Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο
ΠρόεδροςΣίριλ Ραμαφόζα
ΑντιπρόεδροςΠωλ Μασατίλ
Εκπρόσωπος ΤύπουΜαλένγκι Μπένγκοθ
ΙδρυτήςΣολ Πλάτγιε

Πίξλι κα Ισάκα

Τζον Ντιούμπ
Ίδρυση8 Ιανουαρίου 1912
ΈδραΛουθούλι Χάουζ
ΕφημερίδαANC Today
Πτέρυγα νεολαίαςANC Youth League
Μέλη  (2022)~660.000
Εθνική προσχώρησηΤριμερής Συμμαχία
Διεθνής προσχώρησηΣοσιαλιστική Διεθνής
Εθνοσυνέλευση159 / 400
Εθνικό Συμβούλιο Επαρχιών54 / 90
Παν-Αφρικανικό Κοινοβούλιο5 / 9
Επαρχιακά Νομοθετικά Σώματα255 / 487

Το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (αγγλικά: African National Congress - ANC) είναι ένα πολιτικό κόμμα στη Νότια Αφρική. Η οργάνωση αυτή ξεκίνησε ως ένα απελευθερωτικό κίνημα γνωστό για την αντίθεσή του στο απαρτχάιντ. Το συγκεκριμένο κόμμα κυβερνά τη χώρα από το 1994, όταν οι πρώτες εκλογές μετά το απαρτχάιντ οδήγησαν τον Νέλσον Μαντέλα να εκλεγεί Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής. Ο Σίριλ Ραμαφόζα, ο σημερινός Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, έχει διατελέσει ως πρόεδρος του ΑΕΚ από τις 18 Δεκεμβρίου 2017.[1]

Το κόμμα ιδρύθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1912 στο Μπλουμφοντέιν, αρχικά, ως οργάνωση για την υπεράσπιση των μαύρων Νοτιοαφρικάνων. Όταν το Εθνικό Κόμμα αναδείχθηκε στην διακυβέρνηση της χώρας, ο κεντρικός στόχος του ΑΕΚ κατέστη η εναντίωση στην νέα πολιτική του θεσμοθετημένου απαρτχάιντ. Για τον σκοπό αυτό, οι μέθοδοι και οι λειτουργίες του οργανισμού μεταλλάχθηκαν και ξεκίνησε η προετοιμασία της Εκστρατείας Ανυπακοής από το 1952 ως το 1953. Το ΑΕΚ ανακηρύχθηκε παράνομο από την Νοτιοαφρικανική κυβέρνηση λίγο μετά την σφαγή του Σάρπβιλ, τον Απρίλιο του 1960 ως και τον Φεβρουάριο του 1990. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, παρά τις αποσπασματικές προσπάθειες για την εθνική του ανασυγκρότηση, το ΑΕΚ εξαιτίας της αυξημένης κυβερνητικής καταστολής αναγκάστηκε να παραμείνει στην εξορία. Το τότε εξορισμένο στην Λουσάκα της Ζάμπια ΑΕΚ επικέντρωσε την προσοχή του σε μία εκστρατεία σαμποτάζ και ανταρτοπόλεμου ενάντια στο κράτος του απαρτχάιντ την οποία διαχειρίστηκε η στρατιωτική του πτέρυγα "uMkhonto we Sizwe", η οποία ιδρύθηκε το 1961 σε συνεργασία με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νοτίου Αφρικής (ΚΚΝΑ). Αργότερα, το ΑΕΚ ανακηρύχθηκε τρομοκρατική οργάνωση από τις κυβερνήσεις της Νότιας Αφρικής, των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου. Παρόλα αυτά, το ΑΕΚ κατέστησε τον εαυτό του ως βασικό θιασώτη στις διαπραγματεύσεις για την λήξη του απαρτχάιντ οι οποίες ξεκίνησαν μετά την ανάκληση της απαγόρευσης το 1990.

Στην εποχή μετά το απαρτχάιντ, το ΑΕΚ συνεχίζει να αυτοπροσδιορίζεται ως ένα απελευθερωτικό κίνημα, αν και είναι πλέον ένα εγγεγραμμένο πολιτικό κόμμα. Με τη βοήθεια της Τριμερούς Συμμαχίας του με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής (ΚΚΝΑ) και το Κογκρέσο των Εταιρικών Συνδικάτων της Νότιας Αφρικής, έχει διατηρήσει μια άνετη εκλογική πλειοψηφία σε εθνικό επίπεδο και στις περισσότερες επαρχίες, και έχει καταφέρει να εκλέξει και τους πέντε προέδρους της Νότιας Αφρικής από το 1994.Ωστόσο, η εκλογική πλειοψηφία του ΑΕΚ μειώνεται σταθερά από το 2004, και στις τοπικές εκλογές του 2021 το ποσοστό του έπεσε κάτω από το 50% για πρώτη φορά.[2] Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, το κόμμα έχει εμπλακεί σε μια σειρά από αντιπαραθέσεις, ιδίως σχετικά με τις ευρέως διαδεδομένες κατηγορίες για διαφθορά μεταξύ των μελών του. Μετά τις γενικές εκλογές του 2024, το ΑΕΚ έχασε την πλειοψηφία του στο κοινοβούλιο για πρώτη φορά στην δημοκρατική ιστορία της Νότιας Αφρικής. Παραμένει το μεγαλύτερο κόμμα, με λιγότερο από το 41% των ψήφων.[3] Το κόμμα έχασε επίσης την πλειοψηφία του στο Κβα-Ζούλου Νατάλ, Γκάουτεγκ και το Βόρειο Ακρωτήρι. Παρά τις αποτυχίες αυτές, το ΑΕΚ παραμένει στην εξουσία σε εθνικό επίπεδο μέσω μιας κυβέρνησης συνασπισμού.[4]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Απαρτχάιντ

Δημιουργία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο ιδρύθηκε αρχικά με το όνομα "Νότιο Αφρικανικό Ιθαγενές Εθνικό Κογκρέσο" στις 8 Ιανουαρίου 1912 στο Μπλουμφοντέιν ως συνεχιστής της οργάνωσης Imbumba Yamanyama της Αποικίας του Ακρωτηρίου και μετονομάστηκε σε Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο το 1923. Ο Πίξλι κα Ισάκα Σέμε, ο Σολ Πλάτγιε, ο Τζον Ντιούμπ και ο Ουόλτερ Ρουμπουσάνα ίδρυσαν την οργάνωση, η οποία, όπως και το μεγαλύτερο μέρος των πρώτων μελών του ΑΕΚ, προέρχονταν από τις συντηρητικές, μορφωμένες και θρησκευτικές επαγγελματικές τάξεις της μαύρης κοινωνίας της Νότιας Αφρικής.[5][6] Οι αρχηγοί της φυλής Ξόσα έδειχναν τεράστια υποστήριξη για την οργάνωση αν και δεν συμμετείχαν σε αυτή. Περίπου το 1920, σε μια μερική μετατόπιση από τον αρχικό στόχο για "ήπια πολιτική",[7] το ΑΕΚ ανέπτυξε ένα πρόγραμμα παθητικής αντίστασης κατευθυνόμενο κυρίως εναντίον της επέκτασης και την εδραίωσης των "Pass Laws" (νόμοι κατά της ελεύθερης μετακίνησης των μαύρων εντός της Νότιας Αφρικής).[6][8] Όταν ο Τζοσάια Γκουμέδε ανέλαβε την προεδρία του ΑΕΚ το 1927 υπερασπίστηκε μια στρατηγική μαζικής κινητοποίησης και συνεργασίας με το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά καθαιρέθηκε από το αξίωμα το 1930 και αντικαταστάθηκε από τον συντηρητικό Σέμε, του οποίου η ηγεσία είδε την επιρροή του ΑΕΚ να μειώνεται.[5][7]

Στη δεκαετία του 1940, ο Άλφρεντ Μπιτίνι Ζούμα αναβίωσε μερικά από τα προγράμματα του Γκουμέδε, με τη βοήθεια της ανόδου της συνδικαλιστικής δραστηριότητας και της δημιουργίας το 1944 της αριστερής Ένωσης Νεολαίας του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου υπό την ηγεσία μιας νέας γενιάς ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων ο Ουόλτερ Σισούλου, ο Νέλσον Μαντέλα και ο Όλιβερ Τάμπο.[5][6] Μετά το 1948, το Εθνικό Κόμμα κατέλαβε την εξουσία έχοντας ως βάση της εκστρατείας του την πλατφόρμα του απαρτχάιντ, η οποία συνεπαγόταν την περαιτέρω θεσμοθέτηση του φυλετικού διαχωρισμού. Η νέα γενιά του ΑΕΚ επεδίωξε ένα Πρόγραμμα Δράσης που θα εξέφραζε ρητά τον Αφρικανικός εθνικισμό και οδήγησε το ΑΕΚ, για πρώτη φορά, στην συνεχή χρήση τεχνικών μαζικής κινητοποίησης όπως απεργιών, αποχών και μποϊκοτάζ.[6][9] Αυτό κορυφώθηκε με την Εκστρατεία Αμφισβήτησης το 1952-53, μια εκστρατείας μαζικής πολιτικής ανυπακοής που διοργανώθηκε από το ΑΕΚ, το Ινδικό Κογκρέσο και το Συμβούλιο Δράσης των Εγχρώμων ως διαμαρτυρία έναντι σε έξι νόμους του απαρτχάιντ.[10] Στο μεταξύ τα μέλη του ΑΕΚ αυξήθηκαν.[7] Τον Ιούνιο του 1955, ήταν μία από τις ομάδες που εκπροσωπήθηκαν στο πολυφυλετικό Συνέδριο/Κογκρέσο του Λαού στο Κλιπτάουν, Σόβετο, το οποίο επικύρωσε την Χάρτα της Ελευθερίας, ένα θεμελιώδες έγγραφο για τον αγώνα κατά του απαρτχάιντ.[7] Η Χάρτα ήταν η βάση της διαρκούς Συμμαχίας του Κογκρέσου αλλά χρησιμοποιήθηκε επίσης ως πρόσχημα για να κυνηγηθούν εκατοντάδες ακτιβιστές, μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι από την ηγεσία του ΑΕΚ, για εθνική προδοσία.[11] Πριν ολοκληρωθεί η δίκη, έλαβε χώρα η σφαγή του Σάρπβιλ στις 21 Μαρτίου 1960. Ως αποτέλεσμα, το ΑΕΚ ανακηρύχθηκε παράνομο από την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής. Ενώ νομιμοποιήθηκε εκ νέου μόλις τον Φεβρουάριο του 1990, σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα.

