Паводле Мацьве́я Сьвятое Эвангельле

¹ Кніга радаво́ду Ісуса Хрыста, сына Давідавага, сына Аўраа́мавага.

² Аўраам спарадзіў Ісаака; Ісаак спарадзіў Якава; Якаў спарадзіў Юду і братоў яго;

³ Юда спарадзіў Фарэса і Зару ад Фамары; Фарэс спарадзіў Эсрома; Эсром спарадзіў Арама;

⁴ Арам спарадзіў Амінадава; Амінадаў спарадзіў Наасона; Наасон спарадзіў Салмона;

⁵ Салмон спарадзіў Ваоза ад Рахавы; Ваоз спарадзіў Авіда ад Руфі;

⁶ Авід спарадзіў Ясе́я; Ясе́й спарадзіў Давіда цара; Давід цар спарадзіў Салямона ад Ур’явай;

⁷ Салямон спарадзіў Раваама; Раваам спарадзіў Авію; Авія спарадзіў Асу;

⁸ Аса спарадзіў Ясафата; Ясафат спарадзіў Ярама; Ярам спарадзіў Озію;

⁹ Озія спарадзіў Яфама; Яфам спарадзіў Ахаза; Ахаз спарадзіў Язэкію;

¹⁰ Язэкія спарадзіў Манасію; Манасія спарадзіў Амона; Амон спарадзіў Іосію;

¹¹ Іосія спарадзіў Якіма; Якім спарадзіў Яхоньню ды братоў яго, перад перасяле́ньнем у Вавілон.

¹² Пасьля-ж перасяле́ньня ў Вавілон Яхоньня спарадзіў Саляфііла; Саляфііл спарадзіў Зарававэ́ля;

¹³ Зарававэ́ль спарадзіў Авіуда; Авіуд спарадзіў Эліакіма; Эліакім спарадзіў Азора;

¹⁴ Азор спарадзіў Садока; Садок спарадзіў Ахіма; Ахім спарадзіў Эліуда;

¹⁵ Эліуд спарадзіў Элеазара; Элеазар спарадзіў Матфана; Матфан спарадзіў Якава;

¹⁶ Якаў спарадзіў Язэпа, мужа Марыі, ад каторай нарадзіўся Ісус, называны Хрыстос.

¹⁷ Гэтак усіх радоў ад Аўраама да Давіда чатырнаццаць радоў; і ад Давіда да перасяле́ньня ў Вавілон чатырнаццаць радоў; і ад перасяле́ньня ў Вавілон да Хрыста чатырнаццаць радоў.

¹⁸ Ражство Ісуса Хрыста было вось як: па заручынах маткі Яго Марыі з Язэпам, ране́й іхняга вясе́льля, выявілася, што яна цяжарная ад Духа Сьвятога.

¹⁹ Язэп жа, муж яе́, будучы праведным і ня хочучы агаласіць яе́, хаце́ў тайком адпусьціць яе́.

²⁰ Але, калі ён падумаў гэтае, вось Ангел Гасподні зьявіўся яму ўва сьне́ і сказаў: Язэп, сын Давідаў! Ня бойся прыняць Марыю, жонку тваю, бо зарадзіўшаеся ў ёй ёсьць ад Духа Сьвятога;

²¹ вось жа народзіць Сына, і дасі Яму імя Ісус, бо Ён спасе́ людзе́й Сваіх ад грахоў іх.

²² А ўсё гэтае зда́рылася, каб збылося сказанае Госпадам праз прарока, які кажа:

²³ вось Дзяўчына пры́йме ў нутро і народзіць Сына; і дадуць Яму імя Эмануіл, гэта значыць: з намі Бог (Ісая 7, 1).

²⁴ Устаўшы зо́-сну, Язэп зрабіў, як загадаў яму Ангел Гасподні, і прыняў жонку сваю,

²⁵ і ня ве́даў яе́, ажно нарадзіла Сына свайго першароднага, і ён даў Яму імя: Ісус.

¹ Калі-ж Ісус нарадзіўся ў Віфляе́ме Юдэйскім у дні цара Ірада, прыйшлі ў Ерузалім ма́гі з усходу і кажуць:

² Дзе́ народжаны Цар Юдэйскі? бо мы бачылі зорку Яго на ўсходзе і прыйшлі пакланіцца Яму.

³ Пачуўшы гэтае, Ірад цар занепакоіўся і ўве́сь Ерузалім з ім.

⁴ І, сабраўшы ўсіх архірэяў і кніжнікаў народных, пытаўся у іх: дзе́ нале́жа нарадзіцца Хрысту?

⁵ Яны-ж сказалі яму: у Віфляе́ме Юдэйскім, бо гэтак напісана праз прарока:

⁶ І ты, Віфляе́м, зямля́ Юдзіна, нічым ня ме́ншы за ва́яводзтвы Юдавы, бо з цябе́ выйдзе Правады́р, Каторы ўпасе́ народ Мой Ізраільскі (Міх. 5, 2).

⁷ Тады Ірад, тайком прыклікаўшы ма́гаў, вы́ведаў ад іх час зьяўле́ньня зоркі.

⁸ І, паслаўшы іх у Віфляе́м, сказаў: пайдзе́це, добра разьве́дайце пра Дзіцятка і, калі знойдзеце, паведаміце мяне́, каб і мне́ пайсьці пакланіцца Яму.

⁹ Яны, выслухаўшы цара́, пайшлі. І вось зорка, якую бачылі яны на ўсходзе, ішла перад імі, пакуль нарэшце прыйшоўшы не супынілася над ме́сцам, дзе́ было Дзіця.

¹⁰ Угле́дзіўшы-ж зорку, яны ўзрадаваліся вялікаю ра́дасьцяй.

¹¹ І, увайшоўшы ў дом, убачылі Дзіцятка з Марыяй, маткаю Яго, і ўпаўшы пакланіліся Яму; і, адчыніўшы скарбы сваі, прынясьлі Яму падарункі: золата, ладан і сьмірну.

¹² І, ме́ўшы ў сьне́ нака́з ад Бога не варочацца да Ірада, іншым шляхам адыйшлі ў старану сваю.

¹³ Калі-ж яны адыйшлі, вось, Ангел Гасподні зьяўляецце ў сьне́ Язэпу і кажа: устань, вазьмі Дзіця і матку Яго і бяжы ў Эгіпет і будзь там, дакуль не скажу табе́; бо Ірад хоча шукаць Дзіцятка, каб загубіць Яго.

¹⁴ Ён устаў уначы́, узяў Дзіцятка й матку Яго і пайшоў у Эгіпет.

¹⁵ І там быў да сьме́рці Ірада, каб збылося сказанае Госпадам праз прарока, які кажа: з Эгіпту паклікаў Я сына Майго (Осія 11, 1).

¹⁶ Тады Ірад, угле́дзіўшы, што ма́гі з яго пасьмяяліся, ве́льмі разгне́ваўся і паслаў выбіць усіх дзяце́й у Віфляе́ме і ўсіх ваколіцах яго, ад двох гадоў і малодшых, водле часу, які вы́ведаў ад ма́гаў.

¹⁷ Тады збылося сказанае праз прарока Ерамію, каторы кажа:

¹⁸ Голас у Раме чутны, плач і рыданьне і лямант вялікі; Рахіль плача па дзе́цях сваіх і ня хоча ўце́шыцца, бо іх няма (Ерам. 31, 15).

¹⁹ Па сьме́рці-ж Ірада, вось Ангел Гасподні ў сьне́ зьяўляецца Язэпу ў Эгіпце

²⁰ і кажа: устань, вазьмі Дзіцятка і матку Яго і йдзі ў зямлю Ізраіляву, бо памёрлі шукаўшыя душы Дзіцяці.

²¹ Ён устаў, узяў Дзіцятка і матку Яго і прыйшоў у зямлю Ізраіляву.

²² А пачуўшы, што ў Юдэі пануе Архелай заме́ст Ірада, бацькі свайго, пабаяўся туды йсьці; але, папярэджаны ад Бога ў сьне́, пайшоў у ме́жы Галіле��йскія.

²³ І, прыйшоўшы, асе́ў у ме́сьце, званым Назарэт, каб споўнілася сказанае праз прарокаў, што Ён Назарэем назаве́цца. (Суд. 13, 5)

¹ У тыя дні прыходзіць Іоан Хрысьціцель, навучаючы ў пустыні Юдэйскай

² і кажучы: пакайцеея, бо наблізілася царства нябе́снае.

³ Бо ён той, пра якога сказаў прарок Ісая: голас гука́ючага ў пустыні: гатуйце дарогу Госпаду, про́стымі рабе́це сьце́жкі Яму (Ісая 40, 3).

⁴ Сам жа Іоан ме́ў адзе́ньне з вярблю́давага валосься і скураны́ пояс на паясьніцы сваёй, а ядою яго была шаранча́ і дзікі мёд.

⁵ Тады Ерузалім ды ўся Юдэя і ўсе́ ваколіцы Іорданскія выходзілі да яго

⁶ і хрысьціліся ў яго ў Іордане, спавядаючыся з грахоў сваіх.

⁷ Убачыўшы-ж многа фарысэяў і садуке́яў, якія ішлі да яго хрысьціцца, сказаў ім: плод яхіднавы! Хто навучыў вас уцякаць ад будучага гне́ву?

⁸ Учыніце-ж плады, дастойныя пакаяньня,

⁹ і ня думайце гаварыць у думках сваіх: бацька ў нас Аўраам; бо кажу вам, што Бог можа з каме́ньняў гэтых падняць дзяце́й Аўрааму.

¹⁰ Ужо й сяке́ра ля караня́ дзярэў ляжыць: кожнае дрэва, якое не дае́ плоду, ссякаюць і кідаюць у агонь.

¹¹ Я хрышчу вас у вадзе́ ў пакаяньне, але той, што йдзе́ за мною, дужэйшы за мяне́, я ня варт нясьці вобуй Яго. Ён будзе хрысьціць вас у Духу Сьвятым і ў вагні.

¹² Лапа́та Яго ў руцэ Яго, і Ён ачысьціць гумно сваё і зьбярэ пшаніцу сваю ў сьвіран, а салому спаліць агнём неўгасаючым.

¹³ Тады прыходзіць Ісус з Галіле́і на Іордан да Іоана хрысьціцца ў яго.

¹⁴ Іоан жа ўстрымліваў Яго, кажучы: мне́ трэба хрысьціцца ў Цябе́, а Ты прыходзіш да мяне́.

¹⁵ Але Ісус сказаў яму ў адказ: пакінь цяпе́р; бо гэтак нам нале́жыць выпаўніць усякую праўду. Тады Іоан дапускае Яго.

¹⁶ І, ахрысьціўшыся, Ісус зараз жа выйшаў з вады, і вось расчыніліся Яму нябёсы, і ўгле́дзіў Іоан Духа Божага, Каторы зыходзіў, як галу́б, і спускаўся на Яго.

¹⁷ І вось голас з не́ба гаворачы: Гэты ёсьць Сын Мой улюблены, якому спагадаю.

¹ Тады Ісус заве́дзены быў Духам у пустыню дзеля спакусы ад нячыстага.

² І, прапасьціўшы сорак дзён ды сорак ночаў, нарэшце захаце́ў е́сьці.

³ І прыступіўся да Яго спаку́сьнік і сказаў: калі Ты Сын Божы, скажы, каб каме́ньні гэтыя зрабіліся хле́бамі.

⁴ Ён жа адказаў яму: напісана: ня хле́бам адным жыць будзе чалаве́к, але ўсякім словам, выходзячым з вуснаў Божых (Другазак. 8, 3).

⁵ Потым бярэ Яго д’ябал у сьвятое ме́ста і стаўляе на крыле́ храму

⁶ ды кажа Яму: калі Ты Сын Божы, кінься ўніз, бо напісана: Ангелам Сваім накажа пра Цябе́, і на руках панясуць Цябе́, каб не спаткнуўся аб ка́мень нагою Твае́ю (Пс. 90, 11—12).

⁷ Ісус сказаў яму: ізноў жа напісана: не спакушай Госпада Бога твайго (Другазак. 6, 16).

⁸ Ізноў бярэ Яго нячысты на ве́льмі высокую гару і паказвае Яму ўсе́ царствы сьве́ту і сла́ву іх.

⁹ І кажа Яму: усё гэтае дам Табе́, калі ўпаўшы паклонішся мне́.

¹⁰ Тады Ісус кажа яму: адыйдзі ад Мяне, шата́н; бо напісана: Госпаду Богу твайму кланяйся і Яму аднаму служы (Другазак. 6, 13).

¹¹ Тады пакідае Яго д’ябал; і вось Ангелы прыступіліся і служылі Яму.

¹² Дачуўшыся-ж, што Іоан у вязьніцы, Ісус адыйшоў у Галіле́ю.

¹³ І, пакінуўшы Назарэт, прыйшоў і асе́ў у Капэрнауме прыморскім, у ме́стах Завулонавых і Нэфалімавых,

¹⁴ каб збылося сказанае праз прарока Ісаю, які кажа:

¹⁵ зямля Завулонава і зямля Нэфалімава, на дарозе прыморскай за Іорданам, Галіле́я паганская,

¹⁶ народ, се́дзячы ў це́мры, угле́дзіў сьвятло вялікае, і тым, што сядзе́лі ў краіне й це́ню сьме́рці, зазьзяла сьвятло. (Ісая 9, 1—2)

¹⁷ З таго часу Ісус пачаў абвяшчаць і казаць: пакайцеся, бо наблізілася царства нябе́снае.

¹⁸ Прахо́дзячы-ж недалёка мора Галіле́йскага, Ён убачыў двух братоў, Сымона, называнага Пятром, і Андрэя, брата яго, закідаючых се́ткі ў мора, бо яны былі рыбаловы,

¹⁹ і кажа ім: ідзе́це за Мною, і Я зраблю вас лаўца́мі чалаве́каў.

²⁰ І яны зараз жа, пакінуўшы се́ці, пайшлі за Ім.

²¹ Ідучы стуль дале́й, убачыў Ён другіх двух братоў, Якава Завядзе́явага і Яна, брата яго, у чаўне́ з Завядзе́ем, бацькам іх, пра́ўлючых се́ці свае́, і паклікаў іх.

²² І яны зараз жа, пакінуўшы човен і бацьку свайго, пайшлі за Ім.

²³ І хадзіў Ісус па ўсёй Галіле́і, навучаючы ў школах іх і абвяшчаючы Эвангельле царства ды ле́чучы ўсякую хворасьць і ўсякую не́мач у людзе́й.

²⁴ І прайшлі аб Ім чуткі па ўсёй Сырыі, і прыводзілі да Яго ўсіх нядужых, з рознымі хворасьцямі й прыпадкамі, і апанаваных нячыстым, і люнатыкаў, і спараліжаваных, і Ён іх аздараўляў.

²⁵ І йшло за Ім множства народу з Галіле́і і Дзесяцігра́дзьдзя і Ерузаліму і Юдэі і з таго боку Іордану.

¹ Убачыўшы грамады народу, Ён узышоў на гару́, і, калі се́ў, прыступілі да Яго вучні Яго.

² І Ён, расчыніўшы вусны Свае́, навучаў іх кажучы:

³ Шчасьлівыя ўбогія духам, бо іх ёсьць Царства Нябе́снае.

⁴ Шчасьлівыя пла́чучыя, бо яны ўце́шацца.

⁵ Шчасьлівыя ціхія, бо яны ўнасьле́дуюць зямлю.

⁶ Шчасьлівыя галодныя і пра́гнучыя праўды, бо яны насы́цяцца.

⁷ Шчасьлівыя міласьцівыя, бо яны будуць памілаваны.

⁸ Шчасьлівыя чыстыя сэрцам, бо яны Бога ўбачаць.

⁹ Шчасьлівыя міратворцы, бо яны сынамі Божымі будуць названы.

¹⁰ Шчасьлівыя, каго гоняць за праўду, бо іх ёсьць Царства Нябе́снае.

¹¹ Шчасьлівыя вы, калі будуць зьдзе́кавацца над вамі і перасьле́даваць вас і ўсяляк несправядліва абгава́рываць вас за Мяне́.

¹² Радуйцеся і це́шцеся, бо вялікая нагаро́да вашая на не́бе; так гналі і прарокаў, якія былі ране́й за вас.

¹³ Вы соль зямлі; калі-ж соль згубіць сілу, то чым зробіш яе́ сало́наю? Яна ўжо ні на во́шта не надае́цца, хіба́ толькі вы́кінуць яе́ вон на патапта́ньне людзям.

¹⁴ Вы сьвятло́ сьве́ту. Ня можа ме́ста схавацца, стоячы на ве́рсе гары.

¹⁵ І, засьвяціўшы сьве́чку, не стаўляюць яе́ пад судзінай, але на ліхтары́, і сьве́ціць усім, хто ёсьць у доме.

¹⁶ Гэтак няхай сьвятло вашае сьве́ціць перад людзьмі, каб яны ба́чылі вашыя добрыя дзе́яньні і уславілі Айца́ вашага, што ў нябёсах.

¹⁷ Ня думайце, што Я прыйшоў парушыць закон ці прарокаў; не парушыць прыйшоў Я, але выпаўніць.

¹⁸ Бо запраўды́ кажу вам: пакуль не праміне́ не́ба й зямля, ніводная йота ці рыса не праміне́ з закону, пакуль ня вы́паўніцца ўсё.

¹⁹ Вось жа, хто парушыць адну з гэтых найме́ншых за́паведзяў і навучыць таго людзе́й, той найме́ншым названы будзе ў Царстве Нябе́сным; а хто выпаўніць і навучыць, той вялікім названы будзе ў Царстве Нябе́сным.

²⁰ Бо кажу вам, калі сьвятасьць ваша не перавысіць сьвятасьці кніжнікаў і фарысэяў, то вы ня ўвойдзеце ў Царства Нябе́снае.

²¹ Вы чулі, што ска́зана старадаўным: не забівай; хто-ж заб’е́, падлягае суду (Выхад. 20, 13).

²² А Я кажу вам, што ўсякі, хто гне́ваецца на брата свайго дарэмна, падлягае суду; а хто скажа брату свайму: рака́, падлягае сынэдрыону, а хто скажа шалёны, падлягае гее́ньне агняво́й.

²³ І калі ты прынясе́ш ахвяру тваю на ахвярнік і там прыпомніш, што брат твой ма́е штось проці цябе́,

²⁴ пакінь там ахвяру перад ахвярнікам і пайдзі пе́рш пагадзіся з братам тваім, а тады ўжо прыйдзі і прынясі ахвяру тваю.

²⁵ Гадзі́ся з супраці́ўнікам тваім хутчэй, пакуль ты яшчэ ў дарозе з ім, каб супраціўнік не аддаў цябе́ судзьдзі, а судзьдзя не аддаў бы цябе́ слузе́, і ня ўкінулі-б цябе́ ў цямніцу.

²⁶ Запраўды́ кажу табе́: ты ня выйдзеш адтуль, пакуль не аддасі апошняга кадранта.

²⁷ Вы чулі, што сказана старадаўным: ня блудзі (Выхад 20, 14).

²⁸ А Я кажу вам, што ўсякі, хто глядзіць на жанчыну з блу́днымі ду́мкамі, ужо блудзіць з ёю ў сэрцы сваім.

²⁹ Калі-ж правае вока тваё спакушае цябе́, вырві яго і кінь ад сябе́, бо ляпе́й табе́, каб загінуў адзін чле́н це́ла твайго, чымся ўсё це́ла тваё будзе ўкі́нена ў гее́нну.

³⁰ І калі правая рука твая спакушае цябе́, адсякі́ яе́ і кінь ад сябе́, бо ляпе́й табе́, каб загінуў адзін з чле́наў тваіх, чымся ўсё це́ла тваё будзе ўкінена ў гее́нну.

³¹ Сказана таксама, што, калі хто разлуча́ецца з жонкаю сваёю, няхай дасьць ёй разво́д (Другазак. 24, 1).

³² А Я кажу вам: хто разлучаецца з жонкаю сваёю апрача віны блуду, той робіць яе́ распусьніцаю.

³³ Яшчэ чулі вы, што сказана старадаўным: не ламай прысягі, але спаўняй перад Богам прысягі твае́ (Левіт. 19, 12 Другазак. 23, 21).

³⁴ А Я кажу вам: не прысягай саўсім: ні не́бам, бо яно пасад Божы;

³⁵ ні зямлёю, бо яна падножжа ног Яго, ні Ерузалімам, бо ён ме́ста вялікага Цара́;

³⁶ ні галавою сваеёй не прысягай, бо ня можаш ніводнага воласа зрабіць бе́лым ці чорным.

³⁷ Але няхай будзе слова вашае: але́, але́; не́, не́; а што больш таго, тое ад злога.

³⁸ Вы чулі, што сказана: вока за вока і зуб за зуб (Выхад 21, 24).

