Uxueko Andre Mariaren eliza

Uxueko Andre Mariaren eliza
Kultura ondasuna
Kanpoaldea   Barnealdea   Planoa  Irudi gehiago
Kokapena
Herrialdea	Euskal Herria
Probintzia	Nafarroa Garaia
Udalerria	Uxue
Koordenatuak	42°31′N 1°30′W / 42.51°N 1.5°W / 42.51; -1.5
Ondarea
BIC	RI-51-0001094

Uxueko Andre Mariaren eliza Nafarroa Garaiko Erdialdea eskualdeko Uxue udalerrian kokatutako XI. mendeko kristiau eliza bat da. Erromaniko estiloa ditu. Karlos II.a Nafarroakoaren erregealdian, XIV. mendean, berrikuntza handiak egin ziren estilo gotikoari jarraituz.

Tenpluaren eraikuntzaren historia mende batzuk lehenago hasi zen, eta, zalantzarik gabe, neurri txikiko erromanikoaurreko tenplu primitibo bat egon zen. Era berean, eliza hau eta Leirekoa bat datoz. Bietan, habearte gotikoak burualde erromanikora garamatza, sendotasun handikoa.

XI. mendea eraikitako tenplu-gotorleku erromanikoa da. 1370-1375 artean zaharberritua eta nafar gotiko estiloko defentsa harresitu batez inguratu izan zen.

Uxueko Andre Maria santutegia Erdi Aroko Nafarroako arkitekturaren mugarri eta esanguratsuenetako bat da, bai bere obra erromanikoagatik, bai bere obra gotikoagatik. Enpresa hori benetako sustapenekoa da, eta eraikuntza-etapa ugariren emaitza da; izan ere, eliza handia osatu dute, habearte zabala eta burualde hirukoitzez itxitako gurutzadura dituena. Hala ere, habeartea ez dago absideekin ondo lotuta, dorre erromanikoak Epistolaren horma aurreratzera behartzen baitu. Barrualdean hiru zoladura-maila ditu, eta horietatik altuena burualdekoa da, erdikoa habeartekoa eta behekoa korukoa. Nabe gotiko handia baloi garrantzitsua da XIII. eta XIV. mendeetako Nafarroako elizetan, hala nola Erriberriko Andre Maria Erregina eta Artaxoako San Saturnino elizetan, Okzitaniako eraikuntza gotikoekin lotzen diren espazio paregabe zabalez ezaugarrituak. Uxueko espazioa hiru atal angeluzuzenetan banatuta dago. Atal horiek pilareak dituzte atxikita, harroin poligonalen gainean ertzak dituzten bost baketoirekin, eta gai desberdinetako kapitel jarraituetan errematatzen dira. Hori guztia kalitate onekoa da eta Iruñeko katedraleko klaustroaren dekorazioarekin lotuta dago. Kapitelen gaiak landareak, animaliak eta gizakiak biltzen ditu. Habearteak XIV. mendeko koru gotiko bat ere badu, oinaldean goratua. Arku hirukoitz zorrotzaren gainean dago, sekzio oso molduratuko arkuekin. Korua harrizko balaustrada aberats batek ixten du, trazeria ederrarekin, non bi atril eta harrizko aingeru polikromatu bana bermatzen diren.

Gurutze-formako pilare sendoetan bermatuta dauden zirkuluerdiko hiru arku peraltatu daude nabearen burualdeko hormaren barnealdean, eta XI. mendeko burualdeari bide ematen diote. Erdiko arkua handiagoa delako eta kapiteletan apaingarri eskematikoak dituelako nabarmentzen da. Burualde hirukoitza sakona da, eta atal guztiak kanoi-erdiko gangez estalita daude. Hiru abside erdizirkularrek jarraitzen dute, labe-gangekin. Bere eskultura-lanak Leireko kripta eta burualdeko erromanikoarekiko bilakaera bat adierazten du, lehenagoko zerbait. Landare-lanak, takeatze- eta soka-lanak dira dekorazioaren osagarri. Erdiko absideak leiho hirukoitza du, eta alboetan, berriz, bao bakarra.

