King Edward, Part III

Król Edward, Część III


Lekcje

Złote dni przemijały żwawo. Edward spędził większość swego czasu ze swymi rodzicami. Nie widywał wielu innych dzieci. Właściwie żadne w ogóle ni mieszkało w „ich” drzewie, tylko ich leśny elf, gospodarz i sześciu Kompanów Moraelyna, dziwnie różnorodni, mocno weseli. Bez szacunku, myślał Edward. Nikt wśród dworu i służby Daggerfall nie odważyłby się, choć zwrócić do jego ojca, jak ci czynią względem Moraelyna i Aliery ze swym stałym pokpiwaniem. Ale to nie byli ani służba, ani dworzanie. Po prostu… Kompani. Tylko jeden z nich był mrocznym elfem. Była tam khajiicka kobieta, dwoje leśnych elfów, brat z siostrą, norski mężczyzna, nawet większy niż Moraelyn i dziwnie wyglądający jaszczurzy człek, który przemawiał z takim sykiem, iż Edward nie mógł go w ogóle zrozumieć. Norski mężczyzna był nazywany „Niewolnikiem Moraelyna” lub po prostu skrótowo „Niewolnikiem”, choć Moraleyna zazwyczaj nazywał go „Mats” lub „Mój niewolniku”. Mats opiekował się uzbrojeniem grupy oraz zbierał drzew na wieczorne ognisko. Choć nie jest to niczym dziwnym, by inni nosili drewno, Moraelyn sam często pożyczał topór Matsa i sam nosił oraz rąbał drewno, gdy zaszła taka potrzeba, lub gdy zwyczajnie mu się tak zachciało.

Spędzali dużo swego czasu, przemierzając lasy i pola, polując i zbierając owoce, zwykle w dwójkach i trójkach. Zazwyczaj Moraelyn, Aliera i Edward i Shade wychodzili wspólnie. Nieśli ze sobą łuki na łowy. Gdy Edward poprosił Moraelyna, by ten nauczył go lepiej strzelać, powiedział on mu, by spytał o to swą matkę, jako że była lepszym strzelcem. I była to strzała Aliery, która powaliła przystojnego kozła, choć obu strzały trafiły zwierza i, podchodząc do kozła, pokłócili się, czyja strzała zabiła.

„Ba!” Moraelyn bąknął, wyciągając swą strzałę z czarnym pierzyskiem z zadu, „Nie wiem, jak zdołałem się wyżywić, zanim się z tobą pobrałem.”

„Miałeś swych Kompanów.”

„Ano. Mats, Mith i ja razem głodowaliśmy, nim poznaliśmy Beech i Willow.” Moraeleyn wyciągnął swój sztylet, Ząb i zaczął skórować zwierzęce ciało, wzywając Edwarda, by ten podszedł i oglądał. „Chcesz się uczyć o zwierzętach, nieprawdaż?”

„Żywych.” Edward powiedział z obrzydzeniem. Jego pełna gracji matka zrywała skórę z entuzjazmem.

„Takie są bardzo trudne do jedzenia,” odparł mroczny elf. „Daj mi swój płaszcz, zrobię ci pakunek, który będziesz nieść.”

„Jestem Księciem, nie koniem pociągowym!”

„Będziesz niósł swoją działkę albo będziesz tej nocy głodnym księciem.” Elf stracił dobry humor.

„Nie będę. Nie chcę nic. Nie możesz mnie zmusić.”

Moraelyn stanął prosto i wyglądał, jakby mocno to przemyśliwał. „Nie mogę?” zadrwił.

„Edwardzie, proszę--” Aliera poczęła go upraszać.

„Powiedz mi więc, Mości Książę, jak więc możesz mieć mięso na stole, jeśli go tam nie zaniesiesz. Jeżeli Książęta mogą nie nosić mięsa, oczywiste jest, że Królowie i Królowe również… a może Książęta wyrastają z tej nieudolności, gdy zostają Królami?”

„Mają mrowie służących!”

„Mrowie służących? Jaka to sprytna myśl. Tylko ludzie mogli o tym pomyśleć! Mrówki są wprawdzie dobre w noszeniu, zauważyłem, choć nie znam sposobu, by nimi rozkazywać. Może mnie nauczysz?”

„Służących! Jak Mats,” Krzyknął Edward. Nienawidził bycia podpuszczanym. Mats i inni kompani już przybyli zwabieni wrzaskami nad zdobyczą.

„Mats? Myślisz, że nie mogąc zmusić cię do noszenia jeleniego mięsa, zdołam przekonać Matsa, by to uczynił?” Moraelyn wpatrywał się w złotowłosego giganta. „No, trudno być pewnym nim się nie spróbuje. Mats, zanieś jelenia.”

