Μελιάδες
Στην ελληνική μυθολογία με το συλλογικό όνομα Μελιάδες (ή Μελίες [1]), είναι γνωστές οι χαριτόβρυτες Νύμφες - προστάτριες των δένδρων της φλαμουριάς που γεννήθηκαν, μαζί με τις Ερινύες και τους Γίγαντες, όταν έπεσαν στη Γαία οι σταγόνες του αίματος από τα ακρωτηριασμένα γεννητικά όργανα του Ουρανού.[2] Το ξύλο του δέντρου Μελία ή φράξος (Φράξινος ο όρνος) χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Ελλάδα για να κατασκευάζουν δόρατα. Από τον φλοιό του συγκεκριμένου δέντρου φλαμουριάς εκκρίνεται ένα γλυκό και θρεπτικό κόμμι, ή σακχαρώδες "μάννα", από το οποίο πήρε το όνομα του το γλυκαντικό μαννιτόλη[3]. Από τις Μελιάδες καταγόταν το πολεμοχαρές «χαλκούν γένος» (= χάλκινο γένος).
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ ΚΕΡΕΝΥΪ, ΚΑΡΛ (2004). Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Αθήνα: ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ "ΕΣΤΙΑΣ" Ι.Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & Σιάσιος Α.Ε. σελ. 198-199. ISBN 9789600506242.
Έτσι γονιμοποιήθηκε και γέννησε πάνω στη γη τις δυνατές Ερινύες, τους τεράστιους Γίγαντες κι εκείνες τις Νύμφες που λέγονταν Μελίες, δηλαδή φλαμουριές.
- ↑ Ησίοδος, Θεογονία, 178-187
- ↑ Φράιμπουργκ, Στίβεν. ΜΥΘΟΣ. ΑΘΗΝΑ: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ. σελ. 47. ISBN 9789601692616.
*****Από αυτό το σακχαρώδης "μάννα" της συγκεκριμένης φλαμουριάς πήρε το όνομα του το γλυκαντικό μαννιτόλη.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969