Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εθνικό Φασιστικό Κόμμα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εθνικό Φασιστικό Κόμμα
Partito Nazionale Fascista
ΗγέτηςΜπενίτο Μουσολίνι
Ίδρυση9 Νοεμβρίου 1921
Διάλυση27 Ιουλίου 1943
Συγχώνευση τωνΙταλικός Εθνικιστικός Σύνδεσμος
ΠροκάτοχοςΙταλική Δέσμη Μάχης
ΔιάδοχοςΡεπουμπλικανικό Φασιστικό Κόμμα
ΈδραΡώμη, Ιταλία
ΙδεολογίαΦασισμός
Εθνικοσοσιαλισμός
Αντικομμουνισμός
Αντισημιτισμός
Πολιτικό φάσμαΑκροδεξιά
Πολιτικό σύστημα Ιταλίας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα (ιταλικά: Partito Nazionale Fascista, PNF) ήταν πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι το 1921 και θεωρείται πολιτική έκφραση του φασισμού. Το κόμμα ιδρύθηκε το 1921 και στην συνέχεια με την έναρξη ενός πραξικοπίματος πήρε την εξουσία. Το κόμμα παρέμεινε στην εξουσία από το 1922 μέχρι το 1943. Πριν από το PNF, το πρώτο πολιτικό κόμμα του Μουσολίνι ήταν γνωστό ως το Φασιστικό επαναστατικό κόμμα (Partito Fascista Rivoluzionario, PFR), το οποίο ιδρύθηκε το 1915 σύμφωνα με τον Μουσολίνι. Μετά τα φτωχά αποτελέσματα των εκλογών του Νοεμβρίου 1919, το PFR μετονομάστηκε τελικά στο Εθνικό Φασιστικό Κ��μμα κατά τη διάρκεια του Τρίτου φασιστικού Κογκρέσου στη Ρώμη στις 7-10 Νοεμβρίου 1921.[1][2][3]

Ιδεολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Φασισμός

Το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα είχε τις ρίζες του στον Ιταλικό εθνικισμό και την επιθυμία να αποκαταστήσει και να επεκτείνει τα ιταλικά εδάφη, τα οποία οι Ιταλοί Φασιστές έκριναν αναγκαία για να διεκδικήσει το έθνος την ανωτερότητα και τη δύναμή του και να αποφύγει την καταστροφή του. Οι Ιταλοί Φασιστές ισχυρίστηκαν ότι η σύγχρονη Ιταλία είναι ο κληρονόμος της αρχαίας Ρώμης και της κληρονομιάς της και υποστήριξαν ιστορικά τη δημιουργία μιας Ιταλικής αυτοκρατορίας.[4][5][6]

Οι φασίστες προωθούσαν ένα κορπορατιστικό οικονομικό σύστημα στο οποίο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργοδοτών και των εργαζομένων συνδέονται μεταξύ τους σε ενώσεις για να αντιπροσωπεύουν συλλογικά τους παραγωγούς του έθνους και να εργάζονται παράλληλα με το κράτος για να ορίσουν την εθνική οικονομική πολιτική. Αυτό το οικονομικό σύστημα αποσκοπούσε στην επίλυση των ταξικών συγκρούσεων μέσω της συνεργασίας μεταξύ των τάξεων.[7][8]

Ο ιταλικός φασισμός αντιτίθεται στον Φιλελευθερισμό, αλλά δεν επιδιώκει μια αντιδραστική αποκατάσταση του προ-γαλλικού επαναστατικού κόσμου, τον οποίο έκρινε ότι ήταν λανθασμένος, και δεν ευθυγραμμίζεται με μια μελλοντοστραφή κατεύθυνση στην πολιτική του. Είναι αντίθετος στον μαρξιστικό σοσιαλισμό λόγω της τυπικής αντίθεσής του στον εθνικισμό, αλλά αντιτάχθηκε επίσης στον συντηρητισμό που ανέπτυξε ο Ζοζέφ ντε Μαιστρ. Θεωρεί ότι η επιτυχία του ιταλικού εθνικισμού απαιτούσε σεβασμό στην Παράδοση και σαφή αίσθηση του κοινού παρελθόντος μεταξύ του ιταλικού λαού παράλληλα με τη δέσμευση για μια εκσυγχρονισμένη Ιταλία. Το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα μαζί με τον διάδοχό του, το Ρεπουμπλικανικό φασιστικό κόμμα, είναι τα μόνα κόμματα των οποίων η αναδημοσίευση του καταστατικού απαγορεύεται από το Σύνταγμα της Ιταλίας.[9][10][11]