Barrualdean, burualdeko barrutia nabetik bereizita dago XVI. mendeko burdin sare gotiko batzuen bidez, eta horiek hiru ahokada-arkuak ixten dituzte. Guztiek punta lanceolatuetan errematatzen dute, eta erdiko burdin hesiak gurutze flordelisatu bat du, Mater Dolorsa eta San Juan Ebanjelariaren irudien artean. Ebanjelioaren aldeko absidean burdin hesi erromanikoaren hondarrak kontserbatzen dira, aurrez aurre kiribilak dituztenak.

Tenplua, bere tronutik, erdiko absidean, Uxueko Andre Mariaren irudi gurdua dago. Bere kategoria artistikoak Nafarroako erromanikoaren tailarik garrantzitsuenen artean kokatzen du. Zilarrez estalitako egurrezko irudia da, buruan eta eskuetan izan ezik; XII. mende amaierakoa edo XIII. mende hasierakoa da. Seguruenik, desagertutako nabeen eta dorre handiaren obra erromanikoen garaikidea izango zen. Maria egoitza sapientiae gisa agertzen da, eskabel baten gainean eserita, besoak zabalik. Umeari eusten dio, eskubiaz bedeinkatzen du eta Ebanjelioen Liburua darama ezkerreko eskuan, belaunen gainean. Biak ala biak erromanikoaren ohiko konposizio frontal eta hieratikora egokitzen dira. Birjina, belaunen gainean biltzen den tunika eta mantu luze batez osatuta dagoen janzkera konplexu batez jantzita doa. Sorbaldetan eta bizkarrean erortzen den belo batek bere burua estaltzen du. Zapata zorrotzek oinak ezkutatzen dituzte. Umeak antzeko piezak janzten ditu eta oinutsik doa. Jantziak sortzen dituzten tolesturak eskematikoak eta zurrunak dira, eta bertikalak mahuken zirkularren eta belaunen inguruan sortzen diren gurutzatuen gainetik gailentzen dira. Iruditik gehien irteten dena bere aurpegi geometrikoa da, begi handi almendratuak eta ezkerrerantz apur bat biratutako ezpain meheko aho txikia dituena, zeinak bere frontaltasuna gutxitzen duen eta aurpegiari gozotasun eta xarma berezia ematen dion. Zilarrezko xaflatua Karlos II.a Nafarroakoaren garaian gehitu zioten, Evreux etxeko ezkutu esmaltatuekin eta baxuerliebeko medailoiekin batera, tronuaren bi aldeetan eta idulkian kokatuak. Bai irudia inguratzen duen aureola bai koroa modernoak dira.

Abside nagusiko horma-hobi txiki batek Karlos II.a santutegiari hainbeste mesede egin zion erregearen bihotza du, 1406an Jaymet maisuak Nafarroako bihotzez eta armez margotu zuen kutxa lireo batean gordeta.

Elizaren oinaldean, koruan, harlanduzko lan rococo handi bat dago, 1774an Manuel Martin Oñatoi eta Juan Antonio Bescansa artistek egina. Bere tauletan, programa ikonografiko zabala garatzen da, mariana gaiekin.

Urregintzan, Karlos III.a Nafarroakoaren kaliza nabarmentzen da, esmaltedun urrezko zilarrezkoa, errege horrek elizari 1394an eman ziona. Sepulvedako Ferrando zilarginak egina da. Trazadura gotiko tipikoa du, oin polilobulatu zabala, hiru lobulu lau eta hiru mixtilineo txandakatuz; astil hexagonala esmaltez apaindutako sagarrondo esferoide itxurako korapilo handi batek eteten du; kopa leuna eta irekia da. Jainko Aitaren irudia duen beste esmalte fin batek kalizaren oina apaintzen du. Dekorazioa landare-motibo oso eskematikoen apainketa fin batek osatzen du.

Kanpoaldean, tenplua harlanduzko fabrika sendoa da, eliza inguratzen duten hainbat eraikuntzaz osatua: dorre almenadunak, pasabideak eta XIV. mendearen bigarren erdiko horma-bular sendoak.

