Bartolo da Sassoferrato

Bartolo da Sassoferrato

Biografía
Nacemento	1313 Sassoferrato, Italia (pt)
Morte	21 de xullo de 1357 (43/44 anos) Perugia, Italia
Educación	Universidade de Boloña Universidade de Perugia
Actividade
Ocupación	xurista, filósofo, profesor universitario, teólogo
Empregador	Universidade de Pisa Universidade de Perugia
Profesores	Cino da Pistoia, Oldradus de Ponte (en) , Jacobus de Belviso (en) e Raniero Arsendi (en)
Alumnos	Baldo dos Ubaldi (pt)
Orde relixiosa	Ordes franciscanas
Descrito pola fonte	Biblioteca dixital BEIC Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Bartolo da Sassoferrato, nado en 1313 e finado en 1357, foi un xurista italiano, un dos máis máis notables glosadores medievais do dereito romano.

Naceu en Venatura, preto de Sassoferrato, nas Marcas. Estudou nas universidades de Perugia e Boloña e doutorouse en leis en 1334.
En 1339 comezou a dar clases en Pisa, e en 1343 trasladouse a Perugia, onde tivo como alumno a Baldo de Ubaldis. En 1355 o emperador Carlos IV nomeouno consiliarius, logo de participar nunha embaixada en Pisa para el.

Foi considerado o mellor xurista tanto na península itálica como na península ibérica e mesmo en Inglaterra.^[1]

Bartolo escribiu comentarios de case todas as partes do Corpus Iuris Civilis.
De fluminibus seu Tyberiadis é un libro sobre as leis relativas aos ríos.
De Insigniis et Armis, recolle os aspectos legais da heráldica
Ademais desenvolveu moitos conceptos legais novos, que se converteron en parte da lei civil, entre eles o que fai referencia ao conflito entre leis.

A súa sona fixo que, a pesar do seu pasamento relativamente novo, inspirase a caracterización do avogado séculos despois en obras como O barbeiro de Sevilla ou As vodas de Fígaro.^[1]