Henri-Georges Clouzot

Henri-Georges Clouzot
Henri-Georges i Vera Clouzot, slika iz 1953. godine
Rođenje	Henri-Georges Clouzot (1907-11-20) 20. novembar 1907. Niort, Francuska
Smrt	12. januar 1977(1977-01-12) (69 godina)[1] Pariz, Francuska
Nacionalnost	Francuz
Zanimanje	Filmski režiser, scenarist i producent
Godine aktivnosti	1931–1968.
Značajna djela	Gavran Nadnica za strah Đavolice Quai des Orfèvres

Henri-Georges Clouzot, (fon. Anri Žorž Kluzo) bio je francuski filmski režiser, scenarist i producent. Ostao je najbolje upamćen po svom radu na filmovima u žanru trilera. Režirao je filmove kao što su: Nadnica za strah (Le Salaire de la Peur) 1952. i Đavolice (Les Diaboliques) 1954, koji su uvršteni od strane kritičara među najveće filmove iz 1950-ih. Clouzot je također režirao i dokumentarne filmove, uključujući Picassova misterija, koji je proglašen nacionalnim blagom od strane francuske vlade.

Clouzot je bio rani ljubitelj kina i, želeći da gradi karijeru kao pisac scenarija, preselio se u Pariz. Kasnije ga je zaposlio producent Adolphe Osso da radi u Berlinu, gdje je pisao verzije njemačkog filma na francuskom jeziku. Nakon što je bio otpušten iz njemačkog studija zbog njegovog prijateljstva sa jevrejskim producentima, Clouzot se vratio u Francusku, gdje je proveo dugi niz godina vezan za krevet nakon što je obolio od tuberkuloze. Nakon oporavka, Clouzot je našao posao u tada okupiranoj Francuskoj od strane nacista za vrijeme Drugog svjetskog rata. Radio je kao scenarist za Continental Films koji je bio u njemačkom vlasništvu. U Continentalu, Clouzot je napisao i režirao filmove koji su bili veoma popularni u Francuskoj. Njegov drugi film Gavran je privukao kontroverze oko njegovog oštrog pogleda na francuske provincije pa je bio otpušten iz Continentala prije nego je film pušten na prikazivanje u kinima. Kao rezultat njegove povezanosti sa Continentalom, Clouzotu je bilo zabranjeno od strane francuske vlade da radi na filmovima sve do 1947 godine.

Nakon što je zabrana bila ukinuta, Clouzot je obnovio svoju reputaciju i popularnost u Francuskoj tokom kasnih 1940-ih sa uspješnim filmovima, uključujući Quai des Orfèvres. Nakon izlaska njegove komedije Miquette et sa mère, Clouzot se oženio sa Vérom Gibson-Amado, koja će glumiti u njegova naredna tri dugometražna filma. Tokom ranih i sredinom 1950-ih, Clouzot je osvojio priznanja od međunarodne kritike i publike za filmove Nadnica za strah i Đavolice. Oba filma će poslužiti kao izvorni materijal za druge obrade tokom kasnijih decenija. Nakon prikazivanja filma Istina (La Vérité), Clouzotova supruga Véra je umrla od srčanog udara nakon čega je Clouzot patio od depresije, raznih bolesti a njegova karijera od novih kritičkih stavova filmova iz Francuskog novog vala. Clouzot je postao manje aktivan u kasnijim godinama, ograničavajući se na nekoliko televizijskih i dokumentarnih kao i dva igrana filma tokom 1960-ih. Clouzot je napisao nekoliko nesnimljenih scenarija 1970, a umro je u Parizu 1977. godine.

Alfred Hitchcock je smatrao Clouzota vrlo ozbiljnim rivalom za titulu majstora trilera, pa je film Psiho (1960) snimljen sa ciljem da Hitchcock nadmaši Clouzotov film Đavolice (Les Diaboliques)).^[2]

Henri-Georges Clouzot je rođen u Niortu, Francuska, od majke Suzanne Clouzot i oca Georgesa Clouzouta, vlasnika knjižare. Henri-Georges je bio prvi od troje djece u porodici koja se ubrajala među srednju klasu. Godine 1922, knjižara Clouzotovog oca je bankrotirala a njegova porodica se preselila u Brest, gdje je njegov otac postao aukcionar.^[3] U Brestu, Henri-Georges se upisao na mornaričku akademiju, ali nije bio u mogućnosti da postane pitomac zbog kratkovidnosti.^[4] U dobi od 18, Clouzot je otišao u Pariz da studira političke nauke.^[5] Dok je živio u Parizu, sprijateljio se sa nekoliko urednika časopisa. Njegov spisateljski talent otvorio mu je vrata pozorišta i filma da postane dramski pisac, tekstopisac i adapter scenarija. Zahvaljujući kvalitetu njegovog rada glavni producent Adolphe Osso ga zapošljava i šalje ga u Njemačku da radi za Studio Babelsberg u Berlinu, i da prevodi scenarije za filmove na stranom jeziku koji su snimljeni tamo.^[6]

Tokom 1930-ih, Clouzot je radio na pisanju i prevođenju scenarija, dijaloga i povremeno stihova za više od dvadeset filmova.^[7] Dok je živio u Njemačkoj, upoznao se sa filmovima F. W. Murnaua i Fritza Langa i bio je duboko pod uticajem njemačkog ekspresionističkog stila. Godine 1931, napravio je svoj prvi kratki film, La Terreur des Batignolles na osnovu scenarija Jacquesa de Baroncellia. Film je komedija u kojoj se pojavljuju tri glumca i traje 15 minuta. Historičar filma i kritičar Claude Beylie ocjenjuje komediju kao "iznenađujuće dobro napravljenu sa izrazitim korištenjem sjene i kontrastnog osvjetljenja što je Clouzot koristio na svojim dugometražnim ostvarenjima godinama kasnije ". Clouzotova zadnja supruga Ines de Gonzalez, izjavila je 2004. godine da film La Terreur des Batignolles nije ništa doprinio njegovoj popularnosti. U Berlinu, Clouzot je vidio nekoliko parada u čast Adolfa Hitlera i bio je šokiran koliko je Francuska bila nesvjesna svega šta se događa u Njemačkoj. Clouzot je 1934. godine bio otpušten iz Universum Film Studiosa zbog njegovog prijateljstva sa jevrejskim filmskim producentima, kao što su Adolphe Osso i Pierre Lazareffe.

Godine 1935, ustanovljeno je da boluje od tuberkuloze i poslat je na liječenje u Gornju Savoju, a zatim u Švicarsku, gdje je ležao nepokretan gotovo pet godina. Vrijeme koje je Clouzot proveo u sanatoriju imalo je jak uticaj na njegovu daljnju karijeru. Dok je bio prikovan za krevet, stalno je čitao i naučio je mehaniku pripovijedanja kako bi poboljšao svoje scenarije. Clouzot je također studirao krhku prirodu drugih pacijenata u sanatoriju. Tokom tog perioda Clouzot je imao vrlo malo novca, pa je dobivao finansijsku i moralnu podršku svoje porodice i prijatelja. U vrijeme kada je napustio sanatorij i vratio se u Pariz, izbija Drugi svjetski rat.^[8] Francuski film se znatno promijenio, jer su mnogi producenti koje je poznavao napustili Francusku bježeći pred nacizmom.

Zbog zdravstvenih problema biva pošteđen vojne službe. 1939. godine upoznaje se sa glumcem Pierreom Fresnayom, koji je već bio poznata filmska zvijezda u Francuskoj. Clouzot je napisao scenarij za Fresnaya, njegovo jedino režisersko ostvarenje pod nazivom Duel, kao i dvije pozorišne predstave: On prend les mêmes, koja je izvedena u decembru 1940. godine, i Comédie en trois actes (Komedija u tri čina) koja je izvedena 1942. godine. I pored pisanja scenarija za filmove i predstave, Clouzot je bio tako siromašan da je pokušavao prodati tekstove pjesama za francusku pjevačicu Edith Piaf, koja je odbila da ih otkupi.^[9] Nakon što je Francuska bila napadnuta od strane Njemačke i biva okupirana, filmska producentska kuća kojom je upravljao njemački Continental Film osnovana je u Francuskoj u oktobru 1940.^[10]Alfred Grevin, direktor Continentala poznavao je Clouzota iz Berlina i nudi mu da radi na prilagođavanju priča pisca Stanislas-André Steemana. Clouzotu je bilo neprijatno da radi za Nijemce, ali mu je bio očajnički potreban novac i nije mogao odbiti Grevinovu ponudu. Prvi film koji je uradio za Continental bio je adaptacija Steemanovog romana u žanru misterije Six hommes mort (Šest mrtvih ljudi) ali je, pod uticajem glumice Suzy Delair, preimenovao film u Le Dernier des six (Posljednja šestorka). Dok je pisao scenarij, dopuštao joj je da izabere imena likova koje bi voljela da glumi.

Nakon uspjeha Posljednje šestorke Clouzot je angažovan da radi kao šef Continentala u odjelu za scenarij.^[11] Započeo je rad na svojoj drugoj adaptaciji Steemana, koju će također i režirati, pod nazivom Ubica živi na broju 21. U filmu glume Fresnay i Delair igrajući iste uloge kao i u filmu Posljednja šestorka.^[12] Film je pušten na prikazivanje 1942. godine i bio je dosta popularan kod publike i kritike. Sljedeći film je bio Gavran zasnovan na istinitoj priči iz 1922. o jednoj francuskoj ženi koja je poslala pismo pisano otrovnom olovkom. Grevin je bio protiv toga da Clouzot režira ovaj film, navodeći da je tema bila "opasna". Gavran je bio posljednji film na kojem su Fresnay i Clouzot radili zajedno. Clouzot je koristio sve moguće načine u pokušaju da naljuti glumca tokom snimanja, i nakon što se posvađao sa Fresnayevom suprugom, Yvonne Printemps, Fresnay i Clouzot prekidaju prijateljstvo. Gavran je postigao veliki uspjeh u Francuskoj, sa gotovo 250.000 posjetilaca koji su ga vidjeli u prvim mjesecima prikazivanja.^[13] Film je objavljen 1943. godine i smatran je kontroverznim kako kod desničarske Vichyeve Francuske tako i kod ljevičarskog pokreta otpora i Katoličke crkve. Katolička crkva je smatrala film "bolnim i teškim, neprekidno morbidnim u svojoj složenosti" ^[14] Vichyeva štampa ga je ocijenila kao antitezom Francuske revolucije i zatražili su da se zabrani zbog nemoralnih vrijednosti.^[15] Anti-nacistički pokret otpora smatrao ga je nacističkom propagandom zbog negativnog prikazivanja francuskog stanovništva.^[16] Dva dana prije izlaska Gavrana Continental je dao otkaz Clouzotu.

Nakon oslobođenja Francuske od nacističke okupacije, Clouzot i nekoliko drugih režisera završili su na sudu zbog saradnje sa Nijemcima. Kao kazna bilo mu je zabranjeno da se približava bilo kojem filmskom snimanju ili da koristi kameru sve do kraja života. Clouzot je dobijao pisma od strane medija, filmskih stvaralaca i umjetnika kao što su Jean Cocteau, René Clair, Marcel Carné i Jean Paul Sartre, koji su bili protiv presude. Kasnije mu je kazna skraćena sa životne na dvije godine zabrane. Ne postoji nijedan službeni dokument u kojem je bilo prostora za izvinjenje ili žalbu. Tokom svog dvogodišnjeg progonstva sa snimanja, Clouzot je radio s jednim od svojih pristalica, Jean-Paul Sartreom, koji je bio jedan od prvih ljudi koji su branili Gavrana.

Nakon što mu je krajem 1940-ih zabrana bila ukinuta, Clouzot je povratio ugled i popularnost u Francuskoj sa filmovima kao što su Quai des Orfèvres i Manon.^[17] Za snimanje filma Quai des Orfèvres Clouzot je tražio od autora Stanislas-André Steemana kopiju njegovog romana, Samoodbrana (Légitime défense), kako bi ga prilagodio za film. Započeo je da piše scenario prije nego što mu je roman bio dostupan za čitanje.^[18] Film je pušten na prikazivanje u kinima 1947. godine i bio je četvrti najpopularniji film u Francuskoj, privlačeći 5,5 miliona gledalaca te iste godine. Zatim je režirao i napisao scenarije za dva filma koja su prikazana 1949. godine. Za film Manon, imao je namjeru da dodijeli uloge nepoznatim glumcima. Pretraživao je škole kako bi našao glumicu za glavnu ulogu, i odlučio se za 17-godišnju Cécile Aubry nakon audicije na kojoj se prijavilo preko 700 djevojčica. Manon je prikazan 1948. godine a gledalo ga je 3,4 miliona ljubitelja filma u Francuskoj. Zatim je osvojio Zlatnog lava na Filmskom festivalu u Veneciji. Clouzot je zatim režirao i napisao kratki film Povratak Jeana (Le Retour de Jean) koji je bio dio antologijskog filma Povratak u život.^[19] Povratak Jeana je snimljen pod uticajem kratkog perioda kada je Clouzot živio u Njemačkoj tokom ranih 1930-ih. Glavna zvijezda filma je Louis Jouvet kao preživjeli logoraš koji pronalazi ranjenog nacističkog ratnog zločinca koga on ispituje i muči. Sljedeći film koji je Clouzot snimio bio je filmska komedija Miquette i njegova majka (Miquette et Sa Mère), koji je doživio finansijski neuspjeh. Tokom snimanja filma Clouzot se upoznaje sa Verom Gibson-Amado, s kojom se oženio 15. januara 1950. Clouzot i Vera vode sa sobom cijelu filmsku ekipu u Verinu domovinu Brazil, za njihov medeni mjesec, gdje je Clouzot pokušao režirati svoj prvi dokumentarni film. Brazilska vlada se žalila zbog njegovog snimanja siromaštva ljudi koji žive u siromašnim četvrtima umjesto slikovitih dijelova Brazila. Film nikada nije bio završen, jer su troškovi bili previsoki. Clouzot je bio fasciniran Brazilom i napisao je knjigu, Le cheval des dieux, prepričavajući doživljaje sa svog putovanja.

Po povratku u Francusku, Clouzotu je ponuđen scenarij kojeg je napisao Georges-Jean Arnaud, iseljenik koji je živio u Južnoj Americi i koji je pisao o svojim iskustvima koja je tamo doživio. Clouzotu je bilo vrlo lako zamisliti prilagođavanje scenarija i bio je vrlo nestrpljiv da snimi Arnaudovu priču. Počeo je da piše scenarij za film, Nadnica za strah zajedno sa svojim bratom, Jeanom Clouzotom koji će sarađivati na svim njegovim kasnijim filmovima pod pseudonimom Jerome Geronimi. Snimanje filma Nadnica za strah je trajalo od 1951. do 1952. godine ^[21] Da bi stekao što je više moguće samostalnosti, Clouzot je osnovao svoju producentsku kuću koju je nazvao Vera Films, u čast njegove supruge. Jedina ženska uloga u filmu pripala je Veri. Clouzot je napisao ulogu posebno za svoju suprugu, iako lik ne postoji u originalnom romanu. Nadnica za strah je film čija radnja se dešava u jednom gradu u Južnoj Americi u kojem grupa očajnih ljudi dobija ponudu da za novac prevezu kamione natovarene sa nitroglicerinom kroz nepristupačan teren. Nitroglicerin be se koristio da se ugasi požar koji je izbio na naftnim bušotinama.^[22] Film je bio drugi po popularnosti u Francuskoj 1953. godine i vidjelo ga je gotovo 7 miliona gledalaca. Osvojio je nagrade za najbolji film i najboljeg glumca (za Charlesa Vanela) na Kanskom filmskom festivalu. Sljedeći Clouzotov veliki hit bio je film Đavolice čiji scenarij je preuzeo od režisera Alfreda Hitchcocka. Film je priča o okrutnom direktoru jedne škole koji se brutalno ponaša prema svojoj supruzi i ljubavnici. Njih dvije planiraju i izvršavaju ubistvo i bacaju direktorovo tijelo u bazen, ali kada bazen biva ispražnjen leš nije pronađen.^[23] Film je 1954. osvojio Louis Delluc nagradu i nagradu Udruženja filmskih kritičara New Yorka u kategoriji za najbolji strani film.^[24] Tokom ovog perioda, sa filmovima Nadnica za strah i Đavolice, Clouzot je u potpunosti bio prihvaćen od strane međunarodne filmske kritike i publike. Oba filma su bila prikazivana kako u Americi tako i u Francuskoj, a uvršteni su među najbolje trilere decenije. Clouzot je 1955. godine režirao dokumentarac Picassova misterija, o španskom slikaru Pablu Picassu. Film prati Picassovo crtanje i slikanje 15 različitih radova, koji su kasnije namjerno uništeni nakon završetka snimanja filma. Clouzot i Picasso su bili stari poznanici koji su se upoznali još dok je Clouzot imao 14 godina. Dokumentarac je osvojio nagradu žirija u Kanu, ali je dožvio finansijski neuspeh u Francuskoj, pošto ga je vidjelo samo 37.000 ljubitelja filma tokom početne faze prikazivanja 1956. godine.^[25] Godine 1984. film je proglašen nacionalnim blagom od strane vlade Francuske.

Sljedeći Clouzotov film je bio Špijuni, koji je snimljen 1957. godine. U filmu su se pojavili glumci iz cijelog svijeta, uključujući glumce kao što su: Vera Clouzot, Curd Jürgens, Sam Jaffe i Peter Ustinov. Film Špijuni je bio posljednji u kojem je glumila Clouzotova supruga Vera, koja je imala ozbiljnih srčanih problema, još dok se snimao film Đavolice. Radnja Špijuna je postavljena u oronulom sanatorijumu koji postaje centrom međunarodne špijunaže. Jedan od špijuna tvrdi da je izmislio nuklearne eksplozivne naprave što privlači pažnju ruskih i američkih kontrašpijuna.^[26] Film nije bio prikazivan u SAD-u i doživio je finansijski neuspjeh u Francuskoj. Kluzo kasnije priznao da su mu se sviđale samo prve dvije trećine Špijuna. Producent Raoul Levy predložio je Clouzotu da u njegov sljedeći film uključi Brigitte Bardot kao glavnu glumicu. Kao odgovor na to, Clouzot je napisao scenarij za film Istina ^[27] Bardot je igrala ulogu Dominique Marceau, kojoj se sudilo za ubistvo njenog bivšeg momka Gilberta Telliera. Kako je proces suđenja proticao, veza između Dominique i Gilberta postajala je sve jasnija.^[28] Bardot je kasnije opisala Istinu kao jedan od njenih najomiljenijih od svih filmova na kojima je radila. Prvi put prikazivan 1960. godine, Istina je bio drugi najpopularniji film u Francuskoj sa 5.7 miliona gledalaca a Bardot je donio najviša zarade. Film je bio nominovan za Oscara za najbolji strani film.^[29]

Iako je Clouzotov ugled porastao na međunarodnoj sceni, on je izgubio na značaju u francuskim kinima, zbog porasta pokreta francuskog Novog talasa. Režiseri Novog talasa odbijali su da prihvate Clouzotove trilere kao ozbiljne filmove,^[30] i javno su izražavali svoje nezadovoljstvo kroz tekstove i kritike u filmskim kritičkim publikacijama od kojih se ističe Cahiers du Cinema. Clouzotu je ova kritika teško pala, pa je za magazin Lui izjavio da nijedan od njegovih filmova kao što su Đavolice i Miquette i njegova majka za njega nisu više ni važni ni zanimljivi. Sljedeći i zadnji film na kojem je radio Inferno, kojeg nikada nije završio. Film obrađuje temu seksualnosti i ljubomore čovjeka prema svojoj koketnoj supruzi, čije psihičko stanje se deformira sa sve većim seksualnim prohtjevima.^[31] Glavni glumac Serge Reggiani razbolio se sedmicu dana nakon što je počelo snimanje i morao je biti zamijenjen. Clouzot je i sam postao bolestan tokom snimanja, što je navelo doktore i agente osiguranja da narede prestanak snimanja. Između 1965. i 1967. godine, Clouzot je snimio za francusku televiziju pet dokumentarnih filmova o Herbertu von Karajanu dok je dirigovao Verdijev Requiem, Dvoržakovu Simfoniju br 9, Schumanovu Simfoniju br 4, Beethovenovu Simfoniju br 5 i Mocartov Koncert za violinu br 5.^[32] Nakon završetka snimanja dokumentaraca, Clouzot je bio u mogućnosti da finansira svoj posljednji film.

Clouzot se vraća na posao uz odobrenje doktora i osiguravatelja i počinje sa radom na svom konačnom filmu La Prisonnière . Snimanje je počelo u septembru 1967. godine i bilo je zaustavljeno kada je Clouzot pao bolestan i završio u bolnici sve do aprila 1968. godine. Po izlasku iz bolnice snimanje na filmu La Prisonnière je nastavljeno u augustu 1968. Clouzot je ugrađivao u La Prisonnière stilske elemente iz svog prekinutog filma L'enfer. La Prisonnière je film o ženi koja je došla na preporuku kod fotografa koji se služi mazohističkim metodama slikajući mlade žene. Ona je sama dobrovoljno izabrala ulogu modela za ove slike i iznenadila se svojim zadovoljstvom u ovoj vrsti poziranja.^[33] Nakon završetka La Prisonnière , Clouzotovo zdravlje se pogoršavalo. 1970. godine, napisao je nekoliko scenarija koje nikada nije uspio da snimi, uključujući i igrani film o Indokini. Također je planirao da režira pornografski film 1974. godine sa Francis Micheline, ali je projekat bio napušten. Sa daljim pogoršanjem Clouzotovog zdravlja u novembru 1976. godine bila mu je potrebna operacija otvorenog srca. 12. januara 1977. Clouzot je umro u svom stanu dok je slušao horsku kompoziciju Prokletstvo Fausta. Clouzot je sahranjen pored Vére na groblju na Montmartreu.

Tokom kasnih 1930-ih, Clouzot je posjećivao Deus Anes Cabaret šou zabavljačica Mistinguett i Suzy Delair. Jednom je sačekao Delair na izlaznim vratima i nakon njihovog prvog sastanka, postali su romantični par tokom narednih 12 godina.^[34] Clouzot i Delair su zajedno glumili u njegova dva filma, Ubica živi na broju 21 i Quai des Orfèvres.^[35][36] Delair ga je na kraju napustila nakon završetka snimanja filma Quai des Orfèvres. Clouzot je upoznao svoju prvu ženu Véru preko glumca Léo Lapara, koji je imao manje uloge u filmovima Jeanov povratak i Quai des Orfèvres. Véra je upoznala Clouzota nakon razvoda sa Laparom dok je radila kao asistentica na filmovima Miquette et Sa Mère. Clouzot je nazvao svoju produkcijsku kuću po svojoj ženi Veri koja je imala tri glavne uloge u sva tri filma u produkciji ove kompanije:Nadnica za strah,Đavolice i Špijuni. Véra je također doprinijela na izradi scenarija za film Istina.^[37] Véra Clouzot umire od srčanog udara nedugo nakon snimanja filma La Vérité. Clouzot pada u depresiju zbog njene smrti. Nakon sahrane, preseljava se na Tahiti, ali se vratio u Francusku u decembru 1960.

Zatim upoznaje svoju drugu suprugu Ines de Gonzalez, po prvi put na audiciji za film zasnovan na romanu Vladimira Nabokova Smijeh u mraku. Godine 1962, Clouzot se ponovo susreće sa Ines de Gonzalez nakon što se vratila iz Južne Amerike. U decembru 1963. godine, Clouzot i Inès de Gonzalez se vjenčavaju. Tokom 1960-ih, Clouzot postaje rimokatolik.