Εκπρόσωποι του Νοτιοαφρικανικού Ιθαγενούς Εθνικού Κογκρέσου στην Αγγλία, Ιούνιος 1914. Α-Δ: Τόμας Μτόμπι Μαπίκελα, Γουόλτερ Ρούμπουζαν, Τζον Ντουμπ, Σάουλ Μσάν και Σολ Πλάττζε.

Εξορία στη Λουσάκα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την απαγόρευση του τον Απρίλιο του 1960, το ΑΕΚ οδηγήθηκε στην παρακμή, μια διαδικασία που επιταχύνθηκε από μια σειρά κυβερνητικών διατάξεων εξοριών λόγω της κλιμάκωσης της πολιτειακής καταστολής και της φυλάκισης ανώτερων στελεχών του ΑΕΚ σύμφωνα με τη δίκη της Rivonia και τη δίκη της Little Rivonia.[12] Από το 1963, το ΑΕΚ έχασε οριστικά μεγάλο μέρος ακόμη και της κρυφής παρουσίας του εντός της Νότιας Αφρικής και λειτουργούσε σχεδόν εξ ολοκλήρου από την εξωτερική αποστολή του, με την έδρα πρώτα στο Μορογκόρο, Τανζανία, και αργότερα στη Λουσάκα, Ζάμπια.[13] Καθ' όλη την περίοδο της εξορίας του, το ΑΕΚ ηγήθηκε ο Τάμπο - πρώτα de facto, με πρόεδρο τον Άλμπερτ Λουτούλι ο οποίος τελούσε υπό κατ' οίκον περιορισμό στη Ζουλουλάνδα και έπειτα σε ενεργό (προσωρινή) ιδιότητα, μετά το θάνατο του Λουτούλι το 1967; και, τελικά, επίσημα, μετά από εκλογική αναμέτρηση το 1985.[14] Επίσης αξιοσημείωτη για αυτή την περίοδο ήταν η εξαιρετικά στενή σχέση μεταξύ του ΑΕΚ και του αναδιοργανωμένου Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής (ΚΚΝΑ), το οποίο επίσης βρισκόταν στην εξορία.[14]

Στρατιωτική πτέρυγα (uMkhonto we Sizwe)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1961, εν μέρει ως αντίποινα στη σφαγή του Σάρπβιλ, οι ηγέτες του ΚΚΝΑ και του ΑΕΚ σχημάτισαν ένα στρατιωτικό σώμα με το όνομα Umkhonto We Sizwe (Δόρυ του Έθνους), ως μέσο για την ένοπλη πάλη κατά του κράτους του απαρτχάιντ. Αρχικά, το Δόρυ δεν ήταν επίσημο σώμα του ΑΕΚ, ούτε είχε ιδρυθεί άμεσα από την Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του ΑΕΚ, αντίθετα θεωρήθηκε αυτόνομη οργάνωση, μέχρι την στιγμή που το ΑΕΚ το αναγνώρισε επίσημα ως την επίσημη ένοπλο πτέρυγά του τον Οκτώβριο του 1962.[12][15]

Κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960, το Δόρυ ήταν απασχολημένο με μια εκστρατεία επιθέσεων σαμποτάζ και ειδικότερα με βομβαρδισμούς ανεκμετάλλευτων κυβερνητικών εγκαταστάσεων.[15] Καθώς το ΑΕΚ μείωσε την παρουσία του εντός της Νότιας Αφρικής, τα στελέχη του Δόρατος περιορίστηκαν όλο και περισσότερο σε στρατόπεδα εκπαίδευσης στην Τανζανία και τις γειτονικές χώρες - με εξαιρέσεις όπως η εκστρατεία Wankie, μια σημαντική στρατιωτική αποτυχία.[16] Το 1969, ο Τάμπο αναγκάστηκε να καλέσει τη διάσημη Συνέλευση Μορογκόρο για να αντιμετωπίσει τις καταγγελίες που διατυπώθηκαν από τον Κρις Χάνι σε μνημόνιο που περιέγραφε την ηγεσία του Δόρατος ως διεφθαρμένη και διαπλεκόμενη.[17] Αν και η παθογένειες του Δόρατος διήρκησαν μέχρι τη δεκαετία του 1970, οι συνθήκες για τον ένοπλο αγώνα σύντομα βελτιώθηκαν σημαντικά, ειδικά μετά την εξέγερση του Σοβέτο του 1976 στη Νότια Αφρική οπότε χιλιάδες φοιτητές - εμπνευσμένοι από τις ιδέες του Κινήματος της Μαύρης Συνείδησης - διέσχισαν τα σύνορα για να αναζητήσουν στρατιωτική εκπαίδευση.[18] Η δραστηριότητα των ανταρτών του Δόρατος εντός της Νότιας Αφρικής αυξήθηκε σταθερά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, με μια εκτίμηση να καταγράφει αύξηση από 23 περιστατικά το 1977 σε 136 περιστατικά στο 1985.[19] Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ένας σημαντικός αριθμός πολιτών της Νότιας Αφρικής σκοτώθηκαν σε αυτές τις επιθέσεις, μια αντίθεση της προηγούμενης απροθυμίας του ΑΕΚ να προκαλέσει θύματα αμάχων.[19][20] Στις μοιραίες επιθέσεις περιλαμβάνονται η βομβιστική επίθεση στην Τσερτς Στριτ το 1983, ο βομβαρδισμός του Αμανζιμτότι το 1985, η βομβιστική επίθεση στο Bar του Magoo το 1986 και ο βομβαρδισμός στο Δικαστήριο του Γιοχάνεσμπουργκ το 1987. Εν μέρει ως αντίποινα, ο Στρατός της Νότιας Αφρικής διέσχιζε όλο και περισσότερο τα σύνορα ώστε να στοχεύσει μέλη και βάσεις του ΑΕΚ, όπως στις επιδρομές του 1981 και του 1983 στο Μαπούτο, και την επιδρομή στο Γκαμπορόνε το 1985.[14]

Ο Όλιβερ Τάμπο, πρόεδρος του εξόριστου Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου από το 1967 έως το 1991.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι δραστηριότητες του Δόρατος οδήγησαν τις κυβερνήσεις της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρονάλντ Ρίγκαν να ανακηρύξουν το ΑΕΚ τρομοκρατική οργάνωση.[21] Για την ακρίβεια, και το ΑΕΚ και ο Μαντέλα παρέμειναν στην λίστα παρακολούθησης τρομοκρατίας των ΗΠΑ μέχρι και το 2008.[22] Η εχθρότητα των δυτικών καθεστώτων πιστώθηκε εν μέρει - στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου - στην υποστήριξη τόσο οικονομικής όσο και τεχνικής φύσεως που έλαβε το ΑΕΚ από τη Σοβιετική Ένωση.[14][23]

Διαπραγματεύσεις για την κατάργηση του απαρτχάιντ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, καθώς η διεθνής και εσωτερική αντιπολίτευση στο απαρτχάιντ αυξανόταν, προσωπικότητες του ΑΕΚ άρχισαν να δοκιμάζουν τις προοπτικές για μια διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής, αν και η προοπτική της εγκατάλειψης του ένοπλου αγώνα ήταν ένα εξαιρετικά αμφιλεγόμενο θέμα εντός της οργάνωσης.[14] Μετά την προκαταρκτική επαφή μεταξύ του ΑΕΚ και των εκπροσώπων του κράτους, των επιχειρήσεων και της κοινωνίας των πολιτών, ο πρόεδρος Φρεντερίκ Ντε Κλερκ ανακοίνωσε τον Φεβρουάριο του 1990 ότι η κυβέρνηση θα ήρε την απαγόρευση του ΑΕΚ και άλλων απαγορευμένων πολιτικών οργανώσεων, και ότι ο Μαντέλα θα απελευθερωνόταν από τη φυλακή.[19][24][25] Μερικοί ηγέτες του ΑΕΚ επέστρεψαν στη Νότια Αφρική για τις λεγόμενες "talks about talks", οι οποίες οδήγησαν το 1990 και το 1991 σε μια σειρά διμερών συμφωνιών με την κυβέρνηση να υπογράφει μια αμοιβαία δέσμευση για διαπραγματεύσεις. Σημαντικό είναι ότι το πρώτο ψήφισμα του Αυγούστου 1990 περιλάμβανε μια δέσμευση από το ΑΕΚ να αναστείλει μονομερώς τον ένοπλο αγώνα του.[26] Αυτό αποτέλεσε έναυσμα για την δημιουργία της πολυκομματικής Σύμβασης για μια Δημοκρατική Νότια Αφρική και αργότερα στο Πολυ-Κομματικό Διαπραγματευτικό Φόρουμ, στο οποίο το ΑΕΚ θεωρήθηκε ως ο κύριος εκπρόσωπος των συμφερόντων του κινήματος κατά του απαρτχάιντ.

Ωστώσο, η συνεχιζόμενη πολιτική βία, την οποία το ΑΕΚ απέδωσε σε μια τρίτη δύναμη που υποστηριζόταν από το κράτος, οδήγησε σε επαναλαμβανόμενες εντάσεις. Η πιο δραματική από αυτές, η σφαγή του Μποιπατόνγκ του Ιουνίου 1992, έκανε το ΑΕΚ να ανακοινώσει ότι αποσύρεται από τις διαπραγματεύσεις για αόριστο χρονικό διάστημα.[27] Αργότερα, προκάλεσε περαιτέρω θύματα στη σφαγή του Μπόσσο, τη σφαγή στο Σελ Χάουζ και σε άλλες συγκρούσεις με κρατικές δυνάμεις και υποστηρικτές του Κόμματος Ελευθερίας της Ίνκατα (ΚΕΙ).[28] Ωστόσο, όταν οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν, κατέληξαν τον Νοέμβριο του 1993, σε προσωρινό Σύνταγμα, το οποίο ήρθε σε ισχύ για την διεκπαιρέωση των πρώτων δημοκρατικών εκλογών της Νότιας Αφρικής στις 27 Απριλίου 1994. Στις εκλογές αυτές, το ΑΕΚ κέρδισε μια συντριπτική πλειοψηφία με 62,65% των ψήφων.[29] Ο Μαντέλα εξελέγη πρόεδρος και σχημάτισε μια κυβέρνηση συνασπισμού εθνικής ενότητας, η οποία, σύμφωνα με τις διατάξεις του προσωρινού Συντάγματος, περιλάμβανε επίσης το Εθνικό Κόμμα και το ΚΕΙ.[30] Το ΑΕΚ από τότε μέχρι και σήμερα έχει παραμείνει στην κυβέρνηση.

Διασπάσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην εποχή μετά το απαρτχάιντ, τρεις σημαντικές διασπάσεις έχουν πραγματοποιηθεί από πρώην μέλη του ΑΕΚ και έχουν δημιουργήσει άλλα κ��μματα. Η πρώτη ήταν το Κογκρέσο του Λαού το οποίο ιδρύθηκε από τον Μοσιούα Λεκότα το 2008 ως αποτέλεσμα του εκλογικού συνέδριου Πολοκουάνε, όταν το ΑΕΚ αρνήθηκε να επανεκλέξει τον Τάμπο Μπέκι ως πρόεδρο του και αντίθετα απαίτησε την παραίτησή του από την προεδρία. Η δεύτερη απόσχιση υπήρξαν οι Μαχητές της Οικονομικής Ελευθερίας, που ιδρύθηκαν το 2013 μετά την καθαίρεση του επικεφαλής της Ένωσης Νεολαίας, Τζούλιους Μαλέμα από το ΑΕΚ. Πριν από αυτά, η πιο σημαντική διάσπαση στην ιστορία του ΑΕΚ έλαβε χώρα το 1959, όταν ο Ρόμπερτ Σόμπουκ ηγήθηκε μιας πτέρυγας Αφρικανών εθνικιστών στο νέο Παναφρικανικό Κογκρέσο.

Το uMkhonto weSizwe (Δόρυ του Έθνους) ανέβηκε σε εξέχουσα θέση τον Δεκέμβριο του 2023, όταν ο πρώην πρόεδρος Τζέικομπ Ζούμα ανακοίνωσε ότι, ενώ σχεδιάζει να παραμείνει μέλος του ΑΕΚ για όλη του τη ζωή, δεν θα συμμετέχει στην εκστρατεία του ΑΕΚ στις Νοτιοαφρικανικές γενικές εκλογές του 2024, και αντίθετα θα ψηφίσει για το Δόρυ του Έθνους.[31]

Παρούσα δομή και σύνθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σίριλ Ραμαφόζα, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος του ΑΕΚ στο συνέδριο του 2017.

Ηγεσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με το καταστατικό του ΑΕΚ, κάθε μέλος του ανήκει σε έναν τοπικό κλάδο και τα μέλη του κλάδου επιλέγουν τις πολιτικές και τους επικεφαλής του οργανισμού.[32][33] Αυτό γίνεται κυρίως με την εκλογή αντιπροσώπων στην Εθνική Διάσκεψη, η οποία λαμβάνει χώρα κάθε πέντε χρόνια. Μεταξύ των συνεδριάσεων, ο οργανισμός καθοδηγείται από την Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή που αποτελείται από 86 μέλη, η οποία εκλέγεται σε κάθε συνέδριο. Τα ανώτερα μέλη της Εθνικής Εκτελεστικής Επιτροπής είναι οι λεγόμενοι Top Six (ανώτεροι έξι) αξιωματούχοι, ο πρόεδρος του ΑΕΚ είναι ο πρώτος ανάμεσά τους. Μια παρόμοια διαδικασία λαμβάνει χώρα σε τοπικό επίπεδο: κάθε μία από τις εννέα επαρχιακές εκτελεστικές επιτροπές και περιφερειακές εκτελεστικές επιτροπές εκλέγονται σε επαρχιακά και περιφερειακά εκλογικά συνέδρια αντίστοιχα.[32]

Πτέρυγες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ΑΕΚ έχει τρεις επίσημες πτέρυγες: την Ένωση Γυναικών, την Ένωση Νεολαίας και την Ένωση Βετεράνων. Σύμφωνα με το καταστατικό του ΑΕΚ, οι σύνδεσμοι είναι αυτόνομα όργανα με την ελευθερία να σχεδιάζουν τα δικά τους καταστατικά και τις δικές τους πολιτικές. Για τους σκοπούς των εθνικών συνέδριων, αντιμετωπίζονται κάπως σαν επαρχίες, με εκπροσώπους που ψηφίζουν και το δικαίωμα να υποδεικνύουν υποψηφίους για την ηγεσία.[32]

Τριμερείς Συμμαχίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ΑΕΚ αναγνωρίζεται ως ο επικεφαλής μιας τριμερούς συμμαχίας, γνωστής ως Τριμερή Συμμαχία, με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής και το Κογκρέσο των Εταιρικών Συλλόγων της Νότιας Αφρικής. Η συμμαχία επισημοποιήθηκε στα μέσα του 1990, μετά την νομιμοποίηση του ΑΕΚ, αλλά έχει βαθύτερες ιστορικές ρίζες: το ΚΚΝΑ είχε συνεργαστεί στενά με το ΑΕΚ στην εξορία και το ΚΕΣΝΑ είχε υποστηρίξει τη Χάρτα Ελευθερίας και την Συμμαχία του Κογκρέσου το 1987.[34] Η συμμετοχή και η ηγεσία των τριών οργανώσεων έχει παραδοσιακά επικαλυφθεί σημαντικά.[35] Η συμμαχία αποτελεί ένα de facto εκλογικό συνασπισμό: το ΚΚΝΑ και το ΚΕΣΝΑ δεν λαμβάνουν μέρος στις εθνικές εκλογές, αλλά ως υποψήφιοι μέσω του ΑΕΚ, κατέχουν ανώτερες θέσεις στο κόμμα και επηρεάζουν την πολιτική του. Ωστόσο, το ΚΚΝΑ απειλεί συχνά να υποβάλει τους δικούς του υποψηφίους,[36] και το 2017 το έκανε για πρώτη φορά, κατεβάζοντας υποψήφιους εναντίον του ΑΕΚ σε μία έκτακτη εκλογή στο δήμο Μετσιμαχόλο, Ελεύθερο Κράτος.[37][38]

Υποψήφιοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με το σύστημα εκλογών με αναλογική εκπροσώπηση της Νότιας Αφρικής, τα κόμματα έχουν απόλυτη εξουσία στην επιλογή υποψηφίων για νομοθετικά όργανα. Η εσωτερική διαδικασία επιλογή υποψηφίων του ΑΕΚ εποπτεύεται από τις λεγόμενες "επιτροπές λίστας/εκλογικού καταλόγου" και τείνει να περιλαμβάνει ένα βαθμό ευρείας δημοκρατικής συμμετοχής, ειδικά σε τοπικό επίπεδο, όπου τα παραρτήματα του ΑΕΚ ψηφίζουν για να προτείνουν υποψηφίους για τις τοπικές εκλογές.[39][40] Επίσης, μεταξύ 2003 και 2008, το ΑΕΚ κέρδισε σημαντικό αριθμό μελών μέσω της αμφιλεγόμενης διαδικασίας "περάσματος του διαδρόμου" (δηλαδή αλλαγής κόμματος), η οποία έλαβε χώρα ιδιαίτερα σε τοπικό επίπεδο.[41][42]

Οι επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας σε κάθε τομέα της κυβέρνησης - ο Πρόεδρος, οι Πρωθυπουργοί (επικεφαλής) των επαρχιών και οι δήμαρχοι - εκλέγονται έμμεσα μετά από κάθε εκλογή. Στην πράξη, η επιλογή των υποψηφίων του ΑΕΚ για αυτές τις θέσεις είναι πολύ οργανωμένη κεντρικώς, με το κόμμα να ψηφίζει για να εκλέξει έναν προκαθορισμένο υποψήφιο. Αν και το ΑΕΚ δεν ανακοινώνει πάντα ποιον σκοπεύει να εκλέξει στις συνεδριάσεις του,[43] η Εθνοσυνέλευση έχει μέχρι στιγμής πάντα εκλέξει τον πρόεδρο του ΑΕΚ ως εθνικό πρόεδρο.

Σύστημα πίστης στο κόμμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το AEK έχει τηρήσει μια επίσημη πολιτική ανάπτυξης/ανέλιξης στελεχών από το 1985.[44] Στην εποχή του μετά το απαρτχάιντ, η πολιτική περιλαμβάνει την επιλογή υποψηφίων για τις εκλογές και τις κυβερνητικές θέσεις, ενώ συνεπάγεται επίσης ότι η κεντρική οργάνωση προσλαμβάνει μέλη του ΑΕΚ σε διάφορες άλλες στρατηγικές θέσεις στο κόμμα, το κράτος και την οικονομία.[45][46]

Ιδεολογία και πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ως πρόεδρος του ΑΕΚ (1991-97), ο Νέλσον Μαντέλα είδε το κόμμα να επεκτείνεται και να απορροφά ανεπίσημα και άλλες ομάδες κατά του άπαρτχαιντ.

Το ΑΕΚ υπερηφανεύεται ότι είναι ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα [47] και, όπως πολλά κόμματα που κρατούνται στην εξουσία για χρόνια, μοιάζει με ένα κόμμα διαφόρων ιδεολογιών, φιλοξενώντας μια σειρά ιδεολογικών τάσεων.[48][49][50] Όπως είπε ο Μαντέλα στην Washington Post το 1990:

Το ΑΕΚ/ANC δεν ήταν ποτέ πολιτικό κόμμα. Δημιουργήθηκε ως ένα κοινοβούλιο του αφρικανικού λαού. Από την αρχή μέχρι τώρα, το ΑΕΚ είναι ένας συνασπισμός, αν θέλετε, ανθρώπων με διάφορες πολιτικές προσδοκίες. Κάποιοι θα υποστηρίξουν την ελεύθερη επιχειρηματικότητα, άλλοι τον σοσιαλισμό. Κάποιοι είναι συντηρητικοί, άλλοι φιλελεύθεροι. Είμαστε ενωμένοι αποκλειστικά από την αποφασιστικότητά μας να αντισταθούμε στην φυλετική καταπίεση. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μας ενώνει. Δεν υπάρχει θέμα ιδεολογίας όσον αφορά την οδύσσεια του ΑΕΚ, διότι οποιοδήποτε ερώτημα που πλησιάζει την ιδεολογία θα δίχαζε την οργάνωση από πάνω προς τα κάτω. Επειδή δεν έχουμε καμία σχέση με τίποτα εκτός από αυτή, την αποφασιστικότητά μας να διαλύσουμε το απαρτχάιντ.[51]

Το ΑΕΚ μετά το απαρτχάιντ συνεχίζει να ταυτίζεται ως ένα απελευθερωτικό κίνημα, επιδιώκοντας "την πλήρη απελευθέρωση της χώρας από όλες τις μορφές διακρίσεων και εθνικής καταπίεσης".[32] Επίσης συνεχίζει να διεκδικεί την Χάρτα Ελευθερίας του 1955 ως "το βασικό έγγραφο πολιτικής του ΑΕΚ".[32][52] Ωστόσο, όπως σημείωσε το μέλος του Εθνικής Εκτελεστικής Επιτροπής, Τζέρεμι Κρόνιν το 2007 οι διάφορες γενικές αρχές της Χάρτας της Ελευθερίας έχουν ερμηνευτεί διαφορετικά και τονίζονται σε διαφορετικές έκτακτες διαστάσεις, από διαφορετικές ομάδες εντός της οργάνωσης.[50][53] Ωστόσο, ορισμένες βασικές κοινοτοπίες είναι εμφανείς στην πολιτική και τις ιδεολογικές προτιμήσεις του κύκλου της οργάνωσης.

Εναντίωση στον ρατσισμό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ΑΕΚ δεσμεύεται στην αρχή του μη ρατσισμού και στην αντίθεση του σε "κάθε μορφής φυλετικό ή εθνοτικό αποκλεισμό ή σοβινισμό".[32][49][54]

Εθνική Δημοκρατική Επανάσταση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1969 η Διάσκεψη Μορογκόρο δέσμευσε το ΑΕΚ σε μια "εθνική δημοκρατική επανάσταση [που] - καταστρέφοντας τις υπάρχουσες κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις - θα φέρει μαζί της μια επανόρθωση των ιστορικών αδικιών που διαπράχθηκαν κατά της ιθαγενής πλειοψηφίας και έτσι θα θέσει τη βάση για μια νέα - και βαθύτερη διεθνιστική - προσέγγιση.[55] Για τους διανοούμενους του κινήματος, η έννοια της Εθνικής Δημοκρατικής Επανάστασης (NDR) ήταν ένα μέσο για τη συμφιλίωση του αντι-απαρτχάιντ και του αντι-αποικιακού έργου με ένα δεύτερο στόχο, την καθιέρωση του εγχώριου και διεθνούς σοσιαλισμού - το ΑΕΚ είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, και ο στενός του εταίρος, το ΚΚΝΑ, θεωρεί παραδοσιακά τον εαυτό του ως ένα κίνημα εμπροσθοφυλακής.[49] Συγκεκριμένα, και όπως υπονοείται από το έγγραφο του 1969, η διδασκαλία του NDR συνεπάγεται ότι η μετατροπή του εγχώριου πολιτικού συστήματος (εθνικός αγώνας, με τη φράση του Τζο Σλόβο) είναι προϋπόθεση για μια σοσιαλιστική επανάσταση (ταξική πάλη).[49][56] Η έννοια παρέμεινε σημαντική για τους διανοούμενους και τους σχεδιαστές στρατηγικής του ΑΕΚ μετά το τέλος του απαρτχάιντ.[57][58] Πράγματι, η επιδίωξη της NDR είναι ένας από τους κύριους στόχους του ΑΕΚ όπως ορίζεται στο καταστατικό του.[32] Όπως και με την Χάρτα Ελευθερίας, η διτότητα του NDR έχει επιτρέψει την ύπαρξη διαφορετικών ερμηνειών. Για παράδειγμα, ενώ οι θεωρητικοί του ΚΚΝΑ τείνουν να τονίζουν τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του NDR, ορισμένοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής του ΑΕΚ το έχουν ερμηνεύσει ως υπονοούμενο ότι ενθαρρύνει την εξουσιοδότηση της μαύρης πλειοψηφίας ακόμη και μέσα σε ένα κεφαλαιοκρατικό σχέδιο της αγοράς.[49]

Οικονομικός παρεμβατισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1994, οι διαδοχικές κυβερνήσεις του ΑΕΚ έχουν διατηρήσει ισχυρή προτίμηση για σημαντικό βαθμό κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. Η πρώτη ολοκληρωμένη διατύπωση του πλαισίου της οικονομικής πολιτικής του ΑΕΚ μετά το απαρτχάιντ περιγράφεται στο έγγραφο του Προγράμματος Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (RDP) του 1994, το οποίο έγινε το εκλογικό του μανιφέστο και επίσης, με το ίδιο όνομα, η κυρίαρχη πολιτική της κυβέρνησης του Νέλσον Μαντέλα. Το RDP είχε ως στόχο τόσο να διορθώσει τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες που δημιουργήθηκαν από τον αποικιοκρατία και το απαρτχάιντ και να προωθήσει την οικονομική ανάπτυξη. Η κρατική παρέμβαση κρίθηκε απαραίτητο βήμα προς και τους δύο στόχους.[59] Συγκεκριμένα, το κράτος έπρεπε να παρέμβει στην οικονομία μέσω τριών κύριων τομέων: ένα πρόγραμμα αναδιανομής της γης, ένα βαθμό οικονομικού σχεδιασμού, μέσω βιομηχανικής και εμπορικής πολιτικής, και κρατικές επενδύσεις στην υποδομή και την παροχή βασικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένης της υγείας και της εκπαίδευσης.[59][60] Παρόλο που το RDP εγκαταλείφθηκε το 1996, αυτά οι τρεις τομείς κρατικής οικονομικής παρέμβασης παρέμειναν βασικοί πυλώνες των μεταγενέστερων πολιτικών πλαισίων του ΑΕΚ.

Νεοφιλελευθερισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1996, η κυβέρνηση του Μαντέλα αντικατέστησε το RDP με το πρόγραμμα Απασχόλησης και Αναδιανομής για την Ανάπτυξη (GEAR), το οποίο διατηρήθηκε υπό την ηγεσία του προέδρου Τάμπο Μπέκι, διάδοχού του Μαντέλα. Το GEAR χαρακτηρίστηκε ως νεοφιλελεύθερη πολιτική [61][62] και απορρίφθηκε τόσο από το COSATU όσο και από το ΚΚΝΑ .[63][64] Ενώ μερικοί αναλυτές θεωρούσαν την οικονομική πολιτική του Μπέκι ως την ανάληψη των δυσάρεστων μακροπρόθεσμων προσαρμογών που απαιτούνται για την ανάπτυξη, άλλοι, κυρίως ο Πάτρικ Μποντ, την θεωρούσαν ως αντανάκλαση της αποτυχίας του AEK να εφαρμόσει πραγματικά ριζοσπαστική αλλαγή μετά το 1994.[49][65] Η συζήτηση σχετικά με την δέσμευση του AEK για αναδιανομή σε σοσιαλιστική κλίμακα συνεχίστηκε: το 2013, το μεγαλύτερο συνδικάτο της χώρας, η Εθνική Ένωση Εργατών Μεταλλουργίας της Νότιας Αφρικής, απέσυρε την υποστήριξή της για το AEK με την αιτιολογία ότι "η εργατική τάξη δεν μπορεί πλέον να δει το AEK ή το SACP ως συμμάχους της τάξης με οποιαδήποτε ουσιαστική έννοια".[66] Είναι προφανές, ωστόσο, ότι το ANC δεν υιοθέτησε ποτέ τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς και συνέχισε να ευνοεί μια Μεικτή οικονομία: ακόμη και όταν η συζήτηση για το GEAR οξύνθηκε, το ANC κήρυξε τον εαυτό του (το 2004) ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, και ήταν εκείνη την εποχή που προήδρευε του προγράμματος μαύρης οικονομικής ενίσχυσης και του συστήματος κοινωνικών επιχορηγήσεων.[67][68][69]

Ριζοσπαστική οικονομική μετατροπή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προς το τέλος της προεδρίας του Τζέικομπ Ζούμα, μια ομάδα του ΑΕΚ που ήταν υποκινούμενο από τον Ζούμα πρότεινε μια νέα πλατφόρμα πολιτικής που αναφερόταν ως Ριζοσπαστική Οικονομική Μετατροπή (RET). Ο Ζούμα ανακοίνωσε ως νέο στόχο την RET κατά τη διάρκεια της ομιλίας του για του Εθνικού του Διαγγέλμα��ος τον Φεβρουάριο του 2017,[70] και αργότερα εκείνο το έτος, εξηγώντας ότι είχε υιοθετηθεί ως πολιτική του ΑΕΚ και ως εκ τούτου ως πολιτική της κυβέρνησης, την ορίστηκε ως συνεπάγεται "μεταλλαγή των δομών, συστημάτων, θεσμών και μοτίβων ιδιοκτησίας και ελέγχου της οικονομίας, προς όφελος όλων των Νότια Αφρικανών, ειδικά των φτωχών".[71] Τα επιχειρήματα για την RET συνδέονταν στενά με την ρητορική έννοια του λευκού μονοπωλιακού κεφαλαίου.[72][73] Στη 54η Εθνική Διάσκεψη το 2017, το ΑΕΚ ενέκρινε μια σειρά από πολιτικές που υποστηρίζουν οι υποστηρικτές του RET, συμπεριλαμβανομένης της πρότασής τους να επιδιώξει την απαλλοτρίωση γης χωρίς αποζημίωση ως θέμα εθνικής πολιτικής.[74][75][76]

Εξωτερική πολιτική και σχέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ΑΕΚ έχει από καιρό στενούς δεσμούς με την Κίνα και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, με το ΚΚΚ να έχει υποστηρίξει τον αγώνα του ΑΕΚ κατά του απαρτχάιντ από το 1961.[77] Το 2008, τα δύο κόμματα υπέγραψαν μνημόνιο συμφωνίας για την εκπαίδευση μελών του ΑΕΚ στην Κίνα.[78]

Ο πρόεδρος Σίριλ Ραμαφόσα και το ΑΕΚ δεν έχουν καταδικάσει την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, και έχουν αντιμετωπίσει κριτική από κόμματα της αντιπολίτευσης,[79][80][81] δημοσίους σχολιαστές,[82][83] ακαδημαϊκούς,[84][85] οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών,[86][87][88] και πρώην μέλη του ΑΕΚ[89] λόγω αυτού. Η πτέρυγα της νεολαίας του ΑΕΚ έχει εν τω μεταξύ καταδικάσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και την ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ ως "φασιστική".[90][91] Αξιωματούχοι που αντιπροσωπεύουν την Πτέρυγα Νεολαίας του ΑΕΚ ενεργούσαν ως διεθνείς παρατηρητές για το δημοψήφισμα της Ρωσίας για την προσάρτηση Ουκρανικού εδάφους που κατακτήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου.[92] Τον Φεβρουάριο του 2024 ο Γενικός Γραμματέας του ΑΕΚ Φίκιλε Μμπαλούλα συμμετείχε σε ένα "φόρουμ για την καταπολέμηση του δυτικού νεοαποικισμού" που φιλοξενήθηκε από τη Ρωσία, προκαλώντας έτσι περαιτέρω κριτική για την υποστήριξη του κόμματος για την εισβολή της Ρωσίας.[93]][94]

Το ΑΕΚ είχε λάβει μεγάλες δωρεές από τον Ρώσο ολιγάρχη που συνδέεται με τον Πούτιν, τον Βίκτορ Βέξελμπεργκ, ενώ το επενδυτικό άκρο του κόμματος, το Τσάνσελορ Χάουζ, έχει κοινή επένδυση με τον Βέξελμπεργκ σε ένα νοτιοαφρικανικό ορυχείο μαγγάνου.[95][96]

Σύμβολα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η τρίχρωμη σημαία του ANC/ΑΕΚ.

Σημαία και λογότυπο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το λογότυπο του ΑΕΚ εμπεριέχει ένα δόρυ και μία ασπίδα - συμβολίζοντας τον ιστορικό και συνεχιζόμενο αγώνα, ένοπλο και με άλλο τρόπο, ενάντια στην αποικιοκρατία και τη φυλετική καταπίεση - και έναν τροχό, το οποία δανείστηκε από την εκστρατεία του Κογκρέσου του Λαού του 1955 και επομένως συμβολίζει ένα ενωμένο και μη φυλετικό κίνημα για την ελευθερία και την ισότητα.[97] Το λογότυπο χρησιμοποιεί τα ίδια χρώματα με τη σημαία του ΑΕΚ, η οποία αποτελείται από τρεις οριζόντιες λωρίδες ίσου πλάτους, μαύρο, πράσινο και χρυσό. Το μαύρο συμβολίζει τους ιθαγενείς ανθρώπους της Νότιας Αφρικής, το πράσινο αντιπροσωπεύει τη γη της Νότιας Αφρικής και το χρυσό αντιπροσωπεύει τα ορυκτά και άλλα φυσικά πλούτη της χώρας.[97] Το μαύρη, το πράσινη και το χρυσή τριχρωμία εμφανίστηκε επίσης στη σημαία του υποέθνους του ΚβαΖουλού και εμφανίζεται στη σημαία του αντιπάλου του ΑΕΚ, του ΚΕΙ. Και και τα τρία χρώματα εμφανίζονται στη εθνική σημαία της Νότιας Αφρικής.

Κριτική και διαμάχες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ΑΕΚ έχει λάβει κριτική τόσο από εσωτερικές όσο και από εξωτερικές πηγές. Εσωτερικά, ο Μαντέλα επέκρινε δημόσια το κόμμα, μετά το τέλος της προεδρίας του, για την αγνοία του σε περιστατικά διαφθοράς και κακής διαχείρισης, ενώ επέτρεψε την ανάπτυξη μιας κουλτούρας φυλετικής και ιδεολογικής μισαλλοδοξίας.[98][99]

Αποτελέσματα εκλογών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκλογές για την Εθνική Συνέλευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκλογές Πρόεδρος Ψήφοι Ποσοστό Τόπο +/- Κατάσταση Αποτέσμα
1994 Νέλσον Μαντέλα 12,237,655 62.65%
252 / 400
 252Αύξηση 1ηΑύξηση Κυβέρνηση συνασπισμού
1999 Τάμπο Μπέκι 10,601,330 66.35%
266 / 400
 14Αύξηση 1ηΣταθερό Κυβέρνηση συνασπισμού
2004 10,880,915 69.69%
279 / 400
 13Αύξηση 1ηΣταθερό Κυβέρνηση
2009 Τζέικομπ Ζούμα 11,650,748 65.90%
264 / 400
 15Μείωση 1ηΣταθερό Κυβέρνηση
2014 11,436,921 62.15%
249 / 400
 15Μείωση 1ηΣταθερό Κυβέρνηση
2019 Σίριλ Ραμαφόσα 10,026,475 57.50%
230 / 400
 19Μείωση 1ηΣταθερό Κυβέρνηση
2024 6,459,683 40,18%
159 / 400
 71Μείωση 1ηΣταθερό Κυβέρνηση συνασπισμού
Ποσοστό των ψήφων του ΑΕΚ στις εκλογές του 2014, ανά περιφέρεια.  
  0–20%
  20–40%
  40–60%
  60–80%
  80–100%

Εκλογές για το Εθνικό Συμβούλιο των Επαρχιών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκλογές Πρόεδρος Έδρες +/- Θέση Αποτέλεσμα
1994 Νέλσον Μαντέλα
60 / 90
 60Αύξηση 1ηΑύξηση Κυβερνητική πλειοψηφία
1999 Τάμπο Μπέκι
63 / 90
 3Αύξηση 1ηΣταθερό Κυβερνητική πλειοψηφία
2004
65 / 90
 2Αύξηση 1ηΣταθερό Κυβερνητική πλειοψηφία
2009 Τζέικομπ Ζούμα
62 / 90
 3Μείωση 1ηΣταθερό Κυβερνητική πλειοψηφία
2014
60 / 90
 2Μείωση 1ηΣταθερό Κυβερνητική πλειοψηφία
2019 Σίριλ Ραμαφόσα
54 / 90
 6Μείωση 1ηΣταθερό Κυβερνητική πλειοψηφία
2024 Σταθερό Σταθερό ΓΝΑ

Επαρχιακά νομοθετικά σώματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκλογές[100] Ανατολικό Ακρωτήρι Ελεύθερο Κράτος Γκαουτένγκ Κουζούλου-Νάταλ Λιμπόπο Μπουμαλάνγκα Βορειοδυτικό Βόρειο Ακρωτήρι Δυτικό Ακρωτήρι
% Έδρες % Έδρες % Έδρες % Έδρες % Έδρες % Έδρες % Έδρες % Έδρες % Έδρες
1994 84.35 48/56 76.65 24/30 57.60 50/86 32.23 26/81 91.63 38/40 80.69 25/30 83.33 26/30 49.74 15/30 33.01 14/42
1999 73.80 47/63 80.79 25/30 67.87 50/73 39.38 32/80 88.29 44/49 84.83 26/30 78.97 27/33 64.32 20/30 42.07 18/42
2004 79.27 51/63 81.78 25/30 68.40 51/73 46.98 38/80 89.18 45/49 86.30 27/30 80.71 27/33 68.83 21/30 45.25 19/42
2009 68.82 44/63 71.10 22/30 64.04 47/73 62.95 51/80 84.88 43/49 85.55 27/30 72.89 25/33 60.75 19/30 31.55 14/42
2014 70.09 45/63 69.85 22/30 53.59 40/73 64.52 52/80 78.60 39/49 78.23 24/30 67.39 23/33 64.40 20/30 32.89 14/42
2019 68.74 44/63 61.14 19/30 50.19 37/73 54.22 44/80 75.49 38/49 70.58 22/30 61.87 21/33 57.54 18/30 28.63 12/42
2024[101] 62.16 45/73 51.87 16/30 34.76 28/80 16.99 14/80 73.30 48/64 51.31 27/51 57.73 21/38 49.34 15/30 19.55 8/42

Δημοτικές εκλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκλογές Ψήφοι % Αλλαγή
1995–96 5,033,855 58%
2000 Άγνωστο 59.4% 1.4%Αύξηση
2006 17,466,948 66.3% 6.9%Αύξηση
2011 16,548,826 61.9% 4.4%Μείωση
2016[102] 21,450,332 55.7% 6.2%Μείωση
2021 14,531,908 47.5% 8.2%Μείωση

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Burke, Jason (2017-12-18). «Cyril Ramaphosa chosen to lead South Africa's ruling ANC party» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/world/2017/dec/18/cyril-ramaphosa-chosen-to-lead-south-africas-ruling-anc-party. Ανακτήθηκε στις 19 December 2017. 
  2. ↑ Cele, S'thembile (2021-11-04). «ANC Support Falls Below 50% for First Time in South African Vote» (στα αγγλικά). Bloomberg. https://www.bloomberg.com/news/articles/2021-11-04/anc-support-falls-below-50-for-first-time-in-south-african-vote. Ανακτήθηκε στις 2022-07-25. 
  3. ↑ «In a historic election, South Africa's ANC loses majority for the first time». NPR. 1 June 2024. https://www.npr.org/2024/06/01/nx-s1-4987616/south-africa-election-results. Ανακτήθηκε στις 1 June 2024. 
  4. ↑ Chothia, Farouk; Kupemba, Danai Kesta; Plett-Usher, Barbra (14 June 2024). «ANC and DA agree on South Africa unity government». BBC News. https://www.bbc.com/news/articles/c8007w4vqveo. Ανακτήθηκε στις 14 June 2024. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Lodge, Tom (1983). «Black protest before 1950». Black Politics in South Africa Since 1945 (στα Αγγλικά). Ravan Press. σελίδες 1–32. ISBN 978-0-86975-152-7. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Butler, Anthony (2012). The Idea of the ANC (στα Αγγλικά). Jacana Media. ISBN 978-1-4314-0578-7. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Suttner, Raymond (2012). «The African National Congress centenary: a long and difficult journey». International Affairs 88 (4): 719–738. doi:10.1111/j.1468-2346.2012.01098.x. ISSN 0020-5850. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2021. https://web.archive.org/web/20211227212113/https://www.jstor.org/stable/23255615. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021. 
  8. ↑ Clark, Nancy L.· Worger, William H. (2016). South Africa: The Rise and Fall of Apartheid (στα English) (3rd έκδοση). Abingdon, Oxon: Routledge. ISBN 978-1-138-12444-8. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  9. ↑ «38th National Conference: Programme Of Action: Statement of Policy Adopted». African National Congress (στα Αγγλικά). 17 Δεκεμβρίου 1949. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2021. 
  10. ↑ Lodge, Tom (1983). «The creation of a mass movement: strikes and defiance, 1950-1952». Black Politics in South Africa Since 1945 (στα Αγγλικά). Ravan Press. σελίδες 33–66. ISBN 978-0-86975-152-7. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  11. ↑ Lodge, Tom (1983). «African political organisations, 1953-1960». Black Politics in South Africa Since 1945 (στα Αγγλικά). Ravan Press. σελίδες 67–90. ISBN 978-0-86975-152-7. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Ellis, Stephen (1991). «The ANC in Exile». African Affairs 90 (360): 439–447. doi:10.1093/oxfordjournals.afraf.a098442. ISSN 0001-9909. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 December 2021. https://web.archive.org/web/20211226235211/https://www.jstor.org/stable/722941. Ανακτήθηκε στις 26 December 2021. 
  13. ↑ African National Congress (1997). «Appendix: ANC structures and personnel». Further submissions and responses by the African National Congress to questions raised by the Commission for Truth and Reconciliation. Pretoria: Department of Justice. Ανακτήθηκε στις 26 December 2021.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 Ellis, Stephen (2013). External Mission: The ANC in Exile, 1960–1990 (στα Αγγλικά). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-933061-4. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  15. ↑ 15,0 15,1 Stevens, Simon (2019-11-01). «The Turn to Sabotage by The Congress Movement in South Africa». Past & Present (245): 221–255. doi:10.1093/pastj/gtz030. ISSN 0031-2746. 
  16. ↑ Houston, Gregory· Ralinala, Rendani Moses (2004). «The Wankie and Sipolilo Campaigns». The Road to Democracy in South Africa. 1. Zebra Press. σελίδες 435–492. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  17. ↑ Macmillan, Hugh (2009-09-01). «After Morogoro: the continuing crisis in the African National Congress (of South Africa) in Zambia, 1969–1971». Social Dynamics 35 (2): 295–311. doi:10.1080/02533950903076386. ISSN 0253-3952. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 December 2021. https://web.archive.org/web/20211231044529/https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/02533950903076386. Ανακτήθηκε στις 26 December 2021. 
  18. ↑ Ellis, Stephen (1994). «Mbokodo: Security in ANC Camps, 1961–1990». African Affairs 93 (371): 279–298. doi:10.1093/oxfordjournals.afraf.a098712. ISSN 0001-9909. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2021. https://web.archive.org/web/20211227162526/https://www.jstor.org/stable/723845. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Lodge, Tom (1987). «State of Exile: The African National Congress of South Africa, 1976–86». Third World Quarterly 9 (1): 1,282–310. doi:10.1080/01436598708419960. ISSN 0143-6597. PMID 12268882. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2021. https://web.archive.org/web/20211227113732/https://www.jstor.org/stable/3991845. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021. 
  20. ↑ Williams, Rocky (2000). «The other armies: A brief historical overview of Umkhonto We Sizwe (MK), 1961–1994». Military History Journal 11 (5). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 October 2018. https://web.archive.org/web/20181004182018/http://samilitaryhistory.org/vol115rw.html. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021. 
  21. ↑ McSmith, Andy (10 Δεκεμβρίου 2013). «Margaret Thatcher branded ANC 'terrorist' while urging Nelson Mandela's release». The Independent (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2021. 
  22. ↑ Windrem, Robert (7 Δεκεμβρίου 2013). «US government considered Nelson Mandela a terrorist until 2008». NBC News (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2021. 
  23. ↑ Shubin, Vladimir (1996). «The Soviet Union/Russian Federation's Relations with South Africa, with Special Reference to the Period since 1980». African Affairs 95 (378): 5–30. doi:10.1093/oxfordjournals.afraf.a007713. ISSN 0001-9909. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2021. https://web.archive.org/web/20211227162524/https://www.jstor.org/stable/723723. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021. 
  24. ↑ Brits, J. P. (2008). «Thabo Mbeki and the Afrikaners, 1986–2004». Historia 53 (2): 33–69. ISSN 0018-229X. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2021. https://web.archive.org/web/20211227161356/http://www.scielo.org.za/scielo.php?script=sci_abstract&pid=S0018-229X2008000200004&lng=en&nrm=iso&tlng=en. Ανακτήθηκε στις 27 December 2021. 
  25. ↑ Ottaway, David (1990-02-03). «S. Africa Lifts Ban on ANC, Other Groups». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-srv/inatl/longterm/s_africa/stories/anc020390.htm. Ανακτήθηκε στις 1 July 2016. 
  26. ↑ Simpson, Thula (2009). «Toyi-Toyi-ing to Freedom: The Endgame in the ANCs Armed Struggle, 1989–1990». Journal of Southern African Studies 35 (2): 507–521. doi:10.1080/03057070902920015. ISSN 0305-7070. https://www.jstor.org/stable/40283245. 
  27. ↑ Keller, Bill (1992-06-24). «Mandela, Stunned by Massacre, Pulls Out of Talks on Black Rule» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1992/06/24/world/mandela-stunned-by-massacre-pulls-out-of-talks-on-black-rule.html. Ανακτήθηκε στις 2022-07-23. 
  28. ↑ Van Baalen, Sebastian (2014). «The Microdynamics of Conflict Escalation : The Case of ANC-IFP Fighting in South Africa in 1990». Pax et Bellum Journal 1 (1): 14–20. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 December 2021. https://web.archive.org/web/20211231044542/http://uu.diva-portal.org/smash/record.jsf?pid=diva2%3A1109559&dswid=4294. Ανακτήθηκε στις 28 December 2021. 
  29. ↑ «Elections '94». Independent Electoral Commission. 28 Ιουνίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2022. 
  30. ↑ Drogin, Bob (7 Μαΐου 1994). «Ex-Guerrillas, Exiles Named to Mandela Cabinet». Los Angeles Times (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2022. 
  31. ↑ «"The battle for the soul of uMkhonto weSizwe"». https://www.polity.org.za/article/the-battle-for-the-soul-of-umkhonto-wesizwe-2023-12-18. 
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 32,3 32,4 32,5 32,6 «African National Congress Constitution, as amended and adopted by the 54th National Conference» (PDF). African National Congress. 2017. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. 
  33. ↑ Darracq, V. (2008-08-18). «The African National Congress (ANC) organization at the grassroots» (στα αγγλικά). African Affairs 107 (429): 589–609. doi:10.1093/afraf/adn059. ISSN 0001-9909. https://academic.oup.com/afraf/article-lookup/doi/10.1093/afraf/adn059. 
  34. ↑ Twala, Chitja; Kompi, Buti (2012-06-01). «The Congress of South African Trade Unions (COSATU) and the Tripartite Alliance: a marriage of (in)convenience?». Journal for Contemporary History 37 (1): 171–190. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 December 2021. https://web.archive.org/web/20211231044535/https://journals.co.za/doi/10.10520/EJC133152. Ανακτήθηκε στις 28 December 2021. 
  35. ↑ Buhlungu, Sakhela; Ellis, Stephen (2013-01-01). «The trade union movement and the Tripartite Alliance: a tangled history» (στα αγγλικά). Cosatu's Contested Legacy: 259–282. doi:10.1163/9789004214606_013. ISBN 9789004214606. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 December 2021. https://web.archive.org/web/20211228162802/https://brill.com/view/book/edcoll/9789004214606/B9789004214606-s013.xml. Ανακτήθηκε στις 28 December 2021. 
  36. ↑ Bandile, Dineo (15 Ιουλίου 2017). «SACP resolves to contest state power independently of the ANC». The Mail & Guardian (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022. 
  37. ↑ Mailovich, Claudi (29 Νοεμβρίου 2017). «SACP breaks alliance ranks in local election». Business Day (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022. 
  38. ↑ «SACP governs its first municipality». News24 (στα Αγγλικά). 21 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022. 
  39. ↑ Mac Giollabhui, Shane (2018-08-18). «Battleground: candidate selection and violence in Africa's dominant political parties» (στα αγγλικά). Democratization 25 (6): 978–995. doi:10.1080/13510347.2018.1451841. ISSN 1351-0347. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/13510347.2018.1451841. 
  40. ↑ Giollabhuí, Shane Mac (2013). «How things fall apart: Candidate selection and the cohesion of dominant parties in South Africa and Namibia» (στα αγγλικά). Party Politics 19 (4): 577–600. doi:10.1177/1354068811407599. ISSN 1354-0688. http://journals.sagepub.com/doi/10.1177/1354068811407599. 
  41. ↑ Booysen, Susan (2006). «The Will of the Parties Versus the Will of the People?: Defections, Elections and Alliances in South Africa» (στα αγγλικά). Party Politics 12 (6): 727–746. doi:10.1177/1354068806068598. ISSN 1354-0688. http://journals.sagepub.com/doi/10.1177/1354068806068598. 
  42. ↑ McLaughlin, Eric (2012). «Electoral regimes and party-switching: Floor-crossing in South Africa's local legislatures» (στα αγγλικά). Party Politics 18 (4): 563–579. doi:10.1177/1354068810389610. ISSN 1354-0688. http://journals.sagepub.com/doi/10.1177/1354068810389610. 
  43. ↑ Myburgh, James (6 Μαρτίου 2009). «The ANC's secret premier candidates». PoliticsWeb (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022. 
  44. ↑ «Cadre Policy and Deployment Strategy». Umrabulo 6. 1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-10-09. https://ghostarchive.org/archive/20221009/https://www.anc1912.org.za/wp-content/uploads/2021/07/Umrabulo-Issue-No.6-1st-Quarter-1999.pdf. 
  45. ↑ Twala, Chitja (2014). «The African National Congress (ANC) and the Cadre Deployment Policy in the Postapartheid South Africa: A Product of Democratic Centralisation or a Recipe for a Constitutional Crisis?» (στα αγγλικά). Journal of Social Sciences 41 (2): 159–165. doi:10.1080/09718923.2014.11893352. ISSN 0971-8923. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/09718923.2014.11893352. 
  46. ↑ Swanepoel, Cornelis F. (2021-12-14). «The slippery slope to State capture: cadre deployment as an enabler of corruption and a contributor to blurred party-State lines». Law, Democracy and Development 25: 1–23. doi:10.17159/2077-4907/2021/ldd.v25.15. 
  47. ↑ Duarte, Jessie (30 Οκτωβρίου 2018). «ANC policy remains the broad church for all South Africans». Daily Maverick (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  48. ↑ Southall, Roger (2005). «The 'Dominant Party Debate' in South Africa». Africa Spectrum 40 (1): 61–82. ISSN 0002-0397. https://www.jstor.org/stable/40175055. 
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 49,3 49,4 49,5 Butler, Anthony (2005). «How Democratic Is the African National Congress?». Journal of Southern African Studies 31 (4): 719–736. doi:10.1080/03057070500370472. ISSN 0305-7070. https://www.jstor.org/stable/25065043. 
  50. ↑ 50,0 50,1 Darracq, Vincent (2008). «Being a 'Movement of the People' and a Governing Party: Study of the African National Congress Mass Character». Journal of Southern African Studies 34 (2): 429–449. doi:10.1080/03057070802038090. ISSN 0305-7070. https://www.jstor.org/stable/40283147. 
  51. ↑ «'We'll never fold our arms in the face of the evil of... apartheid'» (στα αγγλικά). Washington Post. 1990-06-27. ISSN 0190-8286. https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1990/06/27/well-never-fold-our-arms-in-the-face-of-the-evil-of-apartheid/0cb37035-5254-4d79-8bb7-e1b2beaf7bd6/. Ανακτήθηκε στις 2022-07-26. 
  52. ↑ «Who We Are». African National Congress. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022. 
  53. ↑ Suttner, Raymond (2015). «The Freedom Charter @ 60: Rethinking its democratic qualities». Historia 60 (2): 1–23. doi:10.17159/2309-8392/2015/V60N2A1 (inactive 7 May 2024) . 
  54. ↑ Ndebele, Nhlanhla (2002-11-01). «The African National Congress and the policy of non-racialism: A study of the membership issue». Politikon 29 (2): 133–146. doi:10.1080/0258934022000027763. ISSN 0258-9346. https://doi.org/10.1080/0258934022000027763. 
  55. ↑ «Report on the Strategy and Tactics of the African National Congress» (PDF). African National Congress. 26 Απριλίου 1969. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022. 
  56. ↑ Slovo, Joe (1988). «The South African Working Class and the National Democratic Revolution». Umsebenzi Discussion Pamphlet (South African Communist Party). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-10-09. https://ghostarchive.org/archive/20221009/https://www.sahistory.org.za/sites/default/files/The%20South%20African%20Working%20Class%20and%20the%20National%20Democratic%20Revolution.pdf. 
  57. ↑ Netshitenzhe, Joel. «Understanding the tasks of the moment». Umrabulo 25. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 June 2008. https://web.archive.org/web/20080622025249/http://www.anc.org.za/ancdocs/pubs/umrabulo/umrabulo25/tasks.html. 
  58. ↑ Marwala, T. «The anatomy of capital and the national democratic revolution». Umrabulo 29. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 October 2011. https://web.archive.org/web/20111018065656/http://www.anc.org.za/show.php?id=2844. 
  59. ↑ 59,0 59,1 «The Reconstruction and Development Programme: A Policy Framework» (PDF). African National Congress. 1994. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. 
  60. ↑ Seekings, Jeremy (2015). «The 'Developmental' and 'Welfare' State in South Africa: Lessons for the Southern African Region». Centre for Social Science Research Working Paper (358). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-10-09. https://ghostarchive.org/archive/20221009/http://www.cssr.uct.ac.za/sites/default/files/image_tool/images/256/files/WP%20358.pdf. 
  61. ↑ Adelzadeh, Asghar (1996). «From the RDP to GEAR: The Gradual embracing of Neo-liberalism in economic policy». Occasional Paper Series No. 3 (Johannesburg: National Institute for Economic Policy). https://www.researchgate.net/publication/237782399. Ανακτήθηκε στις 15 September 2021. 
  62. ↑ Narsiah, Sagie (2002). «Neoliberalism and privatisation in South Africa». GeoJournal 57 (1–2): 3–13. doi:10.1023/A:1026022903276. https://link.springer.com/article/10.1023/A:1026022903276. Ανακτήθηκε στις 15 September 2021. 
  63. ↑ Ngonyama, Percy (16 Οκτωβρίου 2006). «The ideological differences within the Tripartite Alliance: What now for the left?». Independent Media Centre. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2008. 
  64. ↑ Southall, Roger J.; Wood, Geoffrey (1999). «COSATU, the ANC and the Election: Whither the Alliance?» (στα αγγλικά). Transformation: Critical Perspectives on Southern Africa (38): 68–81. https://www.africabib.org/rec.php?RID=189667516. 
  65. ↑ Bond, Patrick (2000). The Elite Transition: From Apartheid to Neoliberalism in South Africa. London: Pluto Press. σελ. 53. 
  66. ↑ Polgreen, Lydia (20 December 2013). «South Africa's Biggest Trade Union Pulls Its Support for A.N.C.». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-01-01. https://ghostarchive.org/archive/20220101/https://www.nytimes.com/2013/12/21/world/africa/south-africas-biggest-union-pulls-support-for-anc.html. 
  67. ↑ The Mail & Guardian A-Z of South African Politics by Barbara Ludman, Paul Stober, and Ferial Haffagee
  68. ↑ Seekings, Jeremy (2021), «(Re)formulating the Social Question in Post-apartheid South Africa: Zola Skweyiya, Dignity, Development and the Welfare State», στο: Leisering, Lutz, επιμ., One Hundred Years of Social Protection: The Changing Social Question in Brazil, India, China, and South Africa, Global Dynamics of Social Policy, Cham: Springer International Publishing, σελ. 263–300, doi:10.1007/978-3-030-54959-6_8, ISBN 978-3-030-54959-6 .
  69. ↑ Bundy, Colin (2016-09-06). «The ANC and Social Security: The Good, the Bad and the Unacknowledged». Poverty & Inequality Initiative (University of Cape Town). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-10-09. https://ghostarchive.org/archive/20221009/http://www.povertyandinequality.uct.ac.za/sites/default/files/image_tool/images/95/2016/Seminars/ANC%20and%20Social%20Security.pdf. 
  70. ↑ Merten, Marianne (29 Ιουνίου 2017). «ANC policy, radical economic transformation and ideological proxy battles for control». Daily Maverick (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2022. 
  71. ↑ Paton, Carol (7 Δεκεμβρίου 2017). «Foreign investors in energy sector will have to partner with locals, Zuma says». Business Day (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2022. 
  72. ↑ Rudin, Jeff (25 Απριλίου 2017). «Zuma's plan for radical economic transformation is just BEE on steroids». Mail & Guardian (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2022. 
  73. ↑ Desai, Ashwin (2018-10-02). «The Zuma moment: between tender-based capitalists and radical economic transformation». Journal of Contemporary African Studies 36 (4): 499–513. doi:10.1080/02589001.2018.1522424. ISSN 0258-9001. https://doi.org/10.1080/02589001.2018.1522424. 
  74. ↑ «Zuma 'reminds' ANC what they 'resolved' about the Reserve Bank at Nasrec». The Citizen (στα Αγγλικά). 6 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2021. 
  75. ↑ Merten, Marianne (31 Μαΐου 2021). «Expropriation without compensation: ANC & EFF toenadering on state land custodianship — it's all about the politics». Daily Maverick (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2021. 
  76. ↑ Madia, Tshidi (30 Ιουνίου 2019). «ANC resolutions on Sarb, land and other matters will be my legacy – Ace Magashule on party policies». News24 (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2021. 
  77. ↑ «How the political seeds of China's growing Africa ties were planted long ago». South China Morning Post (στα Αγγλικά). 25 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2023. 
  78. ↑ Sun, Yun (5 Ιουλίου 2016). «Political party training: China's ideological push in Africa?». Brookings (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2023. 
  79. ↑ «Ukraine: Someone needs to speak for SA». Democratic Alliance (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  80. ↑ Tonder, Anthony van (23 Μαρτίου 2022). «SA Government's Position on Russia's Invasion of Ukraine Does Not Reflect the Views of ALL South Africans». ActionSA (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  81. ↑ Makhafola, Getrude (15 Μαρτίου 2022). «'Yes, I studied in Russia' – MPs heckle during debate on Russia war in Ukraine». The Citizen (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  82. ↑ Feldman, Howard. «Howard Feldman | Ukraine crisis: The ANC is standing on the wrong side of history». News24 (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  83. ↑ Polakow-Suransky, Eusebius McKaiser, Sasha (18 Μαρτίου 2022). «South Africa's Self-Defeating Silence on Ukraine». Foreign Policy (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  84. ↑ Nathan, Laurie (13 Απριλίου 2022). «Russia's war in Ukraine: how South Africa blew its chance as a credible mediator». The Conversation (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  85. ↑ Hamill, James (16 Μαρτίου 2022). «South Africa Has Clearly Chosen a Side on the War in Ukraine». World Politics Review (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  86. ↑ Mills, Ray Hartley and Greg (6 Μαρτίου 2022). «WAR IN EUROPE OP-ED: Cries of pain and anguish — why the ANC is on the wrong side of history over Ukraine». Daily Maverick (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  87. ↑ Fritz, Nicole. «ANC mirrors Poland's Law & Justice party in flirting with tyranny». BusinessLIVE (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  88. ↑ Jurgens, Richard (4 Ιουλίου 2022). «Russia in Ukraine: South Africa's unprincipled stance». Good Governance Africa (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  89. ↑ Jurgens, Richard (5 Ιουλίου 2022). «Foreign Relations Op-Ed: ANC government's position on Ukraine invasion unprincipled, inconsistent with SA values». Daily Maverick (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  90. ↑ «German Embassy slaps down Russian claim its troops are fighting Nazism» (στα αγγλικά). The Independent. 7 March 2022. https://www.independent.co.uk/news/world/europe/german-embassy-russia-ukraine-nazism-b2029643.html. Ανακτήθηκε στις 17 April 2022. 
  91. ↑ Fabricius, Peter (6 March 2022). «INTERVIEW WITH US DEPUTY SECRETARY OF STATE: United States slaps down Ramaphosa's criticism of Biden's pre-war Russia diplomacy» (στα αγγλικά). Daily Maverick. https://www.dailymaverick.co.za/article/2022-03-06-united-states-slaps-down-ramaphosas-criticism-of-bidens-pre-war-russia-diplomacy/. Ανακτήθηκε στις 17 April 2022. 
  92. ↑ Fabricius, Peter (25 Σεπτεμβρίου 2022). «WAR IN EUROPE: ANC Youth League lends credibility to sham Moscow referendums in Ukraine». Daily Maverick (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  93. ↑ Masuabi, Queenin (13 Φεβρουαρίου 2024). «Fikile Mbalula off to Moscow for forum on combating Western neocolonialism». Daily Maverick (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  94. ↑ Capa, Siyamtanda. «Senior ANC delegation jets off to Moscow to join fight against 'new manifestation of colonialism'». News24 (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  95. ↑ Gerber, Jan. «Lady R's cargo manifest is 'classified' claims ANC as opposition wants answers». News24 (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2024. 
  96. ↑ «South African ties to Russia shadow Ukraine peace mission». France 24 (στα Αγγλικά). 15 Ιουνίου 2023. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2024. 
  97. ↑ 97,0 97,1 «The Logo, Colours and Flag of the African National Congress». African National Congress. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2017. 
  98. ↑ «Mandela accuses ANC of racism and corruption». The Telegraph (στα Αγγλικά). 3 Μαρτίου 2001. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2024. 
  99. ↑ «Mandela says ANC racist and corrupt». Irish Independent (στα Αγγλικά). 3 Μαρτίου 2001. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2024. 
  100. ↑ «Results Dashboard». elections.org.za. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2019. 
  101. ↑ «NPE Results Dashboard 2024». results.elections.org.za. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2024. 
  102. ↑ «Results Summary – All Ballots p» (PDF). elections.org.za. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2016. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αφρικανικό_Εθνικό_Κογκρέσο&oldid=10813893"