Księga płatnerstwa

PODRĘCZNIK PANCERZY*

Ten podręcznik zamówił generał Warhaft, by służył oficerom w cesarskiej służbie pomocą w doborze pancerzy.

Na polu walki zbroja winna odzwierciedlać podstawowe obowiązki żołnierza. Zwiadowcy, lekka kawaleria, łucznicy i harcownicy powinni nosić lekki pancerz. Ruchliwość i szybkość są dla tych oddziałów najważniejsze. Zalecane jest noszenie cały czas kirysu i nagolenników. Pancerne hełmy, rękawice i buty przydają się kawalerii czy harcownikom, ale nie zwiadowcom i łucznikom.

Lekkie zbroje bywają z futra, skóry, kolczugi, elfie lub szklane. Taka jest także kolejność ich jakości i ceny, przy czym futro jest najtańsze i najsłabiej broni, a szkło jest najlepsze i najdroższe. Futra, skórzane zbroje i kolczugi łatwo spotkać w całym cesarstwie. Mitryl, szkło czy wytwory elfów są wyjątkowo rzadkie i znajdowane wyłącznie w starożytnych ruinach i dalekich grobowcach.

Ciężki pancerz należy zachować dla piechoty w pierwszej linii, pikinierów, ciężkiej kawalerii lub pieszych rycerzy. Wszystkich oficerów należy wyposażyć w ciężką zbroję. Do standardowego wyposażenia należą zawsze hełm, kirys i nagolenniki. Buty i rękawice niezbędne są tylko kawalerii i pieszym rycerzom.

Kowale potrafią wykuwać żelazne, stalowe, krasnoludzkie, orkowe, ebonowe lub daedryczne ciężkie pancerze. Taka jest także kolejność ich jakości i ceny, przy czym zbroje żelazne są najtańsze i najmniej przydatne, a daedryczne najlepsze i najdroższe. Pancerze żelazne i stalowe można znaleźć w prawie każdej pracowni zbrojmistrza. Pozostałe materiały są rzadkie i zbroje z nich wykute spotyka się wyłącznie w pradawnych skarbcach, ukrytych głęboko pod ziemią.

Potężniejsi członkowie gildii magów znają tajemnicę zaklinania części zbroi. Największe zaklęcia rzuca się zwykle na zbroje wykute z rzadkich, bardziej odpornych materiałów, na przykład ebonowe lub daedryczne, lecz nawet żelazo da się zaczarować.


Samozwańczy Bard Bitwy, Zakochany Janus, napisał kiedyś komiczną balladę o coloviańskim generale, który nieustannie zdejmował i zakładał swą zbroję, aby oszczędzać wzmacniającą ją manę. W ramach odpowiedzi na zawartą w balladzie krytykę, generał przywiązał go z przodu tarana podczas oblężenia Zamku Fallow**.