پرش به محتوا

انتخابات ریاست‌جمهوری مقدونیه شمالی (۲۰۱۹)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
انتخابات ریاست جمهوری مقدونیه شمالی (۲۰۱۹)
مقدونیه شمالی
→ ۲۰۱۴
۲۱ آوریل ۲۰۱۹ (دور اول)
۵ مه ۲۰۱۹ (دور دوم)


 
نامزد استیوو پاندوروفسکی گورداناسیلیانوفسکا-دافکووا
حزب اتحادیه سوسیال دموکراتیک مقدونیه VMRO-DPMNE
رأی‌های مردمی ۴۳۶٬۲۱۲ ۳۷۷٬۷۱۳
درصد رأی ۵۳٫۵۹٪ ۴۶٫۴۱٪

نتایج دور دوم انتخابات شهری.

انتخابات ریاست جمهوری مقدونیه شمالی (۲۰۱۹) پیش از انتخابات

گیورگه ایوانف
VMRO-DPMNE

انتخابات ریاست جمهوری مقدونیه شمالی (۲۰۱۹) برگزیده

استیوو پنداروفسکی
اتحادیه سوسیال دموکراتیک مقدونیه

انتخابات ریاست جمهوری مقدونیه شمالی (انگلیسی: 2019 North Macedonian presidential election) در ۲۱ آوریل ۲۰۱۹ برگزار شد و سه نامزد در دور اول رقابت‌ها شرکت کردند؛ استیوو پاندوروفسکی از حزب اتحادیه سوسیال دموکراتیک مقدونیه، گورداناسیلیانوفسکا-دافکووا از حزب ناسیونالیست اپوزیسیون حزب VMRO -DPMNE و بلریک رکا، نماینده مستقل اقلیت آلبانی. در دور اول هیچ‌کدام از کاندیداها اکثریت را به دست نیاوردند. اما در دور دوم انتخابات که در ۵ مه برگزار شد، استیوو پنداروفسکی برنده انتخابات شد.[۱]

گیورگه ایوانف رئیس‌جمهور کنونی بر اساس قانون اساسی نمی‌توانست برای سومین دور رئیس‌جمهور شود. وی پیش از این در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۴ برنده انتخابات ریاست‌جمهوری شده بود.

پیشینه

[ویرایش]

اولین دور انتخابات در مقدونیه شمالی پس از توافقنامه پرسپا و بدنبال حل و فصل نامگذاری صورت گرفته که پیش از آن در تاریخ ۱۷ ژوئن ۲۰۱۸ به امضا رسید. همه‌پرسی در ۳۰ سپتامبر برگزار شد و اکثریت رای‌دهندگان این توافق را تصویب کردند. اگر چه شرکت در انتخابات بسیار کمتر از حد مطلوب بود اما به دلیل تحریم سازمان‌یافته‌ای که علیه توافق پرسپا و بلوک کردن آن وجود داشت، مجمع عمومی مقدونیه به تغییر نام کشور به «مقدونیه شمالی» در ۱۱ ژانویه ۲۰۱۹ رضایت داد و یونان پس از توافق و پروتکل الحاقی ناتو آن را تصویب کرد.[۲]

سیستم انتخاباتی

[ویرایش]

رئیس‌جمهور مقدونیه شمالی از طریق نظام انتخاباتی دومرحله‌ای انتخاب می‌شود. یک کاندید تنها در دور اول رأی‌گیری می‌تواند انتخاب شود اگر Iهر کاندید درصورتیکه بیش از ۵۰ درصد از آرای رای‌دهندگان را به نام خود ثبت کند برنده خواهد شد.[۳] در غیر اینصورت در دور دوم انتخابات. آرای رأی دهندگان به یک نامزد باید حداقل ۴۰٪ باشد تا نتیجه قابل قبول باشد. قبل از سال ۲۰۰۹، براساس قانون اساسی در دور دوم نیاز به ۵۰ درصد آرا نیاز داشت که این میزان به ۴۰ درصد کاهش یافت.[۴][۵]

نظرسنجی‌ها

[ویرایش]

قبل و در میان دوره‌های رای‌گیری، چندین نظرسنجی انجام شد. درصد رای‌دهندگان زیر تنها مربوط به رای‌دهندگانی است که اعلام کردند برای یک نامزد مشخص رای خواهند داد.

