Panteón (arquiteutura)

Panteón (del griegu παν, pan, «tou» + θεών, theon, «de los dioses»), nun sentíu, ye'l conxuntu de tolos dioses d'una relixón o mitoloxía politeísta particular, como los dioses del hinduismu, la mitoloxía griega o la mitoloxía nórdica. Dende'l sieglu XVI la pallabra tamién foi usada nun sentíu secular, refiriéndose a un grupu de xente aponderada.

N'otru sentíu, referierese a un templu o edificiu sagráu dedicáu a tolos dioses d'una relixón politeísta particular. Salvu, nel casu de grandes monumentos, el so significáu actual ye d'edificación funeraria, de normal nun campusantu, onde reposen los restos de los difuntos d'una familia o grupu determináu. Acasu l'asimilación del nome de panteón a esti usu provenga de la primitiva relixón romana, en que los espíritus de los antepasaos yeren consideraos como «dioses domésticos». Otra versión indica que'l so orixe taría en que'l célebre artista Rafael (Rafaello) pidió ser (y foi) soterráu nel Panteón de Roma (Panteón de Agripa).

Na actualidá la pallabra úsase principalmente pa describir edificios como:

• El Panteón de Roma, construyíu orixinalmente nel sieglu II como un templu pa tolos dioses romanos, y usáu como ilesia cristiana dende'l sieglu VII. La so fachada con columnes y la so enorme cúpula sirvieron de modelu a tolos demás panteones construyíos dende la Renacencia.
• El Panteón de París, un edificiu del sieglu XVIII usáu anguaño como llugar de sepultura pa personaxes franceses famosos.
• El Panteón de Londres, un edificiu del sieglu XVIII usáu anguaño como teatru.
• El Panteón Nacional de Venezuela, un edificiu del 27 de marzu de 1774, consideráu como'l más eleváu altar de la Patria venezolana, onde se caltienen los restos de personaxes destacaos de la historia de Venezuela.