kef

Meneget er C'hatolikon (queff).

Da geñveriañ gant ar ger kembraek cyff.

Anv-kadarn

kef /ˈkefː/ gourel (liester : kefioù, kefoù, kifi).

1. Rann eeun pe eeunoc'h eus ar gwez zo etre penn uhelañ, ar gwrizioù hag ar c'haol gentañ.
   • Ur c'hef lann — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 245.)
   • ur c'hef tan
   • kef an Ifern, — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 133.)
   • an amiegez kef-ifern, — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 134.)
   • An amiegez, kef an Ifern-se, pa anavezas e oa bet saveteet ar vugale, hag e oant maget en ho palez, a glaskas c'hoazh an tu da dont a-benn d'o c'holl. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 133.)
2. kef Nedeleg
   • Kement oa ha kef Nedeleg ... — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 7.)
3. kef un iliz, ur sant:
   • Kef Sant Erwan.

• na vezañ gouest da dreiñ ur c'hef en tan : bezañ didalvez, mat da netra

• Ar pennad « kef » e-barzh Wikipedia