Vladislav Vančura

Vladislav Vančura
Persona informo
Vladislav Vančura
Naskiĝo	23-an de junio 1891 (1891-06-23) en Háj ve Slezsku,  Aŭstrio-Hungario
Morto	1-an de junio 1942 (1942-06-01) (50-jaraĝa) en Kobylisy
Mortis pro	Mortpuno vd
Mortis per	Pafvundo vd
Tombo	tombejo de Vyšehrad vd
Etno	ĉeĥoj vd
Lingvoj	ĉeĥa vd
Loĝloko	Zbraslav vd
Ŝtataneco	Ĉeĥoslovakio Aŭstrio-Hungario vd
Alma mater	First Faculty of Medicine, Charles University (en) Jan Neruda Grammar School (en) vd
Partio	Komunista Partio de Ĉeĥoslovakio (1921–) vd
Subskribo
Familio
Edz(in)o	Ludmila Vančurová vd
Infanoj	Alena Santarová vd
Profesio
Okupo	poeto kuracisto kritikisto dramaturgo literaturkritikisto prozisto scenaristo kuracisto-verkisto dramaturgo verkisto filmreĝisoro publikigisto vd
Laborkampo	Literaturo, teatro, kina reĝisorado kaj opinia ĵurnalismo vd
Aktiva en	Zbraslav vd
Honorigoj Honorigoj (1992)  Order of Tomáš Garrigue Masaryk, 1st class (en) (31-a de majo 1946)  Národní umělec (en)  Ordeno de la Blanka Leono  Czechoslovak War Cross 1939–1945 (en) vd
Membrecoj Membrecoj Devětsil (en) (1920–) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Vladislav VANČURA (legu Vladislav Vanĉura) (naskiĝis la 26-an de junio, 1891, mortis la 1-an de junio, 1942) estis ĉeĥa verkisto, ekzekutita de nazioj.

Vančura naskiĝis en Háj u Opavy. Komence li volis fariĝi pentristo (du jaroj en art-industria teknikumo), sed fine li studis medicinon ĉe Karola Universitato en Prago. En Zbraslav apud Prago li praktikis kuracadon dum kelkaj jaroj, sed poste plene dediĉis sin al literaturo. Politike li estis komunisto. Nazioj lin pafmortigis en Prago. Lia onklo estis Jiří Mahen.

Lia bonhumora rakonto Kaprica Somero estis sukcese filmigita de Jiří Menzel, kvankam multaj dubis, ĉu lia poetismo estas interpretebla per la filma lingvo. Filmitaj estis ankaŭ romanoj Fino de Malnovaj Tempoj kaj historia rakonto Margareta Lazarová (Markéta Lazarová). Tiun verkon filmigis František Vláčil kaj laŭ opinio de kritikistoj temas pri la plej bona ĉeĥa filmo, sed por artamaj spektantoj. Eble plej multe legataj estas liaj Bildoj el la Historio de la Ĉeĥa Nacio, vico da rakontoj el diversaj epokoj, kiujn li ne povis jam fini.

Pro sia komplika kaj riĉa lingvaĵo Vančura estas respektata kiel la plej granda majstro de la ĉeĥa lingvo, sed liaj lirikaj verkoj ne estas facila legaĵo por ĝenerala publiko.

• Amazonský proud ("Amazona fluo", 1929)
• Dlouhý, Široký a Bystrozraký ("Longulo, Dikulo kaj Akrevidulo", 1924)
• Pekař Jan Marhoul ("Bakisto Jan Marhoul", 1924)
• Pole orná a válečná ("Kampoj plugaj kaj militaj", 1925)
• Rozmarné léto ("Kaprica somero", 1926)
• Poslední soud ("La lasta juĝo", 1929)
• Hrdelní pře anebo Přísloví ("Gorĝoriska konflikto aŭ Proverbaro", 1930)
• Kubula a Kuba Kubikula ("Kubulo kaj Kubo Kubikulo", fabelo, 1931)
• Markéta Lazarová ("Margareta Lazarová", 1931)
• Luk královny Dorotky ("Pafarko de reĝina Dorotinjo", 1932)
• Útěk do Budína ("Fuĝo al Buda", 1932)
• Konec starých časů ("Fino de la malnovaj tempoj", 1934)
• Tři řeky ("Tri riveroj", 1936)
• Rodina Horvatova ("La familio de Horvat, 1938)
• Obrazy z dějin národa českého ("Bildoj el la historio de la ĉeĥa nacio", 1939, nefinita dua volumo)

• Učitel a žák ("Instruisto kaj lernanto", 1927)
• Nemocná dívka ("Malsana knabino", 1928)
• Alchymista ("Alkemiisto", 1932)
• Jezero Ukereve ("Lago Ukereve", 1935)
• Josefína ("Jozefino", postmorte trovita)
• Pražský žid ("Praga judo", postmorte trovita)

• Fuĝo (tr. O. Sklenčka, en: Ĉeĥoslovaka antologio, 1935)
• Tri riveroj (fragmento el romano, tr. Oldřich Kníchal, en: Oldřich Kníchal: Mediteme, Panoramo 1980, literatura almanako de Starto)