Сальваторэ Сірыгу

Сальваторэ Сірыгу
Агульная інфармацыя
Мянушка	Вальтэрына[заўв 1]
Нарадзіўся	12 студзеня 1987(1987-01-12)[1] (38 гадоў) Нуора, правінцыя Нуора[d], Сардзінія, Італія
Грамадзянства	Італія
Рост	192 см[2]
Вага	80 кг[2]
Пазіцыя	брамнік
Інфармацыя пра клуб
Клуб	Ніца
Маладзёжныя клубы
1996—1999 Росада 1999—2000 Сініскола 2000—2002 Пуры і Форці 2002—2005 Венецыя 2005—2007 Палерма
Клубная кар’ера[* 1]
2006—2011 Палерма 69 (-101) 2007—2008 →  Крэманезэ 19 (-22) 2008—2009 →  Анкона 15 (-24) 2011—2017 Пары Сен-Жэрмен 145 (-108) 2016—2017 →  Севілья 2 (-4) 2017 →  Асасуна 18 (-51) 2017—2021 Тарына 141 (-206) 2021—2022 Джэноа 37 (-59) 2022—2023 Напалі 0 (0) 2023 Фіярэнціна 1 (-0) 2023— Ніца
Нацыянальная зборная[* 2]
2004—2005 Італія (да 18) 3 (-1) 2005 Італія (да 19) 2 (-3) 2007—2009 Італія (да 21) 3 (-2) 2010—2021 Італія 28 (-18)
Узнагароды і медалі
Кубкі канфедэрацый Бронза Бразілія 2013 Чэмпіянаты Еўропы Срэбра Польшча/Украіна 2012 Золата Еўропа 2020
↑ Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў, адкарэктавана станам на 19 верасня 2023. ↑ Колькасць гульняў і галоў за нацыянальную зборную ў афіцыйных матчах, адкарэктавана станам на 29 чэрвеня 2022
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сальвато́рэ Сі́рыгу (італ.: Salvatore Sirigu; нар. 12 студзеня 1987, Нуора, Італія) — італьянскі футбаліст, брамнік французскага клуба «Ніца». Ігрок нацыянальнай зборнай Італіі (2010—2021).

Сальваторэ Сірыгу пачаў кар’еру ў моладзевых камандах «Росада» і «Сініскола», адкуль перайшоў у іншы моладзевы клуб, «Пуры і Форці». У 2002 годзе Сірыгу прайшоў прагляд у «Кальяры», але ўжо праз тыдзень ён быў «забракаваны»^[3]. У тым жа годзе ён прайшоў прагляд у «Венецыю», і застаўся ў клубе да 2005 года, выступаючы за моладзевы склад каманды. 22 жніўня 2004 года, пасля матча Кубка Італіі супраць «Трыесціны», у крыві Сірыгу быў знойдзены тэстастэрон-эпітэстастэрон са значэннем 6, пры норме ў адну адзінку, за гэта галкіпер мог быць дыскваліфікаваны на 8 месяцаў, чаго аднак не здарылася з-за аналізу яго генетычнай будовы цела^[4].

У 2005 годзе Сірыгу перайшоў у «Палерма», стаўшы асноўным брамнікам моладзевага складу каманды і трэцім галкіперам асновы клуба. 8 лістапада 2006 года ён дэбютаваў у складзе «расанера» ў матчы Кубка Італіі супраць «Сампдорыі» (1:0). Наступныя два гады правёў у арэндах у італьянскіх клубах.

У 2009 годзе Сірыгу вярнуўся ў «Палерма» на ролю зменшчыка асноўнага брамніка каманды, Рубінью. Пасля некалькіх няўдалых матчаў бразільца, у склад быў пастаўлены Сірыгу. Ён дэбютаваў у Серыі A ў матчы супраць «Лацыа» (1:1), некалькі разоў выратаваўшы сваю каманду. У наступнай гульні супраць «Ювентуса» (2:0), ён выступіў беспамылкова^[5]. Пасля гэтых матчаў Сірыгу цвёрда стаў галкіперам нумар адзін у камандзе і падоўжыў кантракт з клубам да 2015 года з штогадовай заработнай платай у 135 тыс. еўра^[6]. У чэрвені 2011 года Сірыгу выказаў жаданне застацца ў складзе «Палерма»^[7].

28 ліпеня 2011 года ігрок падпісаў кантракт з французскім клубам «Пары Сен-Жэрмен» тэрмінам на 4 гады^[8][9].

У сезоне 2015/16 страціў месца ў асноўным складзе парыжан, і ў жніўні 2016 года быў аддадзены ў арэнду «Севільі»^[10]. Аднак правёў за севільцаў толькі тры матчы, і ў студзені 2017 на правах арэнды далучыўся да «Асасуны»^[11]. Стаў асноўным брамнікам памплонцаў, аднак па выніках сезона 2016/17 «Асасуна» страціла месца ў Ла Лізе.

У чэрвені 2017 года разарваў кантракт з «Пары Сен-Жэрмен» і вярнуўся ў Італію, падпісаўшы пагадненне з «Тарына»^[12]. Стаў асноўным брамнікам турынскай каманды. Пакінуў «Тарына» па паганенні бакоў у ліпені 2021 года.

У жніўні 2021 года стаў іграком «Джэноа», дзе быў асноўным брамнікам. Пакінуў клуб па заканчэнні сезона 2021/22, па выніках якога «Джэноа» апынулася ў Серыі B.

У жніўні 2022 года падпісаў кантракт з «Напалі». Быў рэзервовым брамнікам каманды і не выхадзіў на поле. У студзені 2023 года перайшоў у «Фіярэнціну». У сакавіку 2023 года атрымаў траўму і перастаў з’яўляцца ў складзе, а па заканчэнні сезона 2022/23 пакінуў клуб.

У верасні 2023 года далучыўся да французскай «Ніцы».

28 лютага 2010 года Сірыгу быў выкліканы ў склад нацыянальнай зборнай Італіі на матч супраць зборнай Камеруна^[13]. Усю гульню Сальваторэ правёў на лаўцы запасных. Першы матч за нацыянальную зборную згуляў 10 жніўня 2010 года супраць зборнай Кот-д’Івуара (0:1).

«Пары Сен-Жэрмен»:

• Чэмпіён Францыі (4): 2013, 2014, 2015, 2016
• Уладальнік Кубка Францыі (2): 2015, 2016
• Уладальнік Кубка французскай лігі (3): 2014, 2015, 2016
• Уладальнік Суперкубка Францыі (3): 2013, 2014, 2015

Італія:

• Чэмпіён Еўропы: 2020

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Сальваторэ Сірыгу