جنگل زدایی در کامبوج

جنگل زدایی در کامبوج در سال‌های اخیر افزایش یافته است. کامبوج یکی از کشورهای دارای بیشترین منابع جنگلی در جهان است که به‌طور تاریخی در معرض قطع درختان به صورت وسیع قرار نداشته است. با این حال، قطع درختان به منظور توسعه اقتصادی تهدیدی جدی برای جنگل‌ها و اکوسیستم‌های این کشور به‌شمار می‌رود. تا سال ۲۰۱۵، این کشور یکی از بالاترین نرخ‌های درخت‌زدایی در جهان را داشت.^[۱]

قطع درختان به‌طور مستقیم ناشی از مدیریت ضعیف جنگل‌داری تجاری، جمع‌آوری چوب سوخت، نفوذ کشاورزی و توسعه زیرساخت‌ها است. فشارهای غیرمستقیم شامل رشد سریع جمعیت، نابرابری‌ها در مالکیت زمین، کمبود فناوری کشاورزی و فرصت‌های شغلی محدود است.^[۲]

دولت کامبوج نقش عمده‌ای در شکل‌دهی به استفاده از جنگل‌های کشور ایفا کرده است. مساحت غیرمعمولی از کامبوج به عنوان مناطق حفاظت‌شده و کریدورهای زیست‌محیطی تعیین شده است که بیش از ۳۸٪ (بیش از ۷ میلیون هکتار) از کل مساحت کشور را شامل می‌شود.^[۳] اما بسیاری از این حفاظت‌ها پس از آن به دلیل واگذاری زمین به شرکت‌های ملی و خارجی برای کشت‌های کشاورزی و پروژه‌های معدنی، حتی در پارک‌های ملی، لغو شده‌اند.^[۴] دولت کامبوج به‌طور گسترده‌ای در داخل کشور و بین‌المللی به دلیل این سیاست‌های متناقض و کمبود اجرای قوانین زیست‌محیطی مورد انتقاد قرار گرفته است. این دولت تحت فشار قرار گرفته است تا به‌طور کلی جنگلداری پایدارتری را عملی کند. سرنوشت جنگل‌های کامبوج به شدت بر جوامع محلی که برای تأمین معیشت خود به جنگل‌ها وابسته هستند، تأثیر خواهد گذاشت. حدود ۸۰٪ از جمعیت آن در مناطق روستایی زندگی می‌کنند.^[۴]

پوشش جنگلی اولیه کامبوج به شدت کاهش یافته است، از بیش از ۷۰٪ در سال ۱۹۷۰، پایان جنگ ویتنام، تا تنها ۳٫۱٪ در سال ۲۰۰۷، زمانی که کمتر از ۳٬۲۲۰ کیلومتر مربع از جنگل‌های اولیه باقی‌مانده بود.^[۵] قطع درختان با سرعت هشداردهنده‌ای در حال پیشرفت است: تقریباً ۷۵٪ از کاهش جنگل‌ها از پایان دهه ۱۹۹۰ اتفاق افتاده است. در مجموع، کامبوج بین سال‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۵، ۲۵٬۰۰۰ کیلومتر مربع جنگل از دست داد، که ۳٬۳۴۰ کیلومتر مربع آن جنگل اولیه بود.^[۵] تا سال ۲۰۱۶، ۸۷٬۴۲۴ کیلومتر مربع جنگل باقی‌مانده بود که شامل ۲۸٬۶۱۲ کیلومتر مربع جنگل همیشه سبز می‌شد،^[۶] که نتیجه آن تهدید شدید پایداری ذخایر جنگلی کامبوج است.^[۷]

در کامبوج، پوشش جنگلی حدود ۴۶٪ از مساحت کل زمین است که معادل ۸٬۰۶۸٬۳۷۰ هکتار جنگل در سال ۲۰۲۰ می‌باشد، که از ۱۱٬۰۰۴٬۷۹۰ هکتار در سال ۱۹۹۰ کاهش یافته است. در سال ۲۰۲۰، جنگل‌هایی که به‌طور طبیعی بازسازی شده بودند ۷٬۴۶۴٬۴۰۰ هکتار پوشش داشتند و جنگل‌های کاشته شده ۶۰۳٬۹۷۰ هکتار را شامل می‌شدند. از جنگل‌های بازسازی شده به‌طور طبیعی، ۴٪ گزارش شده است که جنگل‌های جنگل اولیه هستند (که از گونه‌های بومی درختی تشکیل شده‌اند و هیچ‌گونه نشانه‌های واضحی از فعالیت‌های انسانی ندارند). برای سال ۲۰۱۵، ۱۰۰٪ از مساحت جنگلی گزارش شده تحت مالکیت دولتی بوده است.^[۸]

توسعه باز کامبوج، یک سازمان غیردولتی در پناه‌پن، کامبوج، از داده‌های ماهواره‌ای ایالات متحده استفاده کرد تا کاهش قابل توجه پوشش جنگلی را از ۷۲٫۱٪ در سال ۱۹۷۳ تا ۴۶٫۳٪ در سال ۲۰۱۴ نشان دهد. بیشتر این کاهش پس از سال ۲۰۰۰ رخ داده است. از سال ۲۰۰۱، دولت سلطنتی کامبوج (RGC) تمام فعالیت‌های واگذاری جنگل را به حالت تعلیق درآورده و برنامه مدیریت جنگل پایدار مطابق با استانداردهای بین‌المللی تهیه کرده است.^[۹]

در تلاشی برای حفظ پوشش جنگلی، مقدار محدودی از جنگل‌ها به‌طور سالانه از طریق یک فرایند مزایده‌ای برای تأمین نیاز داخلی چوب قطع می‌شود. حد برداشت ۰٫۸ مترمکعب در هکتار با یک دوره قطع ۱۳ ساله طبق برنامه جنگل ملی ۲۰۱۰–۲۰۲۹ تعیین شده است.^[۹]

دولت سلطنتی کامبوج هدف برنامه توسعه هزاره کامبوج را برای حفظ پوشش جنگلی ملی به میزان ۶۰٪ از مساحت کل زمین تا سال ۲۰۱۵ تعیین کرده است. این امر نیاز به تبدیل ۵۳۲٬۶۱۵ هکتار از زمین‌های غیر جنگلی به زمین‌های جنگلی دارد.^[۲] با این حال، تا سال ۲۰۱۶، پوشش جنگلی هنوز ۴۸٫۱۴٪ بود که معادل ۸۷٬۴۲۴ کیلومتر مربع است.^{[نیازمند منبع]} توزیع جنگل‌ها در سطح کشور متفاوت است. تا سال ۲۰۱۶، مناطق تپه‌ای شمال غربی و جنوبی‌ترین منطقه بیشترین نرخ پوشش جنگلی را دارند. از میان ۲۵ استان، ۷ استان دارای پوشش جنگلی بیش از ۶۰٪ هستند.^[۶] اگر دولت کامبوج به سمت مدیریت جنگل پایدارتر حرکت نکند، احتمالاً ارزش جنگل‌های کامبوج کاهش خواهد یافت.^[۱۰]