos. Os carolinxios xa ostentaban o poder desde 639 aínda que non como reis (que durante máis dun século seguirían sendo os merovinxios), senón como mordomo de palacio.

O mordomo de palacio Pipino o Breve (descendente de Carlos Martel e de Pipino o Vello), que tras destronar ao merovinxio Khilderico III, rei dos francos e con apoio do Papa fixo oficial o seu poder de facto. Pipino foi sucedido no trono franco por Carlos (Carlomagno) e Carlomán. O primeiro, anos máis tarde, expandiría o seu poder por toda Europa Occidental e sería coroado no Nadal do ano 800 en Roma emperador de Occidente.

O Imperio Carolinxio, como é chamado polos historiadores o vasto territorio que uniu Carlomagno baixo o seu reinado, disgregouse poucas décadas despois, trala morte do fillo de Carlomagno, Lois I o Piadoso ou Ludovico Pío, cando os tres fillos deste (Carlos, Lotario e Lois) se repartiron o imperio mediante o Tratado de Verdún (843). O poder da dinastía entón foi diminuíndo. Na póla xermánica, a do Sacro Imperio Romano Xermánico, os carolinxios mantiveron o poder ata o século X. En Francia, os herdeiros do fillo de Lois I o Piadoso, Carlos II o Calvo, gobernaron ata 987, cando foron substituídos pola dinastía dos Capetos.

Durante anos, a dinastía carolinxia desenvolveu unha arte propia de grande influencia en Europa, pois o Imperio Carolinxio foi centro da política europea durante décadas (véxase arte carolinxia). A cultura carolinxia tamén gozou de gran prestixio, e os historiadores falan dun verdadeiro "renacemento carolinxio", baseado na difusión cultural e no ensino nas escolas da época. O estilo arquitectónico da época, que era unha forma da arte prerrománica, tamén se denomina "estilo carolinxio".

Os sucesores de Carlomagno non souberon combinar os elementos políticos, e o costume xermánico de dividiren o territorio entre todos os fillos do soberano, acabaron por desmembrar a obra de Carlomagno. Cando a liña oriental acaba coa morte en 911 de Lois o neno toman o trono os otóns. En Franconia Occidental manteñen o poder os carolinxios ata o 987, cando son desprazados pola dinastía dos Capetos.

• Pipino o Vello (624-640).
• Grimoaldo o Vello (643-662).
• Pipino de Herstal (687-714).
• Carlos Martel (714-741).
• Carlomán (741-747).
• Pipino o Breve (741-751).

• Pipino o Breve (751-768).
• Carlomán I (768-771).
• Carlomagno (768-800).
• Carlos o Mozo (800-811).

• Carlomagno (800-814).
• Ludovico Pío (813/814-840).
• Lotario I (840-855).
• Lois II de Italia (855-875).
• Carlos o Calvo (875-877).
• Carlos III o Gordo (881-888).
• Arnulfo de Carintia (896).
• Lois III o Cego (901-905).

• Lois o Xermánico (843-876).
• Lois III o Mozo (876-880/882).
• Carlos III o Gordo (876-887).
• Arnulfo de Carintia (887-899).
• Lois o Neno (899-911).

• Carlomagno (774-814).
  • Pipino I, correi (781-810).
• Bernaldo (813-818).
• Lotario I (818-855).
• Lois II o Mozo (844-875).
• Carlos o Calvo (875-877).
• Carlomán (877-879).
• Carlos III o Gordo (879-887).

• Lotario I (843-855).
• Lotario II (855-869).
• Zuentiboldo (895-900).

• Carlos II o Calvo (843-877).
• Lois II o Tartamudo (877-879).
• Carlos III o Gordo (885-887).
• Carlos III o Simple (898-923).
• Lois IV de Ultramar (936-954).
• Lotario de Francia (954-986).
• Lois V o Indolente (986-987).

• Ludovico Pío (781-814).
• Pipino I de Aquitania (817-838).
• Pipino II de Aquitania (838-848).
• Carlos o Neno (848-866).

• Lois III o Cego (887-905).
• Hugo I (905-947).
• Lotario II de Italia (947-950).
• Carlos de Borgoña (950-963).

• Tasilón III, Duque de Baviera (748-788).
• Carlos da Provenza, Rei da Provenza.
• Carlomán de Baviera, Rei de Baviera (876-880).