Sa izuzetkom komedije Miquette et sa mère, svako režisersko ostvarenje Clouzota uključuje obmane, izdaje i nasilne smrti.^[38] U slučajevima kada se scenarij zasnivao na pisanom djelu, često je dramatično mijenjao priče, koristeći samo ključne dijelove originalne priče. Autor Stanislas-André Steeman, s kojim je Clouzot radio dva puta, rekao je za Clouzota "da kada hoće nešto da napravi on to radi samo nakon što prezrivo sruši bilo kakvu sličnost sa originalnim djelom, čisto zbog ambicije efekta".^[39] Prilikom pisanja scenarija za svoje dugometražne filmove, Clouzot je stvarao likove koji su najčešće bili korumpirani i beskičmenjaci, koji su u sebi posjedovali kapacitet i za dobro i za zlo.

Bio je vrlo zahtjevan prema svojim glumcima i često bi se svađao sa njima sve dok ih ne bi doveo do raspoloženja koje je priželjkivao. Suzy Delair se sjeća da ju je Clouzot jednom ošamario, ali je rekla za to: "Pa šta? On je šamarao i druge... Bio je težak, ali ja se ne žalim".^[40][41] Prilikom rada sa Bardot, u jednoj sceni ona je trebala da odglumi scenu žene uneređene od spavanja. Clouzot joj je ponudio jake pilule za spavanje, rekavši da su aspirin, što je dovelo da Bardot dobije stomačne bolove pa je morala ići na ispiranje želuca. Iako je Clouzot bio grub prema svojim glumcima, van setova je bio jako uglađen. Delair je podsjetila da se van snimanja mogla osjetiti "nevinost u njemu", koju nije bilo lako uočiti.

Njegov biograf Marc Godin smatrao je da je Clouzotov stil života ostavljao tragove za razumijevanje njegovog stila kao režisera. Mnogi od njegovih saradnika vidjeli su ga kao pesimistu, naprasitog, i skoro uvijek ljutitog. Glumica Brigitte Bardot ga je opisala kao "negativno biće, zauvijek u suprotnosti sa samim sobom i svijetom oko sebe". Clouzotov pogled na život ogledao se u njegovim vlastitim filmovima koji otkrivaju tamnu stranu čovječanstva.

• Ubica živi na broju 21 (L'assassin habite au 21), 1942
• Gavran (Le Corbeau), 1943
• Quai des orfèvres, 1947
• Manon, 1948
• Miquette et sa mère 1949
• Retour à la vie 1949
• Nadnica za strah (Le Salaire de la Peur), 1952
• Đavolice (Les Diaboliques), 1954
• Picassova misterija (Le Mystère Picasso), 1956
• s Espions, 1957
• Istina (La Vérité), 1960
• Grands chefs d'orchestre 1966
• La Prisonnière, 1968
• Messa da Requiem 1969

• Bocquet, José-Louis; Godin, Marc (1993). Henri-Georges Clouzot Cinéaste. La Sirène. Pristupljeno 13. 9. 2009.
• Chandler, Charlotte (2006). It's Only a Movie: Alfred Hitchcock : A Personal Biography. Hal Leonard Corporation. ISBN 1-55783-692-2. Pristupljeno 19. 8. 2009.
• Hayward, Susan (2005). Les diaboliques. University of Illinois Press. Pristupljeno 19. 6. 2010.
• Lanzoni, Rémi Fournier (2004). French Cinema: From its Beginnings to the Present. Continuum International Publishing Group. ISBN 0-8264-1600-4. Pristupljeno 4. 12. 2009.
• Lloyd, Christopher (2007). Henri-Georges Clouzot. Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-7014-3.
• Mayne, Judith (2007). Le corbeau: French film guides series. I.B. Tauris. ISBN 1-84511-370-5.
• Singer, Barnett (2006). Brigitte Bardot: A Biography. McFarland. ISBN 0-7864-2515-6.

• Henri-Georges Clouzot na Allmovie
• Henri-Georges Clouzot na IMDb-ju
• Henri-Georges Clouzot na Rotten Tomatoes