³⁹ А Я кажу вам: не праціўцеся злому, але, хто ўдэрыць цябе́ ў правую шчаку́, павярні да яго і другую,

⁴⁰ і хто захоча судзіцца з табою і ўзяць у цябе́ сарочку, аддай яму й во́пратку;

⁴¹ і хто прымусіць цябе́ ісьці з ім мілю, ідзі з ім дзьве́.

⁴² Про́сячаму ў цябе́ дай і ня ўхіляйся ад таго, хто хоча ў цябе́ пазычыць.

⁴³ Вы чулі, што сказана: любі блізкага твайго і ненавідзь ворага твайго. (Левіт. 19, 17—18)

⁴⁴ А Я кажу вам: любе́це ворагаў вашых, сла́ўце праклінаючых вас, рабе́це дабро ненавідзячым вас і мале́цеся за крыўдзячых вас і перасьле́дуючых вас,

⁴⁵ каб сталіся сынамі Айца вашага, што ў нябёсах, бо Ён зага́двае сонцу свайму ўсхадзіць над добрымі і благімі і пасылае дождж на справядлівых і несправядлівых.

⁴⁶ Бо, калі вы будзеце любіць лю́бячых вас, якая вам нагарода? Ці-ж ня тое самае робяць і мытнікі?

⁴⁷ І калі вы віта́еце толькі братоў вашых, што асаблівае робіце? Ці-ж ня гэтак робяць і пагане?

⁴⁸ Будзьце-ж беззага́ннымі, як беззаганны Аце́ц ваш, што ў нябёсах.

¹ Глядзе́це, не давайце міласьціны вашае перад людзьмі з тым, каб яны бачылі вас, бо тады ня будзе вам нагароды ад Айца вашага, што ў Нябёсах.

² Дык вось, калі дае́ш міласьціну, ня трубі перад сабою, як робяць крывадушнікі ў школах і на вуліцах, каб выхвалялі іх людзі. Запраўды кажу вам: яны ўжо дастаюць нагароду.

³ У цябе́-ж, калі ты до́рыш, няхай ле́вая рука твая ня ве́дае, што робіць правая,

⁴ каб міласьціна твая была ўто́ена, і Аце́ц твой, які бачыць уто́енае, нагародзіць цябе́ яўна.

⁵ І калі молішся, ня будзь, як крывадушнікі, якія любяць у школах і на вуглах вуліцаў прыстоіваць молячыся, каб паказацца перад людзьмі. Запраўды́ кажу вам, што яны ўжо дастаюць нагароду сваю.

⁶ Ты-ж, калі молішся, увайдзі ў камору тваю і, зачыніўшыся, памаліся Айцу Твайму, які Сам ута́йне, і Аце́ц твой, ві́дзячы ўто́енае, нагародзіць цябе яўна.

⁷ А молячыся не гавары лішняга, як пагане, бо яны думаюць, што ў многасло́ўі сваім будуць пачуты.

⁸ Ня будзьце падобны да іх, бо ве́дае Аце́ц ваш, у чым вы ма́еце патрэбу, ране́й, чым папросіце ў Яго.

⁹ Маліцеся-ж вось гэтак: Ойча наш, каторы ёсьць у нябёсах! няхай сьвяціцца імя Тваё;

¹⁰ Няхай прыйдзе Царства Тваё; няхай будзе воля Твая, як у не́бе, так і на зямлі.

¹¹ Хле́б на́ш штодзе́нны дай нам сягоньня.

¹² І даруй нам даўгі нашыя, як і мы даро́вуем даўжніко́м нашым;

¹³ і ня ўводзь нас у спакушэньне, але захавай нас ад злога. Бо Тваё ёсьць Царства і сіла і слава наве́кі. Амін.

¹⁴ Бо, калі вы даро́вуеце людзям правіннасьці іх, то і вам даруе Аце́ц ваш, што ў нябёсах;

¹⁵ а калі ня будзеце дароўваць людзям правіннасьцяў іх, то і Аце́ц ваш не даруе вам вашых правіннасьцяў.

¹⁶ Гэтак сама, калі посьціце, ня будзьце панурымі, быццам крывадушнікі; бо яны зьмяняюць сваё аблічча, каб паказацца перад людзьмі, што посьцяць. Запраўды́ кажу вам, што яны ўжо атрымо́ўваюць нагароду сваю.

¹⁷ А ты, калі посьціш, пама́ж галаву тваю і ўмый аблічча тваё,

¹⁸ каб не перад людзьмі каза́цца посьцячым, але перад Айцом тваім, што ўто́ены, і Аце́ц твой, ба́чучы ўтоенае, нагародзіць цябе́ яўна.

¹⁹ Ня зьбірайце сабе́ скарбаў на зямлі, дзе́ моль і іржа нішчыць, і дзе́ зладзе́і падка́пываюцца і крадуць;

²⁰ але зьбірайце сабе́ скарбы на не́бе, дзе́ ні моль, ні іржа ня нішчыць, і дзе́ зладзе́і не падкапываюцца і не крадуць.

²¹ Бо дзе́ скарб ваш, там будзе й сэрца вашае.

²² Сьве́тачам це́ла ёсьць вока. Вось жа, калі вока тваё будзе яснае, то ўсё це́ла тваё будзе прасьве́тленае.

²³ Калі-ж вока тваё будзе нягоднае, то ўсё це́ла тваё будзе ў це́мры. І вось, калі сьвятло́, што ў табе́, ёсьць це́мра, дык якая-ж це́мра сама́?

²⁴ Ніхто ня можа служыць двом паном; бо ці пе́ршага будзе ненавідзець, а другога любіць, ці пе́ршаму пачне спрыяць, а аб другога нядба́ць. Ня можаце служыць Богу і маммоне.

²⁵ Вось чаму й кажу вам: ня турбуйцеся дзеля душы вашае, што́ вам е́сьці і што́ піць, ні дзеля це́ла вашага, у вошта адзе́цца. Ці-ж душа ня больш за е́жу, і це́ла за адзе́жу?

²⁶ Паглядзе́це на птушак нябе́сных, што ня се́юць, ня жнуць і ня зьбіраюць да сьвірнаў, і Аце́ц ваш Нябе́сны корміць іх; хіба́-ж вы ня ле́пшыя за іх?

²⁷ Дый хто з вас сваёй турботай можа дадаць сабе́ росту хоць на адзін локаць?

²⁸ І аб адзе́ньне чаго турбуецеся? Паглядзе́це на палявыя ліле́і, як яны растуць: не працуюць, не прадуць;

²⁹ а Я кажу вам, што й Салямон у-ва ўсёй сла́ве сваёй не адзяваўся так, як кожная з іх.

³⁰ Калі-ж траву палявую, якая сягоньня ёсьць, а заўтра будзе ўкінена ў печ, Бог гэтак адзявае, дык ці не бале́й таго вас, малаве́рныя?

³¹ Дык вось, ня турбуйцеся й не кажэце: што́ нам е́сьць? ці: што́ піць? ці: ў вошта адзе́цца?

³² Бо ўсяго гэтага шукаюць пагане, дый Аце́ц ваш нябесны ве́дае, што ўсё гэтае вам патрэбна.

³³ Шукайце-ж пе́рш царства Божага і праўды Яго, а тое ўсё прыложыцца вам.

³⁴ Дык ня турбуйцеся аб заўтрашні дзе́нь, бо заўтрашні дзе́нь сам будзе турбавацца аб сваё. Годзе для кожнага дня свайго ліха.

¹ Ня судзіце, каб ня былі асу́джаны.

² Бо якім судом су́дзіце, такім будзеце су́джаны; і якою ме́ркаю ме́раеце, гэткаю і вам адме́раюць.

³ І што ты глядзіш на сучок у воку брата твайго, а пале́на ў сваім воку не адчува́еш?

⁴ Ці як скажаш брату свайму: дай, я выму сучок з вока твайго, а вось у тваім воку пале́на?

⁵ Крывадушнік! Дастань пе́рш пале́на з вока твайго і тады ўгле́дзіш, як дастаць сучок з вока брата твайго.

⁶ Не давайце сьвятога сабакам і ня кідайце пэрлаў сваіх перад сьвіньнямі, каб не патапталі іх нагамі сваімі і, адвярнуўшыся, не разарвалі вас.

⁷ Прасе́це, і будзе вам да́дзена; шукайце і знойдзеце; сту́кайцеся, і адчыняць вам.

⁸ Бо кожны, хто просіць, дастае́, і хто шукае, знаходзіць, і хто сту́каенца, таму адчыняць.

⁹ Ці ёсьць між вамі чалаве́к, у якога сын калі папросіць хле́ба, ён даў бы яму ка́мень?

¹⁰ І калі папросіць рыбы, даў бы яму зьмяю?

¹¹ Дык, калі вы, будучы благімі, уме́еце даваць добрае дзе́цям вашым, тым бале́й Аце́ц ваш, што ў Нябёсах, дасьць добрае просячым у Яго.

¹² Вось жа ўсё, што хочаце, каб вам рабілі людзі, дык тое рабе́це і вы ім; бо гэта закон і прарокі.

¹³ Уваходзьце праз це́сныя вароты, бо шырокі вароты і вольны той шлях, што вядуць да загубы, і шмат хто йдзе́ імі;

¹⁴ бо це́сны вароты і вузкі той шлях, што вядуць у жыцьцё, і ве́льмі мала хто знаходзіць іх.

¹⁵ Сьцеражэцеся ілжывых прарокаў, якія прыходзяць да вас у аве́чай скуры, а ў сярэдзіне яны ваўкі драпе́жныя.

¹⁶ Па пладох іх пазна́еце іх. Ці зьбіраюць з цярноўніка вінаград, або з асоту фігі?.

¹⁷ Гэтак усякае добрае дрэва дае́ і плады добрыя, а благое дрэва дае́ і плады благія.

¹⁸ Ня можа дрэва добрае даваць благіх пладоў, ні благое дрэва даваць добрых пладоў.

¹⁹ Усякае дрэва, што не дае́ць добрага пло́ду, ссякаюць і кідаюць у агонь.

²⁰ Дык па пладох іх пазна́еце іх.

²¹ Ня ўсякі, хто кажа Мне: Госпадзе! Госпадзе!, увойдзе ў царства Нябе́снае, а той, хто выпаўняе волю Айца Майго, што ў Нябёсах.

²² Многія скажуць Мне́ ў той дзе́нь: Госпадзе, Госпадзе! Ці не Тваім іме́ньнем мы праро́чылі? і ці не Тваім іме́ньнем выганялі дэманаў і ці не Тваім іме́ньнем многія цуды чынілі?

²³ І тады скажу ім: Я ніколі ня ве́даў вас; адыйдзе́цеся ад Мяне́, вы, што чыніце беззаконьне.

²⁴ Вось жа кожнага, хто слу́хае словы Мае́ гэтыя і выпаўняе іх, прыраўную да чалаве́ка мудрага, які пабудаваў дом свой на ка́мені.

²⁵ І пайшоў дождж, і разьліліся рэкі, і падулі вятры і паімчаліся на дом той; і ён ня ўпаў, бо быў пастаўлены на ка́мені.

²⁶ А ўсякі, хто слухае словы Мае́ і не выпаўняе іх, падобны да чалаве́ка неразумнага, які пабудаваў дом свой на пяску.

²⁷ І пайшоў дождж, і разьліліся рэкі, і падулі вятры і наляглі на дом той, і ён заваліўся, і была вялікая руіна яго.

²⁸ І, калі Ісус скончыў гэтыя словы, народ дзівіўся з Яго вучэньня,

²⁹ бо Ён вучыў, як той, хто мае́ ўладу, ды ня так, як кніжнікі й фарысэі.

¹ Калі-ж Ён зыйшоў з гары, за Ім пайшло вялікае множства народу.

² І вось, падыйшоў пракажоны і, кла́няючыся Яму, сказаў: Госпадзе! калі хочаш, можаш мяне́ ачысьціць.

³ І, працягну́ўшы руку, Ісус дакрану́ўся да яго і сказаў: хачу, будзь чысты.

⁴ І ён ураз жа ачысьціўся ад праказы. І кажа яму Ісус: глядзі, нікому не кажы, але пайдзі пакажыся сьвяшчэніку і прынясі дар, які павяле́у́ Майсе́й дзеля сьве́дчаньня ім.

⁵ Калі-ж увайшоў Ісус у Капэрнаум, падыйшоў да Яго з просьбаю сотнік, кажучы:

⁶ Госпадзе! хлопец мой ляжыць дома спараліжава́ны і страшэнна мучыцца.

⁷ Ісус кажа яму: Я прыйду і вылячу яго.

⁸ Сотнік жа ў адказ сказаў: Госпадзе! Я ня варт, каб ты ўвайшоў да мяне́ пад страху́, але скажы адно толькі слова, і паздараве́е хлопец мой.

⁹ Бо і сам я паднявольны чалаве́к, дый маю пад сабою жаўне́раў, і кажу аднаму: пайдзі, і ідзе́; і другому: прыйдзі, і прыходзіць; і рабу майму: зрабі тое, і зробіць.

¹⁰ Пачуўшы гэтае, Ісус зьдзівіўся і сказаў тым, што йшлі за Ім: запраўды́ кажу вам: і ў Ізраілю Я не знайшоў гэткае ве́ры.

¹¹ Кажу-ж вам, што многія прыйдуць з усхо́ду і за́хаду і засядуць за стол з Аўраамам і Ісаакам і Якавам у Царстве Нябе́сным;

¹² а сыны царства будуць укінены ў це́мру вонкавую; там будзе плач і скрыгот зубоў.

¹³ І сказаў Ісус сотніку: ідзі, і, як ты паве́рыў, няхай так табе́ будзе. І паздараве́ў хлопец яго ў тую-ж гадзіну.

¹⁴ І, прыйшоўшы ў дом Пётры, Ісус угле́дзіў це́шчу яго ляжучы ў гара́чцы.

¹⁵ І дакрану́ўся да рукі яе́, і гара́чка пакінула яе́, і яна ўстала і служыла ім.

¹⁶ Калі-ж надыйшоў ве́чар, да Яго прывялі шмат людзе́й, апанаваных злым духам, і Ён выгнаў духаў сло́вам і вярнуў усім хворым здароўе,

¹⁷ каб збыло́ся сказанае праз прарока Ісаю, які кажа: Ён узяў на Сябе́ нашыя нядужасьці і вылячыў хваробы нашыя (Іеая 53, 4).

¹⁸ Убачыўшы-ж наво́кал сябе́ множства народу, Ісус вяле́ў вучням Сваім адплыць на той бок.

¹⁹ Тады адзін кніжнік, падыйшоўшы, сказаў Яму: Вучыцель, я пайду за Табою, куды-б Ты ні пайшоў.

²⁰ І кажа яму Ісус: лісы маюць но́ры і птушкі нябе́сныя гнёзды, а Сын Чалаве́чы ня мае дзе́ скланіць галаву́.

²¹ Другі-ж спасярод вучняў сказаў Яму: Госпадзе! дазволь мне́ пайсьці і пахаваць бацьку майго.

²² Ісус жа сказаў яму: ідзі за Мною і пакінь мёртвым хаваць сваіх нябожчыкаў.

²³ І, калі ўвайшоў Ён у чо́вен, за Ім пайшлі вучні Яго.

²⁴ І вось, узьняло́ся вялікае ўзрушэньне на моры, ажно хвалі пачалі заліваць човен, а Ён спаў.

²⁵ Тады, прыступіўшыся да Яго, разбудзілі Яго вучні Яго і сказалі: Госпадзе! ратуй нас: гінем!

²⁶ І кажа ім: чаго вы баіцёся, малаве́ры? Потым, устаўшы, загада́ў вятро́м і мо́ру, і зрабілася вялікая ціша.

²⁷ А людзі дзівіліся й гаварылі: хто гэта, што й вятры і мо́ра слу́хаюцца Яго?

²⁸ І, калі Ён прыбыў на той бе́раг у зямлю Гергісінскую, насустрэчу Яму выйшлі з магілы двое апанаваных чарто́м, страшэнна злыя, так што ніхто не адважа́ўся праходзіць тэй дарогай.

²⁹ І вось яны закрычэлі, кажучы: што нам і Табе́, Ісусе, Сыну Божы? Ці прыйшоў Ты сюды перад часам мучыць нас?

³⁰ Непадалёк жа ад іх пасьвіўся вялікі гурт сьвіне́й.

³¹ І дэманы прасілі Яго, кажучы: калі нас выганяеш, то пашлі нас у гурт сьвіне́й.

³² І Ён сказаў ім: ідзіце. І тыя, выйшаўшы, увайшлі ў гурт сьвіняч��. І вось уве́сь гурт сьвіне́й кінуўся з кручы ў мора і па́гіб у вадзе́.

³³ Пастухі-ж уцяклі і, прыйшоўшы ў ме́ста, расказалі аб усім і аб тых, што ў іх сядзе́ў нячысты.

³⁴ І вось, усё ме́ста выйшла насустрэчу Ісусу і, убачыўшы Яго, прасілі, каб адыйшоў ад ме́жаў іх.

¹ І, увайшоўшы ў човен, Ён пераплыў назад і прыйшоў у сваё ме́ста.

² І вось, прыне́сьлі да Яго спараліжава́нага, ляжучы на пасьце́лі. І, ба́чучы ве́ру іх, Ісус сказаў спараліжава́наму: мацуйся, дзіця! адпускаюцца табе́ грахі тваі.

³ Ды вось некаторыя з кніжнікаў сказалі самы ў сабе́: Ён блюзьніць.

⁴ Ісус жа, бачучы думкі іх, сказаў: на што благое ў сэрцах вашых?

⁵ Бо што лягчэй сказаць: адпускаюцца табе́ грахі, ці сказаць: устань ды хадзі?

⁶ Але, каб вы ве́далі, што Сын Чалаве́чы ма́е ўладу на зямлі адпускаць грахі (кажа тады спараліжава́наму), устань, вазьмі пасьце́ль тваю і йдзі ў дом твой.

⁷ І, устаўшы, узяў пасьце́ль сваю ды пайшоў у дом свой.

⁸ Народ жа, бачыўшы гэтае, дзівіўся і славіў Бога, даўшага такую ўладу людзям.

⁹ І, праходзячы адтуль, Ісус убачыў чалаве́ка, се́дзячы ля мытніцы, званага Мацьве́ем, і кажа яму: ідзі сьле́дам за Мною. І, устаўшы, ён пайшоў за Ім.

¹⁰ І ста́лася, як Ісус сядзе́ў за сталом у доме, дык вось многа мытнікаў і грэшнікаў прыйшлі і пасе́лі за стол з Ім і вучнямі Яго.

¹¹ І, убачыўшы тое, фарысэі сказалі вучням Яго: чаму Вучыцель ваш е́сьць і п’е́ць з мытнікамі і грэшнікамі?

¹² Ісус жа, начуўшы гэтае, сказаў Ім: не́ здаровым патрэбен ле́кар, а хворым.

¹³ Пайдзе́це, наўчыцеся, што значыць: міласьці хачу, а ня жэртвы, бо Я прыйшоў не́ справядлівых, але грэшнікаў клікаць да пакаяньня (Осія 6, 6).

¹⁴ Тады прыходзяць да Яго вучні Іоанавы і кажуць: чаму мы і фарысэі посьцім шмат, а Тваі вучні ня посьцяць?

¹⁵ І сказаў ім Ісус: ці-ж могуць сумаваць сыны вясе́льнага дому, пакуль з імі жаніх? Але настануць дні, калі забяруць ад іх жаніха, і тады будуць пасьціць.

¹⁶ І ніхто старое вопраткі ня ла́піць новаю ла́ткаю, бо новапрышытае аддзярэцца, і дзіра будзе яшчэ большая.

¹⁷ І ня ўліваюць віна маладога ў старыя мяхі́, бо разрываюцца мяхі́, і віно выцякае, і мяхі́ гінуць; але віно маладое ўліваюць у новыя мяхі́, і захоўваецца тое і другое.

¹⁸ Калі Ён гутарыў з імі гэтак, падыйшоў да Яго не́йкі начальнік і, пакланіўшыся Яму, кажа: дачка́ мая толькі што сканала, але прыйдзі, узлажы на яе́ руку Тваю, і яна ажыве́.

¹⁹ І, устаўшы, пайшоў за ім Ісус і вучні Яго.

²⁰ І вось, жанчына, якая дванаццаць гадоў хварэла на крываце́чу, падыйшла ззаду і дакрану́лася да краю вопраткі Яго,

²¹ бо яна думала сабе́: як толькі дакрану́ся да вопраткі Яго, паздараве́ю.

²² Ісус жа, аглянуўшыся і ўгле́дзіўшы яе́, кажа: мацуйся, дачка! ве́ра твая выратавала цябе́. І жанчына гэная з тае́ пары паздараве́ла.