Bi dorre multzoaren gainean altxatzen dira. Zaharrena erromaniko berantiar bat da, leihateetan elementu protogotikoak dituena; harlanduzko prisma sendo gisa ulertzen da, izkina alakatu batekin, non eskema zorrotzeko horma-hobi zabal batek harrizko eserleku bat babesten duen. Inposta-lerro sinpleek egituratzen dituzte hiru atalak, baina goikoa bakarrik ikus daiteke; zirkuluerdiko baoetan dago, eta leihoak zorrotzak dira. Dorreari almenadun begiratoki irtenak ematen dio gailurra, XIV. mendearen bigarren erdian erantsitakoak, tenpluaren oinetan une horretan eraiki zen dorrearekin parekatzeko. Bigarren dorrea ere, ez hain garaia, prisma karratu bat da, baina itxura arinagoa du, ez hain sendoa. Bigarren gorputzean trazeria trilobulatua duen leiho zorrotza du.

Habeartearen bigarren atalean, Epistolaren aldetik, hegoaldeko portada, tenpluko ate nagusia eta Nafarroako gotikoaren ataririk bikainenetako bat irekitzen dira, Iruñeko klaustroko ate-ate ederrarekin alderatuta. XIV. mendeko gotiko aurreratuak bigarren erdian zituen ezaugarriei erantzuten die, eta oso molduratutako hamar arkiboltako eskema zorrotz eta txaranbeldua du, batez ere lineala. Lore kizkurrezko apaingarri batek kanpoko arkibolta inguratzen du, erliebe figuratuak dituzten mentsuletan deskargatuz. Mentsula horietan, kota duen gerlari bat ageri da, herensuge baten ahoan ezpata sartzen, eta, aldi berean, beste munstro hil bat zapaltzen, lehenengoan, eta gerlari bat lehoi bat hiltzen bigarrenean, bertuteak bizioaren aurka duen borroka argi eta garbi aipatuz. Orbel delikatu batek apaintzen du portada. Orbel horretan, iruditxoak eta hainbat eszena nahasten dira, tartean, Ama Birjinaren Bizitzako gertakari ebanjelikoak eta Jesukristoren Haurtzaroa. Tinpano zabala bi erregistrotan banatuta dago: afari Santua beheko erregistroan garatzen da, eta Epifania goikoan. Jainkozko Haurra gurtzen dute Hiru Errege Magoek eta elizgizon gisa jantzitako laugarren pertsonaia otoitz egile bat, non batzuek Karlos II.a, obraren babeslea, ikusten duten. Bai Afari Santua, oso ondo landua, bai goiko taldea, estilo naturalista gotikoaren araberakoak dira, eta horrek irribarre eginarazten die Magoei.

Arku beheratuko horma-hobi handi eta altu batek babesten du portada. Bertan, eliza osoa inguratzen duen erronda-pasabide bat hasten da. Nabe gotikoaren eraikuntza garaikidea da. Atal ezberdinak gurutze-gangaz estalita daude, eta nerbioak kalitatezko lanabesez apaindutako mentsuletan deskargatzen dira, lau ebanjelariak bezala, mahai bitxi batzuen aurrean eserita eta idazteko jarreran. Lauki formako balaustrada aberats batek babesten duen galeria batek jarraitzen du, eta, barruko pasabide batzuen bidez, arku beheratu handiz osatutako arkupe zabal batean amaitzen da. Tarte horiek zeharkatzen dituzten mentsulen dekorazioan, bi greenmanen eta errege eta erreginaren bi bustoren irudiak nabarmentzen dira.

Multzoaren bigarren portadak, iparraldera begira dagoenak, eskema nagusiaren eskema berbera du, eta bost arkibolta baino ez ditu. Ate-zangoetako kapitelak jarraituak dira, eta estaltzen dituen dekorazioa ere Nafarroako hiriburuko klaustroko eskulturarekin lotzen da, hegoaldeko portadakoak baino finagoak diren arren. Tradizio erromanikoko gaiak fantasia eta kapritxo handiko pasarteak biltzen ditu. Arku beheratu batek multzoa babesten du. Bere ondoan, erromanista estiloko harrizko Kalbarioa dago, polikromatua, desagertutako erretaula nagusi batetik datorrena.