Πορεία στην Ρώμη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), οι Ιταλοί εθνικιστές ισχυρίστηκαν ότι η Ιταλία εξαπατήθηκε στην Συνθήκη Αγίου Γερμανού (1919), και ότι οι Σύμμαχοι είχαν εμποδίσει την πρόοδο της Ιταλίας για να γίνει μια "Μεγάλη Δύναμη". Στη συνέχεια, το PNF εκμεταλλεύτηκε με επιτυχία το γεγονός ότι αντιλήφθηκε τον φασισμό ως το καταλληλότερο σύστημα για τη διοίκηση της χώρας, υποστηρίζοντας με επιτυχία ότι η Δημοκρατία, ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός ήταν αποτυχημένα πολιτικά συστήματα. Το 1919, στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού,[12] οι Σύμμαχοι υποχρέωσαν το Βασίλειο της Ιταλίας να παραδώσει στη Γιουγκοσλαβία το κροατικό λιμάνι Φιούμε, μέχρι τις αρχές του 1919. Επιπλέον, η Ιταλία συμφώνησε με την Τριπλή Συμφωνία, να εγκαταλείψει την Τριπλή Συμμαχία και να ενταχθεί στον εχθρό, κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστρουγγαρίας σε αντάλλαγμα για εδάφη στο τέλος του πολέμου, κατά της οποίας το Βασίλειο της Ιταλίας είχε αξιώσεις.[6]

Το φασιστικό κόμμα είχε καθοριστικό ρόλο στην καθοδήγηση και τη διάδοση της ιδεολογίας του Μουσολίνι. Στα πρώτα χρόνια, οι ομάδες του κόμματος ονομάζονταν Μελανοχίτωνες (squadristi) και δημιούργησαν μια βάση εξουσίας επιβάλλοντας την βίαια στους σοσιαλιστές στην αγροτική κοιλάδα Πo, κερδίζοντας έτσι την υποστήριξη των ιδιοκτητών γης. Σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, το PNF εγκατέλειψε τον ρεπουμπλικανισμό για να στραφεί αποφασιστικά προς τη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος.

Η σημαία του εθνικού φασιστικού κόμματος από το 1926 έως το 1943

Στις 22 Οκτωβρίου 1922, ο Μουσολίνι επιχείρησε πραξικόπημα το οποίο ονομάστηκε από τη φασιστική προπαγάνδα, Πορεία στη Ρώμη, στην οποία συμμετείχαν σχεδόν 30.000 φασίστες. Οι ηγέτες που οδήγησαν το φασιστικό κόμμα, ο στρατηγός Εμίλιο Ντε Μπόνο, ο Italo Balbo, ο Michele Bianchi και ο Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκκι.[13][14] Στις 24 Οκτωβρίου 1922, ο Μουσολίνι δήλωσε σε 60.000 ανθρώπους στο φασιστικό συνέδριο στη Νάπολη: «Το πρόγραμμά μας είναι απλό: θέλουμε να κυβερνήσουμε την Ιταλία». Εν τω μεταξύ, οι Μελανοχίτωνες, που είχαν καταλάβει την πεδιάδα του Πo, κατέλαβαν όλα τα στρατηγικά σημεία της χώρας. Στις 26 Οκτωβρίου, ο πρώην πρωθυπουργός Αντόνιο Σαλάντρα προειδοποίησε τον σημερινό πρωθυπουργό Λουίτζι Φάκτα, ότι ο Μουσολίνι ζητούσε την παραίτησή του και ότι προετοίμαζε να προελάσει στη Ρώμη. Ωστόσο, ο Βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ ΙΙΙ αρνήθηκε να υπογράψει τον στρατιωτικό νόμο που επέφερε η πολιτική κατάσταση. Στις 28 Οκτωβρίου, ο βασιλιάς έδωσε την εξουσία στον Μουσολίνι, ο οποίος υποστηρίχθηκε από τον Ιταλικό στρατό, την επιχειρηματική τάξη και το συντηρητικό τμήμα του πληθυσμού.[13][14]