²³ І тады прыйшоў Ісус у дом начальніка і, угле́дзіўшы жале́йнікаў і ўзварушаных людзе́й,

²⁴ сказаў ім: разыдзе́цеся; бо ня ўме́рла дзяўча́тка, але сьпіць. І сьмяяліся з Яго.

²⁵ Калі-ж людзе́й вывелі, Ён, увайшоўшы, узяў яе́ за руку, і дзяўча́тка ўстала.

²⁶ І разыйшла́ся чутка аб тым на ўсёй гэнай зямлі.

²⁷ Калі Ісус ішоў адтуль, за Ім пайшлі два сьляпыя і клікалі Яго, кажучы: памілуй нас, Ісус, Сын Давідаў.

²⁸ Калі-ж Ён прыйшоў у дом, сьляпыя прыступіліся да Яго. І кажа ім Ісус: ці ве́рыце вы, што Я магу гэтае зрао́іць? Яны адказваюць: але́, Госпадзе!

²⁹ Тады Ён дакрануўся да вачэй іх і сказаў: няхай паводле ве́ры вашае ста́нецца вам.

³⁰ І расчыніліся вочы іх. І Ісус пагразіў ім: глядзіце, каб ніхто ня ве́даў.

³¹ А яны, выйшаўшы, абвясьцілі аб Ім па ўсёй гэнай зямлі.

³² Калі-ж тыя выходзілі, то прывялі да Яго чалаве́ка нямо́га, апанава́нага нячыстым.

³³ І, калі дэман быў вы́гнаны, нямы загаварыў, і народ дзівіўся, кажучы: ніколі не здаралася гэткае ў Ізраілю.

³⁴ А фарысэі гаварылі: імем кня́зя дэманаў выганяе Ён злых духаў.

³⁵ І хадзіў Ісус па ўсіх ме́стах і вёсках, навучаючы па школах і абвяшчаючы Эвангельле Царства і зьнімаючы ўсякую хворасьць і ўсякую не́мач у людзе́й.

³⁶ Гле́дзячы на грамады народу, Ён пашкадаваў іх, што былі змогшыся і расьцярушаныя, быццам аве́чкі без пастуха.

³⁷ Тады кажа вучням Сваім: жніво́ багатае, ды работнікаў мала.

³⁸ Дык прасе́це Гаспадара жніва, каб выслаў работнікаў на жніво́ сваё.

¹ І, паклікаўшы дванаццаць вучняў Сваіх, Ён даў ім уладу над нячыстымі ду́хамі, каб выганяць іх і лячыць усякую хворасьць і ўсякую не́мач.

² А дванаццацёх апосталаў іме́ньні вось якія: пе́ршы Сымон, называны Пятро́м, і Андрэй, брат яго, Якаў Завядзе́яў і Іоан, брат яго,

³ Філіп і Баўтраме́й, Хама́ і Мацьве́й мытнік, Якаў Алфе́яў і Ляўве́й, празваны Фадзе́ем,

⁴ Сымон Кананіт і Юда Іскарыёт, які і здрадзіў Яго.

⁵ Гэтых дванаццацёх паслаў Ісус і нака́зваў ім, гаворачы: на шлях пага́наў ня ўзыходзьце і ў ме́ста Самарыйскае не ўваходзьце;

⁶ але ідзе́це найбале́й да загінуўшых аве́ц дому Ізраілявага.

⁷ А хо́дзячы абвяшчайце, кажучы, што наблізілася Царства Нябе́снае.

⁸ Хворых аздараўляйце, пракажоных ачышчайце, памёршых уваскрашайце, злых духоў выганяйце. Дарма́ дасталі, дарма́ давайце.

⁹ Не бярэце з сабою ні золата, ні серабра, ні ме́дзі ў поясы сваі,

¹⁰ ні торбы на дарогу, ні дзьвёх адзе́жын, ні абутку, ні кія. Бо работнік варт стравы сваёй.

¹¹ У якое-б ме́ста ці сяло ні прыйшлі вы, даве́давайцеся, хто ў ім дастойны, і там аставайцеся, пакуль ня выйдзеце.

¹² А, уваходзячы ў дом, вітайце яго, кажучы: мір дому гэтаму.

¹³ І, калі дом будзе дастойны, мір ваш зыйдзе на яго; а калі ня будзе дастойны, то мір ваш да вас ве́рнецца.

¹⁴ А калі хто ня пры́йме вас і ня будзе слухаць слоў вашых, то, выходзячы з дому ці з ме́ста таго, атрасе́це пыл з ног вашых.

¹⁵ Запраўды́ кажу вам: ле́пш будзе зямлі Садомскай і Гаморскай у дзе́нь суда́, чымся ме́сту таму.

¹⁶ Вось Я пасылаю вас, як аве́ц сярод ваўкоў; дык будзьце мудрыя, як зьме́і, і простыя, як галубы.

¹⁷ Сьцеражэцеся людзе́й: бо яны будуць аддаваць вас у суд і ў школах сваіх будуць біць вас.

¹⁸ І павядуць вас да валадароў і царо́ў за Мяне́, дзеля сьве́дчаньня перад імі й паганамі.

¹⁹ Калі-ж будуць выдаваць вас, ня дбайце аб тое, як і што вам гаварыць, бо вам у той час будзе да́дзена, што сказаць.

²⁰ Бо ня вы будзеце гаварыць, але Дух Айца вашага будзе гаварыць у вас.

²¹ Выдаваціме брат брата і бацька сына на сьме́рць; і паўстануць дзе́ці на бацькоў і пазабіваюць іх;

²² і будуць вас ненавідзець за імя Маё, але, хто вы́цярпіць да канца́, спасён будзе.

²³ Калі-ж будуць выганяць вас з аднаго ме́ста, уцякай��е ў другое, бо запраўды́ кажу вам: не а́бойдзеце йшчэ ме́стаў Ізраілявых, як прыйдзе Сын Чалаве́чы.

²⁴ Вучань ня вышэй за вучыцеля свайго, і слуга ня вышэй за гаспадара свайго.

²⁵ Годзе для вучня, каб ён быў, як вучыцель яго, і для слугі, каб ён быў, як гаспадар яго. Калі гаспадара дому назвалі вэльзэвулам, тым бале́й хатніх ягоных.

²⁶ Дык ня бойцеся-ж іх: бо няма нічога ўкрытага, каб ня вы́явілася, ні патайно́га, што ня сталася-б вядомым.

²⁷ Што кажу вам у цемнаце́, гаварэце пры сьвятле́; і што наву́ха чуеце, абвяшчайце са стрэхаў.

²⁸ І ня бойцеся тых, што забіваюць це́ла, а душы ня могуць забіць; а бойцеся больш таго, хто можа і душу, і це́ла загубіць у гее́ньне.

²⁹ Ці ж ня два вераб’і прадаюцца за ассары? І ніводзін з іх не ўпадзе́ на зямлю бяз волі Айца вашага.

³⁰ У вас жа і валасы на галаве́ палічаны.

³¹ Ня бойцеся-ж: вы ле́пшыя за многіх вераб’ёў.

³² Вось жа ўсякага, хто Мяне́ прызнава́ціме перад людзьмі, таго й Я прызна́ю перад Айцом Маім, што ў нябёсах.

³³ А хто адрачэцца ад Мяне́ перад людзьмі, ад таго й Я адракуся перад Айцом Маім, што ў нябёсах.

³⁴ Ня думайце, што Я прыйшоў прыне́сьці мір на зямлю; ня мір прыйшоў Я прыне́сьці, але ме́ч.

³⁵ Бо Я прыйшоў разлучыць чалаве́ка з бацькам яго і дачку з маткаю яе́ і няве́стку з сьвякроўю яе́.

³⁶ І во́рагі чалаве́ку хатнія яго.

³⁷ Хто любіць бацьку ці матку бале́й за Мяне́, ня варт Мяне́; і хто любіць сына ці дачку бале́й за Мяне́, ня варт Мяне́.

³⁸ І хто не бярэ крыжа свайго і ня йдзе́ за Мною, той ня варт Мяне́.

³⁹ Хто зьберажэ душу сваю, загубіць яе́; а хто загубіць душу сваю дзеля Мяне́, зьберажэ яе́.

⁴⁰ Хто прыймае вас, прыймае Мяне́, а хто прыймае Мяне́, прыймае Паслаўшага Мяне́.

⁴¹ Хто прыймае прарока ў імя прарока, дастае́ нагароду прарока; і хто прыймае справядлівага ў імя справядлівага, дастае́ нагароду справядлівага.

⁴² І хто напоіць аднаго з малых гэтых толькі чарай сьцюдзёнай вады ў імя вучня, запраўды́ кажу вам, ня страціць нагароды свае́.

¹ І сталася: як скончыў Ісус навучаць дванаццацёх вучняў Сваіх, пайшоў адтуль вучыць і абвяшчаць у ме́стах іх.

² Іоан жа, пачуўшы ў вязьніцы аб дзе́яньнях Хрыстовых, паслаў двух вучняў сваіх

³ сказаць Яму: ці Ты Той, што павінен прыйсьці, ці чакаць нам другога?

⁴ І сказаў ім Ісус у адказ: пайдзе́це, абвясьціце Іоану, што́ чуеце і бачыце.

⁵ Сьляпыя відзяць, кульгавыя ходзяць, пракажоныя ачышчаюцца і глухія чуюць, памёршыя ўваскрасаюць і ўбогія абвяшчаюць Эвангельле.

⁶ І шчасьлівы, хто не спакусіцца праз мяне́.

⁷ Калі-ж тыя пайшлі, Ісус пачаў гаварыць народу пра Іоана: чаго глядзе́ць хадзілі вы ў пустыню? ці трысьціну, што ад ве́тру хістаецца?

⁸ Што-ж убачыць хадзілі вы? можа чалаве́ка, адзе́тага ў мяккія адзе́жы? Вось тыя, што адзяюцца ў мяккія адзе́жы, знаходяцца ў царскіх харо́мах.

⁹ Што-ж убачыць хадзілі вы? прарока? Запраўды́ кажу вам: і больш за прарока.

¹⁰ Бо ён той, пра якога́ напісана: вось Я пасылаю Ангела Майго перад абліччам Тваім, які прыгатуе шлях Твой перад Табою (Малах. 3, 1).

¹¹ Запраўды́ кажу вам: з роджаных жанчынамі не паўставаў вялікшы за Іоана Хрысьціцеля; але найме́ншы ў царстве нябе́сным вялікшы за яго.

¹² Ад дзён Іоана Хрысьціцеля дагэтуль царства нябе́снае сілаю дасягаецца, і гвалтаўнікі́ захопліваюць яго.

¹³ Бо ўсе́ прарокі й закон прарочылі да Іоана.

¹⁴ І, калі хочаце прыняць, ён ёсьць Ільля, якому нале́жыць прыйсьці.

¹⁵ Хто ма́е вушы чуць, няхай чуе.

¹⁶ Але каму ўпадо́блю род гэты? Ён падобен да хлапчаня́таў, што сядзяць на рынку і, зварачаючыся да сваіх сяброў,

¹⁷ кажуць: мы йгралі вам на жале́йцы, і вы не скакалі; мы галасілі, і вы ня плакалі.

¹⁸ Бо прыйшоў Іоан, які ня е́сьць, ня п’е́; і кажуць: у ім злы дух.

¹⁹ Прыйшоў Сын Чалаве́чы, які е́сьць і п’е́; і кажуць: вось чалаве́к, які любіць е́сьць і піць віно, сябра мытнікаў і грэшнікаў. І апраўдана мудрасьць дзяцьмі яе́.

²⁰ Тады пачаў Ён дакара́ць ме́сты, у якіх найбале́й вы́явілася моц Яго, за тое, што яны не пака́яліся.

²¹ Го́ра табе́, Харазін! го́ра табе́, Віфсаіда! Бо калі-б у Тыры й Сыдоне вы́явілася моц, што вы́яўлена ў вас, то даўно б яны ў валасяніцы і ў по́пелі пака́яліся.

²² Але кажу вам: Тыру й Сыдону лягчэй будзе ў дзе́нь судны, чымся вам.

²³ І ты, Капэрнаум, што ажно да не́ба ўзьнёсся, ажно да пе́кла ўпадзе́ш, бо, калі-б у Садоме вы́явілася моц, вы́яўленая ў табе́, то ён ператрываў бы па сёньняшні дзе́нь.

²⁴ Дык жа кажу вам, што зямлі Садомскай лягчэй будзе ў дзе́нь судны, чымся табе́.

²⁵ І, адказываючы, у той час Ісус сказаў: сла́ўлю Цябе́, Аце́ц, Госпад не́ба й зямлі, што ты ўтаіў гэтае ад мудрых і разумных і выявіў тое дзе́цям

²⁶ Так, Аце́ц, бо гэткая была Твая добрая воля.

²⁷ Усё Мне́ перада́на Айцом Маім, і ніхто ня знае Сына апрача Айца; і Айца ня знае ніхто апрача Сына і каму Сын хоча адкрыць.

²⁸ Прыйдзе́це да Мяне́ ўсе́ працуючыя і абцяжоныя, і Я супакою вас.

²⁹ Вазьме́це ярмо Маё на сябе́ і наўчыцеся ад Мяне́: бо Я ціхі і лагоднага сэрца, і знойдзеце супакой душам вашым.

³⁰ Бо ярмо Мае́ любае і цяжар Мой лёгкі.

¹ У той час праходзіў Ісус у суботу засе́янымі палямі; вучні Яго пачулі голад ды пачалі зрываць калосьсе і е́сьці.

² Фарысэі-ж, угле́дзіўшы гэтае, сказалі Яму: вось вучні Тваі робяць, чаго ня гожа рабіць у суботу.

³ Ён жа сказаў ім: ці-ж вы ня чыталі, што зрабіў Давід, калі захаце́ў е́сьці сам і быўшыя з ім?

⁴ Як ён увайшоў у дом Божы і е́ў хлябы́ ахвярныя, якіх не нале́жала е́сьці ні яму, ні быўшым з ім, а толькі адным сьвяшчэнікам?

⁵ Яшчэ ці-ж ня чыталі вы ў законе, што ў суботы сьвяшчэнікі ў царкве́ парушаюць суботу, аднак бязьвінныя?

⁶ Кажу-ж вам, што тут ёсьць вялікшы за царкву.

⁷ Калі-б вы разуме́лі, што значыць: міласьці хачу, а ня жэртвы, то не асудзілі-б бязьвінных (Осія 6, 6).

⁸ Бо Сын Чалаве́чы ёсьць гаспадар і суботы.

⁹ І, адыйшоўшы адтуль, увайшоў Ён у школу іх.

¹⁰ І вось там быў чалаве́к сухарукі. І спыталіся у Ісуса, каб абвінаваціць Яго: ці гожа аздараўляць у суботу?

¹¹ Ён жа сказаў ім: хто з вас, маючы адну аўцу, калі яна ў суботу ўпадзе́ ў яму, ня возьме яе́ і ня выцягне?

¹² На колькі-ж ле́пшы чалаве́к за аўцу? Значыць, можна ў суботу рабіць дабро.

¹³ Тады кажа гэнаму чалаве́ку: выцягні руку тваю! І той выцягнуў: і ста́лася яна здаровая, як другая.

¹⁴ Фарысэі-ж, вы́йшаўшы, змаўляліся проці Яго, як бы загубіць Яго. Але Ісус, ве́даючы, пайшоў адтуль.

¹⁵ І пайшло́ сьле́дам за Ім множства народу, і Ён аздараўляў іх усіх.

¹⁶ І забараніў ім выяўляць Яго,

¹⁷ каб збыло́ся сказанае праз прарока Ісаю, які кажа:

¹⁸ Вось юнак Мой, Якога Я выбраў, Улю́блены Мой, Якому спагадае душа Мая. Узлажу Дух Мой на Яго, і абве́сьціць народам суд.

¹⁹ Ня будзе свары́цца, ані загало́сіць, і ніхто не пачуе на вуліцах голасу Яго.

²⁰ Трысьціны надло́манай не перало́міць і лёну тле́ючага не зага́сіць, пакуль ня дасьць суду перамогі.

²¹ І ў імя Яго будуць спадзявацца народы (Ісая 42, 1-4).

²² Тады прывялі да Яго апанаванага злым духам сьляпога й нямога, і аздаравіў яго, так што сьляпы й нямы стаў гаварыць і бачыць.

²³ І дзівіўся ўве́сь народ і гаварыў: ці ня гэта сын Давідаў?

²⁴ Фарысэі-ж, пачуўшы гэтае, сказалі: Ён выганяе злых духаў ня йначай, як сілаю Вэльзэвула, князя злых духаў.

²⁵ Але Ісус, ве́даючы думкі іх, сказаў ім: усякае царства, разьдзяліўшыся само ў сабе́, апусьце́е; і ўсякае ме́ста, ці дом, разьдзяліўшыся сам у сабе́, ня ўстоіць.

²⁶ І калі злы дух злога духа выганяе, то ён разьдзяліўся сам у сабе́: як можа ўстайць царства яго?

²⁷ І, калі Я сілаю Вэльзэвула выганяю нячыстых духаў, то чые́ю сілаю сыны вашыя выганяюць? Вось чаму яны будуць вам судзьдзямі.

²⁸ А калі Я Духам Божым выганяю нячыстых, то, значыцца, прыйшло да вас царства Божае.

²⁹ Або як можа хто ўвайсьці ў дом асілка і абрабаваць рэчы яго, калі ране́й ня зьвяжа асілка і тады абрабуе дом яго.

³⁰ Хто не са Мною, той проці Мяне́; і хто ня зьбірае са Мною, той марна траціць.

³¹ Дзеля гэтага кажу вам: усякі грэх і ганьбава́ньне дару́юцца чалаве́кам, а ганьбава́ньне Духа не даруецца чалаве́кам.

³² Калі хто скажа слова на Сына Чалаве́чага, дару́ецца яму; калі-ж хто скажа на Духа Сьвятога, не дару́ецца яму ні ў гэтым ве́ку, ні ў будучым.

³³ Або прызна́йце дрэва добрым і плод яго добрым, або прызна́йце дрэва благім і плод яго благім, бо дрэва пазнае́цца паводле плоду.

³⁴ Родзе га́давы! як вы можаце гаварыць добрае, калі вы благія? бо ад паўнаты сэрца гавораць вусны.

³⁵ Добры чалаве́к з добрага скарбу сэрца выносіць добрае, а благі чалаве́к з благога скарбу выносіць благое.

³⁶ Кажу-ж вам, што за ўсякае пустое слова, якое скажуць людзі, дадуць яны адказ у дзе́нь суду́.

³⁷ Бо паводле слоў сваіх будзеш апра́ўданы і наводле слоў сваіх будзеш засу́джаны.

³⁸ Тады некато́рыя з кніжнікаў і фарысэяў сказалі: Вучыцель! хаце́лася-б нам ад Цябе́ знак бачыць.

³⁹ Ён жа сказаў ім у адказ: род лукавы й чужало́жны шукае знако́ў, і знакі́ ня будуць да́дзены яму, апрача знаку Іоны прарока.

⁴⁰ Бо, як Іона быў у чэраве кіта тры дні і тры ночы, так і Сын Чалаве́чы будзе ў сэрцы зямлі тры дні і тры ночы.

⁴¹ Мужы Ніневійскія ўстануць на суд з родам гэтым і засудзяць яго, бо яны пака́яліся ад навукі Іоны; і вось тут больш, чым Іона.

⁴² Царыца паўднёвая паўстане на суд з родам гэтым і засудзіць яго, бо яна прыходзіла з краю зямлі паслухаць мудрасьці Салямо́навай; і вось тут больш, чым Салямон.

⁴³ Калі нячысты дух выйдзе з чалаве́ка, то блука́ецца на бязво́дзьдзі, шука́ючы супако́ю, і не знаходзіць.

⁴⁴ Тады кажа: вярнуся ў дом мой, адкуль я выйшаў. І, прыйшоўшы, знаходзіць яго незаня́тым, вымеценым і прыбра́ным.

⁴⁵ Тады йдзе́ й бярэ з сабою се́м другіх духаў, горшых за яго, і, увайшоўшы, жывуць там; і для чалаве́ка таго апошняе бывае горш пе́ршага. Так будзе і з гэтым родам благім.

⁴⁶ Калі-ж Ён яшчэ гаварыў да народу, вось маці Яго і браты Яго стаялі вонках, хо́чучы гаварыць з Ім.

⁴⁷ І не́хта сказаў Яму: вось маці Твая і браты Тваі стаяць вонках, хо́чучы гаварыць з Табою.

⁴⁸ Ён жа сказаў у адказ гаварыўшаму: хто маці Мая? хто браты Маі?

⁴⁹ І, паказаўшы рукою Сваею на ву́чняў Сваіх, сказаў: вось маці Мая і браты Мае́;

⁵⁰ бо хто будзе выпаўняць волю Айца́ Майго, што ў нябёсах, той Мне́ брат і сястра і маці.

