Reinu ostrogodu d'Italia

← Reinu d'Odoacru Reinu ostrogodu d'Italia (de 493 a 553) Ducáu de Brescia → [[Ducado de Roma (es) [[Ducado de Roma (es) |→]]
estáu desapaecíu
Alministración
Capital	Ravenna (en) Pavía Ravenna
Forma de gobiernu	monarquía
Llingües oficiales	llatín Góticu
Relixón oficial	arrianismu
Xeografía
Coordenaes	44°25′00″N 12°12′00″E / 44.41667°N 12.2°E / 44.41667; 12.2

El reinu ostrogodu d'Italia (oficialmente Reinu d'Italia, Regnum Italiae^[1]) foi una entidá política de la península itálica. En conquistando'l Reinu de Odoacru nel 493, lideraos por Teodoricu I los ostrogodos invadieron Italia. Les sos llendes averaes diben dende la Provenza hasta Iliria (incluyendo los actuales países d'Eslovenia, Croacia y Bosnia-Hercegovina). Duró hasta'l 553, cuando los ostrogodos fueron ganaos pol xeneral bizantín Narsés.

Nel añu 476 el bárbaru Odoacru depunxo al últimu emperador romanu d'Occidente, Rómulo Augusto, y proclamóse a sigo mesmu rex Italiae nominalmente suxetu al emperador romanu d'Oriente, Zenón, anque de facto independiente. Retuvo la estructura alministrativa romana y nel 477 espulsó a los vándalos de Sicilia. Nel 480, tres l'asesinatu de Julio Nepote, facer col control de Dalmacia. Toes estes conquistes conformaron el llamáu Reinu de Odoacru.

Darréu Zenón apautó un alcuerdu col rei ostrogodu Teodoricu'l Grande según el cual, si invadía Italia y resultaba victoriosu, gobernaría esti territoriu en nome del Emperador. Teodoricu y el so pueblu salieron de Moesia nel 488 y en cruciando Dalmatia y los Alpes Xulianos entró n'Italia n'agostu del 489. Odoacru salió al so alcuentru y dambos exércitos atopar a veres del ríu Isonzo (batalla del Isonzo) el 28 d'agostu. Odoacru resultó derrotáu y retiróse a Verona, onde un mes más tarde foi nuevamente derrotáu. Tres ello fuxó escontra la so capital, Rávena, onde gran parte del so exércitu camudó de bandu.

Los ostrogodos mandaron esti exércitu recién adquiríu contra Odoacru, pero nuevamente camudó de bandu y púnxose del llau d'ésti. Coles sos tropes de nuevu sol so mandu Odoacru contraatacó y foi capaz de tomar Milán y Cremona y poner asediu a la principal base goda en Ticinum (actual Pavía). Ye nesti puntu cuando intervienen los visigodos y llevanten l'asediu de Ticinum, ganando a Odoacru de forma contundente nel ríu Adda. Odoacru nuevamente escapa escontra Rávena, mientres el Senáu y gran parte de les ciudaes camudar de bandu y abracen la causa ostrogoda.

Los ostrogodos ponen sitiu a Rávena, pero ensin una flota, ésta nun tien problemes en ser abastecida per mar. La situación enllancar hasta'l 492, cuando cuntando yá con una flota los ostrogodos tomen los puertos de Rávena y cierren definitivamente'l cercu. Tres 6 meses, y con mediación del obispu de la ciudá, empiecen les negociaciones ente dambes partes y un alcuerdu ye algamáu'l 25 de febreru de 493, según el cual Italia tien de ser estremada ente Teodoricu y Odoacru. Pa celebrar esti alcuerdu celebró un gran llacuada'l día 15 de marzu, nel intre del cual Teodoricu mató a Odoacru coles sos propies manes y darréu los ostrogodos mataron a tolos sos soldaos y siguidores. Tres esto los ostrogodos yeren los únicos dueños d'Italia.

A la muerte de Teodoricu'l Grande, el control de la política ostrogoda cayó en manes de la so fía Amalasunta, que exerció'l poder en nome del rei neñu Atalaricu, hasta qu'esti finó en 534. La rexencia carauterizar por un viraje políticu escontra Oriente, xenerando una fuerte oposición interna. La puesta desapaición del so fíu forzó a la rexente a la busca d'un monarca formal tres el que siguir moviendo los filos del gobiernu. L'escoyíu foi Teodatu, col que se casó a fines de 534. Esti alloñóse llueu del palaciu de Rávena y ordenó la eliminación de la so muyer n'abril de 535, posiblemente socatráu por Teodora que buscaba un casus belli pa la intervención de Xustinianu I.

