Mundu islámicu

Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. Pues añadiles tu mesmu o avisar al autor principal del artículu na so páxina d'alderique pegando: {{subst:Avisu referencies|Mundu islámicu}} ~~~~

Entender por -islámicu- a toos aquellos países que tienen el islam como relixón mayoritaria. Son un grupu de países bien variaos que van dende monarquíes constitucionales como Marruecos, y monarquíes absolutistes como Arabia Saudita a repúbliques (democrátiques y dictatoriales) como Turquía y Siria y rexímenes teocráticos como Irán. Ente ellos esisten países que tienen lleis de corte occidental inspiraes nel islam y países que la so única llei ye la xaria. Un problema en dalgunos d'estos países ye'l del fundamentalismu islámicu que desafía l'orde llegalmente establecíu.

Inclúi la mayoría de los países nos que s'asitió l'islam clásicu mientres la Edá Media y la Edá Moderna.

N'África tán: Arxelia, Benín, Burkina Fasu, Camerún, Chad, Comores, Costa de Marfil, Xibuti, Exiptu, Gabón, Gambia, Guinea, Guinea-Bisáu, Libia, Malí, Mauritania, Marruecos, Mozambique, Níxer, Nixeria, Senegal, Sierra Lleona, Somalia, Sudán, Togu, Tunicia y Uganda.

N'América: Guyana y Surinam.

N'Europa: Albania , Bosnia y Herzegovina.

N'Asia: Afganistán, Arabia Saudita, Azerbaixán, Baḥréin, Bangladex, Brunéi, Emiratos Árabes Xuníos, Indonesia, Irán, Iraq, Xordania, Kazakstán, Kuwait, Kirguistán, El Líbanu, Malasia, Maldives, Omán, Paquistán, Qatar, Siria, Taxiquistán, el Estáu de Palestina, Turkmenistán, Turquía, Uzbequistán y Yeme.

El mundu islámicu pertenez casi por completu al ámbitu de los países subdesendolcaos, y llegaron a surdir nellos tensiones contra dalgunos países desenvueltos occidentales. ^{[ensin referencies]}

Ye similar la espresión Dar al Islam (Tierra del Islam), anque ésta tien un valor más reivindicativu y relixosu.

El Golfu Pérsicu ye la rexón petrolera por excelencia del mundu capitalista. La llucha pol petroleu y l'integrismu islámicu provocó que la rexón sía una de les más tirantes del mundu.

Ente 1980 y 1988 desenvuélvese una guerra ente Irán ya Iraq. N'Irán producióse una revolución del integrismu islámicu Chiismu/chiíta, que podría tener posibilidaes d'estendese por tolos países islámicos.

En 1990 Iraq invade Kuwait, el país petroleru más importante. En 1991 Estaos Xuníos empresta ayuda a Kuwait pa la so lliberación, entrando en guerra con Iraq. Ye la guerra del Golfu. La guerra nun termina col derrocamientu de Sadam Husein, que sigue como líder del pueblu iraquín. Por causa de esto, les tensiones ente Estaos Xuníos ya Iraq reprodúcense dacuando. Esta tensión foi aumentando hasta llegar, el 20 de marzu del 2003, a la guerra, y a la invasión illegal del país per parte d'EE.XX. y el Reinu Xuníu, que baltó a Sadam Husein en 21 díes. Esta guerra, que tuvo en contra a la mayor parte del mundu, convertir nun procesu d'ocupación que terminó n'agostu de 2010 cola marcha de les tropes estauxunidenses dexando la responsabilidá d'Iraq nes manes d'ellos mesmos.

Otru de los problemes reinales de la rexón ye'l de la comunidá curda, un pueblu que'l so territoriu atopar estremáu ente tres países: Turquía, Iraq ya Irán, y nengunu d'ellos ta dispuestu a qu'esista un país del Curdistán independiente.

El Magreb sufre, tamién, les consecuencies del integrismu islámicu. Exiptu y Arxelia tienen partíos islámicos qu'optaron pol terrorismu como forma de faer llegar les sos postures al poder.

La Libia de Muammar al-Gaddafi sufrió en numberoses ocasiones ataques diplomáticos d'Estaos Xuníos, al ser acusada de ser un centru activu del terrorismu internacional. Trátase d'un estrañu réxime a mediu camín ente'l socialismu y l'islamismu.

Los países más estables de la zona son Túnez y Marruecos, anque tienen grandes problemes económicos. Marruecos ye la plataforma na que s'atopen toles persones de los países africanos qu'intenten entrar illegalmente n'Europa. La so aventura consiste en cruciar la frontera de Ceuta y Melilla o travesar l'estrechu de Xibraltar en pateres. Últimamente tamién s'aventuren a travesar l'Atlánticu hasta les islles Canaries. Esti intentu frecuentemente termina cola muerte, o la repatriación nel meyor de los casos. Otru conflictu marroquín atópase na frontera sur. Dende 1975, en que España abandonó El Sáḥara, Marruecos ocupó la zona. Con ello, el Frente Polisariu pasa de lluchar contra España a faelo contra Marruecos. El Frente Polisariu reclamaba'l derechu d'autodeterminación pa El Sáḥara. Esti derechu foi reconocíu pola ONX, pero hasta la fecha nun se convocó'l referendu y el Frente Polisariu lluchó contra Marruecos con guerra de guerrilles.

Esta páxina o seición ta desactualizada. La información que tien ye vieya o insuficiente.

El problema del integrismu islámicu surde tres el golpe d'Estáu de los chiítas en Irán en 1979. Ellos entamen l'Estáu tomando como llei la xaria. Dende esi momentu en tol mundu islámicu hai quien quier asonsañar l'exemplu, que'l so estremu más radical dar n'Afganistán cola secta talibán.

La situación nel restu de los países islámicos bazcuya ente países con estaos fallíos o bien destabilizados (Iraq, Libia, Afganistán) o monarquíes onde'l soberanu considérase descendiente de Mahoma (Xordania, Marruecos, Arabia Saudita). Cuando l'integrismu islámicu nun ye capaz d'aportar al poder pa entamar l'Estáu según los sos preceptos, opten pola solución terrorista, yá que la so misión ye «espublizar el bien y prohibir el mal» al traviés de la yihad, la guerra santa y tomar del poder políticu p'aplicar los principios islámicos al traviés de les instituciones públiques de la comunidá.

Exiptu ye una república con eleiciones llibres y una constitución (1971). Los intereses europeos, y mundiales, n'Exiptu son bien grandes, non yá pol turismu sinón, sobremanera, pol pasu la canal de Suez. L'integrismu islámicu fixo la so apaición nes eleiciones de 1992, pero gracies a la presión internacional fíxo-yos fracasar. Desamarróse una campaña terrorista contra los turistes occidentales, pero l'exércitu foi controlando la situación y anguaño tán controlaos. Por cuenta de la so opción terrorista nun se-yos volvió dexar presentase a les eleiciones.

Libia ye una república, yera una dictadura apoderada por Muammar al-Gaddafi hasta la guerra de Libia de 2011 qu'acabó cola so muerte. La so dictadura yera un estrañu amiestu d'islamismu, monarquía y socialismu, típica de la guerra fría, na que nun se dexaba la disidencia. Anguaño, ye consideráu un Estáu fallíu en parmente conflico internu.

Tunicia ye una república. Mientres los años 70 y 80 foi un estáu islámicu socialista d'estilu libiu. En 1989 celébrense eleiciones llibres. Les autoridaes tomaron dures midíes contra los integristes islámicos, y nun-yos dexen presentar se a les eleiciones.

Arxelia ye una república socialista dende 1989. El país tuvo apoderáu dende la independencia pol FLN (Frente de Lliberación Nacional) que lluchó contra los franceses. Nes eleiciones de 1990, los fundamentalistes del FIS (Frente Islámicu de Salvación) ganaron al FLN per un marxe apolmonante. En 1992, ante la medrana de que los fundamentalistes islámicos facer col control del Parllamentu, un grupu de militares y funcionarios civiles declararon l'estáu d'emerxencia, suspendieron el Parllamentu y establecieron un nuevu Comité Cimeru d'Estáu con Mohamed Budiaf como presidente. Esto bastió un conflictu violentu ente'l gobiernu, les fuercies de seguridá y los estremistes islámicos. Budiaf foi asesináu en 1992 y reemplazáu por un Conseyu Supremu. Dende entós el FIS apavoró a la población con cientos de muertos mientres años.

Marruecos ye una monarquía na que'l rei Mohamed VI ye'l comendador de los creyentes, y polo tanto la única autoridá civil y relixosa. Los fundamentalistes, los Hermanos Musulmanes, marroquinos nun acepten esta autoridá, polo que nun se-yos dexa presentase a les eleiciones, y marxínase-yos nos puestos del estáu. Sicasí, considérase que son mayoría nel país, gracies al so llabor asistencial. Los sos líderes nun sofiten la opción terrorista.

Sudán ye una república, pero apoderada pola dictadura d'Omar Hasan Ahmad al-Bashir. Equí hubo un movimientu integrista qu'aportó al poder tres unes eleiciones (1983) ya instauró la llei islámica. Como reacción formó'l Movimientu pa la Lliberación del Pueblu del Sudán (cristianos y animistas), que baltó'l gobiernu en 1985. En 1989 Omar Hasán al Bashir dio un golpe d'Estáu y dende entós hai una guerra civil contra'l Movimientu pa la Lliberación del Pueblu del Sudán, nel sur. Nel sur de Sudán son mayoría los cristianos y los animistas.

Chad ye una república na que los musulmanes nun superen el 45% de la población. Estos concéntrense nel norte y dende la independencia (1960) tuvieron en guerra, hasta 1993.

Malí ye una república. En 1992 aprobóse una nueva Constitución que dexaba'l pluralismu políticu, y foi escoyíu presidente Alpha Oumar Konaré. En 1993 produciéronse llevantamientos estudiantiles en Bamaku; esi mesmu añu hubo un intentu de golpe d'Estáu fracasáu, per parte de siguidores de Traoré, dictador militar que gobernara'l país depués de derrocar al socialista Modibo Keita. Los fundamentalistes son minoritarios.

Mauritania ye una república. En 1980 impúnxose la llei islámica. Ante les crecientes presiones internes en 1991 dotar al país d'una nueva Constitución y llegalizáronse los partíos de la oposición.

Los fundamentalistes islámicos tienen cuenta de conquistar el poder político pa entamar tola sociedá según la so entender y creencies relixoses, con una interpretación y aplicación estricta del Corán. Pa ello, disponen d'un preséu, la yihad, qu'interpreten que-yos dexa optar pol terrorismu pa consiguir los sos oxetivos. Como entamar la sociedá d'esta miente contraviene los Derechos Humanos, la so pretensión topeta con gran resistencia, sobremanera nos países non islámicos y, en menor midida, en dellos países islámicos.

Munchos países islámicos que roblaron el Conveniu Universl de los Derechos Humanos, añaden a la so firma condiciones y restricciones que los converten en papel moyáu na práutica. Ello ye que hai países islámicos que tienen les sos propies fontes de llexislación, como Marruecos, Turquía, El Líbanu, Qatar, Indonesia... onde la cuestión del respetu de los Derechos Humanos ye de índole secundaria.

Otru de los conflictos que dixebren al mundu islámicu del mundu occidental tien rellación coles armes nucleares. Les pruebes nucleares realizaes por Paquistán en 1998 traxeron consigo sanciones per parte de los Estaos Xuníos. Dempués de la Guerra del Golfu les Naciones Xuníes impunxeron sanciones a Iraq pa evitar que desenvolviera armes de destrucción masiva. Estes sanciones duraron una década y les sos consecuencies pa la población intentáronse desaniciar col programa Petroleu por Alimentos. Anguaño Irán ye'l puntu de mira de les Naciones Xuníes polos barruntos de que tea fabricando armes nucleares.

Pa munchos musulmanes, Israel ye un país contrariu, debíu al conflictu palestino-israelín y pola creación del Estáu d'Israel, que ye consideráu por ellos como inxusta. Estes fueron les causes de los conflictos ente naciones árabes y l'Estáu d'Israel.

Dellos musulmanes creen qu'esti problema ta causáu pol sionismu, faciendo una clara distinción ente xudaísmu y sionismu. En Marruecos, el partíu islámicu convidó a los xudíos a afiliase al partíu. Antes de la Revolución Iranina, Persia ya Israel caltenía escelentes rellaciones billaterales, pero anguaño'l presidente d'Irán bracéu pola destrucción d'Israel. Anguaño, Turquía ye'l país musulmán que caltién les rellaciones más intenses con Israel. Otros Estaos, como Exiptu y Xordania empecipiaron rellaciones diplomátiques con Israel amás de roblar dellos trataos de paz. Munchos musulmanes consideren que'l conflictu árabe-israelín ye una guerra ente'l grupu étnicu árabe y los hebreos qu'ocupen la tierra árabe, argumentando que nun se trata d'una guerra ente l'Islam y el Xudaísmu.

• IQRAA | Recursos sobre'l mundu araboislámico Sitio web con tou tipu d'información y recursos sobre'l mundu árabe y el mundu islámicu.

• Organización pa la Cooperación Islámica
• Islam clásicu
• Albania, habitada na so mayoría por musulmanes non prauticantes, ye miembru de la OCI dende l'añu 1992.
• LARROQUE, Enrique, "El Poder del Islam", Madrid, Biblioteca Universitaria, 1991.