Bravú

Atención: Este artigo ou sección semella conter investigacións orixinais. Mellóreo engadindo referencias que verifiquen as afirmacións contidas no artigo e engada referencias a pé de páxina. As afirmacións que constitúan unha fonte primaria non verificable deben eliminarse. Por favor, non quite esta mensaxe ata que o problema estea solucionado. (Desde setembro de 2017.)

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2017.)

O Bravú é un movemento musical e cultural que agroma en Galiza a principios dos noventa.

Na década de 1990 xorden en Galiza numerosos grupos musicais de gustos heteroxéneos que comparten tanto a fachenda pola súa cúltura como a admiración por figuras dos movementos antiglobalización, liderados entón no ámbito artístico por personaxes como Manu Chao ou Fermin Muguruza^{[Cómpre referencia]}. Porén, aínda que encadrado ideoloxicamente na esquerda, a maior parte do movemento nunca chegou a estar implicado politicamente ao mesmo grao cás súas influencias, posibelmente pola dependencia de axudas e estruturas culturais do goberno galego^{[Cómpre referencia]}, nese momento nas mans da dereita.

Coa axuda de experimentos anteriores coma Os Resentidos, Fuxan os ventos, The Pogues, The Clash, Mano Negra ou Negu Gorriak as novas xeracións de roqueiros galegos ademais de amosar unha ampla cultura musical deixan acantoados vellos complexos como utilizar o galego para o rock. Canalizan deste xeito unha rebeldía inherente ao sector máis creativo da mocidade contra un ambiente socio-político que consideraban paifoco e alasante. Introducen nas súas cancións os problemas cotiáns da mocidade da época: paro, obxección ao servizo militar, o sexo, os problemas da aldea e os caciques (p.e: a canción "Tratorada" do grupo Rastreros converteuse en exitosa crónica musical das loitas labregas).

Liderados por artistas como Xurxo Souto ou Antón Reixa, agrupáronse no chamado Rock Bravú, cuxos principios chegou a formular o escritor Xavier Valiño no libro A paixón que queima o peito. En esencia, o bravú é un rock "sen capar" (en palabras dos seus membros) que comezou a xerarse «cando as guitarras chegaron ás aldeas» e serviu para que grupos con similares referentes musicais se coñecesen e colaborasen en diversos proxectos^[1].

Formulado dende a periferia de Galiza, o mundo rural, este movemento é a expresión propia dos fillos de campesiños e pescadores, así como da mocidade das barriadas urbanas: insurxente, marcado por un son bravío e sen aditivos, non ten reparos en facerlle as beiras ó heavy. E ós latexos caribeños. Unha identidade que mira, así mesmo, as tradicións populares máis auténticas: sexan orquestra de verbena, gaitas de romaría, pandeireteiras, charangas, cantos de traballo, lemas sindicais ou slogans futbolísticos. Non en van, os seareiros do Dépor acostuman levar nas súas saídas ó exterior música de grupos senlleiros do bravú, como Os Diplomáticos de Monte-Alto, Heredeiros da Crus e Os Skornabois. Outros grupos destacados desta época son Xenreira, Skárnio, Os Papaqueixos, Túzaros, O Caimán do río Tea, Kaos, Ruín Bois, Os Impresentables...

O auxe e a caída do bravú coincide coa segunda fase da explosión do denominado novo folk galego, unha posta ao día da música popular que viñan dende hai vinte anos espallando por todo o mundo formacións tan carismáticas como Milladoiro. Precisamente a caída na comercialización e a falta de compromiso político desa corrente musical será a que impulse a novos creadores a buscar camiños autóctonos noutras vías, afastándose do esencialismo musical de raíz e trocándoo polos estilos unidos dos pobos oprimidos do mundo. Nese sentido é destacábel como algúns grupos, en especial Os Diplomáticos de Monte-Alto comezaron a reivindicar a galeguidade da música popular de charangas e orquestras e de grupos como Los Tamara. A figura do crooner Pucho Boedo sería convertida nunha icona do grupo, de xeito similar ao que Negu Gorriak fixera con Luís Mariano. Outros grupos como Xenreira volveron a súa vista a escasa canción de autor dos setenta en Galiza, en especial o grupo Fuxan os ventos, que empregaba o folk dun xeito militante, todo o contrario do que farían grupos como Milladoiro.

Aínda que o bravú foi un movemento maiormente musical, tamén tivo apoios por parte de escritores e xornalistas, algunha mesmo tan importante como a creación da etiqueta. Autores como o propio Xurxo Souto e Santiago Jaureguizar contribuíron á apoiar o movemento en determinadas da súas obras. Tamén Manuel Rivas se identificou en determinados aspectos coa xeración dos novos, e o xornalista Xosé Manuel Pereiro creou e dirixiu a revista Bravú, unha publicación sen periodicidade fixa que serviu como punto de expresión artística a moita xente vinculada co fenómeno. A revista Bravú serviu como unha plataforma para dalos a coñecer, ó acompañar varias veces as súas entregas con discos recompilatorios dos grupos, como Selección Xa!. Tamén serve de mostra o recompilatorio Unión Bravú.

• Revista Bravú

• Nor-noroeste: a viaxe bravú. Documental de Sonia Barros e Marta Piñeiro (1997), en UVigo Tv