Granulocito

Os granulocitos son un tipo de leucocitos caracterizados pola presenza de gránulos no seu citoplasma.^[1] Tamén se chaman leucocitos polimorfonucleares (PMN ou PML) debido a que os seus núcleos presentan diferentes formas, e están xeralmente divididos en tres porcións lobulares. Ás veces, máis informalmente, utilízase o termo leucocito polimorfonuclear ou poli só para o neutrófilo,^[2] que é o máis abundante dos granulocitos, pero tamén son granulocitos os eosinófilos e basófilos. Os granulociros ou PMN libéranse da medula ósea polo efecto das proteínas regulatorias do complemento.

Hai tres tipos de granulocitos, que se distinguen pola súa aparencia con tinguidura de Wright, que depende das propiedades tintoriais dos seus gránulos. Son:

• Granulocito neutrófilo. Presenta gránulos citoplasmáticos con tinguidura neutra.
• Granulocito eosinófilo. Tinguidura con colorantes ácidos.
• Granulocito basófilo. Tinguidura con colorantes básicos.

Outros leucocitos que non son granulocitos, denominados "agranulocitos", son fundamentalmente os linfocitos e os monocitos.

Os neutrófilos encóntranse normalmente na circulación sanguínea e son o tipo máis abundantre de fagocito, constituíndo do 50% ao 60% do total dos glóbulos brancos circulantes.^[3] Un litro de sangue humano contén uns cinco mil millóns de neutrófilos (5x10⁹),^[4] que teñen uns 12-15 micrómetros de diámetro,^[5] e viven aproximadamente uns 6 días.^[5] Cando os neutrófilos reciben os sinais adecuados, tardan uns 30 minutos en abandonar o sangue e chegar ao sitio da infección.^[6] Os neutrófilos non regresan ao sangue; morren pasando a formar oparte do pus.^[6] Os neutrófilos maduros son máis pequenos ca os monocitos, e teñen un núcleo segmentado con varias seccións (de dous a cinco segmentos ou lóbulos); cada sección está conectada por filamentos de cromatina. Normalmente, os neutrófilos, durante o seu desenvolvemento, non saen da medula ósea ata que están maduros, mais durante unha infección libéranse da medula ósea precursores de neutrófilos chamados mielocitos e promielocitos.^[7]

Os neutrófilos teñen tres estratexias para atacar directamente os microorganismos: fagocitose (inxestión), liberación de substancias antimicrobianas solubles (como as proteínas dos gránulos), e xeración de trampas extracelulares de neutrófilos (NETs).^[8] Os neutrófilos son fagocitos profesionais:^[9] son ávidos comedores de células, que fagocitan rapidamente as células invasoras cubertas (opsonización) de anticorpos e de moléculas do sistema do complemento, e células danadas ou restos celulares. Os gránulos intracelulares do neutrófilo humano teñen propiedades antibacterianas e destrutoras de proteínas.^[10] Os neutrófilos poden segregar produtos que estimulan aos monocitos e macrófagos; estas secrecións incrementan a fagocitose e a formación de compostos reactivos do oxíxeno implicados en matar dentro da célula.^[11] Os neutrófilos teñen dous tipos de gránulos; gránulos primarios (azurófilos), que se encontran nas células novas, e gránulos específicos, que se encontran nas células maduras. Os gránulos primarios conteñen proteínas catiónicas e defensinas que se usan para matar bacterias, encimas proteolíticos e catepsina G para degradar as proteínas bacterianas, lisozima para degradar a parede celular bacteriana, e mieloperoxidase para xerar substancias tóxicas que matan as bacterias.^[12] Ademais, as secrecións dos gránulos azurófilos (primarios) do neutrófilo estimulan a fagocitose das bacterias cubertas polo anticorpo IgG.^[13] Os gránulos secundarios conteñen compostos que están implicados na formación de compostos do oxíxeno tóxicos, lisozima, e lactoferrina (utilizada para captar ferro esencial das bacterias).^[12] As trampas extracelulares de neutrófilos (NETs) están formadas por unha rede de fibras compostas por cromatina e serina proteases que atrapan e matan microbios extracelularmente. Un importante papel destas trampas na sepse é atrapar as bacterias, na que a NET se forma nos vasos sanguíneos.^[14]

Os eosinófilos teñen tamén núicleos lobulados con de dous a catro lóbulos. O número de gránulos nun eosinófilo pode variar porque teñen a tendencia a desgranularse cando están na circulación sanguínea.^[15] Os eosinófilos son fundamentais para matar parasitos (por exemplo, nematodos entéricos) porque os seus gránulos conteñen unha proteína básica tóxica exclusiva e proteínas catiónicas (como a catepsina^[12]);^[16] e úsanse receptores aos que se unen IgE para axudar nesta tarefa.^[17] Estas células tamén teñen unha capacidade limitada de participar na fagocitose,^[18] son células presentadoras de antíxenos profesionais, regulan outras funcións das células inmunes (por exemplo, da célula T CD4+, célula dendrítica, célula B, mastocito, neutrófilo, e basófilo),^[19] están implicadas na destrución de células tumorais,^[15] e promoven a reparación de tecidos danados.^[20] Un polipéptido chamado interleucina-5, producida polos basófilos, interacciona cos eosinófilos e promove o seu crecemento e diferenciación.^[16]