Blondyn podrapał się po głowie i szczęce pełen myśli. „Wasza wysokość, nic by mnie bardziej nie uradowało… ale jest to wielki jeleń, a ma stara kontuzja kłopocze me plecy… może gdybyś zabił mniejszego.”

„Więc, Książę, co teraz?”

„Pobij go.”

„W czym? Mogę go prześcignąć. Mats, jeśli pierwszy dobiegnę do tamtego dębu, czy zaniesiesz tego jelenia.” Mats powoli kręcił głową.

„Pobij go kijem!” Edward wrzasnął.

„Jakim obiecującym zdajesz się Medykiem, mój Książę. Musisz mi jednak wybaczyć, jeśli powstrzymam się od twych porad, póki nie będziesz miał więcej doświadczenia. Według mego osądu bicie kijem nie polepszy stanu pleców Matsa. Oczywiście, mogę być w błędzie.

„Silk, ty zanieś jelenia.”

„Ja, mój panie? Przykro mi, ale właśnie sobie przypomniałem, że jestem czwartym kuzynem od piątego domu Dibelli, Królowej Nieba. Moja godność wzbrania mnie od noszenia czegokolwiek.

Willow i Beech utrzymywali, że mag zabronił któremukolwiek z nich nosić jakiejkolwiek części zwierzęcej, gdy księżyc Jone wszedł już na nieboskłon.

„Książę, jesteś w pełni pewien tej zasady? Wygląda, iż czyni ona życie bardzo niewygodnym. Moglibyśmy przynieść drewno do jelenia, co zabierze nam godziny, co z kolei pozostawi nas tu w mroku nocy. Możemy jeszcze pożywić się surowym mięsem, ale mój własny żołądek nie jest wystarczająco pusty, by czynić tę opcję atrakcyjną. Aliero, pomożesz nam? Jak lud Wysokiej Skały zabiera mięso do stołu?”

„Mój panie, gdy tam żyłam, było to poważną hipotezą, że pojawiało się za sprawą magii. Byli tam służący, lecz byli oni irytującą, leniwą zgrają, większy kłopot niż byli warci. Edwardzie, mój synu, czy jest to możliwe, że ta zasada odnosi się jedynie do Wysokiej Skały?”

„Chyba tak…”

Edward niósł działkę mięsa, która zgięła mu plecy, ale nie narzekał. I więc sprawa była załatwiona, a posiłek tej nocy był szczęśliwym. Lecz przez kilka dni po, jeśli który z Kompanów złapałby go noszącego cokolwiek, zaczynali żywo wypytywać, czy aby to Księciu Wysokiej Skały tak wypada.

„Jeśli Mats nie jest sługą, dlaczego więc nazywają go »Niewolnikiem Moraelyna«?” Edward spytał jednego ospałego popołudnia.

„Cóż, jest mym niewolnikiem. Zapłaciłem za niego złotem, całym, jakie ja i Mith mieliśmy przy sobie. Spotkaliśmy go, gdy jakiś mężczyzna bił go koło Rzeszy Parthkeep. Wyglądał na bliskiego śmierci, kiedy Mith i ja chcieliśmy powstrzymać bicie, mężczyzna odpowiedział, że Mats był zbiegłym niewolnikiem i zrobi z nim, jak zechce. Rzuciłem więc mu złoto i powiedziałem, że albo weźmie je i odejdzie, albo zabiję go z miejsca. Wybrał to drugie, więc powiedziałem Matsowi, by zabrał złoto jako dziedzic swego pana i poszedł, gdzie zachce. Wybrał, by pójść z nami, więc zakopaliśmy złoto z jego panem, a Mats był z nami po dziś.”

„Może odejść, gdyby chciał?”

„Oczywiście.”

„Mogę pójść pozbierać trochę tych tam jagód? Spytał Edward, a Moraelyn przytaknął.

Aliera spała zwinięta na swym boku. Moraelyn usiadł koło niej, oparty o drzewo, jego ręka bawiła się jej długimi czarnymi lokami. Jego oczy i skóra były wrażliwe na ostre słonce. Shade spał w pobliżu wyciągnięty na słońcu, jego ciemne futro błyszczało srebrnie w świetle. Edward pałętał się w zaroślach, zbierając jaskrawe lśniącojagody, nazwane tak, gdyż świecą w nocy, choć teraz były raczej bladoszare. Lecz smakowały dobrze. Jeśliby zjadł wystarczająco, czy by zaczął świecić nocą, rozmyślał. Albo, jeśli by je zmiażdżył i zebrał sok… zarośla zamknęły się nad nim, wtedy znalazł coś na kształt tunelu na przestrzał i kłusując wzdłuż niego, zastanawiając, gdzie dążył.

