Генрых Уладзіміравіч Губіш

Генрых Уладзіміравіч Губіш (7 красавіка 1932, Душанбэ) — беларускі і таджыкскі архітэктар.

Нарадзіўся ў Душанбэ. Перад Вялікай Айчыннай вайной жыў у Ленінградзе. Летам 1941 года маці павезла іх з сястрой да сваіх родных на Волгу. Калі нацысты падступіў да Сталінграда, перабраліся яшчэ далей — у Сярэднюю Азію, у Душанбэ^[1].

Скончыў Ленінградскі інжынерна-будаўнічы інстытут у 1956 годзе. Працаваў у Таджыкпраекце (Душанбэ), з 1966 па 1981 г. — галоўным архітэктарам праектаў, майстэрні ў Мінскпраекце, Белкамунпраекце, Белжылпраекце.

Член Саюза архітэктараў СССР з 1959 года.

Асноўныя працы: гарадскі Палац піянераў і школьнікаў, кінатэатр у Душанбэ (1961), жылыя дамы, рэканструкцыя і распрацоўка інтэр’ераў крамы «Кветкі» па Ленінскім праспекце (1970), Агенцтва друку «Навіны» (1973), Палаца культуры Белсаўпрафа (1980), малых формаў Цэнтральнага батанічнага саду АН БССР (1973) у Мінску.

• Что мы оставим потомкам? / Г. В. Губиш, А. М. Ковалевская, Е. П. Петряев. 1982
• Губиш, Генрих. «Сатанинское число Брежнева», инопланетяне и КГБ // Лебедь: Независимый бостонский альманах. № 582 от 11 января 2009.

• Губиш Генрих Владимирович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)