¹ У той жа дзе́нь, выйшаўшы з дому, Ісус се́ў ля мора.

² І зыйшлося да Яго множства народу, так што Ён увайшоў у човен і се́ў, а ўве́сь народ стаяў на бе́разе.

³ І гаварыў ім многа прыпо́весьцямі, кажучы: вось выйшаў се́йбіт се́яць.

⁴ І, калі ён се́яў, іншае ўпала пры дарозе; і наляце́лі птушкі і паклявалі гэнае.

⁵ Іншае ўпала на ме́сца камяністае, дзе́ ня шмат было зямлі; і зараз узыйшло, бо зямля была ня глыбока.

⁶ Калі-ж узыйшло сонца, павя́ла і, ня ме́ўшы караня, засохла.

⁷ Іншае ўпала ў цярніну, і вырасла цярніна і заглушыла гэнае.

⁸ Іншае ўпала на добрую зямлю і дало плод: адно ў сто разоў, а другое ў шэсьцьдзесят, іншае-ж у трыццаць.

⁹ Хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

¹⁰ І, прыступіўшыся, вучні сказалі Яму: дзеля чаго гаворыш ім прыпо́весьцямі?

¹¹ Ён сказаў ім у адказ: дзеля таго, што вам да́дзена ве́даць тайны царства Нябе́снага, а ім ня да́дзена.

¹² Бо, хто ма́е, таму да́дзена будзе і пабо́льшае, а хто ня ма́е, у таго ады́мецца й тое, што ма́е.

¹³ Дзеля таго гавару ім прыповесьцямі, што яны гле́дзячы ня бачаць і слухаючы ня чуюць і не разуме́юць.

¹⁴ І збываецца над імі прароцтва Ісаі, якое кажа: слыхам слу́хаць будзеце і не зразуме́еце, і вачыма глядзе́ць будзеце і ня ўгле́дзіце.

¹⁵ Бо агрубе́ла сэрца людзёў гэтых, і вушамі з нату́гаю чуюць і вочы свае́ заплюшчылі, каб ня ўгле́дзіць вачыма й не пачуць вушыма і не зразуме́ць сэрцам, ды каб не навярнуліся, каб Я аздаравіў іх. (Ісая 6, 9—10)

¹⁶ Вашыя-ж шчасьлівыя вочы, што бачаць, і вушы вашыя, што чуюць.

¹⁷ Бо запраўды́ кажу вам, што многія прарокі і пра́веднікі хаце́лі бачыць, што́ вы бачыце, і ня бачылі, і чуць, што́ вы чуеце, і ня чулі.

¹⁸ Вы-ж вы́слухайце значэньне прыповесьці пра се́йбіта.

¹⁹ Да ўсякага, хто слу́хае слова аб царстве і не разуме́е, прыходзіць благі́ і крадзе́ пасе́янае ў сэрцы яго; вось каго азначае насе́янае пры дарозе.

²⁰ А пасе́янае на камяністых мясцо́х азначае таго, хто чуе слова і зараз жа з ра́дасьцяй прыймае яго;

²¹ але ня ма́е ў сабе́ караня і няста́лы: калі надыходзіць бяда ці перасьле́даваньне слова, зараз адступа́ецца.

²² А пасе́янае ў цярніне азначае таго, хто чуе слова, але кло́паты ве́ку гэтага і пава́бнасьць багацьця заглушаюць слова, і стае́цца яно бясплодным.

²³ Пасе́янае-ж на до́брай зямлі азначае таго, хто чуе слова і разуме́е: гэткі дасьць плод, — і адзін дае́ сто, іншы шэсьцьдзесят, а іншы трыццаць.

²⁴ Другую прыпо́весьць даў Ён ім, кажучы: царства Нябе́снае падобнае да чалаве́ка, што пасе́яў добрае се́мя на полі сваім.

²⁵ Калі-ж людзі спалі, прыйшоў во́раг яго і пасе́яў між пшаніцаю ку́калю і пайшоў.

²⁶ Калі-ж збажына́ ўзыйшла́ і дала плод, тады паказаўся ку́каль.

²⁷ Прыйшоўшы-ж слугі гаспадара дому сказалі яму: пане, хіба благое насе́ньне се́яў ты на полі тваім? скуль у ім ку́каль?

²⁸ Ён жа сказаў ім: вораг зрабіў гэтае. А слугі сказалі яму: хочаш, мы пойдзем вы́палаць яго?

²⁹ Але ён сказаў: не́; каб, выбіраючы ку́каль, вы не павырывалі разам і пшаніцы.

³⁰ Пакіньце расьці разам тое і другое да жн��ва́; і ў час жніва́ я скажу жанцам: зьбярэце пе́рш ку́каль і зьвяжэце яго ў пучкі, каб спаліць; а пшаніцу зьбярэце ў гумно маё.

³¹ Другую прыпо́весьць даў Ён ім, кажучы: Царства Нябе́снае падобна да зярняці гарчычнага́, якое чалаве́к узяў і пасе́яў на полі сваім.

³² Яно ме́ншае за ўсякае се́мя, але, калі вырасьце, бывае больш за ўсе́ расьліны і становіцца дрэвам, так што прылятаюць птушкі нябе́сныя і хаваюцца ў ве́цьці яго.

³³ Іншую прыповесьць сказаў Ён ім: Царства Нябе́снае падобна да рашчы́ны, якую жанчына ўзяўшы палажыла ў тры ме́ры мукі, дакуль ня скісла ўсё.

³⁴ Усё гэтае Ісус гаварыў народу прыповесьцямі і бяз прыпо́весьці не гаварыў ім,

³⁵ каб збылося сказанае праз прарока, каторы кажа: адчыню́ ў прыповесьцях вусны Мае́; выкажу ўтоенае ад стварэньня сьве́ту. (Псал. 77, 2)

³⁶ Тады Ісус, адпусьціўшы народ, увайшоў у дом. І прыступіліся да Яго вучні Яго і сказалі: растлумач нам прыповесьць аб ку́калі на полі.

³⁷ Ён жа сказаў ім у адказ: се́йбіт до́брага насе́ньня ёсьць Сын Чалаве́чы.

³⁸ Поле ёсьць сьве́т, добрае насе́ньне — гэта сыны царства, а ку́каль — сыны́ благога;

³⁹ во́раг, што пасе́яў іх, ёсьць злы дух; жніво́ ёсьць сканчэньне сьве́ту, а жанцы — Ангелы.

⁴⁰ Вось жа, як зьбіраюць ку́каль, агнём паляць; так будзе пры сканчэньні сьве́ту гэтага.

⁴¹ Пашле́ Сын Чалаве́чы Ангелаў сваіх, і зьбяруць з царства яго ўсё, што спакуша́е, і ўсіх, хто робіць беззаконьне.

⁴² І ўкінуць іх у пе́ч вагністую: там будзе плач і скрыгата́ньне зубоў.

⁴³ Тады пра́веднікі зазьяюць, як сонца, у царстве Айца іх. Хто ма́е вушы чуць, няхай чуе.

⁴⁴ Яшчэ падобна царства Нябе́снае да ска́рбу, схава́нага ў полі, які знайшо́ўшы чалаве́к прытаі́ў і ў радасьці ад гэтага йдзе́ і прадае́ ўсё, што мае, і купляе гэнае поле.

⁴⁵ Яшчэ падобна царства Нябе́снае да купца, які шукае добрых пэрлаў

⁴⁶ і, знайшоўшы адну дарагую пэрлу, пайшоў і прадаў усё, што ме́ў, і купіў яе́.

⁴⁷ Яшчэ падобна царства Нябе́снае да не́ваду, закі́ненага ў мора, што набірае ўсякага роду ры́бы;

⁴⁸ калі ён напоўніўся, яго вы́цягнулі на бе́раг і, се́ўшы, добрае сабралі ў судзіны, а благое выкінулі вон.

⁴⁹ Так будзе пры сканчэньні сьве́ту: зы́йдуць Ангелы і вы́дзеляць благіх спасярод пра́ведных

⁵⁰ і ўкінуць іх у пе́ч вагністую; там будзе плач і скрыгата́ньне зубоў.

⁵¹ І спытаўся ў іх Ісус: ці зразуме́лі вы ўсё гэтае? Яны кажуць: так, Госпадзе!

⁵² Ён жа сказаў ім: вось чаму ўсякі кніжнік, наву́чаны аб царстве Нябе́сным, падобны да гаспадара, што выносіць з скарбніцы сваёй новае і старое.

⁵³ І ста́лася, калі скончыў Ісус прыпо́весьці гэтыя, пайшоў адтуль

⁵⁴ і, прыйшоўшы на ба́цькаўшчыну сваю, вучыў іх у школе іх, так што яны дзівіліся і гаварылі: скуль у Яго гэткая мудрасьць і моц?

⁵⁵ Ці ня це́сьляў Ён сын? Ці не Ягоная маці заве́цца Марыя і браты Ягоныя Якаў і Іосій і Сымон і Юда?

⁵⁶ І сёстры Ягоныя ці-ж ня ўсе́ між намі? Скуль жа ў Яго ўсё гэтае?

⁵⁷ І спакуша́ліся дзеля Яго. Ісус жа сказаў ім: ня бывае прарока без пашаны, хіба толькі на ба́цькаўшчыне яго і ў доме ягоным.

⁵⁸ І ня ўчыніў там многіх цудаў дзеля няве́рыя іх.

¹ У той час Ірад тэтрарх пачуў чуткі пра Ісуса

² і сказаў слугам сваім: гэта Іоан Хрысьціцель; ён уваскрос з мёртвых, і дзеля гэтага цуды дзе́юцца праз яго.

³ Бо Ірад, захапіўшы Іоана, зьвязаў яго і пасадзіў у вязьніцу за Ірадзіяду, жонку Філіпа, брата свайго.

⁴ Бо Іоан казаў яму: ня гожа табе́ ме́ць яе́.

⁵ І хаце́ў забіць яго, але баяўся народу: бо яго ме́лі за прарока.

⁶ У дзе́нь жа нарадзін Ірада дачка́ Ірадзіяды скакала пасярод іх і дагадзіла Іраду.

⁷ Дзеля гэтага ён пакляўся ёй даць, чаго-б ні папрасіла.

⁸ Яна-ж, падвучаная маткай сваёй, сказала: дай мне́ тут на тале́рцы галаву Іоана Хрысьціцеля.

⁹ І засумаваў цар, але з увагі на прысягу і на супачыва́ўшых побач з ім сказа́ў даць.

¹⁰ І паслаў адсячы́ галаву Іоану ў вязьніцы.

¹¹ І прыне́сьлі галаву яго на тале́рцы і далі дзяўчыне, а яна зане́сла матцы сваёй.

¹² Вучні-ж яго, прыйшоўшы, узялі це́ла яго й пахавалі яго; і пайшлі паведамі́ць Ісуса.

¹³ І, пачуўшы, Ісус паплыў стуль на чаўне́ ў пустыннае ме́сца адзін; і народ, пачуўшы тое, пайшоў за Ім з ме́стаў пехато́ю.

¹⁴ І, выйшаўшы, Ісус угле́дзіў множства людзе́й і пашкадава́ў іх і аздаравіў няду́жых.

¹⁵ Калі-ж настаў ве́чар, прыступіліся да Яго вучні Ягоныя і сказалі: пустыня тутака, дый час ужо позны; пусьці народ, каб яны пайшлі ў сёлы і купілі сабе́ е́жы.

¹⁶ Але Ісус сказаў ім: ня трэба ім ісьці: вы дайце ім е́сьці.

¹⁷ Яны-ж кажуць Яму: у нас тут толькі пяць хлябоў і дзьве́ рыбы.

¹⁸ Ён сказаў: прынясе́це іх Мне́ сюды.

¹⁹ І сказаў народу супачы́ць на траве́ і, узяўшы пяць, хлябоў і дзьве́ рыбы, глянуў на не́ба, пабагаславіў і, паламаўшы, даў хле́б вучням, а вучні народу.

²⁰ І е́лі ўсе́ і насыціліся; і назьбіралі аста́ткаў дванаццаць карабо́ў поўных.

²¹ А е́ўшых было каля пяці тысячаў душ, апрача жанчы́н і дзяце́й.

²² І тады-ж загадаў Ісус вучням Сваім увайсьці ў човен і плы́сьці пе́рш за Яго на другі бок, пакуль Ён адпу́сьціць народ.

²³ І, адпусьціўшы народ, Ён узыйшоў на гару́ памаліцца насамо́це; і ўве́чары астаўся там Адзін.

²⁴ А човен ужо быў пасярэдзіне мора, і яго кідалі хвалі, бо ве́цер быў праціўны.

²⁵ У чацьвёртую-ж старо́жу ночы пайшоў да іх Ісус, ідучы па моры.

²⁶ І вучні, угле́дзіўшы Яго, ідучы па моры, спалохаліся і гаварылі: гэта здань. І ад страху закрычэлі.

²⁷ Але Ісус ураз загаварыў з імі і сказаў: бадры́цеся; гэта Я; ня бойцеся.

²⁸ Пётр сказаў Яму ў адказ: Госпадзе! Калі гэта Ты, скажы мне́ йсьці да Цябе́ па вадзе́.

²⁹ Ён жа сказаў: ідзі. І, выйшаўшы з чаўна, Пётр пайшоў па вадзе́, каб падыйсьці да Ісуса.

³⁰ Але, ба́чачы моцны ве́цер, спужаўся і, пачаўшы тану́ць, закрычэў: Госпадзе, спасі мяне́!

³¹ Ісус ураз жа працягнуў руку, падтрымаў яго і кажа яму: малаве́рны! Чаму ты сумляваўся?

³² І, калі ўвайшлі яны ў човен, ве́цер заціх.

³³ А быўшыя ў чаўне́ падыйшлі, пакланіліся Яму і сказалі: запраўды́, Ты Сын Божы!

³⁴ І, пераплыўшы, прыйшлі ў зямлю Генісарэцкую.

³⁵ І людзі тамтэйшыя, пазнаўшы Яго, паслалі ў-ва ўсю ваколіцу тую і прыне́сьлі да Яго ўсіх хворых.

³⁶ І прасілі Яго, каб толькі дакрану́цца да краю вопраткі Яго; і, като́рыя дакрану́ліся, паздараве́лі.

¹ Тады прыходзяць да Ісуса Ерузалімскія кніжнікі й фарысэі ды кажуць:

² Чаму вучні Тваі ня пілнуюцца перака́занага ад старэйшых? Бо ня ўмы��аюць рук сваіх, калі ядуць хле́б.

³ Ён жа сказаў ім у адказ: чаму і вы ня пілну́ецеся прыказаньня Божага дзеля пераказу вашага?

⁴ Бо Бог загадаў: шануй бацьку твайго і матку; і — хто зьняважа́е бацьку ці матку, няхай сьме́рцяй памрэ (Вых. 20, 12; 21, 16).

⁵ А вы кажаце: калі хто скажа бацьку або матцы: дар, які-б ні быў ад мяне́, будзе табе́ ў карысьць,

⁶ той можа й не шанаваць бацьку або матку сваю. І адкінулі вы прыказаньне Божае дзеля перака́зу вашага.

⁷ Крываду́шныя! Добра прарочыў аб вас Ісая, кажучы:

⁸ Людзі гэныя блізкія да Мяне́ вуснамі сваімі і шануюць Мяне́ языком; сэрца-ж іх далёка ад Мяне́.

⁹ Але дарэмна пакланя́юцца Мне́, навучаючы навук і за́паведзяў чалаве́чых (Ісая 29, 13).

¹⁰ І, прыклі́каўшы народ, сказаў ім: слухайце і разуме́йце:

¹¹ Ня тое, што ўваходзіць у вусны, апага́нівае чалаве́ка; але тое, што выходзіць із вуснаў, тое апага́нівае чалаве́ка.

¹² Тады вучні Яго, прыступіўшыся, сказалі Яму: ці ве́даеш, што фарысэі, пачуўшы слова гэтае, згоршыліся?

¹³ Ён жа сказаў у адказ: усякая расьліна, якую насадзіў не Аце́ц Мой Нябе́сны, будзе выкаранена.

¹⁴ Пакіньце іх; яны сьляпы́я правадыры сьляпы́х; а калі сьляпы́ вядзе́ сьляпо́га, то абодва ўваляцца ў яму.

¹⁵ Пётр жа, адказваючы, сказаў Яму: растлумач нам прыповесьць гэту.

¹⁶ Ісус сказаў: няўжо-ж і вы яшчэ не разуме́еце?

¹⁷ Ці-ж яшчэ не разуме́еце, што ўсё, уваходзячы ў вусны, праходзіць у жывот і выкідаецца вон?

¹⁸ А выхо́дзячае з вуснаў — з сэрца выходзіць; гэта апага́нівае чалаве́ка:

¹⁹ бо з сэрца выходзяць благія думкі, забойствы, чужаложства, блуд, кра́жы, фальшы́вае сьве́дчаньне, ганьбава́ньне:

²⁰ гэта апага́нівае чалаве́ка. А е́сьці непамытымі рукамі — гэта не апага́нівае чалаве́ка.

²¹ І, вы́йшаўшы адтуль, Ісус пайшоў у зе́млі Тырскія і Сыдонскія.

²² І вось жанчына хананэйская, выйшаўшы з тых ваколіц, крычэла Яму, кажучы: зьмілуйся нада мною, Госпадзе, сын Давідаў! дачку́ маю цяжка мучыць нячысты!

²³ Але Ён не адка́заваў ёй ні слова. І вучні Яго, прыступіўшыся, прасілі Яго: адпусьці яе́, бо яна крычыць за намі.

²⁴ Ён жа сказаў у адказ: Я пасланы толькі да гінучых аве́ц дому Ізраілявага.

²⁵ А яна, прыйшоўшы, кланялася Яму і гаварыла: Госпадзе! памажы мне́.

²⁶ Ён жа сказаў у адказ: ня добра ўзяць хле́б ад дзяце́й і кінуць сабакам.

²⁷ Яна сказала: так, Госпадзе! Але й сабакі ядуць крошкі, якія па́даюць з стала́ гаспадароў іх.

²⁸ Тады Ісус сказаў ёй у адказ: о, жанчына! вялікая ве́ра твая; няхай ста́нецца табе́, як жадаеш. І паздараве́ла дачка́ яе́ ў тую гадзіну.

²⁹ Перайшоўшы адтуль, прыйшоў Ісус да мора Галіле́йскага і, узыйшоўшы на гару, се́ў там.

³⁰ І прыступілася да Яго множства народу, ма́ючы з сабою кульгавых, сьляпы́х, нямы́х, кале́к і многа іншых, і пакідалі іх да ног Ісусавых; і Ён аздараўляў іх.

³¹ Дык народ дзіваваўся, бачучы нямы́х гаворачы, кале́кіх здаровымі, кульгавых хо́дзячы і сьляпы́х ві́дзячы, і славіў Бога Ізраілявага.

³² Ісус жа, прыклікаўшы вучняў сваіх, сказаў ім: шкада́ Мне́ людзе́й, што ўжо тры дні знаходзяцца пры Мне́, і не́чага ім е́сьці; адпусьціць жа іх ня е́ўшымі не хачу, каб не аслабе́лі ў дарозе.

³³ І кажуць Яму вучні Яго: скуль нам у пустыні ўзяць гэтулькі хле́ба, каб накарміць такую грамаду?

³⁴ Кажа ім Ісус: колькі ў вас хлябоў? Яны-ж сказалі: се́м і крыху рыбак.

³⁵ Тады сказаў народу супачыць на зямлі.

³⁶ І, узяўшы се́м хлябоў і рыбы ды аддаўшы хвалу́, паламаў і даў вучням Сваім, а вучні народу.

³⁷ І е́лі ўсе́ і нае́ліся; і набралі астаткаў се́м карабоў поўных.

³⁸ А е́ўшых было чатыры тысячы душ, апрача жанчын і дзяце́й.

³⁹ І, адпусьціўшы народ, і Ён увайшоў у човен і прыбыў у ме́жы Магдальскія.

¹ І прыступіліся фарысэі і садуке́і і, спакушаючы Яго, прасілі паказаць ім знак з не́ба,

² Ён жа сказаў ім у адказ: уве́чары вы ка́жаце: будзе пагода, бо не́ба чырвана.

³ А ўраньні: сяньня не́пагадзь, бо не́ба пахмурнае. Крывадушныя! аблічча не́ба распазнаць уме́еце, а знакоў часу ня мо́жаце?

⁴ Род нягодны й чужало́жны знако́ў шукае, і знакі ня будуць да́дзены яму, апрача знаку Іоны прарока. І, пакінуўшы іх, адыйшоў.

⁵ Перабраўшыся на той бок, вучні Яго забыліся ўзяць хле́ба.

⁶ Ісус сказаў ім: глядзе́це, сьцеражы́цеся кісьлі фарысэйскай і садуке́йскай.