Η πορεία απαρτίστηκε από 30.000 πολίτες, αλλά ο βασιλιάς φοβόταν έναν εμφύλιο πόλεμο, αφού οι μελανοχίτωνες είχαν ήδη πάρει τον έλεγχο της πεδιάδας του Πο και του μεγαλύτερου μέρους της χώρας. Ο Μουσολίνι κλήθηκε να σχηματίσει το υπουργικό του συμβούλιο στις 29 Οκτωβρίου 1922. Συνεπώς, ο Μουσολίνι έφθασε νόμιμα στην εξουσία σύμφωνα με το Statuto Albertino, το Ιταλικό σύνταγμα. Πολλοί επιχειρηματικοί και οικονομικοί ηγέτες πίστευαν ότι θα ήταν δυνατό να χειραγωγηθεί ο Μουσολίνι, των οποίων οι πρώτες ομιλίες έδωσαν έμφαση στην ελεύθερη αγορά και στα οικονομικά του "laissez-faire". Αυτό αποδείχτηκε υπερβολικά αισιόδοξο, καθώς η κορπορατιστική άποψη του Μουσολίνι τόνισε τη συνολική κρατική εξουσία πάνω στις επιχειρήσεις όσο και πάνω σε άτομα μέσω κυβερνητικών φορέων που ελέγχονταν από το Φασιστικό κόμμα, ένα μοντέλο στο οποίο οι επιχειρήσεις διατηρούσαν τις ευθύνες της ιδιοκτησίας, αλλά όχι όλα τα δικαιώματα.[15]

Κυβέρνηση στην Ιταλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά από μια δραστική τροποποίηση της εκλογικής νομοθεσίας (ο νόμος Acerbo), το φασιστικό κόμμα κέρδισε ξεκάθαρα τις εκλογές του Απριλίου 1924. Στις αρχές του 1925, ο Μουσολίνι με πρόσχημα την κατάρρευση της δημοκρατίας εγκαθίδρυσε δικτατορία. Από εκείνο το σημείο και μετά, το PNF ήταν στην πραγματικότητα το μόνο νόμιμο εκλεγμένο κόμμα στη χώρα. Το καθεστώς αυτό, επισημοποιήθηκε με νόμο που ψηφίστηκε το 1928 και η Ιταλία παρέμεινε ένα μονοκομματικό κράτος μέχρι το τέλος του Φασιστικού καθεστώτος το 1943. Οι νέοι νόμοι επικρίθηκαν έντονα από τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος Τζιάκομο Ματεότι κατά την ομιλία του στο Κοινοβούλιο και λίγες μέρες αργότερα ο Ματεότι απήχθη και σκοτώθηκε από τους Μελανοχίτωνες.[16][17] Μετά τη λήψη της εξουσίας, το φασιστικό καθεστώς άρχισε να επιβάλλει τη φασιστική ιδεολογία και τον συμβολισμό της σε όλη τη χώρα. Η συμμετοχή του κόμματος στο PNF έγινε απαραίτητη για την αναζήτηση απασχόλησης ή για την απόκτηση κρατικής βοήθειας. Οι "Δέσμες" κοσμούσαν δημόσια κτίρια, φασιστικά μοτίβα και σύμβολα παρουσιάστηκαν στις Τέχνες και δημιουργήθηκε μια λατρεία προσωπικής προσωπικότητας γύρω από τον Μουσολίνι ως τον σωτήρα του έθνους που ονομάζεται "Il Duce", "ο ηγέτης". Το PNF προώθησε τον ιταλικό ιμπεριαλισμό στην Αφρική και προώθησε σθεναρά τον φυλετικό διαχωρισμό και την λευκή υπεροχή των ιταλών εποίκων στις αποικίες.[16][17] Στις 27 Μαΐου 1933, η συμμετοχή στo κόμμα ανακηρύχθηκε ως η βασική απαίτηση για το δημόσιο αξίωμα. Στις 9 Μαρτίου 1937, έγινε υποχρεωτική εάν κάποιος ήθελε πρόσβαση σε οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα και από τις 3 Ιουνίου 1938 εκείνοι που δεν συμμετείχαν στο κόμμα δεν μπορούσαν να εργαστούν. Το 1939, ο Ettore Muti αντικατέστησε τον Starace στο τιμόνι του κόμματος, γεγονός που μαρτυρεί την αυξανόμενη επιρροή του Γκαλεάτσο Τσιάνο, του Υπουργού Εξωτερικών και γαμπρού του Μουσολίνι. Στις 10 Ιουνίου 1940, από το μπαλκόνι του Palazzo Venezia, ο Μουσολίνι ανακοίνωσε την είσοδο της Ιταλίας στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο με την πλευρά της Γερμανίας.[16][17]