دور اول

[ویرایش]
تاریخ انجام شده شرکت در رای‌گیری/مشتری اندازه نمونه/نوع استیوو پنداریوفسکی/ SDSM گوردونا سیلیانوفسکا-داوکوا سیلیانوفسکا/ ورمو دی‌وی‌آران رکا/اتحاد آلبانی‌ها، بسا پیشرو
۸–۱۴ آوریل ۲۰۱۹ Rating Agency ۱٬۱۱۲/رو در رو ۴۵٫۵ ۳۹٫۵ ۱۵٫۰ ۶٫۰
۷–۱۱ آوریل ۲۰۱۹ IDSCS/Telma&MCMS ۹۶۷/تلفن ۴۴٫۱ ۳۸٫۱ ۱۷٫۸ ۶٫۰
۴–۱۰ آوریل ۲۰۱۹ M-Prospect/MRT ۱٬۱۹۷/تلفن ۴۳٫۲ ۳۸٫۸ ۱۸٫۰ ۴٫۴
10 Mar-۱۰ آوریل ۲۰۱۹ Samerimpex Impulses/MCMS ۱٬۱۴۷/آنلاین ۵۰٫۴ ۴۱٫۴ ۸٫۲ ۹٫۰
۲۳–۲۷ مارس ۲۰۱۹ IPIS/Sitel ۱٬۱۱۰/تلفن ۴۵٫۹ ۴۲٫۷ ۱۱٫۳ ۳٫۲
۱۳–۱۹ مارس ۲۰۱۹ M-Prospect/Telma&MCMS ۱٬۰۰۱/تلفن ۴۲٫۹ ۳۸٫۴ ۱۸٫۷ ۴٫۵

دور دوم

[ویرایش]
تاریخ (انجام شده) شرکت در رای‌گیری/مشتری اندازه نمونه/نوع استیوو پنداریوفسکی/ SDSM گوردونا سیلیانوفسکا/وردو د پی‌ام‌ان‌ئی پیشرو
۱۳–۱۹ مارس ۲۰۱۹ M-Prospect/Telma&MCMS ۱٬۰۰۱/تلفن ۵۵٫۳ ۴۴٫۷ ۱۰٫۶

نتایج

[ویرایش]

برای پیروزی در دور اول، یک نامزد می‌بایست حداقل ۹۰۴٫۰۶۶ رای بدست آورد، معادل ۵۰٪ تعداد رأی دهندگان ثبت نام شده.

نامزد حزب مرحله اول مرحله دوم
Votes % Votes %
استیوو پاندوروفسکی اتحاد سوسیال دموکرات مقدونیه ۳۲۲٬۵۸۱ ۴۴٫۷۵ ۴۳۶٬۲۱۲ ۵۳٫۵۹
گوردانا سیلیانوفسکا-داوکوا VMRO-DPMNE ۳۱۸٬۳۴۱ ۴۴٫۱۶ ۳۷۷٬۷۱۳ ۴۶٫۴۱
بلریم بکا Independent ۷۹٬۸۸۸ ۱۱٫۰۸
Invalid/blank votes ۳۲٬۶۹۶ ۳۰٬۴۴۰
Total ۷۵۳٬۵۲۰ ۱۰۰ ۸۴۴٬۳۶۵ ۱۰۰
Registered voters/turnout ۱٬۸۰۸٬۱۳۱ ۴۱٫۶۷ ۱٬۸۰۸٬۱۳۱ ۴۶٫۷۰
Source: SEC

منابع

[ویرایش]
  1. Supporter of North Macedonia Name Change Wins Presidency. New York Times, 6 May 2019.
  2. "Ivanov: Amnesty is a blackmail for votes for the Prespes Agreement". Independent Balkan News Agency. 28 December 2018.
  3. Polls Open in Macedonia Presidential Elections Balkan Insight, 13 April 2014
  4. Amendment XXXI Constitution of North Macedonia
  5. Anna Fruhstorfer & Michael Hein (2016) Constitutional Politics in Central and Eastern Europe: From Post-Socialist Transition to the Reform of Political Systems Springer, p235