⁷ Яны-ж разважалі ў сабе́ і гаварылі: бо хлябоў мы не ўзялі.

⁸ Ве́даючы-ж тое, Ісус сказаў ім: чаму разважаеце ў сабе́, малаве́рныя: бо хлябоў не ўзялі?

⁹ Ці яшчэ не разуме́еце і ня помніце аб пяцёх хлябох на пяць тысячаў душ? і колькі карабоў вы набралі?

¹⁰ Ані аб сямёх хлябох на чатыры тысячы, і колькі карабоў вы набралі?

¹¹ Як не разуме́еце, што не́ аб хле́бе сказаў Я вам: сьцеражы́цеся кісьлі фарысэйскай і садуке́йскай?

¹² Тады яны зразуме́лі, што Ён гаварыў ім сьцерагчы́ся ня кісьлі хле́бнае, але навукі фарысэйскае і судуке́йскае.

¹³ Прыйшоўшы-ж у зе́млі Кесарыі Філіпавай, Ісус пытаўся ў вучняў Сваіх: за каго людзі лічаць Мяне́, Сына Чалаве́чага?

¹⁴ Яны сказалі: адны за Іоана Хрысьціцеля, другія за Ільлю, а іншыя за Ерамію, ці за аднаго з прарокаў.

¹⁵ Ён кажа ім: а вы за каго Мяне́ ўважа́еце?

¹⁶ Сымон жа Пётр адказваючы сказаў: Ты Хрыстос, Сын Бога Жывога.

¹⁷ Тады Ісус сказаў яму ў адказ: шчасьлівы ты, Сымон, сын Іонін; бо ня це́ла і кроў адкрылі табе́ гэтае, але Аце́ц Мой, што ў Нябёсах.

¹⁸ І Я кажу табе́: ты — скала, і на гэтай скале́ Я збудую Царкву́ Маю́, і вароты пяке́льныя не перамогуць яе́.

¹⁹ І дам табе́ ключы Царства Нябе́снага; і што зьвя́жаш на зямлі, тое будзе зьвя́зана на не́бе; і што разьвя́жаш на зямлі, тое будзе разьвя́зана на не́бе.

²⁰ Тады загадаў Ісус вучням Сваім, каб нікому не казалі, што Ён ёсьць Ісус Хрыстос.

²¹ З таго часу Ісус пачаў адкрываць вучням Сваім, што Ён мусіць ісьці ў Ерузалім і шмат перацярпе́ць ад старэйшын ды архірэяў і кніжнікаў, ды быць забітым і на трэці дзе́нь уваскрэснуць.

²² І, узяўшы Яго, Пётр пачаў кары́ць Яго: пашкадуй Сябе́, Госпадзе! Няхай ня ста́нецца гэтага з Табою!

²³ Ён жа, зьвярнуўшыся, сказаў Пятру: адыйдзі ад Мяне́, шата́н! ты Мне́ спакуса; бо думаеш не аб тым, што Божае, але што чалаве́чае.

²⁴ Тады Ісус сказаў вучням Сваім: калі хто хоча ісьці за Мною, адракіся ад сябе́ і вазьмі крыж свой і сьле́дуй за Мною.

²⁵ Бо хто хоча душу сваю ўсьцерагчы, той згубіць яе́, а хто згубіць душу сваю дзеля Мяне́, той знойдзе яе́.

²⁶ Якая-ж бо кары́сьць чалаве́ку, калі ён здабудзе ўве́сь сьве́т, а душы сваёй пашкодзіць? Дый які выкуп дасьць чалаве́к за душу сваю?

²⁷ Бо прыйдзе Сын Чалаве́чы ў славе Айца Свайго з Ангеламі Сваімі; і тады аддасьць кожнаму водле дзе́яньняў яго.

²⁸ Запраўды́ кажу вам: ёсьць некато́рыя з стаячых тут, якія не спазнаюць сьме́рці, пакуль ня ўбачаць Сына Чалаве́чага, як прыйдзе ў царстве Сваім.

¹ А цераз шэсьць дзён бярэць Ісус Пятра, Якава і Іоана, брата яго, і вядзе́ іх на гару́ высокую адных.

² І перамяніўся перад імі: і зазьяла аблічча Яго, як сонца, адзе́жа-ж Яго ста́лася бе́лая, як сьвятло́.

³ І вось зьявіліся ім Майсе́й і Ільля, размаўляючы з Ім.

⁴ І, азваўшыся, Пётр сказаў Ісусу: Госпадзе! добра нам тут быць; калі хочаш, зробім тут тры палаткі: Табе́ адну, і Майсе́ю адну, і адну Ільлі.

⁵ Калі-ж ён яшчэ гаварыў гэтае, сьве́тлая хмара ацяніла іх; і вось голас із хмары гаворачы: Гэты ёсьць Сын Мой Улю́блены, якому спагада́ю; Яго слу́хайце.

⁶ І, пачуўшы, вучні ўпалі на аблічча сваё і дужа перапужа́ліся.

⁷ Але Ісус, падыйшоўшы, дакрану́ўся да іх і сказаў: устаньце і ня бойцеся!

⁸ Падняўшы-ж вочы свае́, яны нікога ня ўгле́дзелі апрача аднаго Ісуса.

⁹ І, калі зыходзілі яны з гары, Ісус загада́ў ім, кажучы: нікому не кажы́це пра гэтае відзе́ньне, дакуль Сын Чалаве́чы не ўваскрэсьне з мёртвых.

¹⁰ І спыталіся ў Яго вучні Яго: як жа кніжнікі кажуць, што Ільля мусіць прыйсьці ране́й?

¹¹ Ісус сказаў ім у адказ: Ільля прыйдзе ране́й і падгатуе ўсё.

¹² Я-ж кажу вам, што Ільля ўжо прыйшоў, ды не пазналі яго, а ўчынілі проці яго, што хаце́лі; так і Сын Чалаве́чы паце́рпіць ад іх.

¹³ Тады вучні зразуме́лі, што Ён гаварыў ім пра Іоана Хрысьціцеля.

¹⁴ Калі-ж яны прыйшлі да народу, то падыйшоў да Яго чалаве́к і, сукланіўшы перад ім кале́ні,

¹⁵ сказаў: Госпадзе! зьлітуйся над сынам маім, які ў маладзік шале́е і цяжка му́чыцца; бо часта кі́даецца ў вагонь і часта ў ваду.

¹⁶ Я прыводзіў яго да вучняў Тваіх, і яны не маглі аздаравіць яго.

¹⁷ Ісус жа, адказваючы, сказаў: о род, няве́рны і распусны! дакуль буду з ва́мі? дакуль буду цярпе́ць вас? прывядзі́це яго да Мяне́ сюды.

¹⁸ І крыкнуў на яго Ісус; і шата́н выйшаў з яго; і юнак паздараве́ў у тую-ж гадзіну.

¹⁹ Тады вучні, прыступіўшыся да Ісуса насамо́це, сказалі: чаму мы не маглі выгнаць яго?

²⁰ Ісус жа сказаў ім: праз няве́ру вашую: бо запраўды́ кажу вам: калі вы будзеце ме́ць ве́ру, як гарчы́чнае зе́рне, і скажаце гарэ гэтай: перайдзі адгэтуль туды, дык яна пяройдзе; і нішто ня будзе немагчыма для вас.

²¹ Гэты-ж род выганяецца толькі малітваю і постам.

²² У час быцьця іх у Галіле́і Ісус сказаў ім: Сын Чалаве́чы вы́даны будзе ў рукі чалаве́чыя;

²³ і заб’юць Яго, і на трэці дзе́нь уваскрэсьне. І яны дужа засмуціліся.

²⁴ Калі-ж прыйшлі яны ў Капэрнаум, то падыйшлі да ��ятра зьбіральнікі даніны і сказалі: Ці ня дасьць скла́дчыны ваш Вучыцель?

²⁵ Ён кажа: так. І, калі увайшоў у дом, то Ісус папярэдзіў яго, кажучы: як табе́ здае́цца, Сымон? цары зямныя з каго бяруць даніну́ ці падаткі? ці з сваіх сыноў, ці з чужых?

²⁶ Пётр кажа Яму: з чужых. Ісус сказаў яму: значыць, сыны вольныя;

²⁷ але, каб нам не спакусіць іх, пайдзі на мора, кінь вуду і пе́ршую рыбу, якая пападзе́цца, вазьмі; і, расчыніўшы рот, знойдзеш стацір; вазьмі яго і аддай ім за Мяне́ і за сябе́.

¹ У той час вучні прыступіліся да Ісуса, кажучы: хто большы ў царстве нябе́сным?

² Ісус, прыклікаўшы дзіця́тка, паставіў яго пасярод іх і сказаў:

³ Запраўды́ кажу вам: калі не наве́рнецеся і ня будзеце, як дзе́ці, ня ўвойдзеце ў Царства Нябе́снае.

⁴ Дык вось, хто ўма́ліцца, як гэтае дзіцятка, той і большы ў Царстве Нябе́сным.

⁵ І хто прыйме адно гэткае дзіцятка ў імя Маё, той Мяне́ прыймае.

⁶ А хто спакусіць аднаго з малых гэтых, ве́руючых у Мяне́, таму ле́пей было-б, калі-б паве́сілі Яму млы́навы ка́мень на шыю і ўтапілі яго ў глыбіні марской.

⁷ Го́ра сьве́ту ад спакусаў: бо спакусы мусяць прыйсьці; але го́ра таму чалаве́ку, праз якога спакуса прыходзіць.

⁸ Калі-ж рука́ твая ці нага́ твая спакушае цябе́, адсякі іх і кінь ад сябе́: ляпе́й табе́ ўвайсьці ў жыцьцё бяз рукі ці без нагі, чым з дзьве́ма рукамі і з дзьве́ма нагамі быць укі́неным у вагонь ве́чны.

⁹ І калі вока тваё спакушае цябе́, вырві яго і кінь ад сябе́: ляпе́й табе́ аднавокім увайсьці ў жыцьцё, чымся з дзьвема вачыма быць укі́неным у гее́нну вогненую.

¹⁰ Глядзіце, не пагарджайце ні адным з малы́х гэтых, бо кажу вам, што Ангелы іх на не́бе заўсёды бачаць аблічча Айца Майго нябе́снага.

¹¹ Бо Сын Чалаве́чы прыйшоў спасаць загінуўшае.

¹² Як вам здаецца? Калі-б у каго было сто аве́ц, і адна з іх заблудзілася, то ці не пакіне ён дзевяцьдзесят дзе́вяць у гара́х і ці ня пойдзе шукаць заблудзіўшуюся?

¹³ І, калі ста́нецца, што знойдзе яе́, то запраўды́ кажу вам: ён це́шыцца з яе́ бале́й, чымся з дзевяцьдзесяцёх дзевяцёх няблудзіўшых.

¹⁴ Гэтак няма́ волі Айца вашага Нябе́снага, каб загінуў адзін з малых гэтых.

¹⁵ Калі-ж саграшы́ць проці цябе́ брат твой, пайдзі й дакары́ яго між табою і ім адным; калі паслу́хаецца цябе́, то ты здабыў брата твайго.

¹⁶ Калі-ж не паслу́хаецца, вазьмі з сабою яшчэ аднаго ці двох, каб вуснамі двох ці трох сьве́дак змацава́лася ўсякае слова.

¹⁷ Калі-ж не паслу́хаецца, скажы царкве́, а калі і царквы́ не паслухаецца, то няхай будзе ён табе́, як паганін і мытнік.

¹⁸ Запраўды́ кажу вам: што вы зьвя́жаце на зямлі, тое будзе зьвя́зана на не́бе, і што разьвя́жаце на зямлі, тое будзе разьвя́зана на не́бе.

¹⁹ Запраўды́ таксама кажу вам, што, калі-б двое з вас на зямлі згодна аб кожную рэч прасілі, дык ста́нецца ім ад Айца Майго, што ў Нябёсах.

²⁰ Бо, дзе́ двое ці трое зыйшліся ў імя Маё, там Я сярод іх.

²¹ Тады Пётр прыступіўся да Яго і сказаў: Госпадзе! колькі разоў дароўваць брату майму, калі ён саграшы́ць су́праць мяне́? Да сямёх разоў?

²² Ісус кажа яму: не кажу табе́: да сямёх, але да сямёх разоў па семдзесят.

²³ Вось чаму Царства Нябе́снае падобна да цара́, які захаце́ў разрахава́цца з слу́гамі сваімі.

²⁴ Калі пачаў ён рахавацца, прывялі да яго аднаго, што вінен быў яму дзе́сяць тысячаў тале́нтаў.

²⁵ А як ня ме́ў чым заплаціць, то валадар яго загадаў прадаць яго, і жонку, і дзяце́й, і ўсё, што ён ме́ў, і заплаціць.

²⁶ Тады слуга той паваліўся і малі́ў яго, кажучы: валадару! пацярпі мне́, і ўсё табе́ заплачу.

²⁷ Валадар, зьлітаваўшыся над гэным слугою, пусьціў яго і дарава́ў яму доўг.

²⁸ Слуга-ж гэны, вы́йшаўшы, знайшоў аднаго з сябро́ў сваіх, які вінен быў яму сто дынараў, і, схапіўшы яго, душыў, кажучы: аддай мне́, што вінен.

²⁹ Тады ся́бра яго ўпаў да ног яго ды маліў яго, кажучы: пацярпі мне́, і ўсё вярну табе́.

³⁰ Але той на захаце́ў, а пайшоў і пасадзіў яго ў вязьніцу, пакуль не аддасьць доўгу.

³¹ Сябры́ яго, ба́чачы ста́ўшаеся, ве́льмі засмуціліся і, прыйшоўшы, расказалі валадару́ свайму ўсё, што сталася.

³² Тады валада́р яго паклікаў яго ды кажа: нягодны нявольніку! Уве́сь твой доўг я дараваў табе́, калі ты папрасіў мяне́;

³³ ці-ж не нале́жала й табе́ зьмілава́цца над ся́брам тваі��, як і я зьмілава́ўся над табою?

³⁴ І, разгне́ваўшыся, валадар ягоны аддасьць яго ка́там, пакуль ня ве́рне яму ўсяго доўгу.

³⁵ Так і Аце́ц Мой Нябе́сны зробіць вам, калі кожны з вас ад сэрца свайго не даруе брату свайму праступкаў ягоных.

¹ І, ста́лася, калі Ісус скончыў словы гэтыя, то выйшаў з Галіле́і і прыйшоў у ме́жы Юдэйскія на той бок Іордану.

² За Ім пайшло множства людзёў; і Ён аздаравіў іх там.

³ І прыступіліся да Яго фарысэі і, спакушаючы Яго, казалі Яму: ці за ўсякую віну можна чалаве́ку развадзі́цца з жонкаю сваёю?

⁴ Ён сказаў ім у адказ: ці ня чыталі вы, што Той, Хто стварыў ад пачатку мужчыну й жанчыну, стварыў іх такімі? (Быт. 1, 27)

⁵ І сказаў: дзеля гэтага пакі́нець чалаве́к бацьку й матку і прыста́не да жонкі сваёй; і будуць двое адным це́лам (Быт. 2, 24).

⁶ Дык яны ўжо ня двое, але адно це́ла. Вось жа, што Бог злучыў, таго чалаве́к няхай не разлучае.

⁷ Яны кажуць Яму: як жа Майсе́й казаў даваць разводны ліст і развадзіцца з ёю? (Другазак. 24, 1 і наст.).

⁸ Ён кажа ім: Майсе́й дзеля жорсткасьці сэрца вашага дазволіў вам развадзіцца з жонкамі вашымі, а спачатку ня было гэтак.

⁹ Але Я кажу вам: хто разьвядзе́цца з жонкаю не́ за блудлівасьць і ажэніцца з другою, той блудзіць; і хто ажэніцца з разьве́дзенаю, блудзіць.

¹⁰ Кажуць Яму вучні Яго: калі гэткі абавязак чалаве́ка да жонкі, то ле́пей не жаніцца.

¹¹ Ён жа сказаў ім: ня ўсе́ разуме́юць словы гэтыя, але каму дадзена.

¹² Бо ёсьць скапцы́, што з матчынага жывата́ гэткімі нарадзіліся; і ёсьць скапцы́, што вы́пакладаны людзьмі; і ёсьць скапцы, якія зрабілі самы сябе́ скапца́мі дзеля царства нябе́снага. Хто можа паняць, няхай пайме́.

¹³ Тады прыве́дзены былі да Яго дзе́ці, каб Ён узлажыў на іх рукі й памаліўся; вучні-ж забаранялі ім.

¹⁴ Але Ісус сказаў: пусьціце дзяце́й і не перашкаджа́йце ім прыходзіць да Мяне́; бо гэткіх ёсьць Царства Нябе́снае.

¹⁵ І, узлажыўшы на іх рукі, пайшоў стуль.

¹⁶ І вось не́хта, падыйшоўшы, сказаў Яму: Настаўнік добры! што зрабіць мне́ добрага, каб ме́ць жыцьцё ве́чнае?

¹⁷ Ён жа сказаў яму: чаму ты называеш Мяне́ добрым? Ніхто ня добры, апрача аднаго толькі Бога. Калі-ж хочаш увайсьці ў жыцьцё, выпаўняй прыказаньні.

¹⁸ Кажа яму: якія? Ісус жа сказаў: не забіва́й; ня блудзі́; не крадзі́; ня сьве́дчы ілжыва;

¹⁹ шануй бацьку і матку; і: любі бліжняга твайго, як самога сябе́. (Вых. 20, 13—16, 12 Лев. 19, 18 Другазак. 5, 17—20, 16)

²⁰ Юнак кажа Яму: усё гэтае захаваў я ад юнацтва майго; чаго яшчэ мне́ нестае́?

²¹ Ісус сказаў яму: калі хочаш быць беззаганным, пайдзі, прадай ма́емасьць тваю і раздай бе́дным; і будзеш ме́ць скарб на не́бе; і прыходзь ды йдзі за Мною.

²² Пачуўшы слова гэтае, юнак адыйшоўся з сумам, бо ў яго было вялікае багацьце.

²³ Ісус жа сказаў вучням Сваім: запраўды́ кажу вам, што трудна багатаму ўвайсьці ў Царства Нябе́снае.

²⁴ І яшчэ кажу вам: лягчэй вярблюду прайсьці скрозь іголчына вуха, чымся багатаму ўвайсьці ў царства Божае.

²⁵ Пачуўшы гэтае, вучні Яго дужа дзіваваліся і сказалі: дык хто-ж можа спасьціся?

²⁶ А Ісус, глянуўшы, сказаў ім: у людзе́й гэтае немагчыма, у Бога-ж усё магчыма.

²⁷ Тады Пётр, адказваючы, сказаў Яму: вось, мы пакінулі ўсё і пайшлі за Табою; што-ж будзе нам?

²⁸ Ісус жа сказаў ім: Запраўды́ кажу вам, што ў новым жыцьці вы, пасьле́даваўшыя за Мною, калі Сын Чалаве́чы сядзе на пасадзе славы Свае́, ся́дзеце такжа на дванаццацёх паса́дах судзіць дванаццаць ро́даў Ізраілявых.

²⁹ І кожын, хто пакінуў дом, ці братоў, ці сёстраў, ці бацьку, ці матку, ці жонку, ці дзяце́й, ці зе́млі дзеля іме́ньня Майго, атрымае ў сто разоў больш і ўнасьле́дуе жыцьцё ве́чнае.

³⁰ Многія-ж пе́ршыя будуць апошнімі, і апошнія пе́ршымі.

¹ Бо Царства Нябе́снае падобна да чалаве́ка — гаспадара дому, які выйшаў вельмі рана наняць работнікаў у вінаграднік свой.

² І, умовіўшыся з работнікамі па дынару за дзе́нь, паслаў іх у вінаграднік свой.

³ Выйшаўшы-ж каля трэцяе гадзіны, ён угле́дзіў другіх, сто́ячы на рынку бяз дзе́ла.

⁴ І сказаў ім: ідзіце і вы ў вінаграднік мой і, што будзе нале́жацца, дам вам. Яны пайшлі.

⁵ Зноў выйшаўшы каля шостае і дзевятае гадзіны, зрабіў тое-ж.

⁶ Нарэшце, выйшаўшы каля адзінаццатае гадзіны, ён знайшоў другіх, сто́ячы без работы, і кажа ім: чаму вы стаіцё тут цэлы дзе́нь бяз дзе́ла?

⁷ Яны кажуць яму: ніхто нас не наняў. Ён кажа ім: ідзіце й вы ў вінаграднік мой і, што будзе нале́жацца, дастанеце.

⁸ Калі-ж надыйшоў ве́чар, кажа гаспадар вінаградніку эканому свайму: пакліч работнікаў і аддай ім плату, пачаўшы з апошніх да пе́ршых.

⁹ І тыя, што прыйшлі каля адзінаццатае гадзіны, дасталі па дынару.