Η κατάρρευση του καθεστώτος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 25 Ιουλίου 1943, μετά από αίτημα του Ντίνο Γκράντι λόγω της αποτυχίας του Β παγκοσμίου πολέμου, το Μεγάλο Συμβούλιο του Φασισμού ανέτρεψε τον Μουσολίνι ζητώντας από τον βασιλιά να επαναλάβει την πλήρη εξουσία του, αφαιρώντας επίσημα τον τίτλο από τον Μουσολίνι. Ο Μουσολίνι φυλακίστηκε, οι φασίστες κατέρρευσαν αμέσως και το κόμμα απαγορεύτηκε επισήμως από την κυβέρνηση του Πιέτρο Μπαντόλιο στις 27 Ιουλίου. Μετά την επιδρομή του Γκραν Σάσο από τον Ότο Σκορτσένυ που απελευθέρωσε τον Μουσολίνι τον Σεπτέμβριο του 1943, το PNF αναβίωσε ως "Ρεπουμπλικανικό φασιστικό κόμμα" (Partito Fascista Repubblicano - PFR, 13 Σεπτεμβρίου), ως το μοναδικό κόμμα της Ιταλικής κοινωνικής δημοκρατίας Δημοκρατίας). Ο γραμματέας του ήταν ο Αλεσάντρο Παβολίνι. Το PRF δεν έζησε περισσότερο από την εκτέλεση του Μουσολίνι και την εξαφάνιση του κράτους του Σαλό τον Απρίλιο του 1945.[18][19][20][21]

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Benito Mussolini (2006), My Autobiography with The Political and Social Doctrine of Fascism, Mineloa: NY: Dover Publication Inc., σελ. 227. Note that some authors refer to Mussolini's first political party as "The Revolutionary Fascist Party". 
  2. ↑ Charles F. Delzell, edit., Mediterranean Fascism 1919-1945, New York, NY, Walker and Company, 1971, p. 26
  3. ↑ Joel Krieger, επιμ.. (2012), The Oxford Companion to Comparative Politics, Oxford University Press, σελ. 120 
  4. ↑ Aristotle A. Kallis, Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922–1945. London, England, UK; New York City, USA: Routledge, 2000. Pp. 41.
  5. ↑ Aristotle A. Kallis. Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922–1945. London, England, UK; New York City, USA: Routledge, 2000. Pp. 50.
  6. ↑ 6,0 6,1 The Fascist Experience by Edward R. Tannenbaum, p. 22
  7. ↑ Andrew Vincent. Modern Political Ideologies. Third edition. Malden, Massaschussetts, USA; Oxford, England, UK; West Sussex, England, UK: Blackwell Publishers Ltd., 2010. Pp. 160.
  8. ↑ John Whittam. Fascist Italy. Manchester, England, UK; New York City, USA: Manchester University Press, 1995. Pp. 160.
  9. ↑ Eugen Weber. The Western Tradition: From the Renaissance to the present. Heath, 1972. Pp. 791.
  10. ↑ Stanislao G. Pugliese. Fascism, anti-fascism, and the resistance in Italy: 1919 to the present. Oxford, England, UK: Rowman & Littlefield Publishers, Inc., 2004. pp. 43–44.
  11. ↑ Stanley G.Payne. A History of Fascism, 1914–45. Madison, Wisconsin, USA: University of Wisconsin Press, 1995. Pp. 214.
  12. ↑ «Mussolini and Fascism in Italy». FSmitha.com. 8 January 2008. http://www.fsmitha.com/h2/ch12.htm. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Carsten (1982), p.62
  14. ↑ 14,0 14,1 Chiapello (2012), p.123
  15. ↑ Carsten (1982), p.64
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Stanley G. Payne, A History of Fascism, 1914–1945 (1996) p 212
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 Gentile, Emilio. The Struggle For Modernity Nationalism Futurism and Fascism (Westport, CT: Praeger, 2003), p. 87.
  18. ↑ Bianchi (1963), p. 609
  19. ↑ Bianchi (1963), p. 704
  20. ↑ De Felice in Grandi (1983), p. 21
  21. ↑ De Felice (1996), p. 1391

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εθνικό_Φασιστικό_Κόμμα&oldid=10409552"