Esi mesmu añu Xustinianu daría dos golpes de mano que-y dexaron tomar Sicilia al mandu de Belisario y Dalmacia por Ilírico Mundu. Teodatu recurrió a una embaxada papal, pero unvió una embaxada Imperial paralela al propiu monarca ostrogodu pa establecer un alcuerdu secretu de cesión d'Italia al imperiu. Los diversos contratiempos que travesaba l'Imperiu nesi momentu, como la revuelta d'África y la recuperación de territorios por xermanos en Dalmacia, inducieron a Teodatu a romper el compromisu y a faer frente a los exércitos de Xustinianu.

Xustinianu reorganizó la xerarquía militar pa poder poner al mandu de les campañes italianes a Belisario, yá que Mundu finara na ofensiva de Dalmacia. Nel so llugar poner a Constantín, que recuperó la ofensiva en Dalmacia, reocupando Salona y espulsando a los ostrogodos de la rexón. Belisario ocupó Nápoles y finalmente Roma a empiezos d'avientu. Teodatu, antes de la cayida de Roma, foi depuestu por Vitiges, comandante del so guardia personal que demostró tener gran capacidá pa les artes guerreres y punxo sitiu a Roma.

El preciu de la conquista del reinu ostrogodu quiciabes podría considerase escesivu. Provocáronse continues campañes de gastadura, siendo víctima principal la población itálica, que sufrió la destrucción del so texíu social, granible, políticu y foi azotada pola peste. Los venti años de llucha aceleraron dramáticamente la transición al mundu medieval. Roma perdió la so entidá urbana y dexó de ser la ciudá por antonomasia del mundu Mediterraneu.

La Pragmática Sanción de 554, por aciu la cual Italia yera reintegrada al Imperiu romanu, ratificaba la situación de facto al otorgar a los obispos el control de diversos aspeutos de la vida civil (como l'actividá de los xueces civiles) y l'alministración de les ciudaes, poniéndolos a cargu del suministru, l'anona y los trabayos públicos, de la que quedaben exentos de l'autoridá de los funcionarios imperiales.

Tanto Teodoricu como Amalasunta restauraron un gran númberu d'obres romanes, tales como acueductos, víes, calzaes, anfiteatros, etc. Ello ye que munches de les obres romanes que llegaron hasta nós en bon estáu foi gracies a les restauraciones que nel so día fixeron estos reis ostrogodos. Sía que non, nun dexen de ser restauraciones. Sicasí, obres godes puramente diches hai dos:

• El palaciu de Teodoricu en Rávena.
• El mausoléu de Teodoricu y Amalasunta en Rávena.

Palaciu de Teodoricu

Teodoricu lo que fizo foi asonsañar el tipu de palaciu ciudadanu romanu (de los del interior de la ciudá). Esti palaciu foi bien reformáu en dómines posteriores como na bizantina, polo que la so apariencia camudó dende la so creación. Aun así caltién la estructura orixinal.

Trátase d'un palaciu de dos pisos con unu inferior, dedicáu a l'alministración del palaciu, etc., y otru pisu cimeru con ventanales que comunicaben con grandes salones pa fiestes y nel centru de les arcaes había una gran balconada dende onde s'asomaba'l soberanu.

Mausoléu de Teodoricu y Amalasunta

La mesma apariencia ye d'aspeutu paleocristianu romanu, pos paez tener planta centralizada con cúpula. Sicasí, presenta tamién elementos ostrogodos: gruesos murios a base de sillares de piedra tallaos. Nun ta fechu en lladriyu nin piedra, pos Teodoricu lo que pretende ye que l'edificiu dure y pallo usa'l material más duro del momentu, la piedra. Pretende que l'edificiu sía tan fuerte qu'inclusive la cúpula ta fecha d'una sola pieza de piedra tallada («barbarismu ostrogodu»).

L'error de Teodoricu ye que nun se fixo un estudiu previu del terrén nin se fixo un bon cimentaje, y pol gran pesu del edificiu, ésti fúndese.

Podríamos ver nesti edificiu l'antecedente del futuru románicu: fuerte, gruesu, inincendiable.

Tien dos pisos: el primeru decagonal y arquitrabado. El segundu ye circular cola cúpula enriba, que namái cubre esti segundu pisu, polo que la planta nun ta centrada. L'únicu adornu esterior ye'l frisu so la gran cúpula monolítica formáu a base de «pinces ostrogodes», que tenía de ser daqué típicu ostrogodu. Estes pinces representaben a los soldaos ostrogodos, unu tres otru ensin fin, simbolizando l'enorme tamañu del exércitu ostrogodu, que realmente nun yera nin tanto tan grande.

Güei nun se caltienen nin la tumba de Teodoricu nin la de Amalasunta. Lo que sí hai na segunda planta ye una bañera romana so la cúpula que se topó pola contorna y asitióse ellí.

• Pueblu ostrogodu