¹⁰ Прыйшоўшыя-ж пе́ршымі, думалі, што яны дастануць больш, але й яны дасталі па дынару.

¹¹ І, узяўшы, пачалі наракаць на гаспадара дому і казалі:

¹² Гэтыя апошнія рабілі адну гадзіну, і ты зраўняў іх з намі, перанёсшымі цяжар дня і сьпе́ку.

¹³ Ён жа ў адказ сказаў аднаму з іх: ся́бра! я ня крыўджу цябе́; ці-ж не за дынар ты ўмовіўся са мною?

¹⁴ Вазьмі сваё і пайдзі; я-ж хачу даць гэтаму апошняму тое-ж, што і табе́.

¹⁵ Ці-ж я ня во́лен у сваім рабіць, што хачу? Ці вока тваё злоснае, што я добры?

¹⁶ Гэтак будуць апошнія пе́ршымі, і пе́ршыя апошнімі; бо многа заклі́каных, але мала выбраных.

¹⁷ І, уваходзячы ў Ерузалім, Ісус дарогаю адклікаў дванаццаць вучняў асобна і сказаў ім:

¹⁸ Вось мы ўваходзім у Ерузалім, і Сын Чалаве́чы вы́даны будзе архірэям і кніжнікам, і засудзяць Яго на сьме́рць;

¹⁹ і выдадуць Яго паганам на зьдзе́к і біцьцё і ўкрыжава́ньне; і на трэці дзе́нь уваскрэсьне.

²⁰ Тады прыступілася да Яго маці сыноў Завядзе́явых з сынамі сваімі, кланяючыся і не́чага просячы ў Яго.

²¹ Ён жа сказаў ёй: чаго ты хочаш? Яна кажа Яму: скажы, каб гэтыя два сыны маі се́лі ў Цябе́ адзін з правага боку, а другі з ле́вага ў царстве Тваім.

²² Ісус сказаў у адказ: ня ве́даеце, чаго просіце. Ці можаце піць ча́ру, якую Я буду піць, ці хрысьціцца хрышчэньнем, якім Я хрышчуся? Яны кажуць Яму: можам.

²³ І кажа ім: ча́ру Маю будзеце піць і хрышчэньнем, якім Я хрышчуся, будзеце хрысьціцца, але се́сьці ў Мяне́ з правага боку і з ле́вага не магу даць вам, але каму прыгатава́на Айцом Маім.

²⁴ Пачуўшы гэтае, дзе́сяць вучняў абурыліся на двох братоў,

²⁵ Ісус жа, паклікаўшы іх, сказаў: вы ве́даеце, што князі народаў валадаюць імі і вяльможы пануюць над імі;

²⁶ але між вамі няхай ня будзе гэтак; а хто хоча між вамі быць большым, няхай будзе вам слугою;

²⁷ і хто хоча між вамі быць пе́ршым, няхай будзе вам слугою,

²⁸ бо Сын Чалаве́чы не́ дзе́ля таго прыйшоў, каб Яму́ служылі, але каб паслужыць і аддаць душу Сваю дзе́ля вы́купу многіх.

²⁹ І, калі выходзілі яны з Ерыхону, за Ім сьле́дам ішло множства народу.

³⁰ І вось, два сьляпы́я, сядзе́ўшыя ля дарогі, пачуўшы, што Ісус ідзе́ міма, пачалі крычэ́ць: зьмілуйся над намі, Госпадзе, сыне Давідаў!

³¹ Народ жа крычэў на іх, каб маўчалі; але яны яшчэ мацне́й сталі крычэ́ць: зьмілуйся над намі, Госпадзе, сыне Давідаў!

³² Ісус, супыніўшыся, прыклікаў іх і сказаў: чаго вы хочаце ад Мяне́?

³³ Яны кажуць Яму: Госпадзе! каб адчыніліся вочы нашыя.

³⁴ Ісус жа, зьлітаваўшыся, дакрануўся да вачэй іх; і ўраз-жа́ сталі бачыць вочы іх, і яны пайшлі за Ім.

¹ І, калі падыходзілі да Ерузаліму і прыйшлі да Віффагіі ля гары Аліўнай, тады Ісус паслаў двох вучняў, сказаўшы ім:

² ідзе́це ў сяло, якое проста перад вамі, і зараз жа знойдзеце асьліцу прывязаную і асьлятка з ёю; адвязаўшы, прывядзе́це да Мяне́.

³ І калі-б хто сказаў вам не́шта, адказвайце, што яны патрэбны Госпаду: і зараз пашле́ іх.

⁴ І ўсё гэтае ста́лася, каб збылося ска́занае праз прарока, які кажа:

⁵ Скажэ́це дачцэ Сыонавай: вось Цар твой ідзе́ да цябе́ ціхі, се́дзячы на асьліцы і асьляці, сыне пад’ярэмнай (Ісая 62, 11 Захар. 9, 9).

⁶ Вучні пайшлі і зрабілі так, як загадаў ім Ісус.

⁷ Прывялі асьліцу і асьлятка і ўзлажылі на іх адзе́жы свае́, і Ён се́ў паве́рх іх.

⁸ Множства-ж народу пасьцілалі свае́ адзе́жыны на дарозе, а другія рэзалі галіны з дрэваў і пасьцілалі на дарозе.

⁹ А народ напе́радзе і за Ім ідучы клікаў: осанна сыну Даві́даваму! Багасла́ўлен ідучы ў імя Гасподняе! Осанна ў вышніх!

¹⁰ І, калі ўвайшоў Ён у Ерузалім, усё ме́ста прыйшло ў рух ды гаварыла: хто гэта?

¹¹ Народужа гаварыў: гэта Ісус, прарок з Назарэту Галіле́йскага.

¹² І ўвайшоў Ісус у сьвятыню Божую, і выгнаў усіх прадаючых і купляючых у сьвятыні, і абярнуў сталы мяняльнікаў і ўслоны прадаўцо́ў галубо́ў.

¹³ І казаў ім: напісана: дом Мой домам малітвы назьве́цца, а вы зрабілі яго прытонам для разбойнікаў (Ісая 56, 7 Ерам. 7, 11).

¹⁴ І падыйшлі да Яго ў сьвятыні сьляпы́я й кульгавыя, і Ён аздаравіў іх.

¹⁵ Архірэі-ж і кніжнікі, ба́чачы цу́ды, якія Ён учыніў, і дзяце́й, клікаючых у сьвятыні і гаворачых: Осанна сыну Давідаваму! — абурыліся

¹⁶ і сказалі Яму: ці чуеш, што яны кажуць? Ісус жа кажа ім: Так! ці-ж вы ніколі ня чыталі: з вуснаў дзе́так і сасункоў Ты ўчыніў хвалу́? (Псал. 8, 3)

¹⁷ І, пакінуўшы іх, выйшаў з ме́ста да Віфаніі і праве́ў там ноч.

¹⁸ А нараніцы, варо́чаючыся да ме́ста, захаце́ў е́сьці.

¹⁹ І, угле́дзіўшы пры дарозе смакоўніцу, падыйшоў да яе́ і, нічога не знайшоўшы на ёй, апрача аднаго лісьця, кажа да яе́: няхай жа ня будзе на табе́ ўпе́рад плоду даве́ку. І смакоўніца ўраз жа засохла.

²⁰ Угле́дзіўшы гэтае, вучні дзіваваліся і гаварылі: як гэта той-жа час засохла смакоўніца?

²¹ Ісус жа, адказваючы, сказаў ім: Запраўды́ кажу вам: калі-б вы ме́лі ве́ру і не сумляваліся, ня толькі зробіце тое, што з смакоўніцаю, але калі і гарэ гэтай ска́жаце: узьніміся і кінься ў мора, — ста́нецца.

²² І ўсё, чаго будзеце прасіць у малітве з ве́раю, дастанеце.

²³ І, калі прыйшоў Ён у сьвятыню і навучаў, прыступіліся да Яго архірэі і старэйшыя з народу і сказалі: якою ўладаю Ты гэтае чыніш? І хто Табе́ даў гэткую ўладу?

²⁴ Ісус сказаў ім у адказ: спытаюся і Я ў вас адно: калі аб гэтым ска́жаце Мне́, то й Я вам скажу, якою ўладаю гэнае чыню.

²⁵ Хрышчэньне Іоанавае скуль было? з не́ба, ці ад людзёў? Яны-ж разважалі між сабою: калі скажам: з не́ба, то Ён скажа нам: чаму-ж вы не паве́рылі яму?

²⁶ А калі сказаць: ад людзёў, — баімося народу; бо ўсе́ лічаць Іоана за прарока.

²⁷ І, адказваючы, сказалі Ісусу: ня ве́даем. І Ён сказаў ім: і Я вам не скажу, якою ўладаю гэтае ро́блю.

²⁸ А як вам здае́цца? У аднаго чалаве́ка былі два сыны; і ён, падыйшоўшы да пе́ршага, сказаў: сын, пайдзі сяньня рабіць у вінаградніку маім.

²⁹ Але той сказаў у адказ: не хачу́; а пасьля, пака́яўшыся, пайшоў.

³⁰ І, падыйшоўшы да другога, ён сказаў тое-ж. Гэты сказаў у адказ: іду, гаспадар; —і не пайшоў.

³¹ Каторы з двох вы́паўніў волю айца? Кажуць Яму: пе́ршы. Ісус кажа ім: запраўды́ кажу вам, што мытнікі і блудніцы ідуць у царства Божае напе́радзе вас.

³² Бо прыйшоў да вас Іоан шляхам праўды; і вы не паве́рылі ям, у, а мытнікі і блудніцы паве́рылі яму; вы-ж, і бачыўшы гэтае, не пака́яліся пасьля, каб паве́рыць яму.

³³ Вы́слухайце другую прыновесьць: быў не́йкі гаспадар дому, каторы насадзіў вінаграднік, агарадзіў яго агарожаю, выкапаў у ім сажалку, пабудаваў ве́жу і, аддаўшы яго вінаградарам, адыйшоў.

³⁴ Калі-ж наблізіўся час пладоў, ён паслаў сваіх слуг да вінаградараў — узяць свае́ плады.

³⁵ Вінаградары, схапіўшы слуг яго, аднаго зьбілі, другога, забілі, а іншага пабілі каме́ньмі.

³⁶ Зноў паслаў ён другіх слуг, больш чым ране́й; і з імі зрабілі таксама.

³⁷ Уканцы паслаў ён да іх свайго сына, кажучы: пасаромяцца сына майго.

³⁸ Але вінаградары, угле́дзіўшы сына, сказалі адзін аднаму: гэта наступнік; пойдзем, заб’е́м яго і заўладаем спадчынаю ягонай.

³⁹ І, схапіўшы яго, вы́велі вон з вінаградніку і забілі.

⁴⁰ Калі-ж пры́йдзе гаспадар вінаградніку, што зробіць ён з гэтымі вінаградарамі?

⁴¹ Кажуць Яму: злыдняў гэтых аддасьць ліхой сьме́рці, а вінаграднік дасьць другім вінаградарам, каторыя будуць аддаваць яму плады ў свой час.

⁴² Ісус кажа ім: няўжо-ж вы ніколі ня чыталі ў Пісаньні: камень, які адкінулі будаўнічыя, той самы стаўся галавою вугла; гэта сталася ад Госпада, і ў вачох нашых дзіва (Псал. 117, 22—23).

⁴³ Дзеля гэтага кажу вам, што ады́мецца ў вас Царства Божае і дадзена будзе народу, які творыць плады яго.

⁴⁴ І той, хто ўпадзе́ на гэты ка́мень, разаб’е́цца; а на каго ён упадзе́, таго разда́віць.

⁴⁵ І, пачуўшы прыповесьці Яго, архірэі і фарысэі зразуме́лі, што гаворыць аб іх.

⁴⁶ І стараліся спайма́ць Яго; але ўбаяліся народу, бо Яго лічылі за прарока.

¹ Ісус, адказваючы дале́й, казаў прыповесьцямі:

² Царства Нябе́снае падобна да чалаве́ка цара́, каторы справіў вясе́льле для сына свайго.

³ І паслаў слуг сваіх клікаць запрошаных на вясе́льле; і не хаце́лі прыйсьці.

⁴ Зноў паслаў другіх слуг, сказаўшы: скажэце запрошаным: вось я прыгатаваў абе́д мой, валы́ мае́ і, што ўкормлена, зарэзаны, ды ўсё гатова; прыходзьце на вясе́льле.

⁵ Але яны, не зважаючы на тое, пайшлі — хто на поле сваё, а хто да свайго гандлю.

⁶ Другія-ж, схапіўшы слуг яго, назьдзе́каваліся і забілі іх.

⁷ Пачуўшы аб гэтым, цар узлаваўся і паслаў войскі свае́ вынішчыць забойцаў гэных і спаліць ме́ста іхняе.

⁸ Тады кажа ён слугам сваім: вясе́льле гатова; але закліканыя ня былі дастойны.

⁹ Дык пайдзе́це на росстані і ўсіх, каго сустрэнеце, клічце на вясе́льле.

¹⁰ І слугі тыя, выйшаўшы на дарогі, сабралі ўсіх, каго толькі знайшлі: і благіх, і добрых; і на вясе́льлі было поўна гасьце́й.

¹¹ Цар, увайшоўшы паглядзе́ць банкетуючых, убачыў там чалаве́ка, адзе́тага не ў вясе́льную вопратку,

¹² і кажа яму: дружа, як ты ўвайшоў сюды не ў вясе́льнай вопратцы? Той жа маўчаў.

¹³ Тады сказаў цар слугам: зьвяжэце яму рукі й ногі, вазьме́це яго і ўкіньце ў це́мру вонкавую; там будзе плач і скрыгот зубоў,

¹⁴ Бо многа запрошаных, але мала выбраных.

¹⁵ Тады фарысэі пайшлі і радзіліся, як бы ўлавіць Яго на словах.

¹⁶ І пасылаюць да Яго вучняў сваіх з ірадзіянамі, кажучы: Вучыцель! мы ве́даем, што Ты справядлівы і аб шляху Божым справядліва навучаеш, дый ня дбаеш ні аб кога, бо не глядзіш ні на якое аблічча.

¹⁷ Дык скажы-ж нам: як Табе́ здае́цца? Ці гожа даваць падатак цару, ці не́?

¹⁸ Але Ісус, бачучы злосную хітрасьць іх, сказаў: што спакушаеце Мяне́, крывадушныя?

¹⁹ Пакажэце Мне́ манэту, якою плоціцца падатак. Яны прыне́сьлі Яму дынар.

²⁰ І кажа ім: чыё гэта выабражэньне і надпіс?

²¹ Кажуць Яму: ца́равы. Тады кажа ім: дык аддайце ца́рава цару́, а Божае Богу.

²² Пачуўшы гэта, яны зьдзівіліся і, пакінуўшы Яго, пайшлі.

²³ У той дзе́нь прыступіліся да Яго саддуке́і, каторыя кажуць, што няма ўваскрасе́ньня, і спыталіся ў Яго:

²⁴ Вучыцель! Майсе́й сказаў: калі хто памрэ, ня маючы дзяце́й, то брат яго няхай возьме за сябе́ жонку яго і адновіць насе́ньне брату свайму (Другазак. 25, 5).

²⁵ Было вось у нас се́м братоў; пе́ршы, ажаніўшыся, памёр і, ня маючы дзяце́й, пакінуў жонку сваю брату свайму.

²⁶ Таксама і другі, і трэці, аж да сёмага.

²⁷ Пасьля-ж усіх памёрла і жонка.

²⁸ Дык у час уваскрасе́ньня каму з сяме́х будзе яна жонкаю? Бо ўсе́ ме́лі яе́.

²⁹ Ісус сказаў ім у адказ: памылйецеся, ня ве́даючы Пісаньня, ні сілы Божае.

³⁰ Бо пры ўваскрасе́ньні ані жэняцца, ані йдуць замуж, але прабываюць як ангелы Божыя на не́бе.

³¹ А аб ускрасе́ньні паме́ршых ці ня чыталі вы сказанага вам Богам, які гавора:

³² Я Бог Аўраама, і Бог Ізаака, і Бог Якава! Бог ня ёсьць Бог памёршых, але жывых (Вых. 3, 6).

³³ І, чуючы, народ дзівіўся з навукі Яго.

³⁴ А фарысэі, пачуўшы, што Ён прымусіў саддуке́яў змоўкнуць, сабраліся разам.

³⁵ І адзін з іх, законьнік, спакушаючы Яго, спытаўся, кажучы:

³⁶ Вучыцель! якое найбо́льшае прыказа́ньне ў законе?

³⁷ Ісус сказаў яму: палюбі Госпада Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсе́ю душою тваёю, і ўсім разуме́ньнем тваім. (Другазак. 6, 5)

³⁸ Гэта ёсьць пе́ршае і найбольшае прыказаньне.

³⁹ Другое-ж — падобнае яму: палюбі бліжняга твайго, як самога сябе́. (Лев. 19, 18)

⁴⁰ На гэтых двох прыказаньнях грунту́ецца ўве́сь закон і прарокі.

⁴¹ Калі-ж сабраліся фарысэі, Ісус спытаўся ў іх:

⁴² Што вы думаеце пра Хрыста? Чый Ён сын? Кажуць Яму: Давідаў.

⁴³ Кажа ім: як жа Давід у духу заве́ Яго Госпадам, калі кажа:

⁴⁴ Сказаў Госпад Госпаду майму: сядзі праваруч Мяне́, дакуль пакладу ворагаў Тваіх да падножжа ног Тваіх. (Псал. 109, 1).

⁴⁵ Дык калі Давід заве́ Яго Госпадам, як жа Ён сын ягоны?

⁴⁶ І ніхто ня мог адказаць Яму ні слова; і з таго дня ніхто ўжо не адважа́ўся задаваць Яму пытаньні.

¹ Тады Ісус прамовіў да народу і вучняў Сваіх

² і сказаў: на Майсе́явым пасадзе пасе́лі кніжнікі і фарысэі.

³ Дык усё, чаго скажуць вам дзяржа́цца, дзяржы́цеся й рабе́це, але не рабе́це паводле ўчынкаў іх, бо яны гавораць і ня робяць.

⁴ Бо вяжуць ёрмы цяжкія і непасільныя і ўскладаюць на пле́чы людзям; а самы ня хочуць і пальцам крануць іх.

⁵ Усе́-ж учынкі свае́ яны робяць дзеля таго, каб бачылі іх людзі; пашыраюць філяктэрыі свае́ і павяліча́юць по́лы вопраткі свае́й,

⁶ ды любяць пе́ршыя ме́сцы на банке́тах і пе́ршыя лавы ў сынагогах,

⁷ і вітаньні на рынку, і каб людзі называлі іх: вучыцель, вучыцель!

⁸ А вы не называйцеся вучыцеля́мі: бо адзін у вас Вучыцель — Хрыстос; усе́-ж вы браты.

⁹ І айцо́м сабе́ не называйце нікога на зямлі, бо адзін у вас Аце́ц, Каторы на нябёсах.

¹⁰ І не называйцеся настаўнікамі; бо адзін у вас Настаўнік — Хрыстос.

¹¹ Большы з вас няхай будзе вам за слугу.

¹² Бо хто ўзвышае сябе́, той пані́жаны будзе, а хто паніжа́е сябе́, той будзе ўзвы́шаны.

¹³ Го́ра вам, кніжнікі й фарысэі-крывадушнікі, што зачыняеце Царства Нябе́снае перад людзьмі; бо самы не ўваходзіце і тых, што хочуць увайсьці, не дапускаеце.

¹⁴ Го́ра вам, кніжнікі й фарысэі-крывадушнікі, што зьядаеце дамы́ ўдоў і няшчыра доўга моліцеся; за гэта дастанеце цяжэйшы прысуд.

¹⁵ Го́ра вам, кніжнікі й фарысэі-крывадушнікі, што абходзіце мора й сушу, каб навярнуць хоць аднаго; і, калі гэта здарыцца, робіце яго сынам гее́нны, удвая горшым за вас.

¹⁶ Го́ра вам, правадыры́ сьляпыя, якія ка́жаце: калі хто прысягае царквою, гэта нічога, а калі хто прысягае золатам царквы, дык вінаваты.

¹⁷ Неразумныя і сьляпыя! што бале́й? Золата, ці царква, асьвячаючая золата?

¹⁸ І калі хто прысягне́ жэ́ртвенікам, гэта нічога, а калі хто прысягне́ жэртваю, што на ім, то вінаваты.

¹⁹ Неразумныя і сьляпыя! што бале́й? Жэ́ртва, ці жэртвенік, што асьвячае жэ́ртву?

²⁰ Дык той, хто прысягае жэртвенікам, прысягае і ім, і ўсім, што на ім.

²¹ І хто прысягае царквою, прысягае ёю і жыву́чымі у ёй.

²² І хто прысягае не́бам, прысягае паса́дам Божым і Се́дзячым на ім.

