birviñ

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Verb

birviñ /ˈbirvĩ/; bervet

1. birviñ dour, laezh
   • Pa voe bervet an dour, e voe taolet er varrikenn, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 200.)
2. lakaat dour, laezh, da virviñ
   • Lakaat a reas ur gastolodennad dour da virviñ war an trebez. — (Jakez Konan, NOZ AR PELLGENT, Al Liamm niv. 65, Du-Kerzu 1957, p. 14.)
   • Hastit lakat dour war an tan da virviñ evit teurel e-barzh. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 200.)
3. birviñ dilhad
   • Hast buan drailhañ keuneud din, da virviñ an dilhad. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 142.)
4. pa gomzer eus gwad un den a goll pasianted:
   • Va gwad a verve dre ma konte an aotrou Krenn ... — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 67.)
5. pa gomzer eus ur gouli
   • Eiz devez zo em eus lakaet eur vruzunenn eus an tred-ze war ar goanvenn (!) a verve war biz bihan va zroad klei, abaoe n'on ket evit herzel, n'on ket evit pad ganti : an tan ru a zo e-barz. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 136.)
6. birviñ gant ar c'hoant da ober un dra bennak

• N'eo ket gant kened na koantiri
  E vez lakaet ar gaoter da virviñ

• galleg : bouillir ^(fr)
• kembraeg : berwi ^(cy)