Bere sendotasun eta tamainagatik harrigarria da abside hirukoitza, zirkuluerdi-formakoa. Erdikoa eta alboetako bi absidiooak oso lodiak ez diren bi kontrahormek eta takeatutako bi inposta-lerrok artikulatzen dituzte, eta horien artean leihoak daude.

Erdi Aroan, gazteluak gorputz bat osatzen zuen elizarekin, gainerako etxeak menperatuz. Antza denez, 1076an Antso V.a Ramiritzeri eman zioten herritarrek, Antso IV.a Gartzeitz hil zenean Nafarroan sartu zenean. Antso VII.a Nafarroakoaren garaian, 1220 inguruan, gobernadore Piarres Jordan zuen. Geroago, Tibalt II.aren erregealdian, 1264an, Semeno Oibarkoa. 1276an Errolan Peritz Sotetzekoak omenaldia egin zion Joana I.a erreginari gotorleku honengatik, Frantziako kondestable Imbert de Belpucen aurrean. Semeno Sotetzekoa izan zuen oinordeko, 1280 inguruan. XIII. mendeko azken urteetan Diago Peritz Sotetzekoa agertu zen alkaide gisa, 13 libera eta 65 kahitzeko atxikipenarekin.

XIV. mendeko lehen urteetan Martin Lopitz Urrotzekoa gazteluaren zaindaria izan zen, 6 libera eta 30 kahitzerekin. Bere oinordekoa Semeno Arnaldo Orotzekoa izan zen 1315 inguruan, 1322an oraindik postuan zegoena.

Karlos II.a Nafarroakoak 1351n eman zion atxikipena Martin Lopitz Uxuekoari, Piarres Martinitz zaldunaren semeari. Geroago, 1370 inguruan, Joan Peritz Arbeitzakoa izan zen. 1372an, Zangozako harrera-lekua Salbador Uxuekoa mazoneroarekin konpondu zen, egin beharreko konponketei buruz. Garai hartan Pero Martinitz Saratsakoa alkatetza zuen. Erregeak 1376an Per Arnaut Uritzekoa edo Urtubiakoa izendatu zuen haren ordez, 1387an Karlos III.a Nafarroakoak berretsi zuena eta 1405era arte egon zena.

Zuria II.a Nafarroakoaren erregealdian, 1434an, 700 libera baino gehiago gastatu ziren konponketa-lanetan, eta Tuterako eta Zangozako zakuen zergadunek aurreratu zituzten. Joan II.ak, 1450ean, emeno Olleta, Murelu Kondeko ezkutaria, alkaide izendatu zuen, eta bi urte geroago, Migel Erreta ordezkatzeko izendatu zuen.

1473an Leonor I.a Nafarroakoak Uxueko bizilagunei 1471ko paparretik zor zituzten atzerapenak barkatu zizkien, eliza eta bere gotorlekua defendatzeko egin zituzten gastuak kontuan hartuz.

Fernando Katolikoak Nafarroa konkistatu zuenean, gaztelu hori eraisteko agindua eman zen, Erresumako beste dorre eta gotorleku batzuekin batera. Elizaren gorputza osatzen duten bi dorreak bakarrik geratu ziren zutik.

• 
  Portada
• 
  Korua
• 
  Eliza herrigunean
• 
  Begiratokia
• 
  Barnealdea

• Nafarroako Entziklopedia Handia | UXUE. (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
• Uranga Santesteban, José Javier. (1984). Ujué medieval : fortaleza, villa, santuario. Ediciones y Libros ISBN 84-85112-49-0. PMC 16468583. (Noiz kontsultatua: 2022-05-09).
• Santa María de Ujue. Fundación para la Conservación del Patrimonio Histórico de Navarra 2011 ISBN 978-84-614-8990-9. PMC 749116303. (Noiz kontsultatua: 2022-05-09).

• Uxue
• Erdialdea