Zakończył się na małej polanie przed stosem głazów. Była w nim dziura i coś wewnątrz. Edward powziął krok w tył, wydając cichy dźwięk z gardła. To coś podniosło się i ukazało swą chrząkająca twarz, najeżoną kłami oraz kopyta ryjące ziemię. Chłopak powoli się wycofywał. Głowa bestii opuściła się, ramiona nabrzmiały i olbrzymie potężne cielsko przeszło w szarżę. Edward próbował rzucić się w krzaki… nie było na to miejsca… i wtedy, niesamowicie, Moraelyn pojawił się przed nim, między nim a bestią. Był błysk i krach, a elf wydawał się wyskoczyć do tyłu kilka stóp, lądując w kucu przed twarzą Edwarda. Powietrze zaświszczało, jak jego ostrze wyskoczyło z pochwy jakby podług swej woli. Były tam światełka migoczące w powietrzu dookoła niego, podobnie jak i zapach spalenizny. Cisza.

„Uciekaj stąd, chłopcze! Teraz!”

Edward uszedł, wykrzykując do swej matki, która biegła w kierunku buszu, wzywając go. Przywarła go do siebie i zaczęła nawoływać Moraelyna. Nie było odpowiedzi, wtem jakoś elf znalazł się koło nich, bez szkody, jego ostrze ponownie ukryte. Ale dyszał ciężko.

„Zabiłeś to? Jesteś ranny?”

„Nie i nie. Byłem osłoniony. Ledwo. Przeszkodziłeś maciorze w jej norze z jej miotem. Szczęśliwie myślała, że miała dość po pierwszym uderzeniu. Odważę się powiedzieć, że jest nieprzyzwyczajona, by jej wrogowie ciągle stali po fakcie.

„Dlaczego jej nie zabiłeś?” Edward zażądał odpowiedzi, czując żądzę krwi, gdy ustało przerażenie. „Katana, nawet Ebonowe Ostrze, nie jest bronią, której bym użył przeciwko matce losze. Włócznią, może. Im dłuższa, tym lepsza. Poza tym, jeśli zostawimy ją w pokoju, to za rok będzie tu sześć świniaków, jak szczęście dopisze.”

„Użyłeś magicznej tarczy,” powiedział Edward z wybałuszonymi oczyma.

„Ano, gdyby nie tarcza zadałaby rany nawet silnemu staremu mrocznemu elfowi.”

„Edwardzie, pasowałoby podziękować swemu wybawcy.” przypomniała matka.

„Dziękuję,” Edward odpowiedział automatycznie, jego umysł był zajęty rozmyślaniem nad pytaniami. Jak elf wiedział o jego zagrożeniu? Jak się tu dostał tak prędko?

„Nie ma wielkiej potrzeby dziękować mi za uratowanie życia mojemu synowi. Dziękuj Shade,” powiedział Moraleyn. „Kot powiedział mi, że będą tu kłopoty.”
Edward ukląkł i uścisnął dumnie mruczącego kota. „Stary dobry Shade. Zawsze mogę na niego liczyć.”

„Mój syn”. „Nasz syn”. Słowa brzmiały dumnie, bez jakiejkolwiek większej przyczyny. Edward nie rozumiał od jakiegoś czasu sytuacji, wymagała ona wyjaśnień. Te, które faworyzował, traktowały, że Moraelyn po prostu nie znał go jeszcze za dobrze i wolał przekazywać obcym dar możliwości do zwątpienia w jego intencje. Może pewnego dnia… ale w międzyczasie mógł równie dobrze się z tego cieszyć. To było… miłe. Mieć ojca, który był z ciebie dumny, który lubił przebywać w twojej obecności, zabierał cię do miejsc, z tobą rozmawiał, słuchał cię. I najbardziej odznaczające się ze wszystkiego, pozwalał mu być samemu, kiedy ten potrzebował. Moraelyn lubił być sam tylko wtedy, gdy komponował balladę.

Edward opowiedział Beech i Willow o matce świni. „Uciekłem, gdy mi powiedział. Też byście tak zrobili? Ponieważ mi tak powiedział. Nie mogłem pomyśleć o żadnej pomocy, jakiej mógłbym udzielić w tej sytuacji, ale…” Willow i Beech słuchali uważnie, wymienili się spojrzeniami i powiedzieli, że przemyślą problem.

Po podwieczorku koło wieczornego ognia Willow wyjęła swą małą harfę i zaczęła śpiewać o uciechach tego jesiennego popołudnia i jagodach… poza tym, że Moraleyn wysłał chłopca, by zebrał jagody. Tej części nie udało im się oddać. Moraelyn szybko usiadł i rozejrzał się, ale inni prześlizgnęli się w mrok, a Willow na niego nie patrzyła.

