Saltar al conteníu

Omnipresencia

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia

Llámase-y Omnipresencia a la carauterística de tar presente al empar perdayuri.[1]

L'apaición del conceutu d'omnipresencia vieno amestada a l'apaición de les relixones monoteístes. El xudaísmu ye probablemente la primer relixón qu'incorpora esa cualidá a Dios, y foi heredada darréu pol cristianismu ya islamismu. Esisten ensame de referencies a esti atributu d'ubicuidá na Biblia, pero quiciabes la más clara tea reflexada en Jeremías: Dios ye Omnipresente. Ta col so ser, saber y poder, onde quiera qu'esista daqué distintu d'Él mesmu.[2]

Conflictos teolóxicos

[editar | editar la fonte]

La inclusión d'esta cualidá ente les capacidaes d'un Dios, sumada al atributu d'omnipotencia, da llugar a un conflictu teolóxicu denomináu paradoxa de Epicuro o Problema del mal, según el cual nun tendría de ser posible'l mal nun mundu onde Dios ta perdayuri y ye toupoderosu. Este ye unu de los principales argumentos que remanen les relixones deístes (que consideren que la divinidá ye namái creadora del mundu), contra les teístes, (qu'atribúin al dios un papel activu).

La escolástica medieval cristiana hai refutado esta cuestión afirmando que la esistencia de toles coses deriva de Dios, pero nun son Dios. Considera que Dios ye l'actu (ser) puru, qu'axunta en sí toles perfecciones, y al ser creaos los diversos entes del universu, recibieron l'actu de ser por participación divina, axuntando en sí ciertos actos, y teniendo otros en potencia. El mal, entós, nun se considera como una creación de Dios, sinón como una imperfección por ausencia de bien, de forma análoga a como puede interpretase la escuridá, non como un ente en sí mesmu, sinón como ausencia de lluz.

La relixón cristiana caracteriza a Dios con una serie de perfecciones: ye omnipresente, amás d'omnisciente, omnipotente y omnibenevolente. El cristianismu ta suxetu por tanto a esti conflictu. Pa resolver la paradoxa, achácase la esistencia del mal al llibre albedríu del ser humanu, ya interprétase la cualidá de la omnipresencia divina como voluntaria, y non como necesaria.

El infiernu plantega un problema lóxicu similar, yá que si Dios ye omnipresente, tendría de tar presente ellí tamién. La relixón católica xustifica esta posible contradicción al considerar que la imaxe del infiernu que narren les escritures tien de matizase. Según Xuan Pablo II, "L'infiernu, más qu'un llugar, indica la situación en que llega a atopase quien llibre y definitivamente allóñase de Dios"[3]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. «DLE: omnipresencia - diccionario de la llingua española».
  2. (Sal. 139, 1-18; Jer. 23:23,24) [1]
  3. «L'infiernu como refugu definitivu de Dios». Consultáu'l 6 de setiembre de 2011.


Ver tamién

[editar | editar la fonte]