Пласт Галіцына

Пласт Галіцына
Названа ад	Барыс Барысавіч Галіцын
Вышыня над узроўнем мора	−410 км і −670 км
Вертыкальная глыбіня	260 км

Пласт Галіцына — пераходная зона паміж верхняй мантыяй і ніжняй мантыяй  (руск.) (бел., што знаходзіцца ў інтэрвале глыбінь 410—670 км. Атрымала сваю назву ў гонар Б. Б. Галіцына, які фактычна паклаў пачатак сейсмічнаму вывучэнню ўнутранай будовы Зямлі. Верхняя мяжа гэтай зоны усталёўваецца па інтэнсіўным росце хуткасцяў сейсмічных хваль  (руск.) (бел.^[1]. Мяркуецца, што павелічэнне хуткасцяў сейсмічных хваль  (руск.) (бел. на глыбіні 410 км пераважна звязана са структурнай перабудовай  (руск.) (бел. алівіну ў вадслеіт  (руск.) (бел., якая суправаджаецца ўтварэннем больш шчыльнай фазы з вялікімі значэннямі каэфіцыентаў пругкасці  (руск.) (бел., а на мяжы «520 км» — з наступнай трансфармацыяй вадслеіту  (руск.) (бел. ў шпінелепадобны рынгвудзіт  (руск.) (бел.. Да важных мінеральных фаз пераходнай зоны варта адносіць мэйджарытавы гранат  (руск.) (бел., стышавіт, карунд, а таксама згаданыя вышэй рынгвудзіт  (руск.) (бел. і вадслеіт  (руск.) (бел.^[2][3][4]. Аднак менавіта фазы са структурнымі тыпамі граната і шпінелі, верагодна, пераважаюць у гэтай частцы мантыі^[5].

Істотная частка субдукцыйных слэбаў, верагодна ў больш чым палове выпадкаў, выпалажваецца ў пераходнай зоне мантыі. Такія субдукцыйныя пліты атрымалі назву стагнуючых слэбаў (якія спынілі рух). Менавіта стагнацыя слэбаў з’яўляецца прынцыпова важнай з’явай для насычэння пераходнай зоны мантыі вадой, CO₂, якія адыгрываюць найважнейшую ролю ў мантыйным магматызме і метасаматозе  (руск.) (бел., і яе ўзбагачэння несумяшчальнымі элементами асабліва пад кантынентамі  (руск.) (бел.^[6].

Сейсмолагам К. Буленам унутраная частка Зямлі была падзелена на шэраг абалонак з прысваеннем ім літарных пазначэнняў. Пераходная зона атрымала назву «пласт С»^[7].