Os basófilos son unha das células menos abundantes na medula ósea e sangue (e son menos do 2%). Igual que os neutrófilos e eosinófilos, teñen os núcleos lobulados, pero teñen só dous lóbulos, e os filamentos de cromatina que os conectan non son moi visibles. Os basófilos teñen receptores aos que poden unirse IgE, IgG, moléculas do sistema do complemento, e histamina. O citoplasma dos basófilos contén unha cantidade variable de gránulos, os cales xeralmente son o suficientemente numerosos como para agochar parcialmente o núcleo. O contido dos gránulos dos basófilos ten abundante histamina, heparina, condroitín sulfato, peroxidase, factor activador das plaquetas, e outras substancias.

Cando se produce unha infección, os basófilos maduros son liberados da medula ósea e viaxan ao sitio da infección.^[21] Cando se danan ou alteran os basófilos, liberan histamina, o que contribúe á resposta inflamatoria que axuda a loitar contra organismos invasores. A histamina causa a dilatación e incremento de permeabilidade dos capilares nas proximidades do basófilo. Os basófilos danados e outros leucocitos liberan outras substancias chamadas prostaglandinas que contribúen a incrementar o fluxo sanguíneo no sitio da infección. Ambos os mecanismos permiten que se liberen compoñentes que coagulan o sangue na área infectada (o que dá comezo ao proceso de recuperación e bloquea o espallamento dos microbios cara a outras partes do corpo). O incremento da permeabilidade dos tecidos inflamados tamén permite a migración de máis fagocitos ao sitio da infección para que poidan atacar os microbios.^[18]

A granulopoese é a xeración de granulocitos. Os granulocitos derivan de células nai que se encontran na medula ósea. A diferenciación destas células nai desde células nai hematopoéticas a granulocitos denomínase granulopoese. Existen moitos tipos de células intermedias neste proceso de diferenciación, como os mieloblastos e promielocitos.

Exemplos de materiais tóxicos producidos ou liberados por desgranulación dos granulocitos durante a inxestión de microorganismos son:

• Vesículas de pH baixo (3,5-4,0).
• Produtos tóxicos derivados do oxíxeno (por exemplo, superóxido, peróxido de hidróxeno, radicais hidroxilo, oxíxeno singulete, hipohalito).
• Óxidos tóxicos do nitróxeno (óxido nítrico).
• Axentes antimicrobianos (defensinas e proteína catiónica de eosinófilo).
• Encimas.
  • Lisozima: disolve as paredes celulares dalgunhas bacterias grampositivas.
  • Hidrolases ácidas: dixestión de bacterias.

A granulocitopenia é un nivel anormalmente baixo de granulocitos no sangue. Esta condición reduce a resistencia do corpo a moitas infeccións. Termos moi relacionados son agranulocitose (non hai granulocitos en absoluto) e neutropenia (deficiencia de neutrófilos). Os granulocitos viven xeralmente só un ou dous días na circulación (catro días no bazo ou outros tecidos), polo que a transfusión de granulocitos é unha estratexia terapéutica que confire un beneficio de moi curta duración. Ademais, hai moitas complicacións asociadas con este procedenmento.

Nos individuos con diabetes mellitus insulina dependentes hai xeralmente un defecto quimiotáctico de granulocito.

• 
  Liñaxe das células sanguíneas
• 
  Hematopoese

• Campbell, Neil A., Reece Jane B., Biology (6th edition), Pearson Education, Inc., 2002 ISBN 0-8053-6624-5
• Delves, P.J., Martin, S. J., Burton, D. R. and Roit I.M. Roitt's Essential Immunology (11th edition), Blackwell Publishing, 2006, ISBN 978-1-4051-3603-7.
• Ernst J. D. and Stendahl O., (editors), Phagocytosis of Bacteria and Bacterial Pathogenicity, Cambridge University Press, 2006, ISBN 0-521-84569-6 Website
• Hoffbrand, A.V., Pettit, J.E. and Moss, P.A.H., Essential Haematology (4th edition), Blackwell Science, 2005, ISBN 0-632-05153-1.
• Paoletti R., Notario A. and Ricevuti G., (editors), Phagocytes: Biology, Physiology, Pathology, and Pharmacotherapeutics, The New York Academy of Sciences, 1997, ISBN 1-57331-102-2.
• Robinson J.P. and Babcock G. F., (editors), Phagocyte Function —A guide for research and clinical evaluation, Wiley–Liss, 1998, ISBN 0-471-12364-1
• Sompayrac, L. How the Immune System Works (3rd edition), Blackwell Publishing, 2008, ISBN 978-1-4051-6221-0

• Leucocito
• Sistema inmunitario
• Sistema inmunitario innato
• Hematopoese

• MeshName - Granulocytes [1]