Mith wszedł w światło ognia, robiąc drepczące kroki, zbierając wyobrażane jagody i jedząc je głośno. Moraelyn spuścił głowę w dół i wydał z siebie pomruk. Mith w swej pantomimie udawał, że coś odnalazł, a wtedy skoczył w dal z rozkoszy. Głowa i ramiona Matsa wynurzyły się do światła. Mith wyciągnął dłoń, by go klepnąć po głowie, a wtem odskoczył i pisnął, gdy Mats próbował go rozszarpać kłem. Wielkie kły i świński nos przystrajały jego twarz. Mith skradał się, ręce przy jego twarzy w przesadzonym przerażeniu. I wtedy Silk, odziana w czerń, wskoczyła między Mitha i Matsa w deszczu skier, tunika tył na przód, rajtuzy gdzieś koło kostek, nieobite. Sięgnęła po swój miecz, lecz Mats naparł i wytrącił go w powietrze, uleciał z widoku. Mats gramoląc się na czterech nogach, nie trafił Mitha, ale rozerwał mu rajtuzy. Mith truchtał dookoła ognia z goniącym go Matsem. Silk, z mieczem w jednej dłoni, a drugą trzymając rajtuzy, goniła Matsa, bijąc go mieczem.

Pokazała się inna postać, odziana w niebieską suknię Aliery, z głową Beecha wystającą zeń, noszącą długą czarną perukę. Mith skrył się za jej suknem. Spojrzała na Matsa i ten zamarzł. Silk zakłusowała i upadła do rozkroku za nim. Beech zarzucił swoje włosy w tył, poklepał Mitha troskliwie po głowie, poślinił palec i wyprostował brew, wtedy delikatnie wziął swój łuk, wycelował i brzdęknął.

Mats wyskoczył w tył, zapadając się na Silk z bardzo realistycznymi wstrząsami pośmiertnymi. Beech i Mith uścisnęli się, ignorując Silk, ciągle rozpłaszczoną pod Matsem. Moraelyn zaczął się śmiać, gdy Silk pierwsza wyskoczyła. Aliera wyczekiwała ukazania się Beecha. Teraz łzy biegły po jej polikach. Moraelyn zgiął się w śmiechu, uderzając pięścią w drzewo. Podrygi i chichoty srebrzystych śmiechów brzmiały wkoło i deszcz złotych monet wdarł się do kręgu. Kompani zebrali się i ukłonili, jak robili to ludzie.

„Jeszcze raz, zróbcie to jeszcze raz!”

„Niee-eee!” Moraelyn wykrztusił, ciągle się śmiejąc. „Ach, byliście bliżsi uśmiercenia mnie niż ta locha! Błagam o litość!”

„Innej nocy, dobrzy ludzie… nasz król miał bardzo długi dzień. Dziękujemy wam wszystkim.”

Bogowie, czy widziało to całe miasto? Edward wpatrywał się za siebie, ale wszyscy rozpływali się w mroku. „To nie tak to wyglądało.” Wrzasnął. „Byłeś bohaterem. Oni się z ciebie naśmiewali.”

„Tak, tak i tak. A najbardziej pod koniec. Na samego Jephre, to było zabawne!”

„Oni wszyscy to widzieli! A ty zamierzasz im pozwolić to powtórzyć?” Edward był zgorszony. Wszyscy wyglądali niepoważnie.

„Pozwolić im? Będzie to wykonywane w całym Tamriel przez całe wieki, w co nie wątpię. Ale nigdy więcej aż tak dobrze.”

„Ale to w ogóle nie tak było.”

„Byłoby tak, gdyby Mats--Mam na myśli locha, szarżowała jeszcze raz. Łuk Ariany byłby o wiele bardziej efektywny niż moje biedne ostrze. I zobaczyłaby wtedy Moraelyna skaczącego jak khajiit!” jego palec wyprostował brew w geście typowym dla Aliery i ściągnął twarz w długi śmiech. „Ano, zgładziłaby bestię wzrokiem, gdyby nie mogła znaleźć strzały. Mats byłeś bardziej jak ta maciora niż ona sama. Większy również, przysięgam! Mith, stary łotrze, tylko ty mogłeś wyglądać tak niewinnie.”

„Aa-ale--to nieprawda!” zaprotestował Edward.

„Chłopcze, myślisz, że jest tylko jedna prawda? Czy to, co dziś widziałeś, było prawdą? Nawet z tego, co się wydarzyło? To, co dziś zobaczyłeś, objawi prawdy niewidziane, jeśli mu na to pozwolisz… mógłbyś spędzić życie, rozmyślając nad tym i wciąż nie widzieć całości, jako że zawsze ciągnie się to dalej i głębiej, rozprzestrzeniając jak kręgi na wodzie, ponad nas wszystkich i poza w głęboką monotonię wieczności. Co się stało to tylko mała cząstka prawdy… może najmniejsza część. A co widziałeś, jest jeszcze mniejszą.”

Edward ciągle myślał, że król powinien mieć więcej godności. Ale nie powiedział nic.