²³ Го́ра вам, кніжнікі й фарысэі-крывадушнікі, што даецё дзесяціну з мяты, ані́жу і кміну, ды пакінулі найважне́йшае ў законе: суд і міласьць і ве́ру; гэтае трэба было рабіць, дый гэнага не пакідаць.

²⁴ Правадыры сьляпыя, што камара́ адцэджваеце, а вярблюда глытаеце!

²⁵ Го́ра вам, кніжнікі й фарысэі-крывадушнікі, што ачышчаеце чару і місу зьве́рху, а ўсярэдзіне поўны драпе́жнасьці і няпраўды.

²⁶ Фарысэй сьляпы! ачысьці пе́рш сярэдзіну чары і місы, каб чы́стыя былі і зьве́рху.

²⁷ Го́ра вам, кніжнікі й фарысэі-крывадушнікі, што робіцеся падобнымі да памаляваных тру́наў, якія звонку здаюцца харошымі, а ўсярэдзіне поўны касьце́й трупаў і рознае не́чысьці.

²⁸ Гэтак і вы звонку здаецёся людзям сьвятымі, а ўсярэдзше поўны крывадушнасьці і беззаконьня.

²⁹ Го́ра вам, кніжнікі й фарысэі-крывадушнікі, што будуеце магілы прарокам і прыхарошываеце памятнікі сьвятым,

³⁰ і ка́жаце: калі-б мы былі ў дні айцоў нашых, то ня былі-б супольнікамі іх у крыві прарокаў.

³¹ Гэткім чынам вы самыя проці сябе́ сьве́дчыце, што вы сыны тых, якія забівалі прарокаў.

³² Дапаўняйце-ж ме́ру айцоў вашых.

³³ Зьме́і, плод яхі́дніны! як уні́кнеце вы асуджэньня ў гее́нну?

³⁴ Вось, дзеля гэтага Я пасылаю да вас прарокаў і людзе��й мудрых і кніжнікаў; і вы іншых заб’ецё і раскрыжу́еце, а іншых будзеце біць у школах вашых і гнаць з ме́ста да ме́ста.

³⁵ Няхай жа падзе́ на вас уся кроў сьвятая, пралі́тая на зямлі, ад крыві Авеля сьвятога да крыві Захара, сына Варахіі́навага, каторага вы забілі між царквою і жэртвенікам.

³⁶ Запраўды́ кажу вам, што ўсё гэтае прыйдзе на род гэты.

³⁷ Ерузалім, Ерузалім, забойца прарокаў, каме́ньмі пабіва́ючы пасла́ных да цябе́! Колькі разоў хаце́ў Я сабраць дзяце́й тваіх, як птушка зьбірае птушанят сваіх пад кры́льлі, і вы не захаце́лі.

³⁸ Вось жа астаецца вам дом ваш пусты.

³⁹ Бо кажу вам: ня будзеце бачыць Мяне́ ад сяньня, дакуль ня ска́жаце: багасла́ўлены, хто йдзе́ ў імя Госпада.

¹ І, выйшаўшы, Ісус ішоў ад сьвятыні; і прыступіліся вучні Яго, манючы́ся паказаць Яму будынкі сьвятыні.

² Ісус жа сказаў ім: ці бачыце ўсё гэтае? Запраўды́ кажу вам: не астане́цца тут ка́меня на ка́мені: усё будзе зьні́шчана.

³ Калі-ж сядзе́ў Ён на гарэ Аліўнай, прыступіліся да Яго вучні насамо́це і спыталіся: скажы нам, калі гэтае ста́нецца, і які знак Твайго прыходу і сканчэньня сьве́ту?

⁴ Ісус сказаў ім у адказ: сьцеражэ́цеся, каб хто не падману́ў вас,

⁵ бо многія прыйдуць пад імем Маім і будуць гаварыць: я Хрыстос, — і шмат каго падману́ць.

⁶ Таксама пачуеце пра войны і вае́нныя чуткі. Глядзе́це, ня трывожцеся: бо ўсё гэта мусіць стацца; але гэта яшчэ не кане́ц.

⁷ Бо паўста́не народ на народ і царства на царства; і будуць галады́, мо́ры і зямлітрасе́ньні па мясцох.

⁸ Усё-ж гэнае — пачатак го́ра.

⁹ Тады будуць выдаваць вас на мукі й забіваць вас; і зьненавідзяць вас усе́ народы за імя Маё.

¹⁰ І тады спаку́сяцца многія; і адзін аднаго будуць выдаваць і ненавідзець адзін аднаго.

¹¹ І многія фальшывыя прарокі паўстануць і многіх падмануць.

¹² І ад памнажэньня грэху шмат у каго асьцюдзяне́е любоў.

¹³ Хто-ж вы́трывае да канца, спасе́цца.

¹⁴ І абвяшчаць будуць Эвангельле царства па ўсім сьве́це дзеля сьвядоцтва ўсім народам; і тады прыйдзе канец.

¹⁵ Дык вось, калі ўбачыце агіду спусташэньня, аб якой сказаў прарок Даніла, што паўстане на сьвятым ме́сцы, (чытаючы няхай разуме́е):

¹⁶ тады, хто ў Юдэі, няхай бягуць у го́ры;

¹⁷ і хто на страсе́, той няхай ня зыходзіць узяць што-небудзь з дому свайго.

¹⁸ І хто ў полі, той няхай не варо́чаецца назад узяць вопратку сваю.

¹⁹ Го́ра-ж цяжа́рным і кормячым грудзьмі ў тыя дні.

²⁰ Мале́цеся-ж, каб ня прышлося ўцякаць вам зімою, ці ў суботу.

²¹ Бо тады будзе вялікая туга́, якой ня было ад пачатку сьве́ту аж дагэтуль і ня будзе.

²² І калі-б не скараці́ліся тыя дні, то не спаслося-б ніводнае це́ла: але дзеля выбраных скароцяцца тыя дні.

²³ Тады, калі хто скажа вам: вось тут Хрыстос, ці там, — ня ве́рце.

²⁴ Бо паўстануць фальшывыя Хрысты і фальшывыя прарокі і дадуць вялікія знаме́ньні і цуды, каб падману́ць, калі магчы́ма, і выбраных.

²⁵ Вось Я напе́рад сказаў вам.

²⁶ Дык, калі скажуць вам: вось Ён у пустыні, — ня выходзьце; вось Ён у пакоях, — ня ве́рце.

²⁷ Бо, як бліскавіца выходзіць з усходу і відаць да за́хаду, так будзе прыход Сына Чалаве́чага.

²⁸ Бо абы дзе́ быў труп, тамака зьбяруцца і арлы.

²⁹ І ўраз-жа пасьля тугі́ дзён гэных сонца зьме́ркне, і ме́сяц ня дасьць сьвятла свайго, і зоры спадуць з не́ба, і сілы нябе́сныя ўзварухнуцца.

³⁰ Тады зьявіцца знак Сына Чалаве́чага на не́бе, і тады заплачуць усе́ пляме́ньні зямныя і ўгле́дзяць Сына Чалаве́чага ідучы на воблаках нябе́сных з сілаю і сла́ваю вялікаю.

³¹ І пашле́ Ангелаў сваіх з гучным голасам трубным, і зьбяруць выбраных Яго ад чатырох вятроў, ад краю нябе́с да краю іх.

³² Ад смакоўніцы вазьме́це прыклад: калі галіны яе́ робяцца ўжо мяккімі і пускаюць лісьцё, дык ве́даеце, што блізка ле́та.

³³ Гэтак і вы, калі ўбачыце ўсё гэтае, дык ве́дайце, што блізка пры дзьвярох.

³⁴ Запраўды́ кажу вам: не праміне́ род гэты, як усё гэтае ста́нецца.

³⁵ Не́ба й зямля праміну́ць; але словы Мае́ не праміну́ць.

³⁶ Аб дні-ж тым і гадзіне ніхто ня ве́дае, навет і ангелы нябе́сныя, а толькі Аце́ц Мой адзін.

³⁷ Але, як было ў дні Ноя, так будзе і ў прыход Сына Чалаве́чага.

³⁸ Бо, як у дні перад патопам е́лі, пілі, жаніліся й ішлі замуж, да таго дня, як увайшоў Ной у карабе́ль,

³⁹ і ня думалі, пакуль ня прыйшоў патоп і ня зьнішчыў усіх: так будзе і ў прыход Сына Чалаве́чага.

⁴⁰ Тады будуць у полі двое: адзін бярэцца, а другі пакідаецца.

⁴¹ Дзьве́ ме́лючыя ў жорнах: адна бярэцца, а другая пакідаецца.

⁴² Дык ня сьпіце, бо ня ве́даеце, у якую гадзіну Госпад ваш прыйдзе.

⁴³ Вам жа тое вядома, што, калі-б ве́даў гаспадар дому, у якую ва́рту прыйдзе злодзей, дык ня спаўбы і ня даў-бы падкапа́цца пад дом свой.

⁴⁴ Дзеля гэтага і вы будзьце гатовы; бо Сын Чалаве́чы прыйдзе ў гадзіну, у якую ня думаеце.

⁴⁵ Хто-ж ве́рны й разумны раб, што яго гаспадар паставіў над слу́гамі сваімі, каб даваць ім у пару́ е́сьці?

⁴⁶ Шчасьлівы той слуга́, якога гаспадар ягоны, прыйшоўшы, знойдзе, што робіць гэтак.

⁴⁷ Запраўды́ кажу вам, што над ўсе́ю мае́масьцяй сваёй паставіць его.

⁴⁸ Калі-ж гэны благі слуга́ скажа ў сэрцы сваім: ня хутка прыйдзе гаспадар мой,

⁴⁹ і пачне́ біць сяброў сваіх ды е́сьці й ціць з п’яніцамі, —

⁵⁰ то прыйдзе гаспадар слугі́ таго ў дзе́нь, у які ён не чакае, і ў гадзіну, у якую ня думае,

⁵¹ і адлучыць яго і пакладзе́ яму адну долю з крывадушнікамі; там будзе плач і скрыго́т зубоў.

¹ Тады падобна будзе царства нябе́снае да дзесяце́х дзяўчат, якія, узяўшы сьве́тачы, выйшлі насустрэчу жаніху.

² З іх пяць было разумных і пяць неразумных.

³ Неразумныя, узяўшы сьве́тачы сваі, не ўзялі з сабою але́ю.

⁴ Мудрыя-ж разам з сьве́тачамі сваімі ўзялі але́й у судзіны свае́.

⁵ А як жаніх замару́дзіў, то задрамалі ўсе́ і паснулі.

⁶ Але ў паўночы ўзьняўся крык: вось жаніх ідзе́, выхо́дзьце насустрэчу яму!

⁷ Тады ўсталі ўсе́ дзяўчаты гэныя і паправілі сьве́тачы сваі.

⁸ Неразумныя-ж сказалі мудрым: дайце нам вашага але́ю, бо сьве́тачы нашы гаснуць.

⁹ А разумныя адказалі, кажучы: каб ня зда́рылася недахвату і ў нас і ў вас, пайдзе́це ле́пш да прадаўцоў і купе́це сабе́.

¹⁰ Калі-ж пайшлі яны купляць, прыйшоў жаніх, і гатовыя ўвайшлі з ім на вясе́льле, і дзьве́ры зачыніліся.

¹¹ Пасьля прыходзіць і рэшта дзяўчат ды кажуць: Госпа́дзе! Госпадзе! адчыні нам!

¹² Ён-жа сказаў ім у адказ: Запраўды кажу вам: ня знаю вас.

¹³ Дык ня сьпіце, бо ня ве́даеце ні дня, ні гадзіны, у якую прыйдзе Сын Чалаве́чы.

¹⁴ Бо, як чалаве́к, выяжджа́ючы, паклікаў слуг сваіх і здаў ім маемасьць сваю.

¹⁵ І аднаму даў пяць таля́нтаў, другому два, іншаму адзін — кожнаму паводле яго сілы.

¹⁶ Той, што дастаў пяць таля́нтаў, пайшоў, пусьціў іх у дзе́ла і прыдбаў другіх пяць талянтаў.

¹⁷ Так сама і той, што дастаў два таля́нты, прыдбаў другія два.

¹⁸ А той, што дастаў адзін таля́нт, пайшоў і закапаў яго ў зямлю, і схаваў серабро гаспадара свайго.

¹⁹ Цераз доўгі час прыходзіць гаспадар слуг гэных і трэбуе ў іх справаздачы.

²⁰ І, падыйшоўшы, той, што быў дастаў пяць таля́нтаў, прынёс другія пяць таля́нтаў і кажа: гаспадар! пяць таля́нтаў ты даў мне́; вось другія пяць таля́нтаў я прыдба́ў на іх.

²¹ Гаспадар яго сказаў яму: добра, добры і ве́рны слуга́! у малым ты быў ве́рны, над многім цябе́ пастаўлю; увайдзі ў радасьць гаспадара твайго.

²² Падыйшоў таксама і той, што дастаў два таля́нты, і сказаў: гаспадар, два таля́нты ты мне́ даў, вось другія два таля́нты я прыдба́ў на іх.

²³ Гаспадар яго сказаў яму: добра, добры і ве́рны слуга! У малым ты быў ве́рны: над многім цябе́ пастаўлю; увайдзі ў радасьць гаспадара твайго.

²⁴ Падыйшоў і той, што дастаў адзін таля́нт, і сказаў: гаспадар, я ве́даў цябе́, што ты чалаве́к жорсткі: жне́ш, дзе́ ня се́яў, і зьбіраеш, дзе́ не рассыпаў;

²⁵ дык, убаяўшыся, пайшоў і схаваў талйнт твой у зямлю: вось табе́ тваё.

²⁶ Гаспадар-жа яго сказаў яму ў адказ: благі́ і ��яны́ слуга́! Ты ве́даў, што я жну, дзе́ ня се́яў, і зьбіраю, дзе́ не рассыпаў.

²⁷ Дзеля гэтага нале́жала табе́ аддаць серабро маё таргуючым; і я, прыйшоўшы, дастаў бы сваё з прыбыткам.

²⁸ Дык вазьме́це ў яго таля́нт і дайце маючаму дзе́сяць таля́нтаў.

²⁹ Бо ўсякаму ма́ючаму будзе дадзена і прыўмножыцца, а ў няма́ючага і тое, што ма́е, ўзята будзе.

³⁰ А нягоднага слугу́ кіньце ў це́мру вонкавую; там будзе плач і скрыгот зубоў.

³¹ Калі-ж прыйдзе Сын Чалаве́чы ў славе сваёй, і ўсе́ сьвятыя Ангелы з Ім, тады сядзе на паса́дзе славы сваёй.

³² І зьбяруцца перад ім усе́ народы; і аддзе́ліць адных ад другіх, як пастух аддзяляе аве́ц ад казлоў;

³³ і паставіць аве́ц па правай руцэ, а казлоў па ле́вай.

³⁴ Тады скажа Цар тым, што напра́ва ад Яго: прыйдзе́це, багасла́ўленыя Айца́ Майго, насьле́дуйце царства, прыгатаванае вам ад стварэньня сьве́ту.

³⁵ Бо Я хаце́ў е́сьці, і вы накармілі Мяне́; пра́гнуў, і вы напаілі Мяне́; быў у дарозе, і вы прынялі Мяне́.

³⁶ Быў нагі́, і вы адзе́лі Мяне́; быў хворы, і вы адве́далі Мяне́; быў у вязьніцы, і вы прыйшлі да Мяне́.

³⁷ Тады праведнікі скажуць Яму ў адказ: Госпадзе! калі мы бачылі Цябе́ галодным і накармілі? ці пра́гнучым і напаілі?

³⁸ Калі мы бачылі Цябе́ ў дарозе і прынялі? Ці нагі́м і адзе́лі?

³⁹ Калі мы бачылі Цябе́ хворым, ці ў вязьніцы, і прыйшлі да Цябе́?

⁴⁰ І Цар скажа ім у адказ: запраўды́ кажу вам: тое, што вы зрабілі аднаму з гэных ме́ншых братоў Маіх, вы зрабілі Мне́.

⁴¹ Тады скажа і тым, што нале́ва: ідзе́це ад Мяне́, праклятыя, у вагонь ве́чны, прыгатава́ны чарту́ і ангелам ягоным.

⁴² Бо Я хацеў е́сьці, і вы не далі Мне́; пра́гнуў, і вы не напаілі Мяне́;

⁴³ быў у дарозе, і ня прынялі Мяне́; быў нагі́, і не адзе́лі Мяне́; быў хворы і ў вязьніцы, і не даве́даліся Мяне́.

⁴⁴ Тады і яны скажуць Яму ў адказ: Госпадзе! калі мы бачылі Цябе́ галодным, ці пра́гнучым, ці ў дарозе, ці нагі́м, ці хворым, ці ў вязьніцы і не паслужылі Табе́?

⁴⁵ Тады скажа ім у адказ: запраўды́ кажу вам: як вы не зрабілі гэтага аднаму з гэтых ме́ншых, то не зрабілі Мне́.

⁴⁶ І пойдуць гэтыя на му́ку ве́чную, а праведнікі ў жыцьцё ве́чнае.

¹ І сталася, калі Ісус скончыў усе́ гэтыя словы, то сказаў да вучняў Сваіх:

² вы ве́даеце, што праз два дні будзе Пасха, і Сын Чалаве́чы вы́даны будзе на раскрыжава́ньне.

³ Тады сабраліся архірэі і кніжнікі і старшыя з народу на падворак архірэя іме́ньнем Кайяфа.

⁴ І ўмовіліся схапіць Ісуса хітрасьцяй і забіць.

⁵ Але казалі: толькі ня ў сьвята, каб не ўзьнялося абурэньне ў народзе.

⁶ Калі-ж Ісус быў у Віфаніі, у доме Сымона пракажонага,

⁷ прыступілася да Яго жанчына з аляба́страваю судзінаю з але́ем мнагацэнным і паліла Яму на галаву, як ляжаў.

⁸ Углде́зіўшы гэтае, вучні Яго гне́валіся, кажучы: на што гэткае марнава́ньне?

⁹ Бо можна было-б прадаць гэты але́й за добрую цану і даць убогім.

¹⁰ Але Ісус, ве́даючы гэтае, сказаў ім: на што́ робіце прыкрасьць жанчы́не? яна добры ўчынак учыніла для Мяне́.

¹¹ Бо ўбогіх заўсёды ма́еце з сабою, а Мяне́ незаўсёды ма́еце.

¹² Паліўшы але́ем гэным це́ла Маё, яна ўчыніла на пахаваньне Маё.

¹³ Запраўды́ кажу вам: дзе́ будзе абвяшчацца Эвангельле гэтае па ўсім сьве́це, сказана будзе і аб тым, што́ яна зрабіла, на ўспамін аб ёй.

¹⁴ Тады адзін з дванаццацёх, называны Юда Іскарыёт, пайшоўшы да архірэяў,

¹⁵ сказаў: што́ хочаце даць мне́, і я вам вы́дам Яго? Яны вы́значылі ему трыццаць срыбнякоў.

¹⁶ І з таго часу ён шукаў наго́ды, каб выдаць Яго.

¹⁷ У пе́ршы-ж дзе́нь праснакоў прыйшлі вучні Ісуса і сказалі Яму: дзе́ хочаш прыгатаваць Табе́ е́сьці пасху?

¹⁸ Ён жа сказаў: пайдзе́це ў ме́ста да такога-і-такога і скажэце яму: Вучыцель кажа: час Мой блізкі; у цябе́ зро́блю пасху з вучнямі Маімі.

¹⁹ Вучні зрабілі, як загадаў ім Ісус; і прыгатавалі пасху.

²⁰ Калі-ж настаў ве́чар, Ён узьлёг з дванаццацьма вучнямі.

²¹ І, калі яны е́лі, сказаў: запраўды́ кажу вам, што адзін з вас вы́дасьць Мяне́.

²² І, крэпка засумаваўшы, пачалі гаварыць Яму кожны з іх: ці ня я, Госпадзе?

²³ Ён жа сказаў у адказ: той, хто памачыў са Мною руку ў місе, гэты вы́дасьць Мяне́.

²⁴ Бо Сын Чалаве́чы прыходзе, як напісана аб Ім: але го́ра таму чалаве́ку, праз якога Сын Чалаве́чы прадае́цца; ляпе́й было-б гэтаму чалаве́ку не радзіцца.

²⁵ Пры гэтым і Юда, што прада́ў Яго, сказаў: ці ня, я Равві? Ісус кажа яму: ты сказаў.

²⁶ І, калі яны е́лі, Ісус, узяўшы хле́б і пабагаславіўшы, паламаў і даваў вучням ды сказаў: прыме́це, е́шце; гэта ёсьць це́ла Маё.

²⁷ І, узяўшы ча́ру і аддаўшы хвалу́, падаў ім і сказаў: піце з яе́ ўсе́;

²⁸ бо гэта ёсьць кроў Мая новага запаве́ту, якая ліе́цца за многіх дзеля дараваньня грахоў.

