bevelen

• IPA^(key): /bəˈveːlə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧ve‧len
• Rhymes: -eːlən

From Middle Dutch bevēlen, from Old Dutch bifelan, from Proto-West Germanic *bifelhan.

bevelen

1. (transitive) to order, to command

Conjugation of bevelen (strong class 4, prefixed)
infinitive	bevelen
past singular	beval
past participle	bevolen
infinitive	bevelen
gerund	bevelen n
	present tense	past tense
1st person singular	beveel	beval
2nd person sing. (jij)	beveelt, beveel2	beval
2nd person sing. (u)	beveelt	beval
2nd person sing. (gij)	beveelt	bevaalt
3rd person singular	beveelt	beval
plural	bevelen	bevalen
subjunctive sing.1	bevele	bevale
subjunctive plur.1	bevelen	bevalen
imperative sing.	beveel
imperative plur.1	beveelt
participles	bevelend	bevolen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

• bevel
• aanbevelen

• Negerhollands: befeel, beveel

See the etymology of the corresponding lemma form.

bevelen

1. plural of bevel

• beleven

From Old Dutch bifelan, from Proto-West Germanic *bifelhan.

• IPA^(key): /bəˈveːlən/

bevēlen

1. to recommend, to advise
2. to entrust with (knowledge)
3. to entrust (into someone's care)
4. to order, to command

This verb needs an inflection-table template.

• bevēlinge

• Dutch: bevelen
  • Afrikaans: beveel
• Limburgish: bevaele

• “bevelen (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “bevelen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN