Apertura inglesa

Apertura inglesa

A apertura inglesa é unha apertura de xadrez caracterizada polo lance inicial:

• 1.c4

Comentarios da xogada:

• 1. A apertura inglesa é unha apertura de flanco, sendo unha das máis xogadas. As brancas deixan paso á dama, á vez que controlan a casa d5.

• 2. Con este movemento o peón c non se queda detrás dun cabalo en c3. As posicións resultantes son de tipo pechado, como as aperturas de peón dama e, como de feito acontece a miúdo co movemento d4.

• 2. A pesar de que a inglesa non é tan incisiva como as aperturas de peón rei ou de peón dama, consegue tomar o control da casa d5, sendo moi flexíbel polo que facilmente pode corrixir as citadas aperturas.^[1]

O seu nome provén da contribución significativa do inglés Howard Staunton, campión en títulos non oficiais da época, quen a empregou con éxito no século XIX pola súa suposta solidez. Mais existen referencias dun gran uso xa na época de Luis de Lucena.

O movemento 1.c4 busca preparar o camiño para que o bispo branco teña unha boa diagonal desde c4 ata f1. Ademais, 1.c4 libera o camiño para que o bispo de casas negras en f1 se desenvolva nun futuro, o que lle dá ás brancas flexibilidade.

Unha das vantaxes de comezar cun 1.c4 é que as brancas poden adaptarse a unha ampla variedade de posicións e estruturas de xogo. Esta flexibilidade pode desconcertar aos opoñentes que estean máis acostumados a aperturas máis centrais.

Na apertura inglesa, as brancas acostuman a atrasar a definición dos peóns centrais (d2-d4) nas primeiras xogadas. Isto contrasta con outras aperturas onde se busca unha ocupación máis inmediata do centro.

O atraso nas definición dos peóns centrais permite as brancas exercer un control indirecto sobre o centro do taboleiro. En lugar de ocupar o centro con peóns, as brancas buscan influír nel mediante o desenvolvemento das súas pezas e preparando unha posíbel ruptura no centro máis adiante.

Este enfoque posicional pode levar a un xogo máis lento e estratéxico. As brancas buscan crear unha estrutura sólida antes de lanzar ataques directos. Isto pode resultar nun estilo de xogo máis pausado en comparación con aperturas máis agresivas.

Unha das características distintivas da apertura inglesa é o dominio do centro mediante un peón lateral. As brancas poden avanzar o seu peón de casas brancas en e3 para exercer un forte control sobre d4.

O avance do peón branco a e3 pode provocar que as negras decidan avanzar o seu peón de casas negras a d5. Isto crea unha estrutura de peóns «débil» para as negras, o que significa que teñen un peón en d5 que é máis vulnerábel aos ataques das brancas.

O dominio do centro mediante un peón lateral é unha estratexia sólida que pode proporcionar ás brancas unha base sólida para desenvolver as súas pezas e buscar oportunidades tácticas.

Unha característica interesante da apertura inglesa é o fianchetto do bispo de casas brancas (o bispo en f1 que se desenvolva en g2). Esta xogada ten implicacións estratéxicas significativas.

O bispo de casas brancas en g2 exerce un forte control sobre a diagonal a1-h8, o que pode ser útil tanto para a defensa como para o ataque. Ademais, este bispo pode mirar cara ao flanco do rei inimigo, o que podería conducir a un ataque posterior.

O fianchetto do bispo permite un desenvolvemento flexíbel das pezas brancas. Poden seguir con e3 e d4 para ocupar o centro, ou poden optar por outro enfoque segundo o que demande a partida.

Unha das respostas máis comúns das negras a 1.c4 é xogar 1…c5, o que leva a unha estrutura simétrica no centro do taboleiro. Esta elección busca igualar o xogo desde o principio e pode levar a posicións altamente estratéxicas.

Defensa simétrica