²⁹ Кажу-ж вам, што адгэтуль ня буду піць ад пло́ду гэтага вінаграднага да таго дня, калі буду піць з вамі новае віно ў царстве АйцаМайго.

³⁰ І, запяяўшы, пайшлі на гару Аліўную.

³¹ Тады кажа ім Ісус: усе́ вы спаку́сіцеся дзеля Мяне́ ў гэту ноч, бо напісана: паражу́ пастуха́, і расьсе́юцца аве́чкі стада (Захар. 13, 7).

³² Па ўваскрасе́ньні-ж Маім спаткаю вас у Галіле́і.

³³ А Пётр сказаў Яму ў адказ: калі і ўсе́ спаку́сяцца дзеля Цябе́, я ніколі не паддамся спаку́се.

³⁴ Ісус сказаў яму: запраўды́ кажу табе́, што ў гэту ноч, пе́рш, чымся прапяе́ пе́вень, тройчы адрачэшся ад Мяне́.

³⁵ Кажа Яму Пётр: хаця-б прышлося мне́ і паме́рці з Табою, не адраку́ся ад Цябе́. Падобнае гаварылі і ўсе́ вучні.

³⁶ Тады йдзе з імі Ісус на ме́сца, званае Гефсіманія, і кажа вучням: пасядзе́це тут, пакуль Я пайду памалюся там.

³⁷ І, узяўшы з Сабою Пятра і абодвух сыноў Завядзе́явых, зачаў тужы́ць і сумаваць.

³⁸ Тады кажа ім Ісус: тужыць душа Мая аж да сьме́рці: пабудзьце тут і ня сьпіце са Мною.

³⁹ І, адыйшоўшыся трохі, упаў на аблічча Сваё, маліўся і гаварыў: Аце́ц Мой! Калі магчыма, няхай абміне́ Мяне́ ча́ра гэтая; аднак, не́ як Я хачу, але як Ты.

⁴⁰ І прыходзіць да вучняў і знаходзіць іх у сьне́, дый кажа Пятру: гэтак не маглі вы і аднае́ гадзіны ня спаць са Мною?

⁴¹ Ня сьпіце і маліцеся, каб ня ўпасьці ў спаку́су. Дух бадзёры, це́ла-ж нядужае.

⁴² І зноў, адыйшоўшыся другі раз, маліўся, кажучы: Аце́ц Мой! калі ня можа ча́ра гэтая абмінуць Мяне́, каб Мне́ ня піць яе́, няхай ста́нецца воля Твая!

⁴³ І, прыйшоўшы, знаходзіць іх ізноў у сьне́; бо ў іх вочы абцяжэлі.

⁴⁴ І, пакінуўшы іх, адыйшоўся ізноў і маліўся трэці раз, мовіўшы тое-ж слова.

⁴⁵ Тады прыходзіць да вучняў Сваіх і кажа ім: вы ўсё яшчэ сьпіцё і спачываеце; вось настаў час, і Сын Чалаве́чы выдае́цца ў рукі грэшнікаў.

⁴⁶ Устаньце, пойдзем: вось прыходзе той, што прадае́ Мяне́.

⁴⁷ І, калі яшчэ гаварыў Ён, вось прыйшоў Юда, адзін з дванаццацёх, і з ім множства народу з мяча́мі ды кала́мі, ад архірэяў і старшых народных.

⁴⁸ Прадаючы-ж Яго, даў ім знак, сказаўшы: каго я пацалую, той і ёсьць; бярэ́це Яго.

⁴⁹ І ўраз, падыйшоўшы да Ісуса, сказаў: радуйся, Равві! і пацалаваў Яго.

⁵⁰ А Ісус сказаў яму: дру́жа, чаго ты прыйшоў? Тады падыйшлі і ўзлажылі рукі на Ісуса і ўзялі Яго.

⁵¹ І вось, адзін з быўшых з Ісусам, выцягнуўшы руку, дастаў ме́ч свой і, ударыўшы слугу архірэявага, адсе́к яму вуха.

⁵² Тады кажа яму Ісус: вярні ме́ч твой на яго ме́сца; бо ўсе́, узяўшыя ме́ч, ад мяча загінуць.

⁵³ Ці думаеш, што Я не магу цяпе́р упрасіць Айца Майго, і Ён ня дасьць Мне́ бале́й дванаццацёх легіонаў Ангелаў?

⁵⁴ Ды як жа збудзецца напі́санае, што гэта мусіць стацца?

⁵⁵ У той час сказаў Ісус народу: быццам на́ разбойніка выйшлі вы з мяча́мі ды кала́мі браць Мяне́; кожны дзе́нь сядзе́ў я з вамі, навучаючы ў сьвятыні, і вы ня бралі Мяне́.

⁵⁶ Гэтае-ж усё сталася, каб збыліся пісаньні прарокаў. Тады ўсе́ вучні, пакінуўшы Яго, паўцякалі.

⁵⁷ А ўзяўшыя Ісуса завялі Яго да Кайяфы, архірэя, куды сабраліся кніжнікі і старшыні.

⁵⁸ Пётр жа сьле́даваў за Ім здалёк да падворка архірэйскага; і, увайшоўшы ў сярэдзіну, се́ў з слугамі, каб бачыць кане́ц.

⁵⁹ Архірэі і старэйшыны ды ўве́сь сынэдрыон шукалі фальшывых сьвядоцтваў проці Ісуса, каб забіць Яго.

⁶⁰ І не знайшлі; і, хаця многа фальшывых сьве́дкаў прыходзіла, не знайшлі. Уканцы прыйшлі два фальшывыя сьве́дкі

⁶¹ і сказалі: Ён казаў: магу зруйнаваць царкву Божую і ў тры дні збудаваць яе́.

⁶² І, устаўшы, архірэй сказаў Яму: Ты нічога не адка́зваеш? Што яны проці Цябе́ сьве́дчаць?

⁶³ Ісус маўчаў. І архірэй сказаў Яму: заклінаю Цябе́ Богам жывым, скажы нам, ці Ты Хрыстос, Сын Божы?

⁶⁴ Ісус кажа яму: ты сказаў; да таго кажу вам: адгэтуль убачыце Сына Чалаве́чага, се́дзячы з правага боку сілы і ідучы на воблаках нябе́сных.

⁶⁵ Тады архірэй разьдзер адзе́жы свае́ і сказаў: Ён блюзьніць: на што нам яшчэ сьве́дкі? вось жа цяпе́р вы чулі хулу́ Яго.

⁶⁶ Як вам здае́цца? Яны-ж сказалі ў адказ: варт сьме́рці.

⁶⁷ Тады плява́лі Яму ў аблічча і ту́залі Яго; другія-ж білі Яго па шчо́ках

⁶⁸ ды казалі: адгадай, Хрыстос, хто ўда́рыў Цябе́?

⁶⁹ А Пётр сядзе́ў вонках на падворку, і падыйшла да яго служка ды сказала: і ты быў з Ісусам Галіле́янінам.

⁷⁰ Але ён адрокся перад усімі, сказаўшы: ня ве́даю, што ты гаворыш.

⁷¹ Калі-ж ён выходзіў за вароты, уба́чыла яго другая, ды кажа быўшым там: гэты быў з Ісусам Назарэем.

⁷² І ён ізноў адрокся, прысягаючыся, што ня ве́дае чалаве́ка гэтага.

⁷³ Крыху паждаўшы падыйшлі туды стаяўшыя там і сказалі Пятру: запраўды, ты з іх, бо і гутарка твая выдае́ цябе́.

⁷⁴ Тады ён зачаў клясьціся і бажы́цца, што ня ве́дае гэтага чалаве́ка. І ўраз-жа запяяў пе́вень.

⁷⁵ І прыпомніў Пётр ска́занае яму Ісусам, як гаварыў: пе́рш, чымся пе́вень прапяе́, тройчы адрачэшся ад Мяне́. І, выйшаўшы вонкі, плакаў горка.

¹ Калі-ж настала ра́ніца, ўсе́ архірэі і старшыні народу ме́лі нараду аб Ісусе, каб Яго забіць.

² І, зьвязаўшы Яго, завялі́ і выдалі Яго Понтыю Пілату, начальніку.

³ Тады Юда, які прадаў Яго, угле́дзіўшы, што Ён засу́джаны, пака́яўшыся, зьвярнуў трыццаць срыбнякоў архірэям і старшы́ням,

⁴ ка́жучы: саграшы́ў я, прада́ўшы кроў нявінную. Яны-ж сказалі яму: што нам да гэтага? глядзі сам.

⁵ І, кінуўшы срыбнякі ў царкве́, ён выйшаў і пайшоў паве́сіўся.

⁶ А архірэі, узяўшы срыбнякі, сказалі: не́льга класьці іх у скарбонку, бо гэта цана́ крыві́.

⁷ Зрабіўшы-ж нараду, купілі за іх зямлю ганчара́, каб харані́ць чужы́нцаў.

⁸ Вось чаму і заве́цца зямля тая зямлёю крыві да та́го дня.

⁹ Тады збылося ска́занае праз прарока Ерамію, які кажа: і ўзялі трыццаць срыбнякоў цану Ацэненага, што ацанілі́ сыны́ Ізраіля,

¹⁰ і далі іх за зямлю ганчара́, як сказаў мне́ Го́спад.

¹¹ Ісус-жа стануў перад начальнікам; і спытаўся ў Яго начальнік: Ты Цар Юдэйскі? Ісус сказаў яму: ты ка́жаш.

¹² І, калі абвінава́чавалі Яго архірэі і старшыні, Ён нічога не адка́зваў.

¹³ Тады кажа Яму Пілат: ня чуеш, колькі сьве́дчаць проці Цябе́?

¹⁴ І не адказваў яму ні на адно слова, так што начальнік дужа дзівіўся.

¹⁵ На сьвята-ж начальнік ме́ў звычай звальняць народу аднаго вязьня, якога жада́лі.

¹⁶ Быў тады ў іх вядомы вастрожнік, іме́ньнем Вара́вва.

¹⁷ І вось, калі яны зыйшліся, сказаў ім Пілат: каго хо́чаце, каб я вам звольніў: Варавву, ці Ісуса, называ́нага Хрыстом?

¹⁸ Бо ве́даў, што прадалі Яго праз завісьць.

¹⁹ Калі-ж ён засяда́ў у судзе́, жонка паслала яму сказаць: не рабі нічога Пра́ведніку таму, бо я сягоньня ў-ва сьне́ многа цярпе́ла дзеля Яго.

²⁰ Але архірэі і старшьші падбілі народ, каб прасілі Варавву, а Ісуса загубілі.

²¹ Тады начальнік спытаўся ў іх: каго з двох хо́чаце, каб я вам зво́льніў? Яны сказалі: Варавву.

²² Пілат кажа ім: што-ж я зро́блю з Ісусам, называ́ным Хрысто́м? Кажуць яму ўсе́: няхай будзе расьпя́ты!

²³ Начальнік сказаў: шго-ж благо́е зрабіў Ён? Але яны яшчэ мацне́й крыча́лі: няхай будзе расьпя́ты!

²⁴ Пілат, бачучы, што нішто не памагае, а ўзбурэньне павялі́чваецца, узяў вады і ўмыў рукі перад народам і сказаў: невінаваты я ў крыві Пра́ведніка гэтага; вы глядзіце.

²⁵ І, адказваючы, уве́сь народ сказаў: кроў Яго на нас і на дзе́цях нашых!

²⁶ Тады звольніў ім Варавву, а Ісуса, зьбіўшы, вы́даў на раскрыжава́ньне.

²⁷ Тады жаўне́ры начальніка, узяўшы Ісуса да прэторыі, сабралі на Яго цэлую роту.

²⁸ І, разьдзе́ўшы Яго, апрану́лі Яму чырвоны плашч;

²⁹ і, сплёўшы вянок з цярніны, узьдзе́лі Яму на галаву́ і далі Яму ў правую руку трысьціну; і, стано́вячыся перад Ім на кале́ні, насьмяха́ліся з Яго, кажучы: радуйся, Цар Юдэйскі!

³⁰ І плява́лі на Яго і, узяўшы трысьціну, білі Яго па галаве́.

³¹ І, калі насьмяяліся з Яго, зьнялі́ з Яго чырвоны плашч, і адзе́лі Яго ў адзе́жы Ягоныя, і павялі Яго на раскрыжава́ньне.

³² Выхо́дзячы яны сустрэлі аднаго Кіранэйца, па іме́ньню Сымона; гэтага прыму́сілі нясьці́ крыж Яго.

³³ І, прыйшоўшы на ме́сца, называ́нае Галгофа, што значыць: ме́сца чэ́рапу,

³⁴ далі́ Яму піць воцат, зьмяшаны з жоўцяй; і, пакаштава́ўшы, не хаце́ў піць.

³⁵ Расьпяўшы-ж Яго на крыжу, дзялілі адзе́жы Яго, кіда́ючы жэрабе; каб збылося сказанае праз прарока: падзялі́лі адзе́жы мае́ і на вопратку маю кінулі жэрабе.

³⁶ І, пасе́ўшы, пілнавалі Яго там.

³⁷ І зрабілі над галавою Яго надпіс аб віне́ Яго: гэты ёсьць Ісус, Цар Юдэйскі.

³⁸ Тады раскрыжава́ны былі з Ім два разбойнікі: адзін справа, а другі зьле́ва.

³⁹ Прахо́дзіўшыя-ж міма зьняважа́лі Яго, ківаючы галава́мі

⁴⁰ і ка́жучы: Ты, што́ руйнуеш цэрквы і ў тры дні адбудо́ўваеш! спасі́ Сябе́ Самога! Калі Ты Сын Божы, зыйдзі з крыжа!

⁴¹ Падобне-ж і архірэі з кніжнікамі і старшынамі, насьмяха́ючыся, казалі:

⁴² другіх спаса́ў, а Сябе́ Самога ня можа спасьці́! Калі Ён Цар Ізраіля, няхай цяпе́р зыйде з крыжа, і мы паве́рым Яму.

⁴³ Спадзява́ўся на Бога, няхай-жа цяпе́р вы́бавіць Яго, калі хоча Яго. Бо-ж Ён казаў: Я Сын Божы.

⁴⁴ Таксама і разбойнікі, раскрыжава́ныя разам з Ім, зьняважа́лі Яго.

⁴⁵ Ад шо́стае-ж гадзі́ны це́мра ста́лася па ўсе́й зямлі да гадзіны дзявятае.

⁴⁶ А каля дзявятай гадзі́ны загаласі́ў Ісуе моцным голасам: Элі! Элі! лама сабахтані? г. ё.: Божа Мой! Божа Мой! навошта Мяне́ пакінуў?

⁴⁷ Некаторыя з тых, што там стаялі, чу́ючы гэтае, казалі: Ён кліча Ільлю.

⁴⁸ І ўраз пабе́г адзін з іх, і, узяўшы гу́бку ды памачыўшы ў во́цат і насадзі́ўшы на трысьці́ну, даў Яму піць.

⁴⁹ А другія казалі: чакай; паглядзім, ці прыйдзе Ільля спаса́ць Яго.

⁵⁰ Ісус жа, зноў загаласі́ўшы моцным голасам, аддаў душу.

⁵¹ І вось, заслона ў царкве́ разьдзе́рлася надво́е ад ве́рху да нізу; і зямля затрасла́ся; і ска́лы патрэскаліся.

⁵² І магілы расчыніліся; і многа це́лаў памёршых сьвятых папаўстава́ла.

⁵³ І, вы́йшаўшы з магіл, па ўваскрасе́ньні Яго ўвайшлі́ ў сьвятое ме́ста і паказаліся многім.

⁵⁴ Сотнік-жа і тыя, што з ім вартавалі Ісуса, бачучы трасе́ньне зямлі і ўсё, што ста́лася, спало́халіся крэпка і казалі: запраўды́, Ён быў Сын Божы.

⁵⁵ Было тамака, угляда́ючыся здалёк, многа жанчы́н, якія йшлі за Ісусам з Галіле́і і служылі Яму.

⁵⁶ Між імі былі Марыя Магдаліна і Марыя, маці Якава і Іосіі, і маці сыноў Завядзе́явых.

⁵⁷ Калі-ж настаў ве́чар, прыйшоў багаты чалаве́к з Арыматэі, іме́ньнем Язэп, каторы таксама быў ву́чнем Ісуса.

⁵⁸ Ён, прыйшоўшы да Пілата, прасіў це́ла Ісу́савага. Тады Пілат загада́ў аддаць це́ла.

⁵⁹ І, узяўшы це́ла, Язэп абкруціў Яго чыстым палатно́м;

⁶⁰ і палажыў Яго ў сваёй новай магіле, якую вы́сек ён у скале́; і, прываліўшы вялікі ка́мень да дзьве́раў магілы, пайшоў стуль.

⁶¹ Былі-ж там Марыя Магдаліна і другая Марыя, каторыя сядзе́лі насу́праць магілы.

⁶² На другі дзе́нь, што йдзе за пятніцаю, сабраліся архірэі і фарысэі да Пілата

⁶³ і гаварылі: Па́не! мы прыпомнілі, што ашуканец той, як быў яшчэ жывы, сказаў: цераз тры дні ўваскрэсну.

⁶⁴ Дык прыкажы вартава́ць магілу да трэцяга дня, каб вучні Яго, прыйшоўшы ўначы, ня ўкралі Яго і не сказалі народу: уваскро́с з мёртвых. І будзе апошняе ашука́нства горш пе́ршага.

⁶⁵ Пілат сказаў ім: вось вам старожа; ідзе́це, вартуйце, як ве́даеце.

⁶⁶ Яны пайшлі і паставілі ля магілы варту і прылажы́лі да ка́меня пяча́ць.

¹ Калі прыйшла субота, у час сьвітаньня пе́ршага дня тыдня, прыйшла Марыя Магдаліна і другая Марыя паглядзе́ць магілу.

² І вось ста́лася вялікае трасе́ньне зямлі́; бо Ангел Гасподні, зыйшоўшы з неба, прыступіўшы, адваліў ка́мень ад дзьве́раў магілы і сядзе́ў на ім.

³ Вы́гляд яго быў, як бліскаві́ца, і во́пратка яго бе́лая, як сьне́г.

⁴ І ад страху прад ім задрыжэлі вартаўнікі і зрабіліся як няжывыя.

⁵ Ангел-жа, адка́зваючы жанчынам, сказаў: ня бойцеся; бо ве́даю, што вы шука́еце Ісуса расьпя́тага.

⁶ Яго няма́ тут: Ён уваскро́с, як і сказаў. Хадзе́це, паглядзе́це ме́сца, дзе́ ляжаў Госпад,

⁷ і пайдзе́це хутчэй, скажэце вучням Ягоным, што Ён ускро́с з мёртвых і вось апярэдзіць вас у Галіле́і; там Яго ўба́чыце. Вось я сказаў вам.

⁸ І, вы́йшаўшы бо́рзда з магілы, яны з страхам і ра́дасьцяй вялікай пабе́глі апавясьціць вучняў Яго.

⁹ Калі-ж яны ішлі апавясьціць вучняў Яго, дык вось Ісус спаткаў іх і сказаў: радуйцеся! І яны, прыступіўшыся, абнялі ногі Яго і пакланіліся Яму.

¹⁰ Тады кажа ім Ісус: ня бойцеся; ідзіце, апавясьціце братоў Маіх, каб ішлі ў Галіле́ю; і там яны ўбачаць Мяне́.

¹¹ Калі-ж яны ішлі, то некато́рыя з вартаўніко́ў, пайшоўшы ў ме́ста, абвясьцілі архірэям усё, што ста́лася.

¹² І тыя, сабраўшыся з старшынямі і зрабіўшы нара́ду, далі даволі грошай жаўне́рам

¹³ і сказалі: скажэце, што вучні Яго, прыйшоўшы ўначы, укралі Яго, калі мы спалі.

¹⁴ І, калі чутка аб гэтым дойдзе да Начальніка, мы перакана́ем яго і вас учынім бясьне́чнымі.

¹⁵ Яны, узяўшы грошы, зрабілі, як іх навучы́лі; і разышлося слова гэтае між Юдэямі да сёньняшняга дня.

¹⁶ А адзінаццаць ву́чняў пайшлі ў Галіле́ю на гару́, куды сказаў ім Ісус.

¹⁷ І, уба́чыўшы Яго, пакланіліся Яму; іншыя-ж сумлява́ліся.

¹⁸ І, падыйшоўшы, Ісус прамовіў да іх: да́дзена Мне́ ўсякая ўлада на не́бе і на зямлі.

¹⁹ Дык ідзе́це, навучайце ўсе́ народы, хры́сьцячы іх у імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа,

²⁰ навучаючы іх выпаўняць усё, што Я сказаў вам; і вось Я з вамі ў-ва ўсе́ дні да сканчэньня ве́ку. Амін.