klañve

Savet diwar klañv-, pennrann ar verb kleñvel, hag an dibenn-ger -e.

Furm verb

klañve /ˈklãː.ve/

1. Furm ar verb kleñvel e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar stagell isurzhiañ pa, da skouer) :

A-wechoù koulskoude, pa glañve ar vamm-gozh, ha ret dezhi chom war he gwele gant ar remm, Yun a yae, bep lun, d'ar vorc'h, da gerc'hat ur bara a bemp lur. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 31.)

• galleg : (elle)/(il) tombait malade