- 22 -
гэ́та пані́ч з дэліка́тнасьцяй і с уся́кім такі́м - мой зяць.
ПАЎЛІНКА (/пы́рснуўшы стме́зам/). Зяць!!.
СЬЦЕПАН. Зна́кам тым, ён не саўсі́м ешчэ́ зяць, а́ле ско́ра на яго́ вы́кіруіцца.
ПАЎЛІНКА. А я́кжэ ґо́днасьць гэ́таго... гэ́таго, ну як яго́... што не́калі та́тавым зя́цем зро́біцца.
АЛЬЖБЕТА. Ды гэ́ты-ж, гэ́ты... Ты пэ́ўне яго ба́чыла не́калі... Адольф Быко́ўшчык.
ПАЎЛІНКА. Быко́ўшчык!!.
СЬЦЕПАН. Але́, Але́! Пан А́дольф Быко́ўскі.
ПАЎЛІНКА. Ну, хі́ба, та́тка, для яго́ друго́й дачкі́ пастара́ецеся, або́ са́мі з ім адэ́ніцеся, каб перэрабі́ць яго с про́стаго чэлаве́ка на свайго́ зя́ця.
СЬЦЕПАН. А ты што? - Зло́мак?
ПАЎЛІНКА. Зло́мак - ня зло́мак, а́ле і за лама́ку не пайду́.
СЬЦЕПАН. А дзя́га на што?
ПАЎЛІНКА. Зло́мак - ня зло́мак, а́ле і за лама́ку не пайду́.
СЬЦЕПАН. Каха́ненькая, ро́дненькая, ешчэ́ пагля́дзім, дзе каго паса́дзім.
АЛЬЖБЕТА (/ядучы́, да Сьцепа́на/). Еш вот ле́-
