afe

Savet diwar a-, pennrann ar verb mont, hag an dibenn-ger -fe

Furm verb

afe /ˈafːe/

1. Furm ar verb mont e trede gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout

• War-lerc'h ar rannig-verb a :
• War-lerc'h ar rannig-verb e :

Amañ, em zi-me, a-zioc'h kraou ar saout, ez eus ur sanailh ha ne gredan ket ec'h afe den da sellet ennañ ; [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 41.)

[...] kerkent ez afe kounnar ennañ, hag e vemp malet etre e zent pe drailhet gant e ivinoù. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 81.)

Me 'fell din ez afe kement soudard am eus bremañ d'e gerc'hat din. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 165.)

• galleg : (elle)/(il) irait ^(fr)
• galleg : (elle)/(il) partirait ^(fr)