Όττο Γκρος
| Όττο Γκρος | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Otto Gross (Γερμανικά) |
| Γέννηση | 17 Μαρτίου 1877[1][2][3] Gniebing-Weißenbach |
| Θάνατος | 13 Φεβρουαρίου 1920[1][2][3] Βερολίνο |
| Αιτία θανάτου | πείνα |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αυστρία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά[4] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Γκρατς |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ψυχίατρος ψυχαναλυτής ιατρός συγγραφέας[5] |
| Επηρεάστηκε από | Σίγκμουντ Φρόιντ |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτική ιδεολογία | αναρχισμός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Frieda Gross |
| Σύντροφος | Sofie Benz[6] |
| Γονείς | Χανς Γκρος |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Όττο Χανς Άντολφ Γκρος (17 Μαρτίου 1877 – 13 Φεβρουαρίου 1920) ήταν Αυστριακός ψυχαναλυτής. Πρώιμος μαθητής του Σίγκμουντ Φρόυντ, έγινε αναρχικός και εντάχθηκε στην ουτοπική κοινότητα Ασκόνα.
Ο πατέρας του Χανς Γκρος ήταν δικαστής, που έγινε πρωτοπόρος εγκληματολόγος. Ο Όττο αρχικά συνεργάστηκε μαζί του και στη συνέχεια στράφηκε ενάντια στις ντετερμινιστικές ιδέες του για τον χαρακτήρα.[7]
Υπέρμαχος μιας πρώιμης μορφής αντιψυχιατρικής και σεξουαλικής απελευθέρωσης, ανέπτυξε επίσης μια αναρχική μορφή ψυχολογίας του βάθους (η οποία απέρριψε την εκπολιτιστική αναγκαιότητα της ψυχολογικής καταστολής, που πρότεινε ο Φρόυντ). Υιοθέτησε μια τροποποιημένη μορφή των πρωτοφεμινιστικών και νεοπαγανιστικών θεωριών του Γιόχαν Γιάκομπ Μπαχόφεν [8] με την οποία προσπάθησε να επαναφέρει τον πολιτισμό σε μια «χρυσή εποχή» της μη ιεραρχίας. Ο Γκρος εξοστρακίστηκε από το ευρύτερο ψυχαναλυτικό κίνημα και δεν συμπεριλήφθηκε στις ιστορίες των ψυχαναλυτικών και ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Πέθανε στη φτώχεια.
Επηρεασμένος πολύ από τη φιλοσοφία του Μαξ Στίρνερ [9] και του Φρίντριχ Νίτσε και τις πολιτικές θεωρίες του Πιοτρ Κροπότκιν, επηρέασε με τη σειρά του τον Ν.Χ. Λώρενς (μέσω της σχέσης του Γκρος με τη Φρίντα φον Ριχτόφεν), τον Φραντς Κάφκα και άλλους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Φραντς Γιούνγκ και άλλων ιδρυτών Ντανταϊσμού του Βερολίνου. Η επιρροή του στην ψυχολογία ήταν πιο περιορισμένη. Ο Καρλ Γιούνγκ ισχυρίστηκε ότι ολόκληρη η κοσμοθεωρία του άλλαξε, όταν προσπάθησε να αναλύσει τον Γκρος και εν μέρει αντέστρεψε τα επιχειρήματα εναντίον του.[10]
Εθίστηκε στα ναρκωτικά στη Νότια Αμερική όπου υπηρέτησε ως ιατρός του ναυτικού. Νοσηλεύτηκε πολλές φορές λόγω εθισμού στα ναρκωτικά, και μερικές φορές ο πατέρας του ανέλαβε την κηδεμονία του στη διάρκεια της ζωής του.[11] Ως χρήστης ναρκωτικών της Βοημίας από νεαρή ηλικία, καθώς και υπέρμαχος της ελεύθερης αγάπης, μερικές φορές θεωρείται ως ο ιδρυτής της αντικουλτούρας του 20ού αιώνα.
Συμβολή στην ψυχολογία βάθους
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Καρλ Γιούνγκ απέδωσε στον Γκρος ότι περιέγραψε δύο γενικούς τύπους – «κατωτερότητα με ρηχή συνείδηση» και «κατωτερότητα με συσπασμένη συνείδηση» – που μοιάζουν πολύ με αυτό που ο Γιούνγκ περιέγραψε ως τύπους εξωστρεφούς συναισθήματος και εσωστρεφούς σκέψης μια δεκαετία αργότερα. Παρά το γεγονός ότι είχε προβλήματα με τις θεωρητικές παραδοχές του Γκρος για μια δευτερεύουσα κυτταρική λειτουργία και την «ατομική» φύση του πάθους ενός ατόμου, ο Γιούνγκ απέδωσε στον Γκρος σημαντικές προόδους στην τυπολογική και ψυχολογική θεωρία.
Στο έργο του 1913 Συμβολή στη Μελέτη Ψυχολογικών Τύπων, ο Γιούνγκ αφιέρωσε μια παράγραφο στις συνεισφορές του Όττο Γκρος.
Η σχέση που δημιούργησε ο [Γκρος] μεταξύ της μανιοκαταθλιπτικής παραφροσύνης και του τύπου με ρηχή συνείδηση δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με εξωστρέφεια, ενώ η σχέση μεταξύ της ψυχολογίας του παρανοϊκού και του τύπου με μια συσπασμένη συνείδηση υποδηλώνει την ταυτότητα με την εσωστρέφεια (Jung, [1921] 1971: παρ. 879).
Στο μνημειώδες έργο του Γιούνγκ Ψυχολογικοί Τύποι, όλο το κεφάλαιο VI, Το Πρόβλημα των Τύπων στην Ψυχοπαθολογία, αναλύει και συμφιλιώνει τη θεωρία του Γκρος όπως εκφράζεται στα έργα Η δευτερογενής λειτουργία του εγκεφάλου (Die zerebrale Sekundärfunktion) (1902) και Περί ψυχοπαθητικής κατωτερότητας (Über psychopathische Minderwertigkeit) (1903).
Ο Γκρος αξίζει την πλήρη αξιοπιστία, επειδή ήταν ο πρώτος που δημιούργησε μια απλή και συνεπή υπόθεση, για να εξηγήσει αυτόν τον [εξωστρεφή] τύπο (Jung, [1921] 1971: παρ. 466).
Στη μυθοπλασία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Όττο Γκρος, τον οποίο υποδύεται ο Βενσάν Κασέλ, είναι ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας Μία Επικίνδυνη Μέθοδος του 2011, η οποία επικεντρώθηκε στις σχέσεις μεταξύ Γιούνγκ , Σαμπίνα Σπιλρέιν και Φρόυντ. Όπως απεικονίζεται στην ταινία, ο Γκρος επηρέασε σημαντικά τις θεωρίες του Γιούνγκ καθώς και την ιδιωτική ζωή του Γιούνγκ, βοηθώντας τον Γιούνγκ να αποβάλει τις αναστολές του και να ξεκινήσει μια εξωσυζυγική σχέση με την Σπιλρέιν, την ασθενή του Γιούνγκ που έγινε συνάδελφός του και μία από τις πρώτες γυναίκες ψυχαναλύτριες.
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γκρος πέθανε από πνευμονία, πιθανώς σχετιζόμενη με τον εθισμό στα ναρκωτικά, στο Βερολίνο στις 13 Φεβρουαρίου 1920, αφού βρέθηκε στο δρόμο, σχεδόν πεινασμένος και παγωμένος.[11]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf . Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015..fr /ark: /12148 /cb120819464 - ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w69p451j. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Γαλλικά) Babelio. 117759. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf . Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015..fr /ark: /12148 /cb120819464 - ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ www
.gusto-graeser ..info /Monteverita /Personen /BenzSofie .pdf - ↑ Ronald Hayman, A Life of Jung (1999), p. 99.
- ↑ Hayman, p. 101.
- ↑ Bernd A. Laska, Otto Gross zwischen Max Stirner und Wilhelm Reich, In: Raimund Dehmlow and Gottfried Heuer, eds.: 3. Internationaler Otto-Gross-Kongress, Ludwig-Maximilians-Universität, München. Marburg, 2003, pp. 125–162, (ISBN 3-936134-06-5) LiteraturWissenschaft.de.
- ↑ Hayman, p. 102.
- ↑ 11,0 11,1 Heuer, Gottfried. Otto Gross, 1877-1920, Biographical Survey.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Jung, CG (1971 [1921]). Psychological Types, Collected Works, Volume 6, Princeton, NJ: Princeton University Press.(ISBN 0-691-01813-8)ISBN 0-691-01813-8 .
- Le Rider, Jacques (1993). Modernity and Crises of Identity: Culture and Society in Fin-de-siecle Vienna. Verlag: Polity Press. ISBN 0-7456-0970-8.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Η ευθύνη της Otto Gross Society είναι να ερευνήσει τον κοινωνικό αντίκτυπο της δραστηριότητας του γιατρού, του επιστήμονα και του επαναστάτη Όττο Γκρος, να απεικονίσει την επιρροή του στην ανάπτυξη της πνευματικής ιστορίας τον 20ό αιώνα και να κάνει τα αποτελέσματα αυτής της εργασίας δημόσια προσβάσιμα μέσω δημοσιεύσεων και συναντήσεων κάθε είδους.
- Gross, Otto Die Zerebrale Sekundärfunction. Λειψία : FCW Vogel, 